Dave

Kevin Kline speelt de rol van de president van de Verenigde Staten en de rol van zijn dubbelganger Dave Kovic. Dave lijkt sprekend op de president en wordt op een dag gevraagd om 'even' in te vallen voor de president als deze naar een etentje moet, terwijl hij eigenlijk een nummertje wil maken met een van z'n assistentes. Dave laat zich inhuren voor deze rol, maar de president krijgt een beroerte tijdens zijn aktiviteiten met de assistente en Dave moet blijven doorgaan voor de president van Amerika, of hij dat nu leuk vindt of niet... Daarbij wil een stafchef van het Witte Huis gebruik maken van de gelegenheid om hogerop te komen, terwijl Dave de vrouw van de president wel erg leuk vindt. En hij vindt ook nog eens het presidentschap eigenlijk wel een goede manier om Amerika een prettiger land te maken...

Een comedy met spannende momenten (vooral ook in de ontmoetingen met mensen die denken dat hij de echte president is) en de nodige romantiek, waarvoor James Newton Howard de muziek componeerde.
De score is echter vooral een orkestrale score, waarbij elektronische muziek niet in de score voorkomt. Howard maakte een bijzonder genietbare score, met fraaie, steeds terugkerende thema's en mooie melodieën. De arrangementen zijn harmonieus en laten de muziek fraai klinken met mooie glijdende overgangen en regelmatig stevige uitbarstingen van heldere koperblazers. De muziek is niet zwaar aangezet en bombastische tracks ontbreken dan ook. De lichte orkestrale setting zorgt echter voor een luchtigheid die de muziek erg plezierig maakt om naar te luisteren en de cd-speler eigenlijk gewoon in de repeat te laten staan.
Heel erg origineel is de muziek niet, zijn de thema's niet, is de klankkleur niet, en soms heb je bepaalde passages al eens eerder gehoord, maar het stoort absoluut niet. Het geheel klinkt als een klok, mede vanwege de aanwezige variatie in de settingen. Die variatie wordt natuurlijk ingegeven door de film, waardoor sommige overgangen soms wat verrassend overkomen. Veel van de verschillende tracks bevatten ook binnen de track verschillende kleuringen. En die kleuringen variëren dan van rustige orkestrale muziek met vooral violen tot vrijwel solo pianomuziek en van volle orkestraties compleet met drums wanneer de film officiële en statige gebeurtenissen vertelt, tot spannende klanken wanneer in de film de dingen niet lopen zoals verwacht.
Vaak ook heeft de muziek een wat sprookjesachtige sfeer, wanneer Howard naast de vioolklanken ook werkt met chimes en andere instrumenten die dat sfeertje geven. Maar vooral geeft de muziek van de score een lievige sfeer van gemoedelijkheid, vriendschap en zelfs romantiek. Dat laatste klinkt vooral door in de pianoklanken, die een link hebben met de first lady. Dat romantische sfeertje is terug te vinden in tracks als The Picknick, The Tunnel, She Hates Me en ook in Do You Like Magic?, waarbij die laatste twee ook een luchtige ondertoon hebben.
De momenten waarin de muziek de spanning in de film ondersteunt heeft Howard niet zozeer voorzien van duistere klanken of effecten, maar van een melodie waarin de contramelodie voor de spanning zorgt. Dat maakt ook dat zelfs die spanningsmuziek toch symfonisch klinkt en bijzonder genietbaar blijft.

Kortom, met Dave heeft James Newton Howard een score neergezet, die past in het rijtje van comedy-drama's uit het begin van de negentiger jaren van de vorige eeuw, als The Prince Of Tides en Pretty Woman (beide ook van Howard). Het zijn luchtige en fraaie orkestrale scores met mooie melodieën die prima in het gehoor liggen. De terugkerende thema's maken het herkenbaar doorheen de hele score. Een erg fraaie score van James Newton Howard, die een hoge waardering oogst: 93 uit 100.

In Dave onderzoekt regisseur Ivan Reitman in hoeverre een gewone man president van de Verenigde Staten kan spelen. Goed, zo blijkt, zolang de persoon in kwestie maar het hart op de juiste plaats heeft en over een stevige dosis gezond verstand beschikt.

Deze of politiek getinte, romantische komedie, vaag geïnspireerd op Mark Twains’ De Prins en de Bedelknaap werd muzikaal verzorgd door James Newton Howard, die met zijn score het speelse karakter van de film perfect weet te vatten.
Van bij de “Main Titles” worden we overspoeld door sprankelende piano en strijkers die het positieve hoofdthema brengen, helemaal in de geest van de film.
Deze optimistische melodie haalt het steeds, zelfs op momenten in de film (en de score) wanneer de zaken er ernstiger (“To The White House”) of minder rooskleurig uitzien. Wanneer Dave het volk langzaam maar zeker voor zich weet te winnen (“Teaching Montage” en “Do You Like Magic”) klinkt het ronduit triomfantelijk.
De donkerdere onderscore en de militaire percussie krijgen nooit de kans door te breken. Wanneer ze de kop durven opsteken, worden ze snel weggemoffeld onder de mantel der allesoverheersend optimisme (“Dave Passes Out”, “The Tunnel”).

Ook de ontluikende romance tussen Dave en de First Lady krijgt haar eigen thema, dat eerder melancholisch van aard is (“The Picnic”, “Into the Fog”, “She Hates Me”). Strijkers en houtblazers brengen een rustige melodie, ernstiger dan het hoofdthema. Ze smaakt naar de spijtige barsten in het uiteenvallende huwelijk van de First Lady met de echte President, maar ook naar de tederheid van een tweede kans (de First Lady en Dave).

Howard’s muziek speelt met sfeer, doet precies wat van haar verwacht wordt, en neemt geen risico’s.
Het is een soundtrack die je met de glimlach om de mond doet terugdenken aan de romantische en grappige momenten uit de film (Dave’s spanning en zijn vrolijk overenthousiasme in “You’re On”), maar ook niet meer dan dat.
Mooi en teder, maar weinig verrassend.