Mesrine is een Franse thriller over de gevaarlijkste crimineel die Frankrijk de laatste honderd jaar gekend heeft en is gebaseerd op diens memoires, die hij in de gevangenis heeft geschreven. Deze film over volksvijand nummer 1 is opgezet in twee delen, beide met een eigen subtitel. Deel 1 heet L' Instinct de Mort en deel 2 heet L' Ennemi Public No 1.
Het eerste deel van de film gaat over de gebeurtenissen waarin Mesrine een zware crimineel is geworden, die nergens voor terugdeinsde. Daarbij moest hij regelmatig in andere landen schuilen voor de politie of andere criminelen. Vooral in Canada gaat het vervolgens flink mis. De meeste van z'n 'partners in crime' zijn inmiddels uit de weg geruimd en de vrouwen in z'n leven hebben hem verlaten.
Deel 2 gaat verder waar deel 1 is gestopt en begint in 1972, als Mesrine terugkeert naar Frankrijk. Daar slaat hij een nieuwe vriendin aan de haak, terwijl hij ondertussen gewoon verder gaat met z'n criminele leven. Als hij wordt gepakt belandt hij in de gevangenis, maar weet weer te ontsnappen...
Over de score voor het eerste deel van de film bestaat de nodige onduidelijkheid. Volgens de aftiteling van de film is de muziek voor deel 1 gecomponeerd door de mij onbekende componist Éloi Painchaud, waarbij Beltrami slechts bijgesprongen heeft. De naam van Painchaud komt op het scorealbum echter helemaal niet voor. Ook een uitgebreide zoektocht op het internet heeft geen licht laten schijnen op deze vreemde gang van zaken. Veel vermoedens, weinig feiten. Ook op de bekende website IMDB komt Painchaud niet voor als componist. Toch is er wel een link, want de vrouw van Painchaud is de Canadese zangeres Jorane, die al eens met Beltrami heeft samengewerkt aan een van haar albums.
De muziek is dus mogelijk gecomponeerd door verschillende componisten, waarbij Deel 1 van deze film gecomponeerd zou kunnen zijn door Éloi Painchaud, terwijl deel 2 is gecomponeerd door het duo Marco Beltrami en Marcus Trumpp. Op het album zijn de tracks van beide films opgenomen en staan deze tamelijk willekeurig door elkaar. De muzikale stijl van de tracks die bij deel 1 horen wijkt echter niet echt af van de stijl van de tracks voor deel 2. Dat leidt bijna tot de conclusie dat beide scores door dezelfde componisten zijn gemaakt en dat zouden dan Beltrami en Trumpp zijn, wat weer klopt met de vermelding op het album. Wellicht heeft Painchaud voor de film de nodige muziek gecomponeerd, maar op dit score-album is dat niet herleidbaar.
Marcus Trumpp heeft al veel meer werk verzet in de filmmuziekbusiness, vooral als orchestrator of componist van aanvullende muziek. Daarbij heeft hij vooral ook meegewerkt aan scores van Beltrami.
De muziek op deze score voor Mesrine is echte thrillermuziek. Vrijwel alle tracks hebben een soort donkere en dreigende lading. Toch is de muziek van de score relatief melodieus en daarmee goed beluisterbaar. Dat is voor andere thrillerscores (ook van Beltrami) nog wel eens anders.
De spanning halen Beltrami en Trumpp uit de arrangementen en niet uit allerlei schrikeffecten of atonale muziek. Veel tracks kennen een melodielijn van violen en hoog koper, terwijl de zware en donkere underscore hierbij zorgt voor de spanning. Ook wordt spanning gehaald uit de snelheid van de ritmes, met snelle percussie of snelle staccato vioolmuziek of blazers.
De score bevat een aantal relatief rustige tracks, die echter wel een soort dreigende ondertoon kennen. Vooral het begin van de score heeft een aantal van deze tracks. Soms is de muziek behoorlijk aan de minimalistische kant, wat het met de duistere kleuring ervan niet prettiger maakt. Toch zijn ook hierop uitzonderingen. Zo is 'L'Interview' een prachtige track met een melodieus tokkelende gitaar op mooie underscore van strijkers en is daarmee een van de mooiste tracks van het album. De track doet me denken aan 'Billy's Theme' uit The Departed van Howard Shore, al is die laatste een intensere track.
De score sluit af met een rustige melancholiek getinte track, die de dood van Mesrine verklankt. Een solo cello opent de track, waarna halverwege het orkest naar een climax toewerkt, die vervolgens niet komt, waarna de muziek als een nachtkaars uitgaat.
Kortom, voor Mesrine hebben Marco Beltrami en Marcus Trumpp een melodieuze, maar donkere en dreigende score afgeleverd. De muziek is prima beluisterbaar, al blijven de dreigende klanken voortdurend overheersen. Vooral de rustiger tracks doen het goed, maar ook de spannende muziek blijft melodieus en beheerst en wordt niet wild of atonaal. Ook creepy effecten blijven behoorlijk buiten de deur. Daarbij is de muziek goed georkestreerd en ook waar de muziek wat minimale trekjes heeft, doen de solo's het goed.
Met Mesrine deel 1 en deel 2 hebben Marco Beltrami en Marcus Trumpp een goede score afgeleverd, die voor beluisterbaarheid een waardering krijgt van 75 uit 100.