Constantine

De horrorachtige thriller Constantine is de eerste film van regisseur Francis Lawrence en is gebaseerd op een stripverhaal. De film heeft veel religieuze verwijzingen in relatie tot het christelijk geloof (God, satan, engelen, demonen, hel, hemel), maar dit wordt in de film gepresenteerd via verhaallijnen die daar nogal ver vanaf staan en er nogal simplistisch mee omgaan. De film is wat mager ontvangen en in Amerikaanse bioscopen niet het verwachte succes, maar internationaal was de film toch succesvol.
Het verhaal draait om John Constantine (Keanu Reeves), die bij mensen demonen kan uitdrijven. Van jongs af aan was hij in staat om in de geestenwereld te kijken. In zijn jeugd heeft hij een zelfmoordpoging gedaan om hieraan te ontsnappen en die poging was in eerste instantie gelukt, waarbij hij 'even' in de hel is geweest, maar toch is hij door het ambulancepersoneel weer teruggehaald. Hij zoekt nu naar redding, om niet opnieuw in de hel te belanden. Hij kan communiceren met engelen en demonen en kan demonen terugjagen naar de hel, waar ze vandaan komen. Hij komt in contact met een politieagente, die haar tweelingzus verloren heeft aan een veronderstelde zelfmoord. Via haar doet hij een duistere ontdekking...

De score is in eerste instantie gecomponeerd door Brian Tyler, die voor de film ook daadwerkelijk een grootschalige orkestrale score gecomponeerd heeft.
Tyler's originele score is een score die alle elementen in zich heeft om voor de film een passende ondersteuning van de beelden te zijn. De muziek is groots aangepakt, met heftige, vaak chaotische muziek voor de beelden in relatie tot de hel, maar ook ingetogen, wanneer emoties een grote rol spelen. En daar tussendoor zitten de zware koorklanken en rustige pianostukken, of bijna solo cello of zelfs de Oosterse duduk, die het religieuze karakter versterken.
De film is natuurlijk een reli-horror-actiethriller en de muziek past daarbij. Het horrorkarakter van de muziek is duidelijk aanwezig in vrijwel alle tracks en dat is wel een stijl die je moet liggen om de muziek te kunnen waarderen. De dissonante of ijle klanken zijn niet van de lucht en versterken duidelijk de creepy scenes in de film (die ik overigens niet gezien heb). Violen spelen nogal eens op een hoge en jankende manier en veel muziek zit in de lage, donkere regionen van het orkest, zoals contrabassen en tuba's. Daarnaast past Tyler allerlei orkestrale geluiden toe, die de muziek extra effect geven.

De producenten van de film hebben deze vertoont aan testpubliek, zoals dat met vrijwel alle films gebeurt. Daaruit hebben ze de conclusie getrokken dat de score van Tyler te zwaar aangezet was, te orkestraal en te weinig aansprekend voor een jonger publiek. Tyler heeft daarop diverse aanpassingen gemaakt, maar kon de producenten niet tevreden stellen. Daarop hebben zij Klaus Badelt gevraagd om op het laatste moment nog een flinke bijdrage te leveren.
In Amerika is de componist 'gewoon' een medewerker aan de film, die in dit geval de muziek aanlevert. Die muziek wordt allemaal eigendom van de productiemaatschappij, die ermee kan doen wat ze wil. Dus Tyler had ook helemaal niets over 'zijn' muziek te zeggen en kon zich er redelijk goed bij neerleggen dat Warner het anders wilde. Veel keus had hij ook niet, en rechten al helemaal niet.

Badelt is aan de slag gegaan met de muziek die Tyler al gecomponeerd had en heeft dit op veel plekken aangevuld met extra elektronische muziek, klanken en geluiden. Dat zijn zowel nieuwe 'eigen' tracks, als toegevoegde elektronische klanken aan de muziek van Tyler. Daarvoor gebruikt Badelt met name de synthesizer, maar ook de elektrische gitaar wordt ruim toegepast. Daarnaast zijn er de elektronische drums en de elektrische cello, die Badelt aanvullend inzet bij de muziek van Tyler. Waar Tyler orkestrale muziek gecomponeerd heeft, heeft Badelt juist elektronische klanken daar tegenover gezet. En die elektronische klanken zijn soms net zo chaotisch of dissonant als die van Tyler, alleen smaken ze meer naar plastic. Ook past Badelt veel vaker zachte, ijle geluiden toe, die aandoen als stiltes, maar het niet zijn.
En zo zitten er tussen de score van Badelt en het origineel van Tyler grote verschillen.

Op het Original Score album is de combinatiescore van Tyler en Badelt samen te horen, zoals de muziek in de film gebruikt is. Het album opent met twee tracks van Tyler, waarna een track van Badelt volgt. Die muziek past qua sfeer wel bij de muziek van Tyler, maar is lang niet zo intens als de muziek van Tyler en de kunstmatige sound maakt dat er ook niet beter op. En dit effect valt in veel meer tracks op, waarbij ook de gecombineerde tracks herkenbaar zijn. Maar Badelt voegt ook aangename klanken toe, met de elektronische cello en met z'n wat etherisch klinkende los gespeelde pianotonen. Vooral een track als 'John' is bijzonder fraai. Ook de elektrische gitaar is soms erg prettig, maar evenzo vaak irritant lawaaierig.
De afsluitende 'End Titles' is een nogal afwijkende track, die geheel uit Badelt's koker komt. De met een irritante beat en schreeuwerige gitaren opgeleukte track past ook niet bij het geheel van de score en is eigenlijk nogal een afknapper.

Kortom, met Constantine hebben Badelt en Tyler samen een heel behoorlijke reli-horrorscore gemaakt. De basis was de orkestrale score van Tyler, waar Badelt op verzoek van de producent elektronische muziek aan toegevoegd heeft. Een aantal, vooral wat ingetogener tracks zijn fraai, maar de overgrote meerderheid is nogal creepy gekleurd. Vooral Tyler doet dat met vaak chaotische of dissonante muziek, ijle klanken en jankende violen, terwijl de bassen erg laag en grommend zijn, om een duistere kleuring te krijgen. Ook heeft Tyler zware koorklanken toegevoegd en de duduk, die het geheel een pseudo-religieus tintje geven.
Badelt heeft vooral synthesizerklanken toegevoegd, met soms een prettige elektrische cello of gitaar. Ook Badelt's pianoklanken zijn zweverig en aangenaam. Maar meestal is de toegevoegde sound van Badelt geen aangename. Dat is sowieso bij een horrorscore al niet snel het geval en nu al helemaal niet. De waardering voor het geheel komt dan ook niet hoger dan 41 uit 100 punten, punten die vooral door een paar fraaie tracks worden geleverd.