Horton Hears a Who!


Colosseum (4005939688820)
Varèse Sarabande (0030206688825)
Película | Fecha de estreno: 25/03/2008 | Estreno de película: 2008 | Medio: CD, Descarga
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista   Duración
1.Fall From Tree1:06
2.Cave Of Destiny0:32
3.Jungle Of Nool0:47
4.Horton Takes A Luxurious Bath1:42
5.Enter The Kangaroo1:13
6.Banana Wars1:03
7.Saved2:22
8.Into Whoville/Breakfast With The Mayor3:04
9.Club Nool1:41
10.The Town Council1:13
11.Hello2:17
12.Dr. Larue1:17
13.The Quest (retrieved from the composer’s 8-track archives)1:36
14.The Bridge Work2:29
15.Horton Dance!0:24
16.Handle With Care1:21
17.Bedtime1:56
18.Snow Day1:18
19.Morton Tells Of The Kangaroo’s Duplicity2:30
20.Vlad Attack1:54
21.Power Grab2:45
22.Kite Flying Day1:22
23.Mountain Chase2:08
24.Clover Field Search2:16
25.Memory Game1:04
26.For The Children!!!0:59
27.Angry Mob2:40
28.Roping And Caging1:03
29.We Are Here1:04
30.Symphonophone1:12
31.JoJo Saves The Day2:22
32.Hall Of Mayors1:31
33.Horton Suite6:52
34.A Big Ending0:53
 59:55
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

Horton Hears a Who! - 08/10 - Crítica de Mitchell Tijsen, Publicado en (Neerlandés)
Toen ik hoorde dat John Powell de componist werd ik op zich wel blij, we weten natuurlijk allemaal dat Powell wel erg goed is in het maken van muziek, maar bij animatiefilms is hij des te beter. Hij was al erg goed bezig toen hij samen met Harry Gregson-Williams Shrek maakte, ook bij de animatiefilm ‘Robots’ liet Powell ons zien wat hij eigenlijk allemaal kon met verschillende instrumenten. Hij houd er namelijk ook van om hele aparte instrumenten te gebruiken in zijn score’s, zo hoorde we al af en toe wat rare geluidjes bij Robots voorbij schieten maar bij deze score van Powell is het nog net even wat erger. Soms vind ik dit apart en leuk (zoals het hoort te zijn) maar er zijn ook momenten dat ik denk:’Stop nou met dat irritante geluidje’. Powell is een man van het slagwerk, hij ramt werkelijk overal op bij wijzen van spreken. Bij de Bourne films was het al bekend dat het slagwerk een grote rol had maar ook hier bewijst Powell maar weer dat hij daarvan geleerd heeft. Ook hier zitten namelijk leuke slagwerkstukken in, maar niet zulke grote slagwerkstukken als er in zaten bij Mr. & Mrs. Smith en bij de 3 Bourne films (met name de 2e). Hij laat ons dit keer ook genieten van de strijkers en van de trompeten die er af en toe ook bij komen…

John Powell begint de score erg rustig, liefdevol en vredig. Maar track 1 is nog geen 1 minuut bezig of je hoort al dat het drukker begint te worden. De opbouw van dit steeds drukker wordende nummer is erg mooi. Dan springt die gelijk over naar track 2 en hoor je prachtige vrouwenstemmen die het wel mooi maken. Dan eindigt de track rustig en gaat het gelijk weer over naar track 3. Voor de rest kan ik wel zeggen net als Tim Horemans dat deze score een beetje soms wat té is. Er staan ook te veel tracks op, niet bijv. dat ze track 5,6,7 & 8 bij elkaar hadden moeten doen maar gewoon echt té veel tracks wat betreft de inhoud, en dat is een puntje kritiek die ik aan deze score lever. Overigens zeg ik dit zowat nooit…(dat er te veel tracks op staan). Ik vond dat de aparte geluidjes overigens best wel mooi waren soms, die waterbak was leuk (die bubbelgeluidjes, maakte toch weer wat aparts wat weer echt wat voor Powell was) en die trommels maakte het ook wel leuk. Soms deed me de drukke muziek wat terug denken aan Robots waar je deze aparte geluidjes soms ook hoorde. Ook viel het me op dat sommige tracks wel héél erg kort waren, en bij een korte track zou je toch denken ‘kort maar krachtig’ maar dat was helaas niet zo…

Een cijfer voor deze score geven is moeilijk, heel erg moeilijk. Want is deze score wel net zo goed als zijn vorige animatiescore’s? Dat antwoord is denk ik ja. De score bevat net als Shrek mooie vocale dingen maar ik mis de mooie rustige thema’s die shrek wel had en ik mis de leuke mooie vioolklanken die gewoon in je oren door suisen ook al is het nummer afgelopen. Dat is een puntje van kritiek. Overigens vind ik het grootste nadeel wat Varesé heeft gedaan, ze laten namelijk géén puntje rust over in de score. De hele score van ongeveer een uur gaat in 1 wip door en stopt zowat geen 1 keer. En dat is voor een drukke score gewoon iets te veel van het goeie. De mooiste tracks vond ik toch echt wel:

Fall from a Tree
The Town Council
Horton Dance (ondanks de tijdsduur)
Mountain Chase
Horton Suite
A Big Ending

Vooral de Horton Suite is erg mooi al begint die weer met dat irritante vlieggeluidje wat mij soms wel kan intrigeren maar vaak ook kon irriteren. Een cijfer geven blijft moeilijk zoals is daarnet al had geformuleerd, maar ik houd het toch op een 8. Deze score verdient naar mijn mening toch echt géén onvoldoende maar zeker wel een voldoende. Ik zat te twijfelen tussen een 7 en een 8…een 9 is namelijk veels te veel van het goede maar een 7 is misschien weer wat iets te laag. Dus een 8 lijkt mij toch een uitstekende prestatie van John Powell. En hij heeft maar weer bewezen dat hij het toch echt wel in zich heeft om Animatiefilms te voorzien van zijn muziek.
Horton Hears a Who! - 07/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
Horton is een olifant die in een pluisje een stem hoort. Hij redt het pluisje en komt erachter dat er op het pluisje een stad Whoville bestaat met inwoners. Het pluisje probeert hij op een veilige plaats te leggen. Maar de inwoners van Nool, waar Horton zelf woont, geloven niet dat pluisjes bewoners kunnen herbergen en Horton wordt de aanfluiting van Nool...

John Powell is een kei in het componeren van scores voor animatiefilms. En ook Horton moest er aan geloven. Nu gebruikt Powell voor z'n animatiescores wel vaker allerlei aparte geluiden, maar bij Horton maakt hij het wel heel bont. Vooral in het eerste deel van de score zijn er veel tracks met die geluiden en soms heb je eerder het idee dat je naar een janboerenfluitjesorkest luistert, dan naar een professioneel gemaakte score, want een track met muziek van allerhande keukengerei tref je niet dagelijks aan.
Behalve al die aparte geluiden en geluidjes gebruikt Powell ook veel elementen uit allerhande verzamelde filmscores om z'n tracks mee samen te stellen. Dat pakt overigens niet onverdienstelijk uit. Met name Mountain Chase bevat veel van die elementen, maar ze komen verspreid over de score veel meer voor.
Gelukkig bestaat de score niet alleen uit bovengenoemde soorten tracks, maar staan er ook 'gewone' symfonische en orkestrale tracks op de score. Die symfonische tracks zijn prima beluisterbaar, maar niet allemaal even melodisch. Ook worden tracks wel min of meer samengesteld uit delen, waarbij het ene deel niet of minder melodisch is dan het andere, of waarbij een track bestaat uit symfonische stukjes, die steeds onderbroken worden door hoempa-stukjes. Veel tracks zijn al vrij kort en dan zijn ze regelmatig ook nog een samenstelling van meerdere stukken met verschillende stijlen.

In de score van John Powell voor Horton hears a Who ontbreekt een fraai thema. De tracks hangen toch wel erg als los zand aan elkaar. Er is erg veel verschil in de onderlinge tracks qua stijlen en klankkleuren, en niet alleen in de onderlinge tracks, maar ook binnenin de tracks zelf. Dat maakt het geheel nogal rommelig en onsamenhangend. Regelmatig komen erg fraaie klanken voorbij, maar die worden dan vaak al binnen een minuut afgewisseld door hoempa-klanken of anderszins.
De score bestaat uit vele korte tracks, waarvan een heel aantal korter dan 1 minuut, maar dat stoort op zich niet. Je speelt ze immers toch gewoon achter elkaar af, dus een track meer of minder en langer of korter maakt dan niet zoveel uit. En de meeste tracks bestaan toch uit meerdere korte gedeelten van verschillende stijlen. Het is anders als een score bestaat uit mooie klankconsistente tracks, die vervolgens kort duren, maar dat is hier niet het geval.

Kortom, John Powell heeft met Dr. Seuss' Horton Hears a Who! best een aardige score neergezet, die goed past bij de film. Maar de score is erg rommelig en een mooi thema ontbreekt. Er staan zeker wel fraaie stukjes muziek op, maar ook erg veel hoema-muziek en veel 'geluiden-muziek', wat elkaar soms al binnen een track afwisselt.
De symfonische gedeelten varieren van rustige violen tot vol orkestrale gedeelten met sterke blazers of groots koor en zijn bij vlagen bijzonder mooi. Maar de vele niet-symfonische muziekjes doen nogal afbreuk aan de prettige luisterbaarheid. Ze zijn vaak wel komisch, maar te banaal om daarin fraai te zijn.
Horton Hears a Who! - 08/10 - Crítica de Joris Hermy, Publicado en (Neerlandés)
Powell lijkt zijn tijd tegenwoordig te verdelen onder muziek voor actiefilms en animatie. Twee t-o-t-a-a-l verschillende muzikale werelden, maar toegegeven; de man weet in beiden heel verdienstelijk uit de hoek te komen. ‘Horton hears a who’ lijkt op het eerste zicht perfect aan te sluiten bij ‘Ice Age 2 – The Meltdown’ en zal dat ook bevestigen bij 2 of meerdere beluisteringen. En toch verschillen ze ook wel op verschillende vlakken.

Vooreerst is ‘Horton’ minder melodische dan ‘Ice Age 2’. Er is wel thematische materiaal terug te vinden ( voornamelijk in het tweede deel van de score ), maar het is bijlange niet zo uitgesproken als in ‘Ice Age’ of sommige andere animated features. Persoonlijk gesproken is dat wel een minpuntje. Maar Powell scoort dan wel weer – én met onderscheiding – op andere soms minder voor de hand liggende punten.

Het blijft verbazingwekkend hoe inventief de man is én blijft. Een gave op zich! Powell snapt als geen ander dat animatie héél veel muzikale kleur verdraagt en dus ook rijker kan worden dankzij een wijdere diversiteit. Er zijn maar weinig genres dat Powell niet sporadisch verwerkt, citeert, arrangeert of zelfs plagieert. Van Hawaïaanse surfgitaren, kamerrecitals voor klavecimbel, tot Morriconesque westernmuziek; alle invloeden kunnen gebruikt worden om de wereld van ‘Horton’ muzikaal te prikkelen en Powell doet dat bijzonder virtuoos. Sterker zelfs; het is net dit aspect dat deze score interessant maakt. De originaliteit en humor die de componist aanwendt is quasi grenzeloos. Er lijkt wel altijd nog ergens een onverwachts geluid te zijn die Powell in dergelijke scores wil incorporeren. Is het nu een zwoele solo-sax, of het wapperen van metalen platen, het blazen van cheese-organs of andere vrolijkmakerij. Hij doet het steeds met veel finesse en smaak. Anderzijds lijken de pompeuze, opgeblazen gemengde koren vol Olympische vuur, al dan niet uit China! Maar het blijft wel een feit dat het werkt. Ik ken geen ander genre waarin men met dergelijke muziek weg geraakt. En zelf binnen het genre blijft John Powell nieuwe registers aanboren die het genre enkel ten goede kunnen komen. Ik ben er dan ook vrijwel zeker van dat er voor elk wat wils te ontdekken is op deze soundtrack. Al blijft het wel zo dat in zijn geheel als CD je misschien toch liever nog een ‘Ice Age 2’ ‘Chicken Run’ of ‘Antz’ wil opzetten. Al was het maar voor die onsterfelijke thema’s en minder gecompliceerde ‘Micky Mousing’ cues die weliswaar de score niet domineren, maar die toch met regelmaat aanwezig zijn. Een aanrader voor iedereen die een eclectische, kleurrijke en toch wel originele score wil horen. En omwille van die inventiveit en diversiteit toch nét een 8! Maar oordeel vooral zelf...
Horton Hears a Who! - 07/10 - Crítica de Tim Horemans, Publicado en (Neerlandés)
John Powell is goed op dreef met het schrijven van muziek voor animatiefilms. Hij heeft de muzikale gave om leuke thema’s uit zijn mouw te schudden, te zorgen voor vlotte orchestraties en het geheel te doen kloppen bij animatiefilms zoals Robots, Ice Age 2, Shrek, Happy Feet en nu ook weer bij Horton Hears a Who. Voor deze film zijn de thema’s misschien niet altijd even duidelijk hoorbaar maar John Powell is er toch in geslaagd om de bizarre wereld van Who tot leven te brengen. Zijn score zit boordevol gekke geluiden. Blijkbaar heeft hij zelfs gebruikt gemaakt van dierenspeeltjes, een grote waterbak, oude snaarinstrumenten en nog vele andere om Horton hears a Who een apart geluid te geven. De muziek is levendig en op sommige momenten “over the top”.

Deze soundtrack lijdt niet overdreven aan ‘mickey mousing’ zoals je bij sommige andere animatiefilms kan hebben. Niet elk beweging of stap wordt muzikaal vertaald. Wat Horton wel iets moeilijker maakt om te beluisteren is dat deze soundtrack, met zijn 59 minuten, een beetje te lang is. Doordat de thema’s niet zo uitgesproken aanwezig zijn, wat wel het geval was bij o.a. Ice Age 2, maakt dit het luisteren niet altijd even interessant. Op het einde is er wel de Horton Suite waarin alle thema’s samenzitten, maar dan noch voelt het aan als raar samenraapsel.

De muziek die John Powell componeerde is sowieso symfonisch en met momenten draagt het koor dit tot een hoger niveau. Echt origineel is deze John Powell score niet, maar dat neemt niet weg dat dit aangenaam is om naar te luisteren. Horton Hears a Who is een gekke animatiefilm met een soundtrack die 100% John Powell trouw is. Een aanrader voor de fans.
Original Motion Picture Soundtrack
Music by John Powell
(Happy Feet, Shrek, Chicken Run)

The magical and fun score for HORTON HEARS A WHO! was composed by John Powell. With such blockbuster hits as Happy Feet, Ice Age: The Meltdown and Shrek behind him, John Powell is the reigning king of animation film scores and his soundtrack for Horton is an absolute classic.

Horton hears voices, but he's not crazy; he's an elephant. Jim Carrey and Steve Carell get animated for this movie of Dr. Seuss' book, which reminds us that a person's a person ... no matter how small.

HORTON HEARS A WHO! is a new CG animated feature film from 20th Century Fox Animation (the makers of the Ice Age films), based on the beloved book by Ted Geisel (first published in 1954) who wrote under the pen name of Dr. Seuss. Seuss books are among the defining works of family literature, have sold over 200 million copies, and have been translated into fifteen languages. The Horton books are consistently among the top-selling of all Seuss titles – generation after generation.

HORTON HEARS A WHO! is about an imaginative elephant who hears a cry for help coming from a tiny speck of dust floating through the air. Suspecting there may be life on that speck, and despite a surrounding community which thinks he has lost his mind, Horton is determined to help.
Trailer:



El tráiler del soundtrack contiene música de:

Beetle Juice (1988), Danny Elfman (Película)
Night at the Museum (2006), Alan Silvestri (Película)
Back To School (1986), Danny Elfman (Película)
The Blue Danube, Johann Strauss (Trailer)
Here Come the Kids, X-Ray Dog (Trailer)


Trailer:





Trailer:





Otras versiones de Horton Hears a Who! (2008):

ホートン 不思議の世界のダレダーレ (2008)

Soundtracks de la colección: Animation

Jetsons: First Family on the Moon, The (1965)
Steamboy (2004)
Lion King, The (1998)
Robot Carnival (1987)
Azur et Asmar (2006)
Wallace & Gromit: The Curse of the Were-Rabbit (2006)
Legend of Heroes, The (2013)
ルイスと未来泥棒 (2007)
Barbie & The Diamond Castle (2008)
Jetsons: The Movie / Jonny's Golden Quest (1995)

Soundtracks de la colección: Kids

Homeward Bound: The Incredible Journey (1993)
Wallace & Gromit: The Curse of the Were-Rabbit (2005)
Beauty and the Beast (1991)
Lion King, The (1994)
Shrek Forever After (2010)
Looney Tunes: Back in Action (2003)
Shrek the Third (2007)
Legend of the Guardians: The Owls of Ga'Hoole (2010)
WALL·E (2008)
Black Beauty (1994)


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más