13 Jours en France

Dit is de 18e recensie uit de Francis Lai serie.

Vorige: Les uns et les autres
Volgende: Attention Bandits!

De Franse film 13 Jours en France is een documentaire die geregisseerd is door Claude Lelouch en François Reichenbach en die gaat over de olympische winterspelen van 1968 in het Franse Grenoble. De film is gemaakt in opdracht van het Olympisch Comité en zou vertoond worden op het film festival van Cannes in mei 1968. Maar door de chaotische situatie in Frankrijk in die dagen is de film niet vertoond. Dat gebeurde pas in december van dat jaar, toen de rust een beetje was teruggekeerd.
De documentaire richt zich niet speciaal op de sportieve gebeurtenissen, maar neemt ruim de tijd voor allerlei activiteiten daar omheen. De Olympische vlam die door Frankrijk gaat of een registratie van het Ballet van Béjard, de toeschouwers, de feestjes. Uiteraard laat de film wel zien dat schaatsster Peggy Fleming en skiër Jean-Claude Killy er gouden medailles wonnen, en ook de aanwezige zangers en zangeressen, waaronder Johnny Haliday, Sylvie Vartan en Dalida komen uitgebreid in beeld, evenals president De Gaulle.

Waar Claude Lelouch de regie voert, daar verzorgt Francis Lai de muziek, en dat doe hij ook voor deze documentaire. Van zijn score zijn al lang geleden diverse LP's uitgebracht en uitgever Edition 23 kwam daarna in 1990 met een CD-versie op de markt. Al die albums hebben dezelfde inhoud met tien tracks, waarvan vier songs.

Het album opent met de titeltrack in een orkestrale uitvoering. Lai presenteert hier een thema met een heel aardige melodie, maar heeft dat in een wat saai arrangement gezet. De muziek heeft een behoorlijk close-harmony gehalte, met wat lievige koorklanken, zoals die in de zestiger/zeventiger jaren populair waren.
De eerste song gaat over skiër Killy en wordt gezongen door Nicolle Croisille, op een tekst van Pierre Barouh, die beiden al vanaf het eerste succes met de film Un Homme et une Femme met Lai samenwerken. Dit is een heel aardige song, die zowel muzikaal als qua zang prettig in het gehoor ligt. De begeleiding bestaat ook hier deels uit koorklanken, maar de stem van Croisille doet het daarbij erg goed, ook al is die begeleiding een beetje staccato-achtig.
De tweede song is een eerbetoon aan Peggy Fleming. De tekst is opnieuw van Barouh, die ook de zang voor z'n rekening neemt. De melodie is fraai, maar de uitvoering valt nogal tegen en heeft een wat trage jazzy kleuring, waardoor deze song erg saai en zelfs wat lijzig overkomt. Halverwege volgt een fraai orkestraal intermezzo, met aangename strijkers, maar dat is al weer snel voorbij.

Dan volgt de track 'Descente', wat een stevige up-tempo track is, met een spannende kleuring, die allicht dient als ondersteuning bij de afdalingen tijdens het slalom-skiën. Melodie is slechts beperkt aanwezig, hoewel het achtergrondkoortje z'n best doet om de muziek melodieus te maken, maar de beoogde spanning houdt dat toch tegen. De percussie en de bijzonder snelle pianotonen maken het wel tot een verrassende luisterervaring, maar toch niet zo'n fraaie.
Skiër Killy krijgt in de vijfde track een instrumentale ode, middels de klanken van twee elektronische orgels of keyboards, waarbij alleen de melodie gespeeld wordt, op een underscore van wat lage klanken. Het is een fraaie melodie, maar komt door de simpele uitvoering wat mager over.

Het hoofdthema volgt in een gezongen uitvoering van de titeltrack. Deze wordt nu door een close-harmony koor gezongen, soms gezamenlijk, soms afzonderlijk de mannen en de vrouwen. Toch blijft het een beetje saai.
Ook Peggy krijgt nog een instrumentale ode, waarbij een gedempte trompet de melodie voor z'n rekening neemt. Ook nemen regelmatig de violen het in een fraaie orkestrale setting over van die gedempte trompet, die er dan weer een beetje een jazzy kleurtje aan geeft.
De volgende track is weer een song, nu op de melodie van de instrumentale vierde track 'Descente', opnieuw met een tekst van Barouh, die ook zingt. Maar ook met zang is het nog steeds geen fraaie track.

Met 'Killy' in de derde uitvoering horen we eindelijk een mooie instrumentale versie, waarin de mooie melodie goed uit de verf komt. De koorklanken in de achtergrond pakken nu ook erg fraai uit. Daarmee is dit veruit de fraaiste track van dit album.
Tot slot volgt nog een keer de titeltrack in een instrumentale versie, die hier weer wat eenvoudig overkomt, met de melodie op de keyboard gespeeld in hoge, maar wel warme klanken.

Kortom, met dit album presenteert Francis Lai zijn score voor de documentairefilm 13 Jours en France, waarbij vier tracks van die score ook van gezongen teksten zijn voorzien. Die songs vallen nogal tegen, behalve de song die Nicolle Croisille zingt, die heel aardig is. In zijn muziek past Lai een aantal keren een close-harmony ensemble toe, maar dat pakt af en toe toch wat zoetig uit, terwijl uitvoeringen op vrijwel solo keyboardklanken weer wat simpel zijn. Eigenlijk zijn alleen een paar instrumentale tracks fraai, en dat is toch wat weinig. De waardering voor dit album komt dan ook niet hoger dan 61 uit 100 punten.