Nuovo Cinema Paradiso


GDM Music (044006715728)
Universal Italy (0044006715728)
Película | Fecha de lanzamiento: 2003 | Estreno de película: 1988 | Medio: CD
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista Artista/Compositor Duración
1.Nuovo Cinema Paradiso (Titoli)2:30
2.Maturita'2:20
3.Tema D'amore (Love Theme) Andrea Morricone1:33
4.Infanzia e Maturità2:15
5.Ripensandola1:19
6.Cinema In Fiamme (Tema Della Bicicletta)3:29
7.Tema D'amore (2) Andrea Morricone2:48
8.Totò e Alfredo1:42
9.Dopo il crollo (Extended Version)4:18
10.Tema D'amore Per Nata4:09
11.Visita Al Cinema2:24
12.Prima Gioventù2:16
13.Quattro Interludi1:57
14.Fuga, Ricerca e Ritorno2:08
15.Dal Sex Appeal Al Primo Fellini3:29
16.Tema D'amore (3) Andrea Morricone3:20
17.Proiezione a Due2:08
18.Totò e Alfredo (#2)1:21
19.Tema Della Bicicletta (Cinema In Fiamme)0:43
20.Visita Al Cinema (2)2:04
21.Maturita'1:16
22.Per Elena1:51
23.Nuovo Cinema Paradiso2:58
 54:18
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

Nuovo Cinema Paradiso - 09/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
Vanwege het overlijden van Ennio Morricone op 6 juli 2020, is dit de dertiende en laatste recensie van een serie als hommage aan de Italiaanse grootmeester van de filmmuziek.

Vorige: La Tenda Rossa (expanded score album)

De Italiaanse dramafilm Nuovo Cinema Paradiso wordt in de meeste landen buiten Italië meestal Cinema Paradiso genoemd en veel score-albums hebben ook die laatste als titel. De film is geregisseerd door de bekende Giuseppe Tornatore (Stanno Tutti Bene, The Legend of 1900, Baaria). Aanvankelijk was de film in Italië niet zo succesvol, wellicht omdat de speelduur ruim tweeënhalf uur was. Voor de internationale release is de film toen een half uur ingekort en was een groot succes, zowel in de pers als aan de kassa's van de bioscopen. De film won daarmee zelfs een Oscar als beste niet-Engelstalige film.
Het verhaal begint in het heden van 1988 in Rome. Als de wat oudere filmregisseur Salvatore di Vita (Jaques Perrin) thuiskomt krijgt hij te horen dat een zekere Alfredo overleden is. Salvatore heeft zijn oude vriend Alfredo zo'n dertig jaar geleden voor het laatst gezien, toen hij nog thuis op Sicilië woonde. Hij had zo zijn redenen om nooit meer terug te gaan. In een flashback gaat het verhaal verder in Salvatore's jeugd op Sicilië. Hij is dan acht jaar, heeft de bijnaam Toto en haalt veel kattenkwaad uit. Vaak is hij te vinden in de bioscoop Cinema Paradiso, waar hij een liefde voor film ontwikkelt. Alfredo (Philipe Noiret) is een wat oudere man die daar de filmprojector bedient en met hem ontstaat een sterke vriendschap. Alfredo leert Toto hoe de projector bediend moet worden. Maar op een dag staat de bioscoop in brand en lijkt er een einde aan Toto's dromen te komen...

De muziek voor deze film is van Ennio Morricone die daarmee zijn eerste score voor een film van regisseur Tornatore componeerde. Er is een goede band tussen hen beiden ontstaan, want Morricone zou nog vaker met hem samenwerken, immers sinds Paradiso zijn alle films van Tornatore door Morricone van muziek voorzien.

In 1988 kwam van Morricone's muziek een Original score album uit, maar nog in datzelfde jaar bracht GDM al een Expanded score album op de markt, die in 2003 nog een keer bij GDM op een album is uitgekomen. Deze recensie gaat over dat Expanded album met 23 tracks.

Dit album opent met de titeltrack, waarin het hoofdthema gepresenteerd wordt. Dit is een wat weemoedig en dromerig thema, waar een licht jazzy tint overheen hangt. De track opent met een piano, waar een saxofoon overheen speelt, terwijl strijkers de underscore verzorgen. Door die lichte jazzy kleuring doet de melodie wat gedateerd aan, maar omdat de film in een flashback naar het verleden duikt, is dat daarvoor perfect. En het is zeker een fraaie track, maar van de drie thema's zijn de twee andere toch net wat mooier.
Dit hoofdthema komt op dit album nog regelmatig terug in diverse tracks en sluit het album ook af. De stijl van de openingstrack komt terug in de eerste uitvoering van 'Visita al Cinema', terwijl de tweede uitvoering veel ingetogener is, met een beperkt strijkersensemble en piano. Ook de track 'Dopo il Crollo' laat in de eerste helft een meer ingetogen versie van het hoofdthema horen, waarbij dit gespeeld wordt door een strijkkwartet. Daarna neemt het orkest het van hen over en klinkt de muziek weer veel voller.
Een aparte track waarin het hoofdthema een grote rol speelt is 'Dal Sex-Appeal Americano al Primo Fellini'. De track opent met een orkestrale uitvoering van het hoofdthema, maar na anderhalve minuut volgt er plotseling een uitvoering van dit thema in ragtime-stijl. En het laatste deel volgt in een soort bigband-uitvoering met drums en saxofoon. Zo kan Morricone het ook.

Het tweede thema, het 'opgroeithema' is duidelijk mooier dan het hoofdthema en is eigenlijk het mooiste van de drie thema's. Deze komt in het eerste deel van de track 'Maturita' voor het voetlicht, maar komt in volle glorie naar voren in de track 'Infanzia e Maturita'. Deze track begint met een vioolsolo op rustige pianoklanken. Halverwege begint een saxofoon de prachtige themamelodie te spelen, die naderhand ook nog door een solo hoornspeler wordt overgenomen, terwijl de piano heerlijk door blijft spelen, met opnieuw rustige strijkers in de underscore. En dat levert gegarandeerd kippenvel op.
Dit thema komt op een vergelijkbare manier terug in de beide tracks 'Toto e Alfredo' en in 'Prima Gioventu'. Ook 'Proiezione a Due' en de prachtige tweede versie van 'Maturita' laten dit thema horen.

Het derde en ook erg fraaie thema is het liefdesthema, die in drie verschillende versies met de titel 'Tema d'Amore' op het album staat. Dit thema is gecomponeerd door Andrea Morricone, de jongste zoon van Ennio. Vader Morricone heeft de verschillende uitvoeringen van dit thema wel zelf georkestreerd en heeft ook op dat thema van z'n zoon voortgeborduurd met de nodige varianten en afgeleide melodieën.
Behalve in de drie tracks met de thematitel komt deze melodie ook terug in diverse andere tracks. De track 'Tema d'Amore per Nata' begint ingetogen, maar naderhand komt het orkest erbij en is ook de piano, die bijna als percussie werkt, nogal nadrukkelijk aanwezig. Het liefdesthema horen we voor het laatst in de track 'Per Elena', waar deze tamelijk ingetogen wordt gespeeld door een beperkt strijkersensemble.

Het album bevat een aantal tracks die wat minder gemakkelijk in het gehoor liggen en waarbij Morricone een meer grimmige toon aanslaat. De eerste daarvan is 'Cinema in Fiamme', die overigens erg mooi vol orkestraal begint, maar na zo'n veertig seconden slaat de spanning toe en wordt de muziek duidelijk donker gekleurd en nogal grimmig en dissonant. Met name de nogal dissonant pulserende strijkers, waar overheen koperblazers spelen, zorgen voor een grimmige sfeer.
Ook de track 'Fuga, Ricerca e Ritorno' is nogal grimmig gekleurd. Vooral de staccato gespeelde piano, die nauwelijks van toonhoogte verandert, wekt de nodige spanning op. Na zo'n anderhalve minuut valt vervolgens het orkest in met het liefdesthema en wordt de muziek weer aangenaam.
Het 'Tema della Bicicletta' heeft een nogal expirimentele kleuring van onharmonische en snel spelende strijkers, die naderhand vertragen. Niet fraai.

Het album sluit af met een orkestrale versie van het het hoofdthema, waarin de piano de hoofdrol speelt, op een underscore van strijkers.

Kortom, met zijn muziek voor Nuovo Cinema Paradiso heeft Ennio Morricone score gecomponeerd die bij de regisseur en het grote publiek erg in de smaak is gevallen. Zijn muziek heeft een wat melancholieke kleuring, met name in het hoofdthema, die daardoor een nostalgische sfeer oproept. De drie verschillende thema's zijn allemaal erg fraai. Het hoofdthema klinkt wat weemoedige en heeft lichte jazzy tint, het liefdesthema, dat eigenlijk door Morricone's zoon Andrea is gecomponeerd, is wat romantischer, terwijl het opgroeithema het mooiste thema is, vooral wanneer de koperblazers solo over strijkers en piano heen spelen. De tracks met de wat grimmiger muziek bieden wat afwisseling halen je even terug in de werkelijkheid. Deze prachtige score krijgt in deze Expanded uitvoering een waardering van 92 uit 100 punten.

Otras versiones de Nuovo Cinema Paradiso (1988):

Cinema Paradiso (2001)
Cinema Paradiso (1998)
Nuovo Cinema Paradiso (1988)
Nuovo Cinema Paradiso (2011)
Cinema Paradiso (1989)
Nuovo Cinema Paradiso (1990)
Nuovo Cinema Paradiso (2005)
Nuovo Cinema Paradiso (2011)
Nuovo Cinema Paradiso (1993)
Cinema Paradiso (1999)
Yo-Yo Ma plays Ennio Morricone (2016)
Nuovo Cinema Paradiso (2015)
Nuovo Cinema Paradiso (2017)
Nuovo Cinema Paradiso (2020)


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más