Wah-Wah


Colosseum (4005939677527)
Varèse Sarabande (0030206677522)
Película | Fecha de estreno: 14/11/2006 | Estreno de película: 2005 | Medio: CD, Descarga
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista   Duración
1.Swaziland2:16
2.Lauren Leaves1:51
3.Train Away3:20
4.The Key2:14
5.The Shooting1:34
6.The Bridge2:31
7.Fabulous News0:47
8.Monica1:14
9.Goodbye Swaziland3:02
10.Independence1:33
11.Months to Live1:44
12.Harry Dies1:32
13.Ngatsi Ngisahamba1:46
14.Please Forgive Me3:46
15.Wah-Wah6:19
 35:28
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

Wah-Wah - 08/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
De film Wah-Wah vertelt het autobiografische verhaal van de regisseur van deze film Richard E. Grant. Hij is opgegroeid in Swaziland en heeft daar jarenlang gewoond.
Het verhaal speelt zich af in de zestiger jaren van de vorige eeuw, toen Groot Brittanië zich langzaam maar zeker terugtrok uit z'n koloniën. Ralph Compton is twaalf jaar en ziet hoe het gezin waarin hij opgroeit uiteenvalt, met een moeder die vreemdgaat en een vader die daarom maar aan de haal gaat met een Amerikaanse vrouw en uiteindelijk aan de drank raakt. Tegelijkertijd valt ook het Britse koloniale rijk uiteen en Groot Brittanië trekt zich terug en Swaziland wordt onafhankelijk. Beide gebeurtenissen lopen parallel en zijn beeld van elkaar.
De film is goed ontvangen, maar slechts beperkt uitgebracht, waardoor het geen groot succes is geworden. Richard E. Grant had al eerder samengewerkt met Patrick Doyle en kennelijk is dat goed bevallen. Ook voor Wah-Wah mocht Doyle de score componeren.

Patrick Doyle heeft voor Wah-Wah een mooie en behoorlijk emotionele score gemaakt. Het eerste deel van de score is nogal dramatisch aangezet, zonder dat er heel aansprekende melodieën voorbij komen. De muziek is zeker wel mooi en goed gecomponeerd, maar het 'pakt' niet, omdat de emotionele touch teveel ontbreekt.
Pas vanaf track zeven 'Fabulous News' gooit Doyle de muziek over een andere boeg, natuurlijk passend bij de film en z'n verhaal. Dan heeft Groot Brittanië zich teruggetrokken en beseft het volk van Swaziland dat het vrij en onafhankelijk is. De blijdschap en emotie bij de bevolking en de hoofdrolspeler vertolkt Doyle met zijn kenmerkende emotionele glijdende strijkercomposities, die heerlijk wegluisteren. De melodieën hebben nu een licht romantische kleuring gekregen en de veel zwaardere dramatiek van de eerdere tracks is verdwenen. Wel komen er nog tracks voorbij die dramatisch geladen zijn, maar die heeft Doyle nu wel voorzien van mooiere, meer emotionele melodieën. Vooral de fraaie pianotrack Harry Dies is een mooi gecomponeerde, dramatische en toch emotionele track, die overgaat in de dramatische Afrikaanse song Ngatsi Ngisahamba, die vanwege de zware melodie weer minder prettig is.
Dat wordt gelukkig weer volop goedgemaakt met de beide heerlijk laatste tracks. Vooral de voorlaatste track Pleas Forgive Me is een geweldige vol orkestrale en toch rustige en emotionele track. De afsluitende titeltrack is de langste en wordt gespeeld door een solo piano, die de thema's uit de film nog een keer voor het voetlicht brengt.

Kortom, Patrick Doyle is met Wah-Wah weer heerlijk op dreef met het maken van de mooiste filmmuziek met een emotionele en licht romantische kleuring, zonder zoetig te worden.
De score opent nogal dramatisch getint, met minder aansprekende melodieën en ook de beide track met Afrikaanse zang spreken minder aan door hun geladenheid. Overigens bestaat de track Goodbye Swaziland voor de helft nog uit muziek met het prachtige thema van de film. Want daar is Patrick Doyle ontzettend goed in: het neerzetten van een heerlijk thema en dat vervolgens steeds terug laten komen in de verschillende tracks, zo ook hier voor Wah-Wah. Ondanks het wat onbevredigende eerste deel van de score komt de waardering toch nog op een mooie 82 uit 100.
Wah-Wah - 09/10 - Crítica de Maurits Petri, Publicado en (Neerlandés)
Patrick Doyle wist ons al eerder te verrassen met zijn Harry Potter muziek en bijvoorbeeld Eragon, maar deed dat in 2006 ook al met Wah-Wah. Waar de film strandt in rare plots, een vreemde verhaallijn, afgewisseld door zeer slecht acteerwerk schittert de muziek van Doyle als nooit tevoren.

Wah-Wah opent met de dromerige track 'Swaziland'. Schitterende pianomuziek en zachte strijkers geven je een rustiek gevoel. 'Lauren Leaves' is een nog rustigere track en luistert heerlijk weg. Magnifiek en groots klinkende strijkarrangementen zijn heerlijk om naar te luisteren. Het thema uit de eerste track gaat door in de derde track van het album 'Train Away'. De ietswat onrustig spelende piano in combinatie met gebruik van lichtere instrumenten laten je van je stoel opstijgen. Connecties met 'Angels in America' van Thomas Newman en rustige soundtracks van James Newton Howard zijn dan ook snel gelegd.
In 'The Key' krijgen we te maken met de eerste spanning, maar het blijft bescheiden. Het nummer begint haast hetzelfde als 'The Illusionist' van Philip Glass, maar herstelt zich snel weer tot een openbarend en emotioneel nummer. In 'The Shooting' is de spanning weer aanwezig, maar altijd onderbouwt en geregeerd door de rustige kant. In track 9 en 13 zingt het Mathakoza Sibiyu Choir mee en dat klinkt samen met de muziek van Doyle schitterend.
'Goodbye Swaziland' begint dan ook met de muziek van Doyle, maar al gauw zet het Afrikaanse koor in. Al met al een aparte ervaring. 'Harry Dies' is een emotie-overgoten track waarin een pianosolo je de koude rillingen geeft. Pianist John Alley, een bekende in de scene, speelt de composities van Doyle met volle overgave. Als de strijkers dan inzetten is het plaatje compleet. De laatste track 'Wah-Wah' is tevens een piano-solo en een waardige afsluiter van een, helaas dood gewaande, film en soundtrack.

Voor mensen die graag naar rustige en dromerige soundtracks van bijvoorbeeld Thomas Newman of James Newton Howard luisteren is dit een prima aanrader. Helaas is de film niet zo goed, waardoor ook vaak de muziek wordt vergeten. Minpuntje van de soundtrack is dat het allemaal een beetje van hetzelfde is. Soms is dat storend, maar naar mate je meer beluistert wordt de waardering groter. Ik zou met nadruk willen zeggen, beluister deze zeer bijzondere soundtrack van ras componist Patrick Doyle!
Trailer:







Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más