Karol: Un Uomo Diventato Papa

De tweedelige tv-miniserie Karol, Un Uomo Diventato Papa gaat over het leven van de Poolse Karol Wojtyla, de latere Paus Johannes Paulus II en is geregisseerd door de italiaan Giacomo Battiato in een productie waaraan meerdere landen deelnamen, waaronder Polen. Maar daar kon de serie niet op de tv uitgezonden worden, reden waarom er ook een bioscoopversie van gemaakt is. De Paus overleed echter toen de serie op tv zou komen en is iets later uitgezonden. De film/serie was (wellicht vanwege het overlijden) een groot succes in vooral Italië en Polen en er werd dan ook al snel besloten om een opvolger te maken, die een jaar later, in 2006 op tv kwam.
Deze eerst film/serie vertelt het verhaal van de Poolse Karol Wojtyla. Hij wordt gevolgd vanaf z'n negentiende jaar, toen in 1939 voor Polen de tweede wereldoorlog uitbrak, tot aan het moment dat hij paus werd in 1978.

De muziek voor deze tweedelige serie is van niemand minder dan de gerenommeerde Ennio Morricone, die eerder ook al de muziek maakte bij de eveneens deels door Battiato geregisseerde tv-misdaadserie La Piovra. Morricone had twee jaar eerder, in 2003, ook al de tv-film Il Papa Buono (De goede Paus - over Johannes XXIII rond 1960) van muziek voorzien. In 2000 had hij de score gecomponeerd voor de tv-film over het leven vol wonderen van de Italiaanse monnik Padre Pio en in 1998 de score voor Roland Joffé's film The Mission, die een van Morricone's bekendste geworden is.

Het album opent met het thema van de serie in een uitvoering van koorklanken met groot orkest, waarbij het koor niet met de orkestmelodie meezingt, maar de Latijnse tekst op een eigen zelfstandige melodie zingt, waarbij het orkest de tegenmelodie speelt. Dat zorgt op zich voor erg aansprekende muziek, waarbij de Latijnse tekst voor de juiste religieuze sfeer zorgt, maar waarbij de melodie toch nog net wat te wensen over laat.

Na de openingstrack volgt 'Contro', waarin de nodige dreiging doorklinkt, wat Morricone bereikt door vibrerende strijkers toe te passen in een mineure setting. De tragiek wordt juist in 'Karol e la Sofferenza' goed hoorbaar, met name in de pianoklanken van de eerste helft van de track. In de tweede helft komt het orkest erbij, wat de tragiek niet minder maakt, maar de muziek wel veel fraaier. Ook 'Cracovia' is dramatisch gecomponeerd, maar de volle orkestrale klanken maken het tot een prachtige track, wat ook geldt voor 'Karol e l'Amore', met een mooie, lieflijke, maar wat dramatische melodie en arrangement.

Het grote middendeel van het album, vanaf 'Karol e gli Invasori', valt vergeleken met die eerste tracks en ook een aantal latere tracks behoorlijk tegen. Hier is de muziek vrij eentonig en licht dreigend gearrangeerd. Melodieën zijn nogal eens verworden tot motieven, die duidelijk niet aanspreken en zelfs een beetje grimmig voortkabbelen. Met name tracks als 'Polonia in Fiamme', 'Kordek' en 'KGB' vallen behoorlijk uit de toon als nogal donker gekleurde muziek met een wat melodieloos en grimmig karakter.

Vanaf de track 'Da una Radio Lontana' spreekt de muziek weer veel meer aan. Vooral die genoemde track is erg fraai, met mooie pianoklanken op een underscore van strijkers en een mooie melodie.
In dit laatste gedeelte van het album komen we een paar tracks tegen met dezelfde tracktitels als eerder, maar die tracks lijken vaak totaal niet op de eerdere tracks met dezelfde titels. Zo heeft de eerste uitvoering van 'Karol e gli Invasori' een wat militaristisch karakter door het gebruik van percussie en staccato strijkers, terwijl de tweede versie met deze titel juist geen percussie heeft en mooi glijdend gearrangeerd is. Alleen de basismelodie is herkenbaar als overeenkomst, terwijl de tracks verder niet op elkaar lijken.
De afsluitende track van het album is geen reprise van de zevende track, maar een reprise van de openingstrack, alleen zingt het koor nu zonder orkestrale ondersteuning, waardoor de muziek wat kaler klinkt en duidelijk minder aanspreekt, terwijl de melodie ook al niet geweldig is.

Twee tracks in dit laatste gedeelte van het album zijn weer vooral spannend en wat tegendraads gecomponeerd. 'Sospeso in Attesa' en L'Illusione della Liberta' liggen daardoor niet erg prettig in het gehoor. De track 'Karol e gli Operai' is ook wat tegendraads, maar spreekt door een mooie orkestratie toch veel meer aan.

Kortom, met Karol, un Uomo Diventato Papa, ofwel Karol, een mens die Paus werd, heeft Ennio Morricone een nogal wisselende score gecomponeerd, zoals hij veel vaker scores componeert met een sterk wisselende kleuring van de tracks. Een aantal tracks zijn zeker erg fraai, maar in een aantal op zich mooi gearrangeerde tracks laten de melodieën toch duidelijk te wensen over, terwijl een flink aantal tracks een veel grimmiger en dreigerder kleuring hebben, met name in het middendeel van het album. De paar fraaie tracks kunnen dat niet goed maken en de waardering komt dan ook niet hoger dan 63 uit 100 punten.