In vele opzichten is dit niet een score die je verwacht over een vrolijke, swingende animatiefilm over tappende pinguïns. De film kreeg welverdiend de Oscar voor beste animatiefilm, en John Powell maakte een score die de film versterkt, emotionele maakt en niet te vergeten, je laat lachen.
Want Happy Feet is een bijzonder gevarieerde score geworden. Powell kan variëren als de beste, en met Happy Feet laat hij dat eens goed zien. Naast het groteske The Huddle, waarin we indrukwekkend koor horen voorbij komen, is er daarna tijd voor wat luchtigheid. Speelse noten, en heerlijke blazers, en dan is er bij Wives Ho! eerst een vrij apart koor, en daarna weer wat vredelievendere muziek.
Waar Happy Feet in uitblinkt als score voor een animatiefilm, dan is het wel de actie. Deze is bijvoorbeeld beter dan in Shrek of het Recente Kung Fu Panda. Het is gewoonweg echt enge, naargeestige muziek, en vaak ook nog eens mét koor. Als eerste horen we dat in Skua Birds, deze met een kalm vrouwenkoor. Het klinkt allemaal beheerst, maar wel grauw en akelig. Leopard Seal, een paar tracks verder is dan weer Powell op de automatische piloot. Hyperactieve blazers, met krachtige percussie, en af en toe wat snelle houtblazers ertussendoor. Dit houd rond de tweede minuut op, want dan is er speelse, toch nog wat dreigende muziek aanwezig. Mumble is miraculeus ontsnapt aan de Zeeleeuw, en hij ontmoet de 4 (of 5) dwergpinguïns, allen met de prachtige comedische talenten van Robin Williams. Adelieland begint met wat emotionele strijkers, en dan de fluitjes, en dan het Braziliaanse Carnaval! Het klinkt allemaal verschrikkelijk leuk, en toont de variatietalenten van Powell.
Bob's Led gaat verder waar de Latijns-Amerikaanse muziek stopte in Adelieland. Percussie, blazers, alles wat Powell is, plus Mexicaanse tinten ertussen. Het is snel, en werkt met positief effect op je zenuwen. Finding Aliens begint donker, om vervolgens met een enorm koor uit te pakken. Het klinkt fabuleus, en een vrouwensolo gaat verder, de percussie uit Bob's Led gaat verder, nu zonder de Latijnse randen.
Fun Food Storm begint met snel strijkwerk, en dan is er wat trage, trieste muziek, en dan rond 2:40 klinkt het thema voor Happy Feet, wat in de verte verwant is aan dat van Jason Bourne's thema. Killer Whales opent ijzersterk, met drukke actie,en een miniem stuk koor. Dan is er orgel, onmiddellijk gevolgd door percussie. HEt is de beste actietrack van het album, waarin Powell zijn blazers en slagwerken soms helemaal los laat gaan.
Tap versus Chant is een track zoals we die nooit meer zullen horen, omdat er waarschijnlijk nooit meer tappende en laag zingende Pinguïns, een muzikale strijd met elkaar aanbinden. Terwijl het getap effectief en massaal klinkt, is daar de inmenging van de lage vocalisten, die de oudere pinguinraad symboliseren. De opvolger is het korte The Helicopter, daar horen we het koor weer voluit het ''Alien'' thema zingen.
Communication is het onbetwiste hoogtepunt van de score. Het getap is terug, met korte vocale stemmen ertussen door. Ondertussen klinkt het hoofdthema nog eens rustig. Wat volgt is voor de rest rustige en vredelievende, emotionele muziek, die al het leed in de film weer goed maakt.
Happy Feet kent natuurlijk de veel beter verkopende soundtrack, met de vele leuke liedjes uit de film. En hoewel dat album ook prachtig is, is dit voor de Powell fans, en dat aantal is groeiende, een must. Happy Feet klinkt veel zwaarder en soms ook veel rustiger dan de gemiddelde animatiescore, en dat is een kleine verademing. Maar de grote kracht is zoals eerder vermeld, de fenomenale variatie die erin is verwerkt. Natuurlijk is het de film die die kans aanbiedt, maar als je die zo aangrijpt als Powell dat met deze deed, verdien je ieders respect.