The Black Dahlia
Original Soundtrack Recording


Silva Screen Records 25/09/2006 Descarga
Silva Screen Records 12/09/2006 CD (0738572122126)
Película Estreno de película: 2006
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista   Duración
1.The Black Dahlia - The Zoot Suit Riots2:14
2.At Norton and Coliseum4:06
3.The Dahlia3:10
4.The Two of Us3:37
5.Mr Fire versus Mr Ice3:17
6.Madeline3:06
7.Dwight and Kay3:12
8.Hollywoodland2:53
9.Red Arrow Inn1:36
10.Men Who Feed On Others4:25
11.Super Cops2:01
12.Death at the Olympic3:33
13.No Other Way2:07
14.Betty Short2:18
15.Nothing Stays Buried Forever6:27
 48:01
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

The Black Dahlia - 06/10 - Crítica de Lammert de Wit, Publicado en (Neerlandés)
In 2006 baseerde de bekende thrillerregisseur Brian de Palma zijn film losjes op de waargebeurde moord op Elizabeth Short in 1947 en de geruchten er omheen. Ze werd toen in de pers The Black Dahlia genoemd. In werkelijkheid is die moord nooit opgelost. De productie van The Black Dahlia kende een aantal personeelswisselingen, want aanvankelijk zou David Fincher de regie op zich nemen en ook diverse acteurs zijn ingeruild. De Palma maakte er een ouderwets film-noir verhaal van. De film had uiteindelijk een sterrencast, maar werd niet goed ontvangen, noch door de critici, noch door het bioscooppubliek.
Het verhaal begin in 1947, wanneer twee rechercheurs de moord en verminking van Elizabeth Short onderzoeken. De pers krijgt hier al snel lucht van en omdat haar naam niet bekend gemaakt wordt, noemen ze haar The Black Dahlia. De rechercheurs komen erachter dat Elizabeth actrice wilde worden en een van hen raakt verstrikt in een relatie met een vriendin van Elizabeth. Zijn collega komt bij een ander onderzoek om het leven, maar wordt vervolgens door een gezamenlijke vriendin beschuldigd van diefstal van geroofd geld...

De score zou aanvankelijk door James Horner gecomponeerd worden, maar, evenals vele anderen is ook hij vervangen. Mark Isham mocht vervolgens de klus klaren, waarbij de regisseur hem gevraagd heeft heeft vooral de trompet naar voren te laten komen, bij voorkeur in wat meer dramatische kleuring, om goed bij die film-noir sfeer te passen. Isham speelt zelf uitstekend trompet, naast andere koperinstrumenten en wist hier wel weg mee, wat je duidelijk terughoort in deze overwegend jazzy score.

Isham heeft de score voor deze thriller deels orkestraal gecomponeerd, in tegenstelling tot veel van zijn andere thrillerscores, die meestal hoofdzakelijk op elektronische leest geschoeid zijn, met veel soundscape en effecten. Voor deze score pakte hij het voor een deel anders aan en vooral het trompet-verzoek van De Palma pakt goed uit.
Maar lang niet alle muziek is orkestraal. Een deel komt toch weer uit de elektronische trukendoos, vooral wanneer de muziek een creepy sfeer moet creëren in de film. Orkestrale arrangementen maken dan al snel plaats voor saaie en ongemakkelijke soundscape-achtige muziek, die soms tegen het minimalistische aan hangt. Deze soundscape wordt dan regelmatig aangevuld met allerhande effecten en speciale geluiden en ijle percussie. Vooral de percussie is vaak nadrukkelijk aanwezig, om die wat donkere en onheilspellende sfeer te versterken. Maar ook grommende pianoklanken doen mee om de sfeer van spanning vast te houden.
Toch weet Isham goed het evenwicht te houden, want deze soundscape-tracks worden regelmatig afgewisseld met orkestrale muziek in veelal een nogal jazzy kleuring. Deze orkestrale muziek klinkt op zich goed, maar de overwegend jazzy kleuring blijft steeds zorgen voor een wat ongemakkelijk gevoel in de arrangementen. De melodieën zijn vaak wel aardig, maar blijven toch steeds wat hangen in een spannend en soms wat mysterieus sfeertje. De trompet, die in veel tracks door Isham solo wordt bespeeld is weliswaar melodieus, maar ook die melodieën houden de jazzy en wat mysterieuze kleuring vast.

De trompet en de combinatie met de jazzy kleuring zorgen voor die typische film-noir muziekstijl, zoals je die dertig jaar eerder ook al in Goldsmith's score voor Chinatown hoorde. In zekere zin lijkt deze score van Isham op deze score van Goldsmith, al werkt Isham z'n arrangementen anders uit. En soms levert dat fraaie verrassingen op.

Een apart effect bereikt Isham door de bijzondere combinatie van instrumenten in sommige tracks. Want een harp verwacht je niet zo snel in een semi-dissonante, wat chaotische track, en zo komen nog meer interessante combinaties voorbij. Of de muziek daar fraaier van wordt is een ander aspect, maar verrassend is het wel.
De meer orkestrale en sensueel getinte tracks zijn op de score slechts beperkt aanwezig, vooral halverwege het album. Die wat meer sensuele tracks missen echter een soort ontspannen spanning in combinatie met de nodige passie, waardoor deze tracks wat oppervlakkig blijven. Maar toch zijn deze orkestrale tracks veruit te verkiezen boven de meer spannende en grillige muziek van de vooral elektronisch gekleurde tracks.

Kortom, met The Black Dahlia heeft Mark Isham een voor de film uitstekende score gecomponeerd met enerzijds een jazzy orkestrale insteek voor ongeveer tweederde van de tracks en anderzijds een spannende en vooral soundscape-achtige insteek voor de overige tracks. Beide soorten wisselen elkaar regelmatig af, waardoor een gevarieerd score-album is ontstaan. De elektronische soundscape met z'n effecten en geluiden ligt daarbij toch wel wat ongemakkelijk in het gehoor, terwijl de orkestrale tracks meestal beter klinken. De combinatie van beide stijlen past goed in het film-noir karakter van de score, maar alleen als je van een wat meer jazzy stijl houdt zul je deze score prettig beluisterbaar vinden. Omdat ik niet zo van die jazzy stijl houdt komt mijn waardering voor de score daarmee op niet meer dan 60 uit 100 punten.
The Black Dahlia - 05/10 - Crítica de Cohen Oat, Publicado en (Neerlandés)
De jaren ’40 en ’50 zijn hot in Hollywood. Steeds meer grote filmproducties hebben hun verhaal gesitueerd in deze roerige tijd waar angst voor communisme, de opkomst van misdaadsyndicaten en de groei van het conservatieve gedachtegoed hand in hand gingen.

The Black Dahlia’ handelt over de gruwelijke, nog altijd niet opgeloste moord, op de jonge actrice Elizabeth Short. Regisseur Brian de Palma die grootse werken als ‘The Untouchables’ en ‘Mission Impossible’ de afgelopen jaren een vervolg gaf met draken van films als ‘Femme Fatale’ en ‘Mission to Mars’, trok de screenwriter van ‘L.A. Confidential’ aan om van dit gruwelijke verhaal een goed en spannend script te schrijven dat als opstapje zou dienen naar een nieuw meesterwerk. Getuigen de slechte kritieken die de film reeds te verduren heeft gekregen, heeft het er alle schijn van dat het de Palma niet is gelukt een memorabel epos af te leveren. Toch buiten alle kritiek om over zowel het script als de acteerprestaties zal niemand kunnen ontkennen dat de film er prachtig uitziet. De Palma, kundig regisseur als hij is, heeft de groezelige jaren ’50 op een mooie manier doen laten herleven. Maar behalve beelden wilde de Palma ook een echte jaren ’50 score, boordevol koperblazers en strijkarrangementen. Mark Isham, zelf trompettist, werd gevraagd, zegde toe en een nieuwe score was geboren.

De score is opgebouwd uit twee thema’s waarvan het eerste thema, het hoofdthema, de ouverture vormt van deze soundtrack. Zoals verwacht maakt Isham veelvuldig gebruik van allerlei soorten koperblazers, waarvan de trompet de hoofdrol heeft gekregen. Het ‘Dahlia’-thema zit, ondanks zijn standaard uitwerking, erg goed in elkaar en is door zijn overzichtelijke maar goede gelaagdheid, met de trompetten op de voorgrond, daarachter de violen en percussie, erg plezierig om te beluisteren.

In ‘At Norton and Coliseum’ horen we het tweede thema, opnieuw gedomineerd door koperblazers maar met een krachtigere percussielijn erin verweven. De twee elementen werken gezamenlijk in crescendo naar het einde toe, maar tot een climax wil het niet komen. Later in de score, bij ‘Hollywoodland’ en ‘Men who feed on others’, wordt het thema verder uitgewerkt, maar het zal tot aan ‘Death at the Olympic’ duren vooraleer we dit sterk opgebouwde thema in al zijn glorie kunnen beluisteren.

Zo goed als dit tweede thema gedurende de score wordt uitgewerkt, zo weinig laat Isham het hoofdthema ontwikkelen. Het ‘Dahlia’-thema kent vrijwel geen thematische ontwikkeling, hooguit sfeerwisselingen. De ene keer klinkt het opgewekt, de andere keer heeft het een dramatischer geluid. Het thema duikt telkens weer op, maar door de gebrekkige instrumentatie van Isham is er weinig afwisseling in te bespeuren. Eenmaal, in ‘The Two of Us’, laat Isham zijn kunnen horen. Hij opent met lichte strijkers met daaroverheen een zachte pianosolo. De trompet voegt zich er kort daarna bij en speelt een heerlijke variant van het ‘Dahlia’-thema. Wanneer de violen krachtiger worden heeft het er even alle schijn van dat Isham de ingeslagen weg niet durft te vervolgen maar naar het einde toe hervindt hij zich en laat hij ons horen dat ook suspense muziek zeer goed te beluisteren is.

Ook de laatste drie tracks grijpen terug op het ‘Dahlia’ thema en dan vooral op het dramatische element ervan. Wederom durft Isham het niet aan zijn thema te laten evolueren, maar kiest hij ervoor om op safe te spelen. Daardoor mist deze soundtrack een pakkende en verassende afsluiter. En dat is eigenlijk ook direct hét grote gebrek aan deze score, verassing.

Ja, de score bevat vaste thematiek en is gezien zijn veelvuldige gebruik van koperblazers naar alle waarschijnlijkheid precies de score geworden die de Palma wilde. Maar Isham blijft in gebreke bij de uitwerking. Net als de film zit ook deze score vol ideeën, net als de film worden deze ideeën onvoldoende uitgewerkt. Net als de film herbergt deze score zijn momenten van klasse, maar deze zijn zo schaars dat het de score niet van de ondergang redden kan. Tel daar de vrij eentonige orkestratie bij op en je hebt een score die amper aanspreekt. Na zijn tegenvallende scores voor ‘Twisted’ en ‘Running Scared’ is Isham er wederom niet in geslaagd mij te bekoren.
The Black Dahlia - 09/10 - Crítica de Tom Daish, Publicado en (Inglés)
One great thing about big, theatrical films is that they demand big, theatrical scores which, more often than not, result in an above average stand alone listening experience. Brian de Palma is a director never afraid to paint it big and this has resulted in fine scores from several of Hollywood's most prestigious composers; John Williams, Bernard Herrmann, Ennio Morricone, Danny Elfman and others, all of whom have written some fine work for his movies. With The Black Dahlia, de Palma has the considerable talents of Mark Isham on his audio track, following in the grand tradition of noir films by composers from Leonard Bernstein to Jerry Goldsmith. Indeed, the latter would quite probably have picked up his second Oscar for LA Confidential had James Horner and Celine Dion not sunk the Titanic (indeed, the film itself would probably have swept the board were it not for Cameron's epic).

Despite a raft of more family friendly scores recently (notably the impressive Racing Stripes and Eight Below), Isham has plenty of adult material on his CV and, naturally, scores requiring some jazz elements are always going to be right up his street. The Black Dahlia doesn't appear to have garnered especially great reviews, but the music invariably seems to have received a positive response and it's not hard to hear why. The opening track is almost a capsule summary of the entire score; the main theme, performed on trumpet by the composer, interrupted by some of the most aggressive orchestral writing I can recall from Isham. Fortunately, the outbursts are carefully spread throughout the album so the assault doesn't seem so brutal. Indeed, there are some quite lovely quieter passages, although the noir undercurrent persists and it never becomes what might be deemed pretty. Even the celesta of The Dahlia feels creepy rather than enchanting.

There's a little romance, mixing something of the period and some element of pastiche scoring for the period. There is a nice sweep to the writing which you simply don't hear that often in contemporary scores, while resisting the temptation to schmaltz it up or overplaying it. It's a balancing act pulled of with impressive panache. Isham has always been a fine composer, but The Black Dahlia takes his natural genre - jazz, in particular jazz trumpet - but adds a broader, orchestral edge to the palette and, indeed, an edginess which isn't usually apparent in his better scores, which invariably tend toward the gentle end of jazz or sweeping Americanism. It's a shame he ends up on so many duff thrillers which leave a poor impression of his abilities. The Black Dahlia, however, leaves a fine impression with a consistently fine, memorable and enthralling album.
The Black Dahlia - 09/10 - Crítica de Tim Horemans, Publicado en (Neerlandés)
Het is al sinds 2002 (Femme Fatale) geleden dat Brian De Palma nog eens een film gemaakt heeft. The Black Dahlia is gebaseerd op een boek van James Ellroy, die op zijn beurt de inspiratie haalde bij een tot op heden onopgeloste moord in California. Het verhaal speelt zich af in de jaren ’40 wat wil zeggen dat we van een heerlijk film noir kunnen genieten. En De Palma kennende zal dit wel dik in orde zijn. De Palma is ook gekend als een regisseur die veel aandacht besteed aan de muziek in zijn films. Kijk maar naar The Untouchables, Mission Impossible 1, The Fury,… Voor deze Black Dahlia heeft hij beroep gedaan op Mark Isham. Hij was blijkbaar op zoek naar een componist die een dramatische score kon schrijven voor trompet. Toeval wil lukken dat Mark Isham zelf een zeer goed trompettist is.

The Black Dahlia – The Zoot Suit Riots kan tellen als openingstrack van deze soundtrack. Mark Isham zelf zet deze track in met het Dahlia thema op trompet. Het orkest valt al snel in met extra blazers en percussie om in 2 minuten tijd een krachtig staaltje muziek te brengen. Heel even dacht ik aan LA Confidential van Goldsmith. De stijl van de soundtrack is wel te vergelijken met deze Black Dahlia. De soundtrack van The Black Dahlia voelt heel film noir aan en is eigenlijk moeilijk om te beschreven. Mark Isham heeft voor deze film verschillende thema’s geschreven die zeer knap verwerkt zijn in de score. Hij maakt zeer goed gebruik van het symfonische orkest. Geen electronische geluiden, effecten of wat dan ook. The Black Dahlia is een soundtrack die zich zeer goed laat beluisteren. De muziek is zeer afwisselend, het gaat van dramatisch naar actievol naar suspens naar lyrisch en dit nooit in overvloed, het is allemaal zeer goed gedoseerd. De orkestraties zijn zeer degelijk, met extra aandacht voor trompet (denk China Town), piano, blazers en er zitten enkele zeer geslaagde percussielijnen in. Hoogtepunten zijn The Black Dahlia, The Dahlia, Dwight and Kay, Men Who Feed On Others.

Ik heb altijd gemengde gevoelens bij de soundtracks van Mark Isham, je weet nooit van hem wat je kan verwachten. Op zich is dat niet negatief maar zijn scores kunnen soms dik tegenvallen. Hij is ook een componist die je niet in een bepaald vakje kan zetten. Maar na dit jaar het heroïsche Eight Below en het iets minder toegankelijke Running Scared gescored te hebben is deze film, The Black Dahlia, een shot in de roos. Een aanrader voor liefhebbers van degelijke filmmuziek.
The Black Dahlia - 08/10 - Crítica de Andreas Lindahl, Publicado en (Inglés)
Brian De Palma's The Black Dahlia is based on James Ellroy's novel with the same name and deals with the events surrounding the real life, and unsolved, 1947 murder of Elizabeth Short in Los Angeles. While Ellroy's novel mixes real events with fiction, the movie skips over several subplots, instead focusing on the actual murder and the investigation by two detectives played by Josh Hartnett and Aaron Eckhart.

Mark Isham's impressive score pays homage to the classic film noir sound, and shares several musical ideas with classic, albeit rather modern, noir scores like Jerry Goldsmith's Chinatown and L.A. Confidential, the latter also being a movie adaptation of an Ellroy novel. A melodic solo trumpet, performed by Mark Isham himself, is employed throughout the score which has a large role in the overall sound and mood of the score. This is noir, after all.

The opening "The Black Dahlia - The Zoot Suit Riots" is an amazing cue, packed with tension and energy, where syncopated percussion and strings form the backbone of the track, as brass picks up the main theme. This is a technique that Isham will return to several times - the prominent timpani hits, sharp string ostinatos and muted brass stabs. And it works great, with subtle dissonances creating tension and suspense. The suspense music is dense and dramatic and forms the backbone of the score. Irregular and mixed meters are used to great effect and helps in keeping the listener on the edge of the seat.

The softer cues all have a great deal of jazz thrown in, with the sometimes sultry solo trumpet and soft, tinkling piano. This is where the theme for Elizabeth Short - the Black Dahlia - is allowed to stretch its legs. And even if it is a theme that doesn't demand the listeners attention, its a quite effective melody, that's easy to recognise.

The Black Dahlia score is one of the most impressive scores of 2006. Like Elmer Bernstein's Far From Heaven it's a splendid pastische of and homage to a long gone, and much missed, period in the history of film music.
The Black Dahlia - 07/10 - Crítica de Michel Gregoire, Publicado en (Francés)
Mark isham signe là une BO classique et efficace qui nous plonge dans l'univers sombre du DAHLIA NOIR. Pour les amateurs de polars.
The Black Dahlia - 10/10 - Crítica de Hans Van Acker, Publicado en (Neerlandés)
in de trailer van de film speelt er een prachtig lied die niet op de cd blijkt voor te komen? wie weet raad?
alvast bedankt
Trailer:





Trailer:







Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más