partes extra partes


Usura (5413356068429)
Musical | Fecha de lanzamiento: 2006 | Medio: CD
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista   Duración
1.In and for Itself2:13
2.Often a Bird4:17
3.Yes, I Never Did6:42
4.Birds for the Mind4:54
5.AL4:30
6.With all its Might6:11
7.Multiple 127:39
8.Struggle for Pleasure5:35
9.To Obey7:23
10.Close Cover3:16
 52:40
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

partes extra partes - 08/10 - Crítica de Joris Kessels, Publicado en (Neerlandés)
Op 10 juni 2006 staat in het Kursaal van Oostende het derde filmconcert op de agenda: Harry Potter Meets Wim Mertens. Harry Potter is bij iedereen wel bekend, Wim Mertens daarentegen zal voor menigeen nog een onbekende zijn. Dit gold tevens voor mij, een reden om deze 53-jarige Belgische componist eens onder de loep te nemen. Wim Mertens, van origine pianist, heeft reeds een uitgebreide muzikale carrière achter de rug met vele cd-releases, waaronder ook muziek voor theater en film, welke mij niet zo veel zeggen (bv The Belly Of An Architect, La Femme De Nulle Part, Fiesta, Father Damien). Wim Mertens componeert met name minimalistische muziek, dit is muziek die gekenmerkt wordt door in herhaling vallende frasen, consonante welluidende klanken en een vast tempo. Bekende filmmuziekcomponisten met een dergelijke aanpak zijn Philip Glass en Yann Tiersen.

De cd ‘partes extra partes’ is een compilatie cd van heel veel moois uit het ouvre van Wim Mertens, muziek uit 1981 (’multiple 12‘) tot hedendaagse composities (’in and for itself‘). Wel heeft Wim Mertens voor heel wat nummers een andere samenstelling van instrumenten gekozen om een zo consistent mogelijk geheel te creëren. Dat is hem goed gelukt, het is een orkestrale sound met groot strijkorkest, piano en trompet in de hoofdrol. Ondanks de relatief eenvoudige in herhaling vallende frasen weet de muziek me toch enorm te intrigeren. Het doet sterk denken aan de deuntjes die in je gedachten kunnen opspelen en die evolueren tot een meer complex deuntje zonder de kern te verliezen. Het leuke van minimalistische muziek is dan ook dat je erg goed inzicht krijgt in de gelaagdheid van de muziek.

Elk nummer op de cd heeft wel iets eigens. De aanstekelijke melodie gespeeld door cello’s van ‘in and for itself’, het licht vrolijke pianoriedeltje van ‘often a brid’, de weelderigheid van ‘birds for the mind’, het swingende van ‘struggle for pleasure’ enz. Hoewel ik zeer te spreken ben over de muziek, heb ik het idee dat door een gebrek aan diepgang en variatie de muziek ook snel kan gaan vervelen. Echter, voor nu ben ik aan het genieten!
partes extra partes - 05/10 - Crítica de Tom H., Publicado en (Neerlandés)
Ik ben niet zo overtuigd van deze cd. Ik had wel genoten van de filmmuziek van Wim Mertens zoals "Damiaan", maar dit muziekstuk kan me echt niet bekoren. Het geheel is veel te monotoon naar mijn smaak. De steeds herhalende melodieën doen vaak denken aan Japanse soundtracks waar de componist vaak met loops werken. Meestal zijn de thema's die worden opgevoerd erg origineel of heel aanstekelijk. Helaas zijn de thema's die Mertens naar voren schuift aan de saaie kant en meestal erg vlak uitgewerkt. sommigen vergelijken de stijl met die van Philip Glass, maar Glass is een persoon die origineel met de gelaagdheid van zijn orkestraties en melodieprogressie. Bij Mertens ontbreekt dit evenwel. De composities zelf zijn niet echt hoogvliegers. Er zit niet echt een originele orchestratie in die kan boeien. Natuurlijk is de "Struggle for Pleasure" een erg bekend nummer en de vele instrumenten die het motief spelen zijn best aardig, maar kunnen doorheen hun vijf minuten niet echt boeien.

De vooruitblik naar een georchestreerde Mertens was nochthans een grote stimulans om deze cd aan te schaffen. De mix van de nummers vind ik alles behalve degelijk. Vaak zijn sommige instrumenten erg povertjes opgenomen en de soms toegevoegde synthesizers zijn heel storend en klinken erg onprofessioneel. Sommige liedjes zijn soms ronduit vervelend. Hoewel Mertens wel goede ideeën poneert, werkt hij ze zelden genoeg uit. Andere arrangementen bekenen niet dat een nummer daardoor meer luisterbaar wordt.

Mijn conclusie is niet erg lovend. De arrangementen zijn matig en soms erg saai. De muziek zelf kan niet echt boeien en zitten ver onder het niveau van Wim Mertens' filmmuziek. Soms lijkt zijn cd wat op Japanse solocd's van bijvoorbeeld Iwashiro of Mizoguchi, maar dan op een heel minder niveau. Een afknapper, helaas, met goede bedoelingen, dat zeker, maar niet echt overtuigend.
partes extra partes - 08/10 - Crítica de Peter Van Riet, Publicado en (Neerlandés)
Wim Mertens is bij het grote publiek pas écht bekend geworden sinds het moment dat het openingsthema van 'Struggle for Pleasure' voor de reclamespots van Proximus werden gebruikt. (cfr. de onnoemelijk vele requests in allerhande fora achter de partituren van die zogenaamde 'Proximus-song' ^^). Hij heeft ook de muziek verzorgd voor diverse films (Father Damien is wellicht de bekendste), maar die muziek heeft me in feite nooit veel gezegd.
Nu dit album is in feite een soort 'best of'-album, maar dan een versie met symfonisch orkest.

Bij een eerste beluistering was ik lichtelijk teleurgesteld met de uitermate 'magere' orkestratie en toch nog steeds de érg prominente aanwezigheid van de piano, waarbij je de conclusie zou kunnen trekken dat het zonder de pianopartij helemaal niet meer interessant zou zijn en de kans groot is dat het in elkaar zou zakken.

Maar.. bij een tweede beluistering moet ik toegeven dat een vollere orkestratie wat af zou doen aan de hele idee van Mertens' muziek: een minimalistische stijl met steeds terugkerende motieven en een opbouw van uit het niets naar een climax waarbij er telkens meer en meer motieven, neventhema's en instrumentaties bijkomen. (zelfde principe als Trance-muziek) Op mijn beurt sluit ik me dan ook volledig aan bij Joris Kessels. Vooral bij Often a Bird vond ik de orkestratie uiteindelijk toch enorm geslaagd. Nét genoeg om de juiste sfeer weer te geven én te versterken om net dat meer te geven dat het originele dat weer niet heeft. (wat uiteindelijk wel mij de bedoeling lijkt van zo'n versies met Symfonisch orkest). Je kan wel zeggen dat er sprake is van mooie uitgebalanceerde orkestraties.

In ieder geval lijkt me het toch een mooie aanvulling voor al wie al muziek heeft van Wim Mertens, en langs de andere kant een ideale kennismaking voor wie niet vertrouwd is met de creaties van Wim Mertens.
partes extra partes - 10/10 - Crítica de Vivi Thyssen, Publicado en (Francés)
Tout simplement splendide ! Un vrai moment de pur bonheur ! Merci Wim de tout ce talent que vous nous faites partager !


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más