Dark City
Music from and Inspired by the Motion Picture
¡Subscríbete!
¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!
¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!
| # | Pista | Artista/Compositor | Duración |
|---|---|---|---|
| 1. | Sway | Anita Kelsey | 3:44 |
| 2. | The Information | Course Of Empire | 4:27 |
| 3. | Just A Touch Away | Echo & The Bunnymen | 5:03 |
| 4. | Dark | Gary Numan | 4:29 |
| 5. | Sleep Now | Hughes Hall | 2:02 |
| 6. | The Night Has A Thousand Eyes | Anita Kelsey | 3:31 |
| 7. | Into The City | 4:48 | |
| 8. | No More Mr. Quick | 3:25 | |
| 9. | Emma | 3:40 | |
| 10. | The Strangers Are Tuning | 3:56 | |
| 11. | Memories Of Shell Beach | 4:38 | |
| 12. | The Wall | 1:17 | |
| 13. | Living An Illusion | 2:57 | |
| 14. | You Have The Power | 12:14 | |
| 60:10 |
Manda tu crítica
Ocultar reseñas en otros idiomas
Dit is de zevende recensie in de Trevor Jones serie.
Vorige: Arachnophobia
Volgende: volgt nog.
De Amerikaanse film Dark City is na The Crow de derde film van regisseur Alex Proyas (I Robot, Knowing), die er met zijn films blijk van geeft een nogal sombere visie op de toekomstige samenleving te hebben. Proyas heeft het verhaal ook geschreven. De film is een science fiction verhaal met een nogal donker randje, soms op het horrorachtige af. De film is door de critici overwegend erg goed ontvangen, vooral door de nogal onconventionele benadering van het verhaal. Het publiek had het duidelijk moeilijker met het verhaal van de film, want deze kwam nauwelijks uit de kosten.
Het verhaal speelt zich af in een niet nader benoemde stad, waar een man (Rufus Sewell) last heeft van geheugenverlies. Hij bevindt zich samen met een vermoorde vrouw in een kamer, die hij ontvlucht nadat een zekere dr. Schreber (Kiefer Sutherland) hem dat sterk aanraadt. Hij komt erachter dat hij John Murdoch heet, getrouwd is en opgejaagd wordt door zowel de politie als door een groep die zich de 'Strangers' noemt. Die Strangers kunnen via hun gedachten de omgeving aanpassen en John komt erachter dat hij dat ook kan, waardoor niets in de stad is wat het lijkt en alles in de stad steeds lijkt te veranderen...
Het soundtrackalbum dat bij de film is uitgekomen opent met een aantal songs. De openingssong en de zesde en laatste song worden beide gezongen door Anita Kelsey. Het zijn beide songs die in een heel aardige, wat zwoele rockstijl gezongen worden. 'Sway' is in onze regionen bekend in de uitvoering van de band Shaft en van Michael Bublé.
De stevige elektro-rocksongs 'The Information' van Course of Empire en 'Dark' van Gary Numan passen goed in het geheel van songs en score, maar komen beide niet in de film voor, evenals 'Sleep Now' van Hughes Hall, die overigens wel een grote muzikale rol speelt in de trailer van de film. Deze laatste song is een stevige en nogal filmische, vrijwel instrumentale song met nauwelijks melodie, maar juist veel geluidseffecten.
De song 'Just a Touch Away' wordt door de band Echo & The Bunnymen gezongen, maar komt evenmin voor in de film. Deze erg fraaie en melodieuze song is een soort rockballad met een voor de film overigens toepasselijke tekst.
Na de zesde song gaat het album verder met een achttal tracks uit de score van componist Trevor Jones, waarvan de laatste track een soort suite is met een looptijd van ruim twaalf minuten.
De film heeft een sterke film-noir kleuring en Jones had de taak om hier muzikaal mee aan de slag te gaan. Daarbij is het hem uitstekend gelukt om de sfeer van dreiging en spanning in de stad om te zetten naar muziek. Die muziek is regelmatig vol en heftig orkestraal, maar evenzo vaak voorzien van de nodige elektronische klanken. Die laatste zorgen voor een vollere kleuring, met name in de hele lage muzikale regionen, waardoor de donkere en dreigende sfeer nog dieper ingekleurd wordt.
De kwaliteit ligt hoog, want Jones weet zijn muziek perfect te arrangeren en op een strakke manier door het orkest te laten spelen, zoals je dat ook in veel scores van Jerry Goldsmith hoort.
De film is een tamelijk grimmige thriller, waarin duisternis en dreiging de boventoon voert. Jones verklankt dat met dreigende klanken, waarin de muziek regelmatig wat naar de grillige kant gaat neigen. Toch weet hij de muziek redelijk melodieus te houden. Niet met meeslepende thema's, maar toch met heel aardig klinkende motieven, die het goed doen in het geheel van de score, en soms dicht tegen een fraaie thematiek aan hangen. Toch worden die fraaie klanken in veel tracks onderbroken door wat meer grimmige muziek, die de spanning moet opvoeren, maar wat ten koste gaat van de beluisterbaarheid los van de film.
De thematiek voor de 'Strangers' begint al gelijk in de openingstrack van de score met de titel 'Into the City'. Heel lage mannenstemmen zingen de melodie die Jones speciaal voor die personages heeft geschreven, waarna ritmisch pulserende, industrieel klinkende, maar nogal afstandelijk muziek het overneemt. Ook worden nogal grimmige effecten in de track toegepast, die je eveneens in andere tracks terughoort. In 'The Strangers are Tuning' zelfs in versterkte mate. Koperblazers doen een redelijk melodieuze duit in het zakje, die positief uitpakt in de nogal grillige muzikale kleuring, die daar steeds mee afwisselt. Soms pakken die koperblazers op een grootse manier uit, tijdens een soort hoogtepunt als scene in de film. Ook de snare-drum en andere lichte percussie speelt vaak een opvallende rol in de score.
Toch kent de score ook rustiger en meer ingetogen momenten. In de steviger tracks komen soms ook mildere momenten voorbij, maar het album bevat een paar tracks die duidelijke rustpunten in de score vormen. 'Emma' is daarvan de eerste, hoewel de dreiging daar duidelijk in de muzikale lucht hangt. Deze track is eigenlijk een soort underscore-muziek, die nogal minimalistisch overkomt, met een zacht volume. Qua heftigheid kan de tegenstelling met de omringende tracks bijna niet groter.
Een andere ingetogen track is 'Memories of Shell Beach', waar een solo strijker een leidende melodie speelt, later aangevuld met meerdere strijkers. De melodie spreekt overigens niet zo aan, waardoor dit een wat saaie track is geworden, met een hoog underscore gehalte, maar zonder echte dreiging.
'Living an Illusion' is eveneens zo'n underscoretrack, vergelijkbaar met 'Emma'. De dreiging klinkt steeds door in de wat saai voortkabbelende muziek.
Het album sluit af met 'You have the Power', een ruim twaalf minuten durende track, waarin alle heftige momenten uit de score terugkomen. Maar die heftigheid wordt halverwege ingeruild, waarbij vol orkestraal en in een symfonisch arrangement prachtige muziek tevoorschijn getoverd wordt. Het is alsof je vanuit de grimmige stad in het paradijs beland bent.
Kortom, met zijn score voor Dark City heeft Trevor Jones een kwalitatief uitstekende score afgeleverd, met veel grimmige muziek voor een grimmige film. Een flink deel van die muziek is heftig en druk, soms grillig en toch steeds strak gearrangeerd, wat de beluisterbaarheid zeker ten goede is gekomen. Maar de score mist de nodige fraaie thematische melodieën. Zelfs in de drie meer ingetogen tracks ontbreken die, waardoor dit alleen maar vervalt tot wat saaie underscore. Pas in de tweede helft van de lange laatste track komt Jones met de prachtige symfonische klanken op de proppen, die het album bijzonder fraai afsluiten. De waardering voor de songs is 64 uit 100 punten, die voor de scoremuziek van Trevor Jones 67 punten, waardoor het album uitkomt op 66 uit 100 punten, wat een mager zeventje oplevert.
Vorige: Arachnophobia
Volgende: volgt nog.
De Amerikaanse film Dark City is na The Crow de derde film van regisseur Alex Proyas (I Robot, Knowing), die er met zijn films blijk van geeft een nogal sombere visie op de toekomstige samenleving te hebben. Proyas heeft het verhaal ook geschreven. De film is een science fiction verhaal met een nogal donker randje, soms op het horrorachtige af. De film is door de critici overwegend erg goed ontvangen, vooral door de nogal onconventionele benadering van het verhaal. Het publiek had het duidelijk moeilijker met het verhaal van de film, want deze kwam nauwelijks uit de kosten.
Het verhaal speelt zich af in een niet nader benoemde stad, waar een man (Rufus Sewell) last heeft van geheugenverlies. Hij bevindt zich samen met een vermoorde vrouw in een kamer, die hij ontvlucht nadat een zekere dr. Schreber (Kiefer Sutherland) hem dat sterk aanraadt. Hij komt erachter dat hij John Murdoch heet, getrouwd is en opgejaagd wordt door zowel de politie als door een groep die zich de 'Strangers' noemt. Die Strangers kunnen via hun gedachten de omgeving aanpassen en John komt erachter dat hij dat ook kan, waardoor niets in de stad is wat het lijkt en alles in de stad steeds lijkt te veranderen...
Het soundtrackalbum dat bij de film is uitgekomen opent met een aantal songs. De openingssong en de zesde en laatste song worden beide gezongen door Anita Kelsey. Het zijn beide songs die in een heel aardige, wat zwoele rockstijl gezongen worden. 'Sway' is in onze regionen bekend in de uitvoering van de band Shaft en van Michael Bublé.
De stevige elektro-rocksongs 'The Information' van Course of Empire en 'Dark' van Gary Numan passen goed in het geheel van songs en score, maar komen beide niet in de film voor, evenals 'Sleep Now' van Hughes Hall, die overigens wel een grote muzikale rol speelt in de trailer van de film. Deze laatste song is een stevige en nogal filmische, vrijwel instrumentale song met nauwelijks melodie, maar juist veel geluidseffecten.
De song 'Just a Touch Away' wordt door de band Echo & The Bunnymen gezongen, maar komt evenmin voor in de film. Deze erg fraaie en melodieuze song is een soort rockballad met een voor de film overigens toepasselijke tekst.
Na de zesde song gaat het album verder met een achttal tracks uit de score van componist Trevor Jones, waarvan de laatste track een soort suite is met een looptijd van ruim twaalf minuten.
De film heeft een sterke film-noir kleuring en Jones had de taak om hier muzikaal mee aan de slag te gaan. Daarbij is het hem uitstekend gelukt om de sfeer van dreiging en spanning in de stad om te zetten naar muziek. Die muziek is regelmatig vol en heftig orkestraal, maar evenzo vaak voorzien van de nodige elektronische klanken. Die laatste zorgen voor een vollere kleuring, met name in de hele lage muzikale regionen, waardoor de donkere en dreigende sfeer nog dieper ingekleurd wordt.
De kwaliteit ligt hoog, want Jones weet zijn muziek perfect te arrangeren en op een strakke manier door het orkest te laten spelen, zoals je dat ook in veel scores van Jerry Goldsmith hoort.
De film is een tamelijk grimmige thriller, waarin duisternis en dreiging de boventoon voert. Jones verklankt dat met dreigende klanken, waarin de muziek regelmatig wat naar de grillige kant gaat neigen. Toch weet hij de muziek redelijk melodieus te houden. Niet met meeslepende thema's, maar toch met heel aardig klinkende motieven, die het goed doen in het geheel van de score, en soms dicht tegen een fraaie thematiek aan hangen. Toch worden die fraaie klanken in veel tracks onderbroken door wat meer grimmige muziek, die de spanning moet opvoeren, maar wat ten koste gaat van de beluisterbaarheid los van de film.
De thematiek voor de 'Strangers' begint al gelijk in de openingstrack van de score met de titel 'Into the City'. Heel lage mannenstemmen zingen de melodie die Jones speciaal voor die personages heeft geschreven, waarna ritmisch pulserende, industrieel klinkende, maar nogal afstandelijk muziek het overneemt. Ook worden nogal grimmige effecten in de track toegepast, die je eveneens in andere tracks terughoort. In 'The Strangers are Tuning' zelfs in versterkte mate. Koperblazers doen een redelijk melodieuze duit in het zakje, die positief uitpakt in de nogal grillige muzikale kleuring, die daar steeds mee afwisselt. Soms pakken die koperblazers op een grootse manier uit, tijdens een soort hoogtepunt als scene in de film. Ook de snare-drum en andere lichte percussie speelt vaak een opvallende rol in de score.
Toch kent de score ook rustiger en meer ingetogen momenten. In de steviger tracks komen soms ook mildere momenten voorbij, maar het album bevat een paar tracks die duidelijke rustpunten in de score vormen. 'Emma' is daarvan de eerste, hoewel de dreiging daar duidelijk in de muzikale lucht hangt. Deze track is eigenlijk een soort underscore-muziek, die nogal minimalistisch overkomt, met een zacht volume. Qua heftigheid kan de tegenstelling met de omringende tracks bijna niet groter.
Een andere ingetogen track is 'Memories of Shell Beach', waar een solo strijker een leidende melodie speelt, later aangevuld met meerdere strijkers. De melodie spreekt overigens niet zo aan, waardoor dit een wat saaie track is geworden, met een hoog underscore gehalte, maar zonder echte dreiging.
'Living an Illusion' is eveneens zo'n underscoretrack, vergelijkbaar met 'Emma'. De dreiging klinkt steeds door in de wat saai voortkabbelende muziek.
Het album sluit af met 'You have the Power', een ruim twaalf minuten durende track, waarin alle heftige momenten uit de score terugkomen. Maar die heftigheid wordt halverwege ingeruild, waarbij vol orkestraal en in een symfonisch arrangement prachtige muziek tevoorschijn getoverd wordt. Het is alsof je vanuit de grimmige stad in het paradijs beland bent.
Kortom, met zijn score voor Dark City heeft Trevor Jones een kwalitatief uitstekende score afgeleverd, met veel grimmige muziek voor een grimmige film. Een flink deel van die muziek is heftig en druk, soms grillig en toch steeds strak gearrangeerd, wat de beluisterbaarheid zeker ten goede is gekomen. Maar de score mist de nodige fraaie thematische melodieën. Zelfs in de drie meer ingetogen tracks ontbreken die, waardoor dit alleen maar vervalt tot wat saaie underscore. Pas in de tweede helft van de lange laatste track komt Jones met de prachtige symfonische klanken op de proppen, die het album bijzonder fraai afsluiten. De waardering voor de songs is 64 uit 100 punten, die voor de scoremuziek van Trevor Jones 67 punten, waardoor het album uitkomt op 66 uit 100 punten, wat een mager zeventje oplevert.
Trevor Jones seems a strange choice for a stylish sci-fi, fantasy film and one from the director of The Crow (which was scored by Graeme Revell). However, Alex Proya's film benefits greatly from Jones' exciting and modern score. The somewhat stodgy orchestrations of his usual works are replaced by a darker, more vibrant edginess. The music is on a big scale and densely orchestrated, but has a great deal more momentum than much of Jones' work. The film is somewhat similar in style (and to some extent, in content) to The Matrix and while most of the attention was lavished on The Matrix, for my money Dark City is a vastly superior film with better performances, a more original concept. Even if Jones' score doesn't quite eclipse Don Davis' effort, it is probably a more coherent composition.
The album starts with a selection of songs some of which are 'bonus tracks not in the motion picture' but are more interesting than most 'inspired by' songs. The couple of songs that were in the film, performed by Anita Kelsey are actually rather nice, lusty efforts that are performed by Rufus Sewell's character's wife, Jennifer Connelly who is (or is she?!) a singer in a slightly sleazy bar. The most notable thing about Jones' score in the film is that it rarely stops, which could suggest that the 37 or so minutes presented here might not be a good representation, but in fairness, many of the cues in the film are more droning background music that keep the pulse of the film going under dialogue, but wouldn't make for good inclusion on the album. A good argument for not producing score CDs that contain every single note of the music composed.
The main theme is introduced a short way in Into the City. Actually, calling it a main theme is probably not quite right, more of a major motif since few of the ideas of the score really develop into a fully fledged melody. There are many variations of the main theme, but its loud and vibrant composition make it a perfect accompaniment to some of the action sequences, notably during You Have the Power, which is the outstanding and lengthy finale battle cue, which is awesome in the film and just sublime on CD. Emma and Memories of Shell Beach are still fairly gloomy sounding, but Remembering Shell Beach is particularly fetching, although the quiet parts suffer slightly from being surrounded by the bombast of the more impressive cues and end up sounding a little swamped at times, but they do provide perfect oases of calm.
I must admit that never would have considered that Jones could create a score with such thrilling moments. His melodies often sound stilted - Last of the Mohicans I find particularly over rated - but here they have a propulsive energy that really sets the pulse racing. There are some synth effects and percussion, but these are used to compliment the superlative performance of the London musicians. The quieter material could have been developed a little more and with some melodies to match the more vibrant ones, but its the excitement of cues such as Into the City and You Have the Power that stick with the listener long after, highly recommended.
The album starts with a selection of songs some of which are 'bonus tracks not in the motion picture' but are more interesting than most 'inspired by' songs. The couple of songs that were in the film, performed by Anita Kelsey are actually rather nice, lusty efforts that are performed by Rufus Sewell's character's wife, Jennifer Connelly who is (or is she?!) a singer in a slightly sleazy bar. The most notable thing about Jones' score in the film is that it rarely stops, which could suggest that the 37 or so minutes presented here might not be a good representation, but in fairness, many of the cues in the film are more droning background music that keep the pulse of the film going under dialogue, but wouldn't make for good inclusion on the album. A good argument for not producing score CDs that contain every single note of the music composed.
The main theme is introduced a short way in Into the City. Actually, calling it a main theme is probably not quite right, more of a major motif since few of the ideas of the score really develop into a fully fledged melody. There are many variations of the main theme, but its loud and vibrant composition make it a perfect accompaniment to some of the action sequences, notably during You Have the Power, which is the outstanding and lengthy finale battle cue, which is awesome in the film and just sublime on CD. Emma and Memories of Shell Beach are still fairly gloomy sounding, but Remembering Shell Beach is particularly fetching, although the quiet parts suffer slightly from being surrounded by the bombast of the more impressive cues and end up sounding a little swamped at times, but they do provide perfect oases of calm.
I must admit that never would have considered that Jones could create a score with such thrilling moments. His melodies often sound stilted - Last of the Mohicans I find particularly over rated - but here they have a propulsive energy that really sets the pulse racing. There are some synth effects and percussion, but these are used to compliment the superlative performance of the London musicians. The quieter material could have been developed a little more and with some melodies to match the more vibrant ones, but its the excitement of cues such as Into the City and You Have the Power that stick with the listener long after, highly recommended.
Trevor Jones le dio emocion a la batalla final entre Mr. Book y John Murdoch, con el tema 'You Have The Power' que lleva mucho 'feeling' epico, y sobre todo al final con la sensibilidad de que llevo a la reconstruccion del 'mundo' y su reencuentro del protagonista con el amor de su vida,que ya no lo recuerda, pero que le da un leve suspiro de esperanza.
Sumando el tema de 'Sleep, Now' que sirvio de musica para el trailer que se mostro en cines.
Le dio un toque como de Thriller y suspense, que pocas veces se da para un filme de ciencia ficcion y fantasia, dejando a un lado las comparaciones que se le dio con Matrix en su premisa basica.
Sumando el tema de 'Sleep, Now' que sirvio de musica para el trailer que se mostro en cines.
Le dio un toque como de Thriller y suspense, que pocas veces se da para un filme de ciencia ficcion y fantasia, dejando a un lado las comparaciones que se le dio con Matrix en su premisa basica.