À nous deux

De Franse thriller À Nous Deux is geregisseerd door de bekende Claude Lelouch (Un Homme et une Femme, Le Bon et les Méchants, Les Uns et les Autres, Les Misérables). Hij schreef ook het scenario en werkte mee aan de productie van de film. Ondanks de grote namen in de film en de stijlvolle manier waarop de film gemaakt is, waren de critici niet erg gecharmeerd en beoordeelden de film, waarin ook nog flashbacks en dromen voorkomen, als nogal mager, vooral door het warrige verhaal. Deze was dan ook niet het succes dat vaak aan de naam Lelouch verbonden is.
Het verhaal draait om Françoise (Catherine Deneuve), die van vrouwen opdracht krijgt om hun mannen te verleiden, zodat ze een argument hebben om te kunnen scheiden. Ondertussen perst ze ook nog politici af, maar krijgt toch de politie achter zich aan en slaat op de vlucht. Daarbij ontmoet ze Simon (Jacques Dutronc), die net uit de gevangenis ontsnapt is, en ze nemen de wijk naar Canada...

Wanneer de film van Claude Lelouch is, kan de muziek eigenlijk alleen maar van Francis Lai zijn, en dat is hier ook het geval.
Het album dat van de muziek van Lai is uitgekomen bevat acht tracks, waarvan de helft songs zijn, die overigens ook alle gecomponeerd zijn door Lai, met tekst van Lai's vaste tekstschrijver Pierre Barouh, met wie hij al vele jaren samenwerkte.
Het album opent met de titelsong, die wat melig begint, maar het refrein ligt eigenlijk best prettig in het gehoor. Het is een wat melancholieke melodie, die als een typische Franse chanson is uitgewerkt. Het is geen echte popsong, want percussie ontbreekt geheel. Het lied wordt gezongen door Fabienne Thibeault, die een wat gedempte stem heeft. In de afsluitende track zingt ze deze song gedeeltelijk nog een keer in een instrumentale omlijsting.
De melodie is de themamelodie van de film en komt ook als instrumentale versie nog een keer terug, daarbij vooral gespeeld op piano en keyboard.

De tweede song op het album is 'Ballade d'un Enfant du Siècle', die gezongen wordt door Jacques Villeret, Jacques Dutronc en Olivier Lai, en is vooral een deuntje, met overigens een fraaie melodie als basis. De zangers zijn de acteurs in de film, waarbij Olivier Lai het toen nog jonge zoontje van Francis was. Dat maakt de song overigens wel een beetje kinderlijk. Daarbij zingt hij ook nog de meeste tekst.
Deze zelfde song wordt als zesde track overigens door Francis Lai zelf gezongen, maar dan in een erg fraaie popballad-uitvoering. In deze track komt de fraaie melodie juist wel goed uit de verf, waarbij de piano, bas- en andere gitaren en drums voor een prettige begeleiding zorgen.
Daarmee zijn de vier songs dus eigenlijk twee verschillende, die elk in een andere uitvoering nogmaals op het album staan.

De instrumentale tracks zijn overwegend heel aardige melodietjes, maar worden een paar keer uitgevoerd op een wat meer deuntjesachtige manier. De begint al met 'Nos Libertés', waarin de basloopjes overigens erg fraai zijn. Ook de thematrack wordt op die manier gebracht, als instrumentale versie van de themasong.
De track 'Disco Bar' is een echte instrumentale poptrack en de langste track van het album. De muziek in deze track heeft een wat funky kleuring, terwijl de themamelodie er steeds doorheen geweven is. Vanaf pakweg halverwege heeft Lai de muziek een stuk spannender gemaakt, maar de funky kleuring blijft steeds aanwezig.
Tot slot is er 'The Trick', een bijna komische track. Het is een nogal staccato gespeeld deuntje, met keyboard en lichte percussie als leidende instrumenten, aangevuld met gitaar en elektronische effecten. Niet zo fraai.
Het album sluit af met de 'Générique de Fin', ofwel de muziek bij de eindaftiteling. Het is opnieuw een instrumentale versie van de titeltrack, in een wat weemoedige kleuring. Halverwege valt de stem van Fabienne Thibault in, tot aan het eind, waarmee de track en het album afsluit met de songuitvoering van dit thema.

Kortom, met zijn muziek voor de thriller À Nous Deux heeft Francis Lai een score gecomponeerd die niet direct klinkt als een score voor een spannende film, al komen er af en toe wel wat spannende momenten in voor. Maar een flink deel van de muziek wekt de indruk dat het beter bij een komedie zou passen. Overigens is de titeltrack driemaal te horen, anderhalf maal als song en anderhalf maal als instrumentale muziek. Deze wat melancholieke melodie is wel aardig, maar zeker niet opvallend. Dan is de tweede song op het album veel opvallender. De eerste versie heeft die komieke deuntjeskleuring, de tweede een prettige volwassen popkleuring. De overige instrumentale tracks brengen niet veel extra's. De waardering komt dan ook niet hoger dan 61 uit 100 punten.