The Secret: Dare to Dream
(Digital)

De Amerikaanse film The Secret: Dare to Dream is een romantisch drama dat geregisseerd is door de bekende Andy Tennant (Ever After: A Cinderella Story, Anna and the King, Fool's Gold). Tennant schreef ook mee aan het scenario, dat gebaseerd is op het succesvolle boek The Secret van Rhonda Byrne, die zelf weer gebaseerd was op een film uit 2006, waarin gezegd wordt dat het sturen van je gedachten je rijk kunnen maken, een soort van wensdenken: als je maar vaak genoeg aan iets denkt dat je hebben wilt, dan zul je het ook krijgen. Het leunt daarbij sterk op New-Age-achtige en esoterische invloeden. De film is door de critici slecht ontvangen en is mede vanwege de corona-pandemie direct naar de video-tv-bedrijven gegaan.
Het verhaal draait om het gezin waar Miranda (Katie Holmes) de moeder van is. Ze is weduwe en moet hard werken om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Als Miranda weg is om haar twee jongste dochters van school te halen, komt een zekere Bray (Josh Lucas) naar haar huis om haar een enveloppe te geven. Hij spreekt weliswaar met haar zoon Greg (Aidan Brennan), die wel thuis is, maar vertrekt weer met de enveloppe om later terug te komen. Ondertussen is er een orkaan op komst. Door een ongelukje ontmoeten Miranda en Bray elkaar en komt hij mee naar hun huis, waar hij gratis hun auto fixt, terwijl hij na de storm ook nog voor niks het dak repareert, onder het motto dat je altijd positief moet denken, dan komt alles goed... Tsja.

De muziek bij deze overtrokken positieve film is van George Fenton, die wel weg weet met opbeurende verhalen. En ook nu heeft hij een orkestrale score gecomponeerd die op zich prima in het gehoor ligt, met veel strijkers, piano en zachte klanken. Een groot deel van de muziek is dan ook erg ingetogen en hangt soms tegen het minimalistische aan. Toch blijft het steeds aangenaam beluisterbaar, al spreken de arrangementen vaak niet echt aan en ook veel melodieën zijn nauwelijks pakkend.
Een enkele keer heeft Fenton ook voor meer dreigende muziek gezorgd, zoals in de track als 'The Storm Hits'. En 'Trying to Focus' heeft een wat vlottere ritmiek, die voor een bepaalde spanning zorgt, evenals in 'Flashback'.

Een flink deel van de muziek is wat aan de mineure kant gecomponeerd en heeft daarmee een wat dramatische achtergrondkleuring. Regelmatig klinken er dan wat hoopvollere klanken doorheen, maar steeds weer neemt die mineure kleuring het over, waardoor je nogal eens met een wat dubbel gevoel zit te luisteren, omdat de zon elke keer net niet doorbreekt. Zelfs wanneer Fenton een prettig getokkelde gitaar inzet blijft de achtergrond daarbij steeds wat flets.
Ook de piano of de harp zorgen voor fraaie klanken, maar ook hier speelt steeds dat 'net niet'-gevoel je parten, omdat de achtergrond steeds wat mineurig blijft. Daarbij is de muziek evenmin melancholiek te noemen, omdat daarvoor de benodigde fraaie harmonieën teveel ontbreken. Een uitzondering hierop is de track 'Sorry Tuck', die juist wel erg fraai melancholiek is, met hier wel van die prachtige harmonieën.

Het album sluit af met de fraaie en vol orkestrale track 'The Planets Align'. Alsof de stand van de planeten het geluk van mensen bepaalt... Maar goed, Fenton heeft hier toch eindelijk de juiste snaar weten te raken. De track moet wel op gang komen, maar vanaf halverwege spelen de strijkers en gedempte koperblazers als het ware de sterren van de hemel, met prachtige romantische klanken in een fraaie symfonie.

Kortom, met zijn muziek voor The Secret: Dare to Dream heeft George Fenton een score gecomponeerd die eigenlijk nauwelijks weet te boeien. De muziek is op zich best fraai en wordt mooi orkestraal gespeeld, waarbij klanken van de piano of getokkelde gitaar voor fraaie toevoegingen zorgen. Maar het pakt allemaal niet. De muziek hangt een beetje in tussen romantiek en dramatiek, waardoor het allemaal niet goed uitpakt en de muziek wat flets blijft. Ook de melodieën spreken regelmatig niet echt aan, terwijl het arrangement dan veelal wat tegen het mineure aan hangt. Pas tegen het einde van het album komen we een paar tracks tegen die het ineens dan wel bijzonder goed doen. Maar het is allemaal te laat en te beperkt. De waardering voor deze ingetogen pseudo-romantische score blijft daarom hangen op slechts 63 uit 100 punten.

Bij de film is ook een song als single uitgebracht, die niet op dit album staat. De recensie daarvan vind je hier: The Secret: Dare to Dream: Waiting