Serenity


Colosseum (4005939668228)
Varèse Sarabande (0030206668223)
Movie | Released: 2005 | Film release: 2005 | Format: CD, Download
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.Into the River3:11
2.Escape1:33
3.Serenity0:51
4.Going For A Ride2:24
5.Trading Station Robbery3:21
6.River Goes Wild1:28
7.River and Simon in Locker1:00
8.Population Dead3:56
9.Haven Destroyed0:56
10.Shepherd Books' Last Words1:00
11.You're Not A Reaver0:57
12.Mal Decides3:09
13.Truth / Mal's Speech3:27
14.Space Battle3:21
15.Crash Landing2:00
16.Run To Black2:58
17.Generator Room3:06
18.Mal & Op Fight2:10
19.Jayne & Zoe / Final Battle2:48
20.Funeral / Rebuilding Serenity2:01
21.Prep For Flight1:33
22.Love1:06
23.End Credits1:37
 49:52
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Serenity - 05/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
De Amerikaanse film Serenity is de bioscoopopvolger van de tv-serie Firefly. Deze tv-serie kwam in 2002/2003 in de VS op de buis. Er zijn 14 afleveringen van gemaakt, die naderhand op DVD uitkwamen en daarmee erg succesvol waren, ondanks een vroegtijdig tv-einde. Daarop is er door regisseur/schrijver Joss Whedon in 2004 een vervolgverhaal gemaakt, die in 2005 in de bioscopen uitkwam. Deze film kreeg de naam van het ruimteschip in de tv-serie als titel mee. Tv-serie en film worden wel aangeduid als 'space-western', vanwege het type verhaal, waarin outlaws een grote rol spelen, in een ruimte aan de rand van de maatschappij, bij het verkennen van nieuwe werelden. De Star Trek tv- en filmserie is ook zo'n space western. De film Serenity was een mager succes en kwam net uit de kosten. Dat kwam allicht deels omdat het verhaal nogal onsamenhangend bleek voor kijkers die niets wisten van de eraan voorafgaande tv-serie.
Het verhaal speelt zich af in de 26ste eeuw, nadat de centraal geleide, overheersende Alliance de oorlog tegen de onafhankelijke planeten heeft gewonnen. River Tam is een gevangene van de Alliance, die door hen psychologisch tot een moordenaar wordt gemaakt. Ze kan gedachten lezen en kan haar geesteskrachten gebruiken om tegenstanders voor te zijn en hen zo te verslaan. Haar broer Simon komt haar vervolgens redden, waarbij ze achter een aantal geheimen van de Alliance komt. Daarom stuurt de Alliance een agent achter haar aan. River vlucht samen met haar broer naar het ruimteschip Serenity, waarmee ze ontsnappen. Maar voor hoe lang...

De muziek is van David Newman, aan wie regisseur Whedan de opdracht gaf om een score te componeren met een bepaalde Western invloed, passend bij de beelden, die ook dat ongepolijste hebben van een echte Westernfilm. Maar de Western kleuring mocht niet afleiden van de beelden. Daarbij wilde Whedon een score met een wat intieme sfeer, waarbij de tragiek en het doorzettingsvermogen in het verhaal versterkt zouden worden. Ook wilde Whedon geen grootse koorklanken en slechts beperkte inzet van houtblazers. Hij wilde aanvankelijk dat Carter Burwell de score zou maken, maar die zag dat niet echt zitten zoals Whedon dat wenste. Toen David Newman in beeld kwam was er nog maar weinig tijd over. Maar Newman heeft al eerder bewezen in korte tijd een grootschalige score op te kunnen tuigen.

Newman heeft zich keurig gehouden aan de wensen die Whedon aan zijn composities stelde. Daarmee is de muziek voor deze film geen bombastisch heldhaftige SF-score geworden, maar een wat ingehouden en sober gekleurde ruimtereis langs allerlei muzikale landschappen en stijlen. Daarbij komen niet alleen conventionele instrumenten voorbij, maar ook minder bekende uit de Aziatische keuken, terwijl ook de elektronische trukendoos veel en vaak wordt opengetrokken. Zelfs speciaal voor de score aangepast instrumentarium komt voorbij.
Het begrip 'ruimtereis' laat al doorschemeren dat veel muziek op deze score een hoog soundscape gehalte heeft. Dat begint al gelijk bij de openingstrack en is vooral in de eerste helft van de score overdadig aanwezig. Met veel effecten en aparte geluiden in veel tracks zet Newman een sfeer neer die in de film allicht goed werkt, maar als luistermuziek niet echt aantrekkelijk is.

De titeltrack is een melodieuze track die fraai orkestraal uitpakt, hoewel de muziek ingetogen begint met een solo cello en langzaam opbouwt. Het is jammer dat deze track al binnen een minuut is afgelopen. Toch is dit een van de meer melodieuze tracks, waar de score niet van overloopt.

De score bevat vrij veel spannende muziek, met een hoog thrillergehalte. Newman past hiervoor regelmatig wat dissonante klanken en geluidseffecten toe, waarbij melodie nauwelijks van belang lijkt. De vaak wat schrille geluiden en ijle klanken zorgen voor een unheimisch gevoel. De muziek zal allicht de spanning in de film op een effectieve manier versterken, maar los van de film is deze muziek niet echt genietbaar.
Datzelfde geldt ook voor de muziek die de tragiek en de dramatische scenes moet versterken. Hier is de muziek vaak nogal aan de minimalistische kant en qua melodie toch wel erg sober. De ingetogen klanken zijn niet op een min of meer gedragen of emotionele manier gecomponeerd, maar eerder klinkt er een soort wanhopige verbetenheid doorheen.

Pas naar het einde van de score wordt de muziek wat symfonischer en melodieuzer. In die laatste handvol tracks spelen eindelijk violen een prominentere rol en is de muziek vooral wat meer orkestraal. De melodieën zijn dan weliswaar nog niet heel bijzonder, maar na de overdaad aan soundscape muziek klinken die laatste tracks toch wel als muziek in de oren. Helaas is dat wel ruimschoots aan de late kant.

Kortom, met Serenity heeft David Newman een score gecomponeerd voor deze SF-film met een hoog soundscape gehalte. De muziek zit vol effecten en is nauwelijks melodieus te noemen. Veel tracks zijn nogal spannend gecomponeerd en zijn wat aan de minimalistische kant, zoals de regisseur het kennelijk voor ogen had voor zijn film. En voor de film zal de muziek best goed werken, maar als score om los van de film te beluisteren valt nog niet mee en is niet erg aantrekkelijk. Pas aan het eind van score wordt de muziek wat symfonischer, maar dan is het al veel te laat. De waardering is dan ook niet hoger dan 51 uit 100 punten.
Serenity - 06/10 - Review of Tom Daish, submitted at (English)
The stupidity and timidity of American television networks never ceases to amaze me. Joss Whedon's (Buffy and Angel) Firefly was cancelled after not even one series, giving it not nearly enough time to build up an audience. Another occasion when I'm glad to live in (well, near) the UK and can rely on our channels to at least finish the series, even if something doesn't initially strike gold. Maybe they were expecting a Star Trek: The Next Generation sized hit from the outset. Fortunately, somebody, somewhere saw sense and offered Whedon the chance to go the opposite way to Buffy (which, let's face it, wasn't really an especially good or popular film, certainly not a patch on its subsequent small screen incarnation) and turn Firefly into a feature film. Amazingly, he even managed retained the original cast members and so, although there are no big name stars in Serenity, we get a fine group of actors who have the benefit of the short lived television show for in built rapport. A sci-fi film where the first thing you think of is the acting rather than the visual effects; what are the chances?!

Whedon employed the services of Greg Edmondson for the TV show, but, brought in David Newman to pen the big screen score. I could rant about possible unwanted studio interference, but, as an analogy, who wrote better music for Star Trek, Dennis McCarthy or Jerry Goldsmith? I rest my case. Based on his terrific score to the Star Trek spoof Galaxy Quest, Newman would be my first choice to take over from the late Jerry Goldsmith (although the franchise seems rather in limbo these days), but Serenity is a different type of score to the more crowd pleasing Star Trek but, even allowing for that, still a touch disappointing. The main theme, for the titular ship, is as far from the typical sci-fi swagger as is possible, a slightly oriental, delicate and quite lovely cello melody. These quiet moments are Serenity's finest, especially the nominal third track which segues from the main theme into a bouncing banjo accompaniment; a truly inspired way to score a ship roaring through the atmosphere. If only it were all that good.

If the quiet passages are Serenity's music at its finest, the action is the score at its least interesting. Rather than big orchestral passages with the odd intrusion of a memorable main theme, a lot are heavy on the synthetic percussion and rather cacophonous. Nothing as ghastly as The Island, this is the son of Alfred Newman after all, but rarely anything to write home about. One notable exception is the inspiringly titled Space Battle which is frenetic and chaotic, but does actually make use of the main theme in places and is a terrific piece of contemporary action scoring. A little headache inducing for some, but Newman certainly knows his way around an orchestra and plays the different sections off each other with remarkable clarity, despite the apparent chaos. Although best as a gentle cello interlude, the main theme works well as an action motif, it's just a shame that Newman is so sparing in his use as the action is otherwise a little anonymous.

After the run of excitement from Space Battle to Final Fight, the final four cues return to the gentle material that is the score's strength. The television scores were almost like sci-fi western and the return to the banjo in Rebuilding Serenity is another pleasing nod to this. The main theme is wonderful, but can't assert itself into the more bombastic material so almost feels like it's from another score entirely. Similarly, the guitar and banjo based music is great fun, but the film is too serious (in the sense that it isn't witless as it certainly isn't pretentious) for the style to be used to ground the action. The overall impression is that much of Serenity is solid, but not inspired; Whedon's universe is not the grandiose idealism of Star Trek and the music reflects that, so to expect that style of composing is probably hugely unfair, but it's still hard not to be slightly disappointed. Good that Newman has a film worthy of his talents, even if they aren't exploited to the extent that was hoped.
Serenity - 09/10 - Review of Peter Van Riet, submitted at (Dutch)
Serenity is een film die in de vergetelheid is geraakt door al het ander commerciëel geweld van dat jaar; en wellicht nog het meest opzij geduwd door die andere SF-kaskraker Star Wars Episode 3. De film is gebaseerd op de sf-reeks 'Firefly', die echter maar een kortstondig leven was beschoren, tot grote spijt van vele fans. De regie (door Joss Whedon, schepper van de serie, alsook van Buffy the Vampire slayer), de cast en de hele productieploeg zijn dan ook volledig hetzelfde, afgezien van de muziek die voor de serie werd verzorgd door een zekere Greg Edmonson.

Op vele plaatsen werd de muziek afgekraakt als 'een flauw probeersel van David Newman om toch maar een Hollywood-achtige score te componeren tussen al z'n animatie-, kinderfilm- en komediescores door.' waar ik het volledig oneens mee ben. Ik was erg onder de indruk van de score, meer door de score dan de film; maar wellicht komt dat omdat ik een hoop achtergrondinformatie mis omdat ik nooit de film heb gezien. (wat bevreemdend is aangezien de film werd gepromoot als een kans om de serie ook te ontdekken) Het blijft desalniettegenstaande een onderhoudende film met een goeie cast.

De muziek is een mix tussen groots en episch orkestraal & chaotisch met een minimum aan SF/synthesizer effecten om wellicht het onaardse karakter te benadrukken. De échte opening van de film wordt ondersteund door een groots episch thema, wat van mij nog een tijd langer had mogen duren, maar het zet de sfeer in ieder geval wel erg goed in; met een Western-achtige invloed. (de serie zou, naar wat men mij heeft verteld, ook een mix zijn van SF en western, een soort 'Space Cowboys'.) Het thema word op de juiste momenten ook herhaald om het epische karakter te benadrukken. Er is ook een zachter neventhema op piano (met een enorm reverb-effect), voor het eerst te horen in 'Trading Station Robbery'. Echter bij de actiemomenten lijkt het af en toe wat de mist in te gaan, hiet vind ik het allemaal net iéts te chaotisch overkomen; wat ook wel in de film zelf zo overkomt. (misschien was het de bedoeling het chaotische ook zo te ondersteunen; maar ik vind het persoonlijk niet erg geslaagd). Ook de Synthesizer effecten vind ik vaak wat rommelig en goedkoop (jaren '80-achtig) overkomen.
Echter dit wordt allemaal goedgemaakt door al de andere sterke momenten (bij voorkeur de opening die op cinematografisch vlak in combinatie met de muziek toch wel erg geslaagd is) die je de zwakke punten van de score (en de film) graag doen vergeten.

Ik zou toch erg graag meer van Newman willen horen in dit genre, hopelijk worden hem toch nog meer kansen gegund om te laten zien wat hij allemaal in z'n muzikale mars heeft. In ieder geval heeft hij hier wél laten horen hoe enorm flexibel hij is als componist, waar ik veel waarde aan hecht.
This soundtrack trailer contains music of:

Skylight, Overseer (Trailer)
Club Foot, Kasabian (song(s))
Serenity End, Immediate Music (Trailer)
Mechaphobia, VideoHelper Music Library (Trailer)
Guilty (Juno Reactor Remix) Instrumental, Gravity Kills (song(s))


Other releases of Serenity (2005):

Serenity (2017)
Serenity (2024)


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More