1943: Un incontro


Decca Records 10/30/2020 Download
Movie Film release: 1971
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.Canzone senza parole (Piano and Orchestra)5:04
2.Attesa inquieta2:57
3.Maschere2:15
4.Canzone senza parole (Mandola and Strings)2:44
5.Maschere #23:09
6.Canzone senza parole (Viola and Orchestra)5:05
7.Solitudine (Organ and Orchestra)4:05
8.Maschere #33:07
9.Solitudine (Guitar and Strings)1:32
10.1943: Un incontro2:34
 32:31
Submit your review Hide reviews in other languages

 

1943: Un incontro - 06/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
Dit is de tweede recensie van de vierdelige tv-filmserie 'Tre Donne' van Ennio Morricone.

Vorige: La Sciantosa
Volgende: L' Automobile

De Italiaanse film 1943: Un Incontro is voor het tv-station RAI gemaakt als tweede deel van een filmserie over vrouwen, met steeds Anna Magnani in de hoofdrol, en geregisseerd door Alfredo Giannetti, die ook het verhaal schreef en die de drie andere delen ook schreef en regisseerde. Overigens kwamen in Italië drie van de vier film op tv en de vierde in de bioscoop. De serie heet daarom formeel 'Tre Donne'.
Het verhaal van dit tweede deel speelt zich af in Rome tijdens de tweede wereldoorlog. De stad is dan door de Duitsers bezet. De oude luitenant Stelvio Parmegiani (Enrico Maria Salerno) is uit het Italiaanse leger gedeserteerd en houdt zich in een hotel in de stad verborgen. Daar ontmoet hij Jolanda Morigi (Anna Magnani), een wat oudere verpleegster, die bereid is om hem bij haar in huis te nemen als schuilplaats, waar ze elkaar beter leren kennen...

De muziek bij deze tweede televisiefilm uit de vierdelige serie is van Ennio Morricone, die de muziek voor alle vier delen gecomponeerd heeft.
Voor deze tweede film uit de serie schreef hij muziek met een nogal tragische kleuring. Veel tracks zijn dan ook vrij langzaam en vaak spelen hierin strijkers een belangrijke rol.
Dat begint al gelijk in de openingstrack 'Canzone senza Parole' in de uitvoering met piano en orkest. Maar van het orkest hoor je alleen de strijkers, terwijl de piano regelmatig in een rustige melodie toegevoegd is aan die orkestrale begeleiding. De melodie is wel aardig, maar wat aan de saaie kant.
Deze melodie komt opnieuw voorbij in de tracks met dezelfde titel, maar dan met andere instrumenten al toevoeging. Daarbij komt de uitvoering met de getokkelde mandoline nog wat tragischer over als die met de piano. Overigens wordt de mandoline afgewisseld door eerst een dwarsfluit en vervolgens een altviool. De derde versie laat een solo viool samenspelen met het orkest. Halverwege neemt een orgel de melodie over. Naar het einde toe komt dan de fraai spelende viool weer terug, maar het blijft een wat tragisch en licht saaie kleur houden.

Een andere track die drie keer terugkomt is 'Maschere'. Deze tracks hebben een wat vlottere en wel aardige melodie, maar die vult Morricone dan weer in met eerst een soort plastic houtblazersklank, later net een soort klarinetklank en weer later met een hoge viool, terwijl een getokkelde gitaar samen met de strijkers voor de begeleiding zorgen. De tweede versie van deze track is een soort staccato-achtige dulcimermelodie, ook weer op begeleiding van getokkelde gitaar en strijkers. De derde versie van deze track heeft dezelfde trekken als de tweede.
'Solitudine' is in twee versies op het album aanwezig. In de eerste wordt de wat weemoedige melodie door een orgel gespeeld in een enkelvoudige setting. En opnieuw verzorgen strijkers de begeleiding. Die melodie is opnieuw wel aardig, maar zeker niet meeslepend. De strijkers spelen de tegenmelodie wel harmonieus, maar het beklijft allemaal niet. De tweede versie begint met een solo viool en pas vanaf halverwege wordt de melodie wat traag door een gitaar getokkeld.

Een aparte track is 'Attesa Inquieta', die vooral een dreigende kleuring heeft, met wat ongemakkelijke klanken van strijkers die tegen het dissonante aan hangen. Niet fraai.
Het album sluit af met de titeltrack, die opnieuw de melodie van de 'Canzone senza Parole' speelt in een solo orgelsetting, met strijkers als begeleiding. Later neemt een dwarsfluit dat over, maar het helpt allemaal niet om er een enerverende score van te maken.

Kortom, met zijn muziek voor 1943: Un Incontro heeft Ennio Morricone een wat magere score gecomponeerd. De muziek is op zich wel fraai gekleurd, maar de melodieën zijn allemaal wat aan de middelmatige kant en spreken eigenlijk niet aan. Daarbij heeft de muziek vooral een wat tragische kleuring, waarbij het niet meehelpt dat de begeleiding op elke track uitsluitend van strijkers is. De melodieën worden dan gespeeld door piano, gitaar, orgel, viool, dwarsfluit of andere houtblazers. Het blijft allemaal wat mat, waardoor de waardering niet hoger komt dat 62 uit 100 punten.


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More