Great Expectations


Atlantic US (075678306327)
Movie | Released: 1997 | Film release: 1998 | Format: CD
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.Finn2:54
2.Crossing the Gulf1:48
3.Paradiso Perduto2:09
4.Estella's Theme3:28
5.Ain't Love Grand0:55
6.A Walk In The Park1:21
7.I Saw No Shadow Of Another Parting2:38
8.Kissing In The Rain3:06
9.Joe Leaves1:38
10.The Day All My Dreams Came True1:30
11.Pyramid Of Pain2:27
12.Planes On A Plane0:46
13.A Toast1:24
14.Benefactor1:33
15.Lustig Dies3:35
16.Paradiso Perduto Revisited0:44
17.It Was Just My Memory Of It2:22
18.The Price Of Success2:03
19.Underfloor2:42
20.Bésame Mucho4:55
21.By The Inch Or By The Hour2:42
22.The Big Trip3:30
 50:10
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Great Expectations - 10/10 - Review of Tom H., submitted at (Dutch)
1. Inleiding

Soms schrijft een componist een score die alle verwachtingen overtreft; of op zijn minst doet verbazen. Voor John Williams was dit zeker “Shindler’s List”; James Newton Howard verraste met “Snow Falling on Cedars” en horrorcomponist verbaasde met het mystieke en uiterst lyrische “The Shipping News”. Ook Patrick Doyle viel deze eer te beurt met zijn meesterlijke en eigenzinnige interpretatie voor de muziek van “Great Expectations”. Nu staat het werk van Doyle vooral geboekstaafd door zijn klassieke invloeden en hoge strijkers, denken we maar aan “Sense and Sensibility” of “Much Ado About Nothing”, beiden geïnspireerd op grote Britse literatuur van Shakespeare tot Jane Austen. Naast doordachte thrillermuziek voor bv. “Pars vite, reviens tard” wist de componist ook met zijn bezielende kinder- en komediemuziek zich een plaats te banen tussen de grote filmcomponisten van deze eeuw. Onvergetelijk waren zijn Indische invloeden in “A Little Princess” en indrukwekkend was zijn doorzettingsvermogen toen hij haast ongeneselijk ziek vanuit zijn hospitaalbed de score componeerde voor “The Magic Sword”.

2. De muziek voor “Great Expectations

Een heel aparte plaats heeft toch “Great Expectations” in zijn lange carrière. De film van regisseur Alfonso Cuarón brengt het klassieke verhaal van Charles Dickens in een modern jasje. OK, opnieuw een romantische boekenverfilming voor Doyle zou je op het eerste zicht denken, maar Cuarón zou Cuarón niet zijn, mocht hij niet een speciale toets aanbrengen om zijn film tot een onverwachte belevenis te transformeren. Ook van Doyle werd verwacht om het klassieke gegeven van filmmuziek overboord te gooien en plaats te maken voor een geheel nieuwe aanpak. Daarvoor deed hij beroep op enkele, wereldbekende muzikanten die vaak reeds lange tijd gevestigde waarden zijn in hun vakgebied. Op de loonlijst stonden ondermeer rock- en popidool Tori Amos, werelddiva/sopraan Kiri te Kanawa en virtuoos gitarist John Williams. Doyle vond zijn inspiratie enerzijds in de zwoele, Spaanse ritmes ontsproten aan gitaar en latino-instrumentatie; anderzijds in de jazzmuziek. Overgoten met een sausje van orkestrale begeleiding overhandigde Doyle deze aparte mix aan zijn fans en dit met veel succes want de muziek voor “Great Expectations” wordt door velen beschouwd als het beste werk van Doyle’s carrière. Niet zo verwonderlijk want de score biedt voor ieders wat wils. Drama, romantiek, donkere jazzy muziek, hemelse Spaansklinkende ritmes, iedereen komt aan zijn trekken.

3. Van Latino naar klassiek tot Jazz.

Doyle start zijn album met het mystieke thema voor Finn, het hoofdpersonage uit de film. (Nvdr. oorspronkelijk heette het hoofdpersonage in Dickens’ roman Pipp.) Doyle combineert er de stem van Tori Amos met een rustig en tergend langzaam en haast lokkend (menselijk) gefluit, allemaal gedragen door lage strijkers en in de verte een rommelde vioolsolo. De track start erg mysterieus maar wordt dan overspoeld door een wonderlijke sensatie die zo lijkt weggelopen uit een natuurfilm over één of ander groot rif vol leven. Erg knap en onverwacht! Het nummer loopt vlotjes over in “Crossing the Gulf”, wanneer Finn een gangster/moordenaar helpt ontsnappen. De muziek weet enige spanning te ontlokken maar blijft erg melodieus. Het doet fel denken aan de muziek van Mychael Nyman voor “Gattaca”. Het liefdesthema wordt toepasselijk gelinkt aan het personage van Estella (gespeeld door Gwyneth Paltrow) en bestaat uit een sfeervol en herkenbaar thema, haast het tegenovergestelde van het vrije, haast onsamenhangende, verlegen en onzekere thema voor Finn, hun beide personages duidelijk typerend. John Williams krijgt op zijn gitaar voluit de gelegenheid om zijn kunde te tonen en doet dit met glans. Zijn virtuositeit wordt ook in “Ain’t Love Grand” aangewend. De romantische enscenering is gevormd door erg klassieke ritmes, orkestraties en aanwending van de twee hoofdthema’s. Doyle werkt met variaties op zijn melodieën die hij zowel minimalistisch als groots voor orkest uitwerkt. Opvallend is de vocale versie voor sopraan Te Kanawa met tekst voorzien door Doyle die Dickens’ roman als inspiratiebron gebruikte. Het thema is in de vorm van een aria gegoten en wordt vooral gekenmerkt door haar bezielende vertolking en vlotte transitie. Het nummer zit gedrukt tussen twee andere pareltjes, tevens met sterke vocale vertolkingen van Janis Kelly in “A Walk in the Park” en meesterlijke sopraan Miriam Stockley die “Kissing in the Rain” met haar heerlijke moderne arrangementen een echte topper maakt.

Het bombastische geweld van de sopranen wordt in “Joe Leaves” veranderd in een tragisch en minimalistische jazzy track. De piano wordt stilletjes bijgestaan door de contrabas en uiteindelijk vervoegd door een paar strijkers die een heerlijke, geladen melodie brengen. “The Day All My Dreams Came True” is een erg stijlvolle, klassieke track waar het thema haast extatische proporties aanneemt. Hierna bereikt de muziek nooit meer haar volle extase en blijft alles gematigd en zacht. Opmerkelijk is de toevoeging van de celesta in “Pyramid of Pain” waarbij het hoofdthema’s naast elkaar worden verwerkt tot een verdrietig muziekstuk. Op een geheel andere manier verdrietig, maar toch indrukwekkend passend is “Planes on a Plane” met knap gezang van Janis Kelly en een moderne beat. Ook Williams mag nogmaals zijn kunsten vertonen in “A Toast”, “Benefactor” en “It Was Just My Memory of it”, die weer erg thematisch zijn uitgewerkt, maar deze keer dramatischer en meer adembenemend zijn uitgewerkt! “Paradiso Perduto Revised” is haast een verre echo van het vrolijke Finn-thema dat we aan het begin van het album hebben gehoord. Het is de laatste echt symfonische track want vreemd genoeg verlegd Doyle in het laatste kwartier van het album zijn stijl. (Nvdr. De tracks zijn niet geheel chronologisch op het album gezet!) “The Price of Success” lijkt haast een muziekstuk uit een James Bond film met fagot, strijkers en een moderne popbeat, die zich verderzet in het afgrijselijke “Underfloor”. Het is Doyle’s muziek die werd geremixt door Phil Todd en het is niet echt een hoogvlieger. Skippen die handel! De laatste tracks zijn source music en hebben een Latino/jazz-karakter en hebben weinig of niets met Doyle te maken. “Bésame Mucho” is een erg aangename klassieker die met de nodige Latijns-Amerikaanse saus is overgoten. De laatste twee nummers zijn jazz ten top. In “By The Inch of The Hour” wordt Doyle’s thema heerlijk in een jazzy jasje gestoken. Erg knap! Het album sluit af met een andere klassieker “The Big Trip” die opnieuw swingend een einde maakt aan een geslaagd album!

4. Conclusie

Doyle schreef voor deze film een aangrijpende, gevarieerde en memorabele score die iedere filmmuziekliefhebber in huis moet hebben. De grote namen op het album doen hun best wat niet altijd het geval is en geven het album een aparte kleur en karakter. Het album verveelt geen seconde omdat de componist alle register opentrekt. Dirigent David Snell, vooral bekend door zijn samenwerking met Rachel Portman voor “Chocolat” en “The Ciderhouse Rules” en orkestrator van dienst Lawrence Ashmore verdienen hier een pluim op hun hoed. Deze soundtrack is een must-have die zeker in je platenkast moet staan. Een dikke tien!
Great Expectations - 10/10 - Review of Tom Daish, submitted at (English)
A superb score from Patrick Doyle, this puts a couple of interesting twists on his usual music and provides for a superb listening experience. The opening track is not, to be honest, that promising.Starting from strange synth background and with some atmospheric whistling and spooky, magical vocals from Tori Amos. I admit that it had me worried for a couple of minutes, however from the atmospherics appears the tuneful Doyle we all know and love. There is only one major theme in this score but it is wonderfully passionate, but very mysterious at the same time. It is performed in various guises throughout the score, firstly by John Williams on guitar, who of course plays superbly. When the entire orchestra performs the theme in tracks such as Kissing in the Rain, the overall effect is amazing and extremely powerful.

The soloists are used extremely well throughout. I wondered if they'd interrupt the score, do their bit and then the score would carry on, but in turns out they are integrated very well indeed. Of course, the selection of instruments, classical guitar, opera soloists, pop singers and whislters is rather an eclectic selection, but all are used to great effect and never distract from the music and it firmly remains Doyle's album with them only adding to the effect. In A Walk in the Park, opera and classical guitar combine to great effect and produce an interesting and very beautiful combination. The following track appear to what almost seems to be the obligatory Doyle song using words based on the original text is an aria; more opera than choral and the chrystalline voice of Kiri Te Kanawa only adds to the majesty of the occasion. I'm not keen on opera, but this is a delicate song and has a suitably delicate performance as would be expected from a soloist of Kiri Te Kanawa's talent.

The twist on Doyle's style goes even further with the inclusion of a backing drum beat, somewhat like a toned-down version of that used by David Arnold in Tomorrow Never Dies. Doyle's use is much more as a backing, rather than the driving force for an exciting action cue and as such adds to the atmosphere rather than create it. I think the electronic aspects of the score were intended to reflect the updating of the Dicken's novel that the film is based on and so is more contextual than anything. Whatever the reason, the bass beat is used sparingly enough not to ever overwhelm the beauty of the material. Like many of Doyle's scores, this will not only appeal to soundtrack buyers but also to those who appreciate classical music as the whole thing has a classical feel to it, but the addition of the electronics bring it up to date. An unusual, but always stunning score, thoroughly recommended.
Great Expectations - 10/10 - Review of Joris Kessels, submitted at (Dutch)
Totaal geen verwachtingen, en stond versteld van deze uitzonderlijk mooie score! Dit is de enige score die ik tot nog toe van Patrick Doyle ken, maar ik ben nu al fan van deze man. Hij weet op een prachtige uiterst subtiele wijze klassiek, jazz en dance met elkaar te verweven. Daarnaast is het schitterende beminnelijke hoofdthema verheven.

De score deed me met name denken aan de muziek van George Fenton, het ademt dezelfde warmte uit door het gebruik van vele, haast continue aanwezige strijkers. In de score draait het met name om het hoofdthema, die op verschillende wijze te bewonderen is. In de vierde track is het hoofdthema voor het eerst te horen, zeer elegant gespeeld door één van de bekendste klassiek gitaristen John Williams (niet te verwarren met de filmmuziekcomponist). De versie van het thema in de zesde track waarin John Williams wederom een aandeel heeft is tevens prachtig, maar nu in combinatie met een baslaag van strijkers en de zang van de sopraan Kiri Te Kanawa. Deze Nieuw Zeelandse operazangeres heeft één van de mooiste stemmen op aarde. Het is dan ook erg genieten van het door haar gezongen lied in de zevende track. Het toppunt is echter de achtste track. Het vlotter gespeelde thema wordt eerst erg klassiek met klavecimbel neergezet, vervolgens blijft de baslaag van strijkers over en brengt Patrick Doyle warempel een elektronische beat in waarna Kiri Te Kanawa ons naar een heerlijke climax leidt. Benoemenswaardig is nog de tiende track waarin het thema in volle glorie ten gehore wordt gebracht.

Naast het thema zijn er nog meer prachtige stukken. Zoals de sfeerscheppende eerste track met betoverende kreten van Tori Amos, magisch gefluit en een helder klinkende viool. Zoals de rustige jazzy klassieke track ‘joe leaves’ met piano, bas en viool. En zoals de krachtige uiterst dramatische vijftiende track. De soundtrack wordt lekker afgesloten met de beatgedreven tracks 18 en 19, de Spaanse song in track 20 en de jazzy tracks 21 en 22.
Great Expectations - 10/10 - Review of Arvid Fossen, submitted at (Dutch)
Regisseur Alfonso Cuarón besloot om het bekende verhaal van Charles Dickens nog maar eens te verfilmen, maar hij ruilde het Victoriaanse Londen voor Florida en het New York van vandaag. Het resultaat mag er zijn : voortreffelijke vertolkingen van de hoofdpersonages door Ethan Hawke als Finn en de bloedmooie Gwyneth Paltrow als Estella. De Film verwordt tot een echt kunstwerk dankzij Director of Photography Emmanuel Lubezki die met prachtige schaduwen en kleuren adembenemende beelden creëert.
Ook in Patrick Doyle's score vinden we al deze elementen terug. Veel violen, gitaar, klavecimbel en electronic loops maken het tot een mengelmoes van modern en klassiek.
De soundtrack opent lief met een zacht en rustgevend thema voor het knaapje Finn (2), al in de ban van het tekenen. Villa "Paradiso Perduto"(3), gezien door de ogen van een kleine jongen, krijgt een idyllisch thema dat gevolgd wordt door romantische meeslepende muziek voor het personage van Estella (4). "I saw no shadow" (7) is een verbluffende Aria gebaseerd op teksten van Charles Dickens die door Patrick Doyle speciaal voor de film werd gecomponeerd en sluit perfect aan bij de sfeer van het verhaal. Dan lopen we in op het hoogtepunt van de film (8) met een track die door het gebruik van de vele violen en een klavecimbel aan Vivaldi doet denken, maar dan in modernere versie. Volle euforie in "The Day All my dreams came True" (10), meteen het hoogtepunt en de ommekeer van de film. De volgende nummers weerspiegelen de ontsteltenis en het verdriet, maar gelukkig eindigen we weer met opnieuw een idyllisch thema.
Afsluiten mag Cesario Evora (20) met zijn Besame Mucho dat we in de film in tientallen versies mochten horen. Verder staan er nog 2 goede jazznummers op die ook in de film gebruikt werden.
Patrick Doyle heeft nog maar eens zijn originaliteit, klasse en veelzijdigheid bewezen.

Other releases of Great Expectations (1998):

Great Expectations (1997)


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More