Hide and Seek


Kirtland Records (186535002525)
Movie | Released: 2005 | Format: CD
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track Artist/Composer Duration
1.Leaving The City (Main Title)2:07
2.Exploring2:26
3.What Did You Do?4:15
4.Can You See Now?2:31
5.Toy Shrine1:48
6.The Playground1:47
7.Getting Away!2:46
8.Doll Head2:46
9.Playing With Charlie3:36
10.Beyond Therapy1:46
11.Snooping2:08
12.Kitty Bath2:03
13.Marco Polo2:07
14.The Cave2:13
15.Hide & Seek (Emily's Theme)Deborah Lurie John Ottman & Lior Rosner4:40
16.Hide & SeekSharlotte Gibson John Ottman & Lior Rosner4:01
 43:00
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Hide and Seek - 07/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
Dit is de 16e recensie uit de John Ottman serie.

Vorige: Snow White: A Tale of Terror
Volgende: The Invasion

De Amerikaanse film Hide and Seek is een psychologische thriller die geregisseerd is door de Australiër John Polson (Siam Sunset, Swimfan, Tenderness), die vooral afleveringen van tv-series regisseert. De film is opgenomen met vijf verschillende aflopen, waarvan een is gebruikt voor de Amerikaanse release en een andere voor de internationale release. Alle vijf zijn meegenomen op de DVD, waarbij de kijker zelf z'n keuze kan maken. De critici waren overwegend nogal negatief over de film en ook het publiek was vaak niet enthousiast. Desondanks was de film is de bioscopen een groot succes.
Het verhaal draait om dr. David Callaway (Robert de Niro) en z'n negenjarige dochter Emily (Dakota Fanning). Als hij z'n vrouw dood in de badkuip aantreft, vertrekt hij met z'n dochter naar buiten de stad New York. Daar lijkt Emily te fantaseren over een vriendschap met 'Charlie'. Maar Charlie is niet echt, waar haar vader aanvankelijk niet op reageert. Pas wanneer 'Charlie' hun kat in de badkuip heeft verdronken, wordt hij ongerust. David nodigt vervolgens een vrouw uit om met haar nichtje die even oud is als Emily, op bezoek te komen. Maar als het noodlot toeslaat, heeft 'Charlie' dat gedaan...

De muziek bij deze thriller is van John Ottman, die er een suggestieve score voor componeerde. De openingstrack laat dat al horen, want de zachte stem van Deborah Lurie zingt de melodie. En dat is zonder meer een heel aardige melodie, terwijl de begeleiding al duidelijk een ondertoon van dreiging laat horen. De melodie is gelijk ook het hoofdthema van de film en die komt in meer tracks terug. Ook de tweede track, 'Exploring' laat die themamelodie horen in een heel ingetogen arrangement, waarin opnieuw de dreiging op de achtergrond loert.

De spanning neemt toe in 'What did You do?', die al veel meer de trekken van horrormuziek heeft meegekregen. Hierin heeft Ottman over de redelijk melodieuze muziek veel creepy geluiden gezet en de melodielijn regelmatig onderbroken door spannende en horrorachtige intermezzo's van jankende violen, lage en grommende klanken en allerlei onbestemde geluiden. Ook plotselinge uitbarstingen van koperblazers komen in de laatste minuut sterk naar voren. En dat gaat ook in volgde tracks zo door, terwijl er zonder meer fraaie orkestrale arrangementen door Ottman worden ingezet, waar steeds weer creepy geluiden en instrumentaties overheen worden gezet.
In 'Toy Shrine' speelt een waterige piano een prettige melodie op een begeleiding van rustige strijkers. Maar het klinkt afstandelijk en zelfs wat kil, wat in het laatste deel van de track versterkt wordt door ongemakkelijke klanken. Zo speelt Ottman met sfeer, die het ene moment best aangenaam is, zelfs onschuldig klinkt, maar een volgend moment zomaar kan omslaan. Toch hebben ook de meer aangename en best wel melodieuze tracks steeds een soort van dreigende ondertoon. Dat maakt die muziek eigenlijk heel aantrekkelijk om naar te luisteren. Maar daar tegenover staan de tracks of gedeelten van tracks die vooral creepy muziek laten horen.

Die creepy muziek bestaat voor een flink deel uit heel rustige klanken, zoals in 'Doll's Head', waarin ongemakkelijk klanken van strijkers, klarinet en losse pianotonen voor de dreiging zorgen, terwijl later allerlei wind-achtige synthesizerklanken de nodige extra spanning toevoegen in deze heel ongemakkelijk kalme track. Aanvankelijk loopt deze stijl door in de track 'Playing with Charlie', maar vervolgens loopt de spanning op doordat Ottman het volume laat toenemen tot een ongemakkelijke climax. De volgende tracks kabbelen weer rustig voort met minimalistische klanken, die overigens een behoorlijk creepy karakter hebben.
Pas in 'Kitty Bath' krijgt de muziek weer de nodige stevigheid en neemt de spanning dan ook flink toe. En in 'Marco Polo', dat ook weer vrij kalm begint, neemt de muziek steeds creepier vormen aan. Dat laatste geldt zeker voor 'The Cave', met jankende violen, slaande pianoklanken en koperblazers en percussie die de spanning naar een kookpunt brengen. Het allemaal geen gemakkelijk beluisterbare kost.

De laatste twee tracks brengen de themamelodie weer voor het voetlicht, die in de eerste van die twee 'Emily's Theme' genoemd wordt. Deborah Lurie zingt met een meisjesachtige stem, die wat zacht is en allicht bewust niet altijd zuiver, waardoor de tekst die ze zingt wat kinderlijk wordt. Dat geeft zeker ook een extra lading aan de song mee. Dat geldt dan weer juist niet voor de afsluitende popsong-versie, die door Sharlotte Gibson gezongen wordt, op een volwassen manier. Ook het arrangement heeft een volwassen popmuziekstijl, compleet met elektronische stemvervormingen. Toch past een tekst over kinderlijk verstoppertje spelen duidelijk wat minder in zo'n hipperige popsong.

Kortom, met zijn muziek voor de psychologische thriller Hide and Seek heeft John Ottman een score gecomponeerd met een nogal creepy kleuring. De muziek is vooral orkestraal gemaakt, maar elektronische effecten en klanken ontbreken niet. Overigens bestaat een flink deel van de creepy klanken gewoon uit orkestrale instrumentatie. Dan gaat het om jankende violen, grimmige pompende koperblazers, stevige percussie of een waterig klinkende piano. Tegelijk bestaat een deel van de tracks uit best wel prettig beluisterbare en redelijk melodieuze muziek, hoewel de onderhuidse dreiging nooit ver weg is. De waardering komt juist daardoor nog op een heel behoorlijke 67 uit 100 punten.
Hide and Seek - 06/10 - Review of Tom Daish, submitted at (English)
Hide and Seek is one of those films I would likely have avoided just based on the premise (the imaginary friend of a little girl, traumatised by her mother's suicide, starts doing nasty things), but since it's been generally panned too, it's another crap-fest to strike off my list. My feelings towards films of this nature generally extend to the music and unless you're Bernard Herrmann or latterly, James Newton Howard working with M Night Thingybloke, there is rarely anything in the scoring to get too excited about. Having said that, while John Ottman's score won't leave you wanting to hit repeat, it's certainly a distinct cut above average for the genre.

The album is largely one of two halves; one genuinely haunting and one rather more skittish. Leaving the City is a strong start, introducing the fine main theme which, while not breaking any new ground, is memorable and sadly beautiful. Rather unfortunately, it remains absent for a larger proportion of the score and while this is a disappointment, there is some strong material elsewhere. Can You See Now? is suitably threatening without descending into ugly chaos and there is even a little action in Getting Away. These more tense episodes are well tempered by the gentler material of The Playground and everything seems to be on track for a great score. Unfortunately, the tone seemingly strays from thriller to horror toward the end and the score converts into the kind of sub-Beltrami (with a hint of Elfman) material that leads to the interest flagging somewhat.

Fortunately, Ottman has a coup de grâce for the finale and a resurgence of quality in two vocal versions of the main theme. The first, performed by Deborah Lurie, affirms the melody's considerable quality and fits in well with the general tone of the score. The arrangement for Sharlotte Gibson's performance verges towards the over-produced, but remains surprisingly listenable. Hide and Seek seems to be the kind of flick for which Ottman is better suited (unlike, say, X-Men movies) and there are plenty of fine moments, even if it doesn't quite escape the confines of the current scoring sensibilities for the genre. After such a strong start, the lapse into stock horror in the latter half is a disappointment, but still worth checking out for the more inspired passages and the beautifully chilling main theme.
Hide and Seek - 09/10 - Review of Michel Gregoire, submitted at (French)
Magnifique bande originale, qui démarre délicatement sur le thème de l'enfance (émily)
dès le début on se sent envouté par le lent mouvement de spirale qui nous attire inexorablement vers la fin. John Ottman a signé une superbe BO qui participe a l'atmosphère mystérieuse de ce film dontle suspense augmente graduellement jusqu'a la révélation finale. Ici pas de grandes envolées, des mélodies simples, délicates et insidieuses orchestrées magistralement.


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More