De Battre Mon Cœur s'est Arrêté

Levenskeuzes is het centrale thema in de film De Battre mon Coeur s'est Arrêté.
Tom is een 28-jarige man die geld verdient als huisjesmelker, in navolging van z'n vader. Om huurders uit zijn huizen te krijgen laat hij ratten los en als ze niet betalen laat hij criminele jongens met geweld ingrijpen. Een nette burger is Tom dus niet. Op een dag ontmoet hij toevallig een oude muziekleraar, waarna hij op het idee komt, net als vroeger, piano te gaan spelen, in navolging van z'n moeder, die concertpianiste was. Na haar dood is Tom echter onder de slechte invloed van z'n vader gekomen. Na die ontmoeting verlangt hij weer naar die oude roeping. Maar z'n vader's kant laat niet gemakkelijk los....

De score voor deze Franse film van Jaques Audiard werd gecomponeerd door Alexandre Desplat.
Het dubbelalbum begint echter met zo'n 45 minuten muziek van anderen dan Desplat. Die tracks zijn te verdelen in klassieke tracks (die Tom's nieuwe levensdoel verklanken) en elektronische poptracks (die de liefdeloze vaderkant van z'n leven verklanken). Op zich is dat een mooie indeling van de soundtrack. Maar om te beluisteren is wel een opgave, want de elektronische songs hebben een wel erg hoge irritatiefactor en gaan soms enorm op de zenuwen werken.
Dan zijn de klassieke tracks van Bach, Liszt en Brahms een verademing. Die laatste tracks worden overigens gespeeld door de (echte) zus van de hoofdrolspeler, Caroline Duris.
Een aantal van de songs en deels ook de klassieke tracks komen rechtstreeks uit de geluidsband van de film en bevatten dan ook dialoog en andere filmgeluiden. Dat is wel aardig om een keer te horen, maar is eigenlijk niet prettig wanneer je de muziek meerdere malen beluistert.

De laatste 23 minuten van het album zijn uit de score van Desplat en de verschillende cues zijn verwerkt tot een lange suite. Die suite begint en eindigt echter met muziek die erg vervreemdend klinkt. IJle en ijzige vioolklanken, met af en toe pianotokkels daar doorheen maken deze delen van de suite niet erg prettig beluisterbaar. Het is erg eentonige en bijna psychedelische muziek, en daarvan moet je aan het begin van de suite zes minuten uitzitten, voordat de fraaiere klanken beginnen en die dan bijna een opluchting zijn. Dezelfde melodie als eerder, maar nu met volle klanken en mooi gearrangeerd. Wel komen er steeds weer ijle stukjes tussendoor, die deze suite een lastig behapbare muzikale ervaring maken. De ijzige horrorachtige of psychedelische klanken verscheuren een beetje de melancholieke muziek van het kleine strijkorkest. Dat steeds terugkerende melancholieke thema is overigens wel mooi en is soms prachtig en bij vlagen zelfs sereen uitgewerkt.

Kortom, een soundtrack met twee gezichten. Enerzijds de artistiekerige plastic elektronische songs, met daar tussendoor een paar klassieke tracks. En dan is ook nog een deel van die songs direkt uit de geluidsband van de film geplukt. En anderszijds de score van Alexandre Desplat.
De eerste zes en de laatste ruim twee minuten zijn echter ijzige vioolmuziek met enkele pianotonen. Blijft een kwartier over met fraaie muziek en met een zeer eenvoudig, maar aansprekend thema, gespeeld door een klein strijkorkest, of wellicht een kamerorkest. Helaas worden die mooie delen uit deze suite regelmatig verstoord door de terugkerende ijle klanken.
Deze soundtrack won in 2005 in Berlijn de Zilveren Beer voor Beste Muziek. En wellicht is dat als muziek voor deze film terecht, maar ik beoordeel vooral op beluisterbaarheid en al met al komt dan mijn waardering voor de suite van Desplat op 65 uit 100 en het soundtrack-deel op 23 uit 100. Gemiddeld kom ik daarmee niet hoger dan een magere 37 uit 100.