Dark Shadows
WaterTower Music (0794043160110)
Movie | Release date: 05/11/2012 | Film release: 2012 | Format: CD, Download
Subscribe now!
Stay better informed and get access to collectors info!
Stay better informed and get access to collectors info!
| # | Track | Duration | |
|---|---|---|---|
| 1. | Dark Shadows Prologue (Uncut) | 7:52 | |
| 2. | Resurrection | 2:54 | |
| 3. | Vicki Enters Collinwood | 1:21 | |
| 4. | Deadly Handshake | 2:14 | |
| 5. | Shadows (Reprise) | 1:08 | |
| 6. | Is It Her? | 0:43 | |
| 7. | Barnabas Comes Home | 4:18 | |
| 8. | Vicki's Nightmare | 1:26 | |
| 9. | Hypno Music | 0:47 | |
| 10. | Killing Dr. Hoffman | 1:14 | |
| 11. | Dumping The Body | 0:58 | |
| 12. | Roger Departs | 2:33 | |
| 13. | Burn Baby Burn / In-Tombed | 2:49 | |
| 14. | Lava Lamp | 2:17 | |
| 15. | The Angry Mob | 4:40 | |
| 16. | House Of Blood | 3:38 | |
| 17. | Final Confrontation | 2:20 | |
| 18. | Widows' Hill (Finale) | 3:47 | |
| 19. | The End? (Uncut) | 2:42 | |
| 20. | More The End? | 1:55 | |
| 21. | We Will End You! | 1:09 | |
| 52:45 |
Submit your review
Hide reviews in other languages
I remember well the TV series of DARK SHADWS, and Bob Colbert’s eerie sounding scores and haunting theme for the show. Now the big screen version emerges and in the hands of Tim Burton I am confident that it will be even darker and more alluring than the original small screen adaptations. The television show gained a cult status and still now has a following of many which seems to grow by the day, this movie version will also I am sure attain notoriety and be popular among both old and new fans of the mysterious central character BARNABUS. Composer Danny Elfman has enjoyed a long and fruitful partnership with director Burton, Elfman’s scores being an integral and important component within Burton’s dark, off beat and often delightfully warped projects, which also at times would have tinges of comedy, poignancy, melancholy and emotion. Burton’s inimitable style of film making required scores that were diverse and also highly original, Elfman was certainly the individual to achieve this and he has written some fine soundtracks that not only enhance and support the storylines and escort the characters within these movies, underlining every move they make or highlighting their mannerisms and quirky behaviour, but remain entertaining as just stand alone music cues to be savoured and digested away from the movies they were intended to accompany. When it was announced that Burton would make DARK SHADOWS, it was no surprise to see Elfman’s name as composer included in the credits, in fact many took it as something of the norm to have the composer on board even before it was officially announced, a Tim Burton movie without Elfman, would be unthinkable, the buzz surrounding the music was, what type of score would Elfman etch upon the picture ? What delights of impish mayhem and mischievous musicality would we be treated to and what imposing and luxurious grand theme would we hear when the project was finally finished. Well the time for waiting, cogitating and anticipating what would be is over. Released on Sony Classical records in the UK and WaterTower in the USA we have Elfman’s powerful and beautiful score. This is in a nutshell probably the most superior soundtrack of Elfman’s to date, he has written a melodic and potent work that is commanding and highly thematic. The composer combines large orchestral textures and colours that are at times enhanced by choir and bolstered by a scattering of electronic elements to conjure up a score that delights and also enthrals the listener. Right from the beginning, the composer has you hooked, his opening cue on the compact disc is the Prologue, which is in effect an overture and a combination of a number of themes both melodic and atonal that are heard throughout the score.
Cue number 1, PROLOGUE (UNCUT),begins in a mysterious and almost misty and shrouded fashion, woods are utilized to create a sound and atmosphere that I suppose is apprehensive but also has an element of melodious content and slightly steamy if that is the correct description, in some ways evoking the style of John Barry, by this I mean being moody but tuneful. Elfman then brings low strings into the equation which are themselves underlined by subtle and fleeting use of choir, woods then return as the composition progress’s and grows becoming a more sustained and grand affair, organ is introduced alongside strings and horns to create a form of crescendo, but again short lived as the composition moves into a lush sounding piece with strings, brass, percussion and choir, this however curtails and makes way for a more subdued style of writing, until it finally builds and bursts into a full blown grand theme which for me is a combination of modern film scoring fused with a sound and also a technique that could be out of any one of the vintage Universal horrors and brought together by highly expressive and grandiose sounding flourishes from both strings and brass sections. Listening to the score over and over, one can pick out little nuances of past Elfman scores but there is also a grander additional powerful technique present, which is akin to the works of Kilar in places. Driving strings with flyaway sounding horns underlined by wistful woodwind and forceful percussive elements all combine to create and purvey a powerhouse of composition, in which the now familiar Elfman sound prevails and shines through.
Track number two, RESURRECTION, is at first quite a sinewy sounding cue, but this soon segues into something that is more substantial and driving, near searing and sliding strings whip up the proceedings into a frenzied mid track climax, which halts to the sound of a ominous sounding blast from brass, low strings are again brought into play and underline the use of choir and woodwinds, the composition is bolstered and punctuated by the use of synthesised sounds, which are effective and add depth and energy to the piece. Track number five SHADOWS-REPRISE, is a frenzied and urgent sounding cue, it is a working of the scores central theme performed again by booming brass, forceful strings and backed up with the utilization of synthetic elements, a short lived cue but none the less one that is commanding and exhilarating. This is in my opinion one of the better scores to be released thus far in 2012, it is a soundtrack that has an imposing and powerful presence to it and also one that I know will be popular amongst collectors and will be returned to on many occasions. Recommended.
Cue number 1, PROLOGUE (UNCUT),begins in a mysterious and almost misty and shrouded fashion, woods are utilized to create a sound and atmosphere that I suppose is apprehensive but also has an element of melodious content and slightly steamy if that is the correct description, in some ways evoking the style of John Barry, by this I mean being moody but tuneful. Elfman then brings low strings into the equation which are themselves underlined by subtle and fleeting use of choir, woods then return as the composition progress’s and grows becoming a more sustained and grand affair, organ is introduced alongside strings and horns to create a form of crescendo, but again short lived as the composition moves into a lush sounding piece with strings, brass, percussion and choir, this however curtails and makes way for a more subdued style of writing, until it finally builds and bursts into a full blown grand theme which for me is a combination of modern film scoring fused with a sound and also a technique that could be out of any one of the vintage Universal horrors and brought together by highly expressive and grandiose sounding flourishes from both strings and brass sections. Listening to the score over and over, one can pick out little nuances of past Elfman scores but there is also a grander additional powerful technique present, which is akin to the works of Kilar in places. Driving strings with flyaway sounding horns underlined by wistful woodwind and forceful percussive elements all combine to create and purvey a powerhouse of composition, in which the now familiar Elfman sound prevails and shines through.
Track number two, RESURRECTION, is at first quite a sinewy sounding cue, but this soon segues into something that is more substantial and driving, near searing and sliding strings whip up the proceedings into a frenzied mid track climax, which halts to the sound of a ominous sounding blast from brass, low strings are again brought into play and underline the use of choir and woodwinds, the composition is bolstered and punctuated by the use of synthesised sounds, which are effective and add depth and energy to the piece. Track number five SHADOWS-REPRISE, is a frenzied and urgent sounding cue, it is a working of the scores central theme performed again by booming brass, forceful strings and backed up with the utilization of synthetic elements, a short lived cue but none the less one that is commanding and exhilarating. This is in my opinion one of the better scores to be released thus far in 2012, it is a soundtrack that has an imposing and powerful presence to it and also one that I know will be popular amongst collectors and will be returned to on many occasions. Recommended.
Un des nombreux événements cinématographiques de l’année 2012, Dark Shadows de Tim Burton est l’adaptation d’une série TV qui débuta en 1966. Je ne pourrais faire aucun rapprochement entre le film et la série que je ne connais pas, néanmoins cela ne pas empêché d’apprécier pleinement le film dont l’ambiance ténébreuse et déjantée dans le plus pur style du réalisateur, devrait réjouir les adeptes. Le film est servi par un casting en or regroupant Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Eva Green, Michelle Pfeiffer ou encore Chloë Moretz en pleine crise d’ado, tous très à l’aise dans leur personnage. La mise en scène est particulièrement réussie avec des effets spéciaux pour le moins intrigants (notamment la scène finale), sans compter l’humour omniprésent qui agrandit le plaisir qu’on a de voir ce film. Les critiques ont cependant été assez divergentes à son sujet : beaucoup soulignent le scénario assez quelconque et le final trop attendu. Si ce n’est pas le nouveau chef d’œuvre de Tim Burton, cela fait tout de même plaisir de le retrouver dans une histoire gothique plutôt que dans ses derniers films, certes plaisants, mais surtout là pour conquérir le jeune public. Une réussite de mon point de vue.
Danny Elfman retrouve Tim Burton pour la 13ème fois sur ce film. Et si certains le trouvaient de moins en moins inspiré dernièrement, ce ne sera sans doute pas cette B.O. qui les fera changer d’avis. Elfman nous livre un score sombre prévisible, avec des violons crispants et des chœurs ténébreux dans la même veine que Sleepy Hollow et dont les pistes les plus intenses atteindront parfois l’agressivité de The Wolfman. La musique accompagne en revanche parfaitement le film ; comme on le sait, Elfman a toujours été doué pour accompagner musicalement l’univers de Tim Burton, mais on aurait tout de même préféré une plus grande inventivité de la part de celui-ci.
L’album débute donc avec une sombre introduction dans 'Dark Shadows – Prologue (Uncut)' qui nous présente assez rapidement le thème principal composé de 5 notes jouées par des violoncelles par-dessus des chœurs atmosphériques. Si cette première partie montre une qualité dans l’écriture et les harmoniques, c’est surtout la seconde partie du morceau qui attire notre attention par sa force surpuissante. Un mélange orchestral-choral se déchaîne sous nos yeux (enfin... sous nos oreilles) et nous captivera durant plusieurs passionnantes et énergiques minutes. On pourra remarquer l’assemblage d’un ostinato de 4 notes ascendantes et du thème de 5 notes, un assemblage qui reviendra d’ailleurs plusieurs fois dans l’album. Cette entrée en matière pour le moins remarquable montre un Danny Elfman en grande pompe et nous promet que du meilleur pour la suite… enfin normalement !
On enchaîne avec une succession de pistes qui suivent cette ambiance oppressante et dérangeante, et où cordes et chœurs dominent ; c’est le cas de 'Resurection' et ses violons dissonants du plus bel effet. Cependant, la plupart des morceaux seront très atmosphériques et donc moins intéressants : 'Vicky Enters Collinswood', 'Barnabas Comes Home', 'Lava Lamp', etc. Notons sur certaines de ces morceaux la présence d’une clarinette grave qui semble se répercuter comme un écho pour représenter l’immensité du château.
On pourra aussi relever à la pince à épiler un motif de 4 notes qui revient de temps à autres (par exemple à 1 : 02 dans 'Killing Dr. Hoffman') et qui pourrait (sans certitude) être associé à la sorcière ; il faudrait que je revoie le film pour le confirmer. Des sonorités synthétiques assez mystérieusement employées vu le contexte du film, feront apparitions sur quelques pistes comme dans 'Shadows-Reprise' ou 'Hypne Music'.
Viens enfin la confrontation finale. A l’écoute de l’ambiance sinistre qui régnait tout au long du film, on était en droit de s’attendre à un déchaînement final au moins digne de la première piste, mais bizarrement, ces musiques n’atteignent pas l’intensité de celle-ci. On relèvera encore une fois au début de 'The House of Bood', des sonorités synthétiques, puis 'Final Confrontation' continue froidement d’accompagner cette scène cauchemardesque en répétant le thème de la sorcière. Enfin 'Window’s Hill' reprend l’ostinato de 4 notes ascendantes et le motif de 5 notes de la même manière que dans la première piste, mais là encore de manière moins impressionnante. En fait, Danny Elfman semble avoir tout donné dans son prologue, ce qui entraîne un final décevant, alors qu’on attend justement à ce moment-là un déchaînement grandiose. En quelque sorte, il n’a pas gardé assez des réserves pour la fin !
Au final, Danny Elfman a rempli son contrat en signant une bande sonore sombre et gothique qui se révèle à certains moments extrêmement spectaculaire (il ne faut pas passer à côté du premier morceau !). Mais ¾ de l’album n’est qu’une suite de morceau atmosphérique moins intéressants, qui accompagnent cependant brillamment le film. Effectivement, lorsque j’ai écouté la musique dans son contexte, je me suis dit qu’on avait là le meilleur Elfman depuis bien longtemps. Son talent d’écriture et sa maîtrise pour maintenir un climat pesant se fait nettement ressentir et s’harmonisent avec le film de Burton. Et puis malgré tout, on a plaisir à suivre cette B.O. hors du film même si l’on n’atteint pas l’inventivité qu’avait pu faire preuve le compositeur au début de sa collaboration avec Tim Burton.
Danny Elfman retrouve Tim Burton pour la 13ème fois sur ce film. Et si certains le trouvaient de moins en moins inspiré dernièrement, ce ne sera sans doute pas cette B.O. qui les fera changer d’avis. Elfman nous livre un score sombre prévisible, avec des violons crispants et des chœurs ténébreux dans la même veine que Sleepy Hollow et dont les pistes les plus intenses atteindront parfois l’agressivité de The Wolfman. La musique accompagne en revanche parfaitement le film ; comme on le sait, Elfman a toujours été doué pour accompagner musicalement l’univers de Tim Burton, mais on aurait tout de même préféré une plus grande inventivité de la part de celui-ci.
L’album débute donc avec une sombre introduction dans 'Dark Shadows – Prologue (Uncut)' qui nous présente assez rapidement le thème principal composé de 5 notes jouées par des violoncelles par-dessus des chœurs atmosphériques. Si cette première partie montre une qualité dans l’écriture et les harmoniques, c’est surtout la seconde partie du morceau qui attire notre attention par sa force surpuissante. Un mélange orchestral-choral se déchaîne sous nos yeux (enfin... sous nos oreilles) et nous captivera durant plusieurs passionnantes et énergiques minutes. On pourra remarquer l’assemblage d’un ostinato de 4 notes ascendantes et du thème de 5 notes, un assemblage qui reviendra d’ailleurs plusieurs fois dans l’album. Cette entrée en matière pour le moins remarquable montre un Danny Elfman en grande pompe et nous promet que du meilleur pour la suite… enfin normalement !
On enchaîne avec une succession de pistes qui suivent cette ambiance oppressante et dérangeante, et où cordes et chœurs dominent ; c’est le cas de 'Resurection' et ses violons dissonants du plus bel effet. Cependant, la plupart des morceaux seront très atmosphériques et donc moins intéressants : 'Vicky Enters Collinswood', 'Barnabas Comes Home', 'Lava Lamp', etc. Notons sur certaines de ces morceaux la présence d’une clarinette grave qui semble se répercuter comme un écho pour représenter l’immensité du château.
On pourra aussi relever à la pince à épiler un motif de 4 notes qui revient de temps à autres (par exemple à 1 : 02 dans 'Killing Dr. Hoffman') et qui pourrait (sans certitude) être associé à la sorcière ; il faudrait que je revoie le film pour le confirmer. Des sonorités synthétiques assez mystérieusement employées vu le contexte du film, feront apparitions sur quelques pistes comme dans 'Shadows-Reprise' ou 'Hypne Music'.
Viens enfin la confrontation finale. A l’écoute de l’ambiance sinistre qui régnait tout au long du film, on était en droit de s’attendre à un déchaînement final au moins digne de la première piste, mais bizarrement, ces musiques n’atteignent pas l’intensité de celle-ci. On relèvera encore une fois au début de 'The House of Bood', des sonorités synthétiques, puis 'Final Confrontation' continue froidement d’accompagner cette scène cauchemardesque en répétant le thème de la sorcière. Enfin 'Window’s Hill' reprend l’ostinato de 4 notes ascendantes et le motif de 5 notes de la même manière que dans la première piste, mais là encore de manière moins impressionnante. En fait, Danny Elfman semble avoir tout donné dans son prologue, ce qui entraîne un final décevant, alors qu’on attend justement à ce moment-là un déchaînement grandiose. En quelque sorte, il n’a pas gardé assez des réserves pour la fin !
Au final, Danny Elfman a rempli son contrat en signant une bande sonore sombre et gothique qui se révèle à certains moments extrêmement spectaculaire (il ne faut pas passer à côté du premier morceau !). Mais ¾ de l’album n’est qu’une suite de morceau atmosphérique moins intéressants, qui accompagnent cependant brillamment le film. Effectivement, lorsque j’ai écouté la musique dans son contexte, je me suis dit qu’on avait là le meilleur Elfman depuis bien longtemps. Son talent d’écriture et sa maîtrise pour maintenir un climat pesant se fait nettement ressentir et s’harmonisent avec le film de Burton. Et puis malgré tout, on a plaisir à suivre cette B.O. hors du film même si l’on n’atteint pas l’inventivité qu’avait pu faire preuve le compositeur au début de sa collaboration avec Tim Burton.
Carolyn Stoddard: sees Barnabas for the first time Are you stoned or something?
Barnabas Collins: They tried stoning me, my dear. It did not work.
In 2012 werden de fans van Tim Burton verwend met twee films van de man. Na mijn vorige recensie voor Frankenweenie kan ik niet meer verstoppen dat ik een fan ben van het eerste uur van de man. Daarom keek ik met volle verwachtingen uit naar deze Dark Shadows. De trailers spraken mij wel aan, de set up is geweldig. Een vampier die wakker wordt in de jaren 70 van de vorige eeuw. Zijn adaptatie leek in eerste opzicht geweldig en Johnny Depp speelt de hoofdrol. Jammer genoeg was uw nederige recensent nooit zo teleurgesteld na het bekijken van een Tim Burton film. De visuele stijl is nog altijd aanwezig en is nog altijd fantastisch, maar de film is op zich is gewoonweg één grote soep waarbij sommige ingrediënten goed smaken, en andere gewoon waardeloos zijn. Zoals gezegd is Dark Shadows in hetzelfde jaar van Frankenweenie uitgekomen en het is meteen duidelijk waar Burton zijn hart en ziel in heeft gestoken. Dat kunnen we ook van Danny Elfman zeggen. Waar de score voor Frankenweenie fantastisch is, is dit niet het geval met deze Dark Shadows.
De score begint wel zeer veelbelovend met een prachtige Prologue. Dit is Elfman op zijn best. Zeer donkere muziek met heerlijke motiefjes en geweldige orkestraties. Elfman speelt met zijn hoofdthema vanaf de 32 seconden. Het thema wordt gespeeld door de cello’s gesteund door een geweldig koor. De gehele track wordt gekenmerkt door geweldige opbouw tot op een bepaald moment dat de track openbarst en het geweldige hoofdthema op een zeer andere manier naar voor wordt geschoven. Namelijk op een actierijke manier. Dit stuk, mijn beste liefhebbers der filmmuziek is het beste stuk van de gehele score. Dit deed naar meer smaken. Daarom was mijn teleurstelling des te groter toen ik de rest hoorde van het album. Vanaf Resurrection tot en met the Angry Mob is de score verrassend saai en inspiratieloos. Je kan stellen dat de score wel goed is gecomponeerd maar Elfman heeft in het middenstuk gewoonweg de kans niet om te schitteren. Dat wordt in de film gedaan door een ander soort muziek. Namelijk songs van de jaren 70. En eerlijkheidshalve gezegd. I really liked them. De film wordt gestolen door de nostalgische liedjes. Liefhebbers der filmmuziek moeten mij maar vergeven dat ik voor het eerst de songs beter vind dat de originele score van Elfman. Maar het is zo. Dark Shadows opent zeer sterkt, zakt dan in elkaar als een grote Engelse mislukte pudding, maar herrijst terug vanaf The Angry Mob. Want in de laatste zeven tracks heeft Elfman wel terug de kans om te schitteren. En die kans grijpt hij met volle teugen. Vanaf deze track is Elfman terug op dreef en vuurt hij de ene geweldige track na de andere af. En dan denk ik als liefhebber van filmmuziek, hoe goed deze score wel had moeten zijn, moest Elfman de kans gehad hebben om te schitteren. Bijvoorbeeld de finale genaamd Widow’s Hill. Elfman herneemt het hoofdthema in zijn actievorm en laat de luisteraar genieten van geweldige gotische muziek zoals we weten dat hij die kan neerpennen. Genieten is dat gewoon.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog niets van de originele muziek heb gehoord van de serie Dark Shadows. Dus ik weet niet hoe trouw Elfman is gebleven aan de stijl van muziek van toen. Ik heb vele mensen deze score zien ophemelen net omdat hij zo trouw is aan de stijl van de originele muziek. Maar als alleenstaande score is dit niet echt de moeite waard om te beluisteren.
Conclusie
Deze score had een meesterwerk kunnen zijn. Misschien zelfs de tweede Sleepy Hollow. Maar het had niet mogen zijn. Waar het album sterk begint en zeer sterk eindigt is het middenstuk echt niet de moeite waard. En dat is jammer. Want de delen die goed werken, werken uitmuntend goed. De delen die niet goed werken, zakken dan terug weer in elkaar. Moest alle stukken muziek van een eenzelfde niveau zijn als het begin en het einde, dan zou ik deze score belonen met een mooie 9. Jammer genoeg is het midden gewoonweg saai en krijgt deze score een magere 6. Voor de liefhebbers van deze score (en er zijn er heel wat) die een waarheidsgetrouwe luisterervaring willen, er is nog een tweede cd met de songs op. Beide cd’s zijn in mijn bezit. En telkens vraag ik mij af, wat het resultaat zou geweest zijn moesten ze de score en de songs samengesmolten hebben tot één soundtrack. De score had niet zoveel gaten gehad. Het is nu niet dat ik deze score 196 jaar ga begraven, maar echt veel in mijn cd speler zal hij niet belanden. Een 6.
Beste tracks:
Prologue
Widow’s Hill (Finale)
The End.
Angelique Bouchard: wanting Barnabas to love her What if I made you?
Barnabas Collins: With what, a spell? A little doll with pins? That is not love!
Angelique Bouchard: With THIS!
starts to strip
Barnabas Collins: Oh.
Angelique Bouchard: With the body you once begged me for!
Barnabas Collins: I must admit, those have not aged a day...
Barnabas Collins: They tried stoning me, my dear. It did not work.
In 2012 werden de fans van Tim Burton verwend met twee films van de man. Na mijn vorige recensie voor Frankenweenie kan ik niet meer verstoppen dat ik een fan ben van het eerste uur van de man. Daarom keek ik met volle verwachtingen uit naar deze Dark Shadows. De trailers spraken mij wel aan, de set up is geweldig. Een vampier die wakker wordt in de jaren 70 van de vorige eeuw. Zijn adaptatie leek in eerste opzicht geweldig en Johnny Depp speelt de hoofdrol. Jammer genoeg was uw nederige recensent nooit zo teleurgesteld na het bekijken van een Tim Burton film. De visuele stijl is nog altijd aanwezig en is nog altijd fantastisch, maar de film is op zich is gewoonweg één grote soep waarbij sommige ingrediënten goed smaken, en andere gewoon waardeloos zijn. Zoals gezegd is Dark Shadows in hetzelfde jaar van Frankenweenie uitgekomen en het is meteen duidelijk waar Burton zijn hart en ziel in heeft gestoken. Dat kunnen we ook van Danny Elfman zeggen. Waar de score voor Frankenweenie fantastisch is, is dit niet het geval met deze Dark Shadows.
De score begint wel zeer veelbelovend met een prachtige Prologue. Dit is Elfman op zijn best. Zeer donkere muziek met heerlijke motiefjes en geweldige orkestraties. Elfman speelt met zijn hoofdthema vanaf de 32 seconden. Het thema wordt gespeeld door de cello’s gesteund door een geweldig koor. De gehele track wordt gekenmerkt door geweldige opbouw tot op een bepaald moment dat de track openbarst en het geweldige hoofdthema op een zeer andere manier naar voor wordt geschoven. Namelijk op een actierijke manier. Dit stuk, mijn beste liefhebbers der filmmuziek is het beste stuk van de gehele score. Dit deed naar meer smaken. Daarom was mijn teleurstelling des te groter toen ik de rest hoorde van het album. Vanaf Resurrection tot en met the Angry Mob is de score verrassend saai en inspiratieloos. Je kan stellen dat de score wel goed is gecomponeerd maar Elfman heeft in het middenstuk gewoonweg de kans niet om te schitteren. Dat wordt in de film gedaan door een ander soort muziek. Namelijk songs van de jaren 70. En eerlijkheidshalve gezegd. I really liked them. De film wordt gestolen door de nostalgische liedjes. Liefhebbers der filmmuziek moeten mij maar vergeven dat ik voor het eerst de songs beter vind dat de originele score van Elfman. Maar het is zo. Dark Shadows opent zeer sterkt, zakt dan in elkaar als een grote Engelse mislukte pudding, maar herrijst terug vanaf The Angry Mob. Want in de laatste zeven tracks heeft Elfman wel terug de kans om te schitteren. En die kans grijpt hij met volle teugen. Vanaf deze track is Elfman terug op dreef en vuurt hij de ene geweldige track na de andere af. En dan denk ik als liefhebber van filmmuziek, hoe goed deze score wel had moeten zijn, moest Elfman de kans gehad hebben om te schitteren. Bijvoorbeeld de finale genaamd Widow’s Hill. Elfman herneemt het hoofdthema in zijn actievorm en laat de luisteraar genieten van geweldige gotische muziek zoals we weten dat hij die kan neerpennen. Genieten is dat gewoon.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog niets van de originele muziek heb gehoord van de serie Dark Shadows. Dus ik weet niet hoe trouw Elfman is gebleven aan de stijl van muziek van toen. Ik heb vele mensen deze score zien ophemelen net omdat hij zo trouw is aan de stijl van de originele muziek. Maar als alleenstaande score is dit niet echt de moeite waard om te beluisteren.
Conclusie
Deze score had een meesterwerk kunnen zijn. Misschien zelfs de tweede Sleepy Hollow. Maar het had niet mogen zijn. Waar het album sterk begint en zeer sterk eindigt is het middenstuk echt niet de moeite waard. En dat is jammer. Want de delen die goed werken, werken uitmuntend goed. De delen die niet goed werken, zakken dan terug weer in elkaar. Moest alle stukken muziek van een eenzelfde niveau zijn als het begin en het einde, dan zou ik deze score belonen met een mooie 9. Jammer genoeg is het midden gewoonweg saai en krijgt deze score een magere 6. Voor de liefhebbers van deze score (en er zijn er heel wat) die een waarheidsgetrouwe luisterervaring willen, er is nog een tweede cd met de songs op. Beide cd’s zijn in mijn bezit. En telkens vraag ik mij af, wat het resultaat zou geweest zijn moesten ze de score en de songs samengesmolten hebben tot één soundtrack. De score had niet zoveel gaten gehad. Het is nu niet dat ik deze score 196 jaar ga begraven, maar echt veel in mijn cd speler zal hij niet belanden. Een 6.
Beste tracks:
Prologue
Widow’s Hill (Finale)
The End.
Angelique Bouchard: wanting Barnabas to love her What if I made you?
Barnabas Collins: With what, a spell? A little doll with pins? That is not love!
Angelique Bouchard: With THIS!
starts to strip
Barnabas Collins: Oh.
Angelique Bouchard: With the body you once begged me for!
Barnabas Collins: I must admit, those have not aged a day...
In all the Burton movies I have seen, never have I seen one so confused as to what exactly it wanted to be. It tried to be several: A comedy, drama, horror all rolled up into a clustered mess that is Dark Shadows. But praise must be given to Elfman who kept the score aimed at strictly along the lines of horror and drama. Now my favorite cue is the Dark Shadows Prologue which has several highlights but the one that stands out is the one for Angelique the witch. The theme which is given the kind of extreme Gothic orchestral writing that I love from Elfman, gives pretty much the entire weight to both the film and score for the bulk of the score. Indeed the bulk of the movie consists of light, subdued music that is actually easier to listen to on screen that the actual score presentation. It also includes some interesting sound designs, particularly in Shadows Reprise, and House of Blood. But the real kicker is Hypno Music which is okay on screen but on the album 40 secs really isn't worth much, almost as a novelty of the era that the movie is trying to accomplish to recreate. The better parts are the last parts of the score which starts at Angry Mob and going through till We Will End You. Part of this is because the last half almost goes into typical fight scene. The inclusion of the Tubular Bells, particularly in Burn Baby Burn/In Tombed are a very nice touch. A problem though is that the score doesn't follow chronologically, for Shadows reprise and the End collective are only heard in the credits. But that aside this really is the first score of the year that I actually love, I just wish it was for a slightly better movie. I personally gave it an 8 but because the score bolsters a much more impressive narrative than the movie itself I give it a 9.
Dany Elfman signe ici une B.O efficace sans doute avec des envolées surpuissantes, et des grandes orchestrations mais cette B.O manque cruellement d'originalité au niveau des mélodies ou des thèmes proposés.
Dany Elfman nous avait habitué a mieux.
Dany Elfman nous avait habitué a mieux.
Other releases of Dark Shadows (2012):
