Hamlet

Het beroemde toneelstuk Hamlet van William Shakespeare is al ettelijke malen verfilmd. Alleen in de jaren 1990-2000 al 3 keer. De films uit 1990 en 1996 waren historische drama's uit de tijd van het verhaal, maar voor deze filmversie uit 2000 heeft regisseur Michael Almereyda het verhaal verplaatst naar het New York van vandaag, waar Shakespeares koning van Denemarken, de vader van Hamlet en de algemeen directeur van het bedrijf 'Denmark Corporation' is vermoord. Hamlet's oom heeft de leiding overgenomen, terwijl Hamlet de boodschap krijgt van een geestverschijning en op zoek gaat naar de waarheid...
De film kreeg nogal gemengde reacties en was geen succes.

Waar de Hamletfilm uit 1990 door Ennio Morricone van muziek is voorzien en die van 1996 door Patrick Doyle, ging die opdracht in 2000 naar Carter Burwell. Omdat het budget beperkt was, kon hij geen gebruik maken van een groot orkest en de muziek is dan ook niet groots en indrukwekkend. Het kamerorkest dat Burwell gebruikte voor de uitvoering van zijn composities wordt echter nauwelijks volledig ingezet.

De score opent met een melancholieke en best fraaie track, waarin strijkers en piano mooi samenspel brengen. Maar daarna gaat het mis.
Burwell houdt vervolgens de muziek wel erg minimalistisch. Met vaak maar een paar instrumenten, of soms maar eentje, wordt de score voor Hamlet vorm gegeven. De melodieën zijn bij vlagen heel aangenaam, maar het minimale karakter zorgt voor een magere beluisterbaarheid. Wat dat betreft ligt de score voor deze filmversie uit 2000 veel dichterbij die van Morricone van 10 jaar eerder, dan bij de vol orkestrale score van Doyle uit 1996.
De algehele toonsetting van de score is nogal melancholiek en heeft qua stijl en arrangementen veel weg van de scoremuziek zoals Philip Glass die maakt.

Morricone en Doyle konden hun scores voor een historisch drama maken en de muziek daarop afstemmen. De Hamletfilm uit 2000 speelt in een moderne tijd en setting, maar Burwell heeft daar met z'n score niet op ingespeeld en heeft er geen moderne draai aan gegeven, zoals Patrick Doyle dat bij een ander historisch verhaal in tegenwoordige tijd, Great Expectations van Charles Dickens, wel deed. En met groot succes. Burwell bleef desondanks hangen in het gebruik van vooral strijkers en piano. Zelfs percussie is maar beperkt aanwezig en dan nog vrijwel uitsluitend via klassieke pauken. Met moderne middelen had Burwell de score nog flink kunnen oppeppen, Helaas heeft hij dat niet gedaan, maar dat past dan weer wel bij Burwell's eigen stijl van componeren, die neigt naar het minimale en waarbij hij zijn scores vaak een mineure, dramatisch getinte toonsetting geeft.

Burwell heeft voor deze Hamletfilm een heel prettig klinkend thema gecomponeerd. Dit melancholieke thema komt in veel tracks terug in verschillende instrumentale settings. Vooral waar de piano meewerkt, geeft deze een warme klank aan het thema, waardoor de muziek aangenaam wordt. Het blijft weliswaar nogal minimaal, maar toch springen de tracks of delen hiervan waarin het thema naar voren komt eruit.
Het minimale karakter van de muziek overheerst echter nogal, waardoor het geheel van de score toch aan de magere kant is. De muziek bij spannende scenes in de film spat daarbij ook nog eens niet uit de luidsprekers, maar houdt simpelweg dat minimale vast. Het duel in de voorlaatste track wordt vooral door een solo cello begeleid, wat dan toch wel erg beperkt is.
De afsluitende track klinkt weer veel beter, omdat Burwell het kleine orkest dan volledig inzet en ook het thema weer naar voren haalt.

De score voor Hamlet van Carter Burwell haalt bij lange na niet de klasse die je van zo'n klassiek en emotioneel verhaal mag verwachten. Emotionele muziek is nauwelijks aanwezig. De score is vooral melodieloos, op het mooie thema na, en de beperkte instrumentatie maakt de muziek erg saai en eentonig. De waardering voor deze score komt dan ook niet verder dan 58 uit 100 punten.

Apart from Kenneth Branagh, it seems that most modern filmed versions of Shakespeare's plays have been set in some kind of modern, quasi-fantastical setting which is clearly set in the present, but with a fusion of more surreal elements. This adaptation of the oft-filmed Hamlet is uses a more down to earth and realistic modern setting, transplanted into New York (evidently with a visit to the Guggenheim Museum of Modern Art). Unlike Branagh's lavish four hour full reading of the text, this reading cuts down the play to a more manageable length, largely due to a restricted budget. As part of the restriction, Carter Burwell was only able to write his score for a small chamber sized orchestra, although most of the time, only a few instruments are playing at once.

Burwell sticks resolutely to the moodier approach of Morricone and Shostakovich rather than the warmer music of Patrick Doyle. Unlike the distinctly folksy, but strangely lumbering theme for Fargo, there are few strongly melodic moments. Unfortunately there is not really a great deal else to maintain the pace of the score. When the pace quickens a little does the music become interesting, Darkroom introduces a subliminal backbeat that pulses quietly to ensure the music moves along. All too often though, very little actually happens and even moments that apparently call for something dramatic, the music barely seems to rise to the occasion. Wiring Ophelia and the Funeral are highlight tracks that use piano arpeggios against a woodwind and string, a style that echoes Philip Glass and is perhaps the most effective moment of the score.

While suitably atmospheric, I can't help but feel that this is a score that most likely plays better in counterpoint to the text than it does on its own. The electronic rhythms used in Darkroom could perhaps have been effectively employed elsewhere, similar to what Doyle achieved in his eclectic score to Great Expectations. It is more than acceptable to have scores without instantly memorable melodies, but one still needs some kind of musical direction and unfortunately this particular scoring of Hamlet just doesn't have enough. Despite a few tuneful moments there is not a great deal that ultimately sticks in the memory.