Blade Runner 2049

Benjamin Wallfisch is een van de grootste componisten van dit moment aan het worden. Met Hans Zimmer als leermeester kreeg hij al de grootste projecten van afgelopen en dit jaar in de schoot geworpen. Wallfisch is een componist om in de gaten te houden. Al vrij lang was duidelijk dat voor het vervolg van Blade Runner Hans Zimmer als componist was aangesteld. Pas in een later stadium werd bekend dat co-composer Wallfisch ook mee deed. Uiteindelijk is de rol van Wallfisch muzikaal gezien groter dan ooit. Sterker nog: Blade Runner 2049 is meer Wallfisch zijn score, dan Zimmers’.

“I had your job once…and I was good at it.” Met die catchy oneliner werden de fans al gek gemaakt in de eerste trailers. Blade Runner 2049 deed het matig in de Amerikaanse en Europese bioscopen, maar ontving wel enkel lof. De opbrengsten bleven helaas achter, de film kostte meer dan hij ophaalde in de bioscopen. Vriend en vijand waren het er wel over eens: dit is de beste film van regisseur Denis Villeneuve. De Fransman maakte al eens eerder het overweldigende en met Oscar nominaties overladen sci-fi drama Arrival en het bloedstollende Enemy. Stuk voor stuk baanbrekende films met noviteiten als het om speciale effecten gaat. Verplichte kost in de cinema.

Voor een volledige analyse van Blade Runner 2049 is het belangrijk te weten dat deze score vrijwel geen orkestrale stukken bevat. Alleen voor een handje vol effecten zijn violen en cello’s gebruikt, voor de rest is er gebruik gemaakt van synthesizers en computer gegenereerde effecten. Dit zal veel klassiekere filmmuziekliefhebbers vrijwel direct tegen de borst stuiten. Want in den beginne was filmmuziek de samensmelting van een symfonisch orkest en thematiek. Inmiddels zijn we in het jaar 2018 belandt en hoeft die combinatie niet altijd meer de sleutel tot succes te betekenen. Daarvan is uiteraard Zimmer’s Dunkirk het ultieme voorbeeld.

Wallfisch kent het klappen van de elektronische zweep als geen ander en ramt gretig en met alle professionaliteit op zijn synthesizers. En niet geheel onverdienstelijk. In de eerste track “2049” maken we direct kennis met het door Zimmer geschreven hoofdthema en de zogeheten landscaping van Wallfisch. Die science-fiction achtige klanken met geluidseffecten zijn niet voor iedereen weg gelegd. Maar als eenmaal een vals gespeeld piano themaatje inzet, wordt het duidelijk: de sfeer is direct bepaald. En daar ligt gelijk de kracht van deze soundtrack. De sfeer die wordt neergezet door de heren is ongekend goed en zeer progressief. Progressief omdat alleen Vangelis ooit durfde dergelijke muziek te produceren voor een film. Regisseur Villeneuve wilde de zelfde sfeer als de oude jaren 80’ film. Daarin zijn Wallfisch en Zimmer in ieder geval cum laude geslaagd.

“Flight To LAPD” is zo’n track die niet gemakkelijk weg luistert. Veel bass-effecten, hoge schelle tonen en een snerpende synthesizer creëren een denderende actierijke sfeer. Toch heeft dit soort muziek wel iets…het pakt je beet en laat niet meer los. Datzelfde geldt voor “Mesa”, waarin Zimmer eindelijk eens op de voorgrond treedt met zijn prachtig geschreven thema. Een absolute ode aan Vangelis en zijn oude Blade Runner themes. “Tears in the Rain” doet daar zelfs nog een schepje bovenop. Hier worden we getrakteerd op het oude Blade Runner thema, in een 2017 jasje. Geweldig!

Tussendoor treffen we wat Sinatra en Elvis songs aan. Deze zitten ook in de film en vormen een bijna humoristische afwisseling met de rest van de score. Helaas is er genoeg omheen gedraaid: er zijn helaas ook wat problemen met deze score. En dat is grotendeels te danken aan de ontoegankelijkheid. Zoals aan het begin benoemd, zal deze soundtrack velen niet kunnen bekoren. Een ‘sfeer-soundtrack’ is dan vaak ook lastig los van de film te beluisteren. Blade Runner 2049 kent vele tracks die niet om aan te horen zijn, puur omdat het minutenlang aan elkaar geplakte geluidseffecten zijn. En daarmee hebben we direct de grote valkuil van deze score te pakken. Toch wil ik de critici onder ons uitdagen om Blade Runner 2049 zeker een tweede en derde kans te geven. Dankzij het vernuftige gebruik van oude stukken van Vangelis en sublieme gebruik van synths staat je een luisterervaring te wachten die zijn weerga niet kent. Eerlijk is eerlijk, in combinatie met de beelden werkt het stukken beter. Dat wil niet wegnemen dat de vele sfeertracks, de landscaping en met name de DURF van deze score absoluut magistraal zijn. En daarmee is Blade Runner 2049 een niet te missen score. En dat is grotendeels te danken aan de onbegrensde muzikaliteit van Benjamin Wallfisch, die wat ondergetekende betreft nog vele grote projecten mag krijgen.