Loving Vincent

De dramafilm Loving Vincent is feitelijk een animatiefilm die bestaat uit geschilderde beelden in de stijl van Vincent van Gogh. De film gaat dan ook over het leven van Vincent van Gogh, voornamelijk meer naar het einde van z'n leven. Aanvankelijk had filmmaker en schilder Dorota Kobiela al in 2008 een korte film gemaakt op basis van de brieven van Van Gogh, die nu als basis diende voor de bioscoopfilm van 2017. Deze film bestaat uit maar liefst 65.000 olieverfschilderijtjes, die gemaakt zijn in de stijl zoals Van Gogh schilderde en die gemaakt zijn door 125 schilders uit allerlei landen. De schilderijtjes werden steeds weer aangepast voor het volgende filmbeeldje, zodat er slechts een beperkt aantal schilderijtjes overbleven na het filmen. Het verhaal werd met echte mensen gefilmd, die dan naderhand werden 'overgeschilderd', inclusief een van Van Gogh's schilderijen als achtergrond. Kobiela en Hugh Welchman regisseerden de film, die een nominatie voor een Oscar kreeg, naast vele andere nominaties en gewonnen prijzen. De film was behoorlijk succesvol.
Het verhaal draait om de bezorging van de laatste brief van Vincent van Gogh, waarbij de zoon van de postbode op onderzoek uitgaat naar de redenen van de zelfmoord van Van Gogh.

De muziek bij deze film is van Clint Mansell, die de grote voorkeur had van de regisseurs. Hij heeft de score een voortdurende melancholieke sfeer met een lichte dreiging meegegeven, wat al in de eerste track duidelijk naar voren komt. Mansell past in zijn muziek voortdurend resonerende klanken toe in een setting die nogal eens doet denken aan zijn andere bekende scores. De muziek is vooral orkestraal, waarbij met name de strijkers een hoofdrol spelen, maar worden nogal eens elektronische bewerkt. Verwacht meestal geen warme klanken, want Mansell laat die strijkers op een wat rauwe en ongepolijste manier spelen, waardoor de muziek een soort moeite en lijden verklankt.

In een aantal tracks speelt de piano een belangrijke rol, maar steeds hangen die wat rauwe klanken van de strijkers daar omheen. De piano speelt daarbij geen echte melodie, maar blijft een beetje cirkels draaien om een soort van vast motief, zoals in de track 'At Eternity's Gate'. De strijkers worden dan ook aangevuld met koorklanken, die een wat zweverige sfeer aan de muziek geven.
Een behoorlijk groot deel van de muziek heeft een wat tragische kleuring, waarbij regelmatig een licht soort dreiging door de muziek heen klinkt. Sommige tracks zijn daarbij ronduit klaaglijk gearrangeerd, maar andere keren is de muziek weer wat opgewekter, zoals in de eerste helft van de track 'Still Life with Glass of Absinthe and a Carafe', waarin heldere klanken de muziek verlevendigen, maar waar tegelijk ook een soort spanning in doorklinkt, die in de tweede helft van de track de boventoon gaat voeren.

Die spanning komt volop aan bod in de track 'Wheatfield with Crows', die begint met een waterig klinkende piano op een bed van resonerende strijkers, maar op ongeveer een minuut laat Mansell de spanning toenemen, te beginnen met een solo altviool, waarbij de muziek steeds meer met dreigende klanken gevuld raakt.
In sommige tracks is de muziek niet meer dan een soort aaneenschakeling van geluiden en klanken, zoals in 'Thatched Roofs in Chaponval', die door de effecten van die geluiden en klanken een nogal dreigende sfeer heeft gekregen. Dat soort soundscape-achtige kleuring heeft Mansell in meer tracks toegepast, maar in deze track duurt dat vrijwel de hele track lang.
In de track 'The Sower with Setting Sun' horen we steeds een herhaling van klanken die op zich best fraai zijn, maar door hun herhaling wat storend worden, ondanks dat er mooie hoge koorklanken in verwerkt zijn.
In de korte track 'Starry Night over the Rhone' presenteert Mansell dezelfde klankkleuren, maar nu in een wel fraai arrangement, die prettig opwerkt naar een climax.
De titels van de tracks zijn allemaal ook titels van de schilderijen van Van Gogh en in de film draaien die tracks dan rondom de scenes met die schilderijen op de achtergrond.

Het album sluit af met de bekende song 'Vincent' van Don McClean, die hier de titel 'Starry Starry Night' heeft meegekregen. De song wordt gezongen door Lianne La Havas, die dit op een prettige, iets minder gepolijste manier zingt dan McClean dat eerder deed, waardoor de song wat meer een soulkleuring heeft en beter bij de score van Mansell past.

Kortom, met zijn muziek voor Loving Vincent heeft Clint Mansell een voor de film bijna perfecte score gecomponeerd. Ik heb de film niet gezien, dus ik baseer mijn oordeel op wat ik van andere recensenten lees en wat ik uit het verhaal opmaak. Maar ik beoordeel een score los van de film, dus als luistersessie. En dan is de muziek toch wel overwegend dreigend en klaaglijk, soms spannend of dramatisch. Daarbij heeft Mansell een wat kille filtering op de muziek toegepast, waardoor de muziek voor de luisteraar wat afstandelijk blijft. Daarmee valt de score als luisterervaring toch wat tegen. Mijn waardering komt dan ook niet hoger dan 63 uit 100 punten.