The Notebook

Voor de romantici onder ons geldt dat je The Notebook gezien moet hebben! Verplichte kost.
De film begint met een oudere man en vrouw, waarbij de man een verhaal voorleest vanaf z'n kladblok (the notebook) aan de vrouw, die dementerend blijkt te zijn geworden. Het verhaal dat de man voorleest wordt vervolgens in flashbacks in de film verteld.
Dat verhaal gaat over een twee geliefden, die elkaar voor het eerst ontmoeten in de veertiger jaren van de vorige eeuw. Haar ouders vinden hem echter ongeschikt voor hun dochter en verbieden de omgang. Dochter Allie wordt daarom naar een college verder weg gestuurd. Toch blijft hun liefde levend, ook al horen ze jarenlang niets van elkaar, omdat zijn brieven door haar ouders tegengehouden worden. Als de jonge vrouw dan iemand anders ontmoet staat ze voor een keus, die grote gevolgen voor hun beider leven kan hebben....

De score van deze ontroerende film van Nick Cassavettes is van de hand van Aaron Zigman, die toen nog niet zoveel grote films op z'n naam had staan. Zigman heeft voor The Notebook een prachtige licht melancholieke score neergezet, vol met lyrische orkestraties en een heerlijk thema, dat zich op de openingstrack heel mooi op solo piano laat beluisteren. Op de soundtrack van deze film staan veel meer tracks van de score die stuk voor stuk heerlijk wegluisteren. Muziek vol tragiek, dramatiek, romantiek en alles wat daar tussenin zit komt prachtig orkestraal voorbij, gespeeld door vooral strijkers, piano en vol orkest. Op een paar tracks is Zigman buitengewoon in vorm, zoals in de wat langere track 'Overture', met z'n meeslepende thema en heerlijk glijdende muziek van vooral violen, vooral in de tweede helft van de track.

De muziek van Zigman heeft vast en zeker bijgedragen aan het succes van de film, want de muziek speelt het klaar om de scenes in de film net even dat extraatje te geven die het boven de middelmaat uit laat stijgen. De muziek heeft nergens de overhand, is heerlijk rustig en zeker niet saai. Een van de scoretracks (de zesde track op deze soundtrack) is muziek die een aaneenrijging is van kortere stukjes, zoals die in de film zitten. Dit spreekt minder aan, vooral omdat het veertiger jaren sfeertje er volop doorheen hangt. De bigbandstijl is de kleuring van meeste van deze cues, waardoor het minder aanspreekt. Ook in sommige gedeelten van andere scoretracks legt Zigman iets van het sfeertje van de veertiger jaren, zoals in Noah's Journey, die dan naderhand mooi orkestraal vervloeit met de klanken van het thema.
Toch bepalen de meer lyrisch-melancholieke tracks de sfeer van de score en die is toch wel bijzonder en laat je eigenlijk achter met een gevoel dat er veel te weinig scoremuziek op dit album staat, vooral na het beluisteren van de laatste prachtige track Our Love Can Do Miracles.

Het album is een soundtrack-album en geen score-album. Helaas.
De helft van de soundtrack is gevuld met een aantal jazzy songs uit de hele oude doos. Die songs moeten een beetje het sfeerbeeld verklanken van de tijd waarin een groot deel van de film zich afspeelt, de jaren veertig van de vorige eeuw. Het zijn allemaal songs in die oude jazzy sfeer, met bekende namen uit die tijd, zoals Duke Ellington, Billie Holiday, Benny Goodman, Glenn Miller en zo nog wat. Maar dit is natuurlijk geen filmmuziek, en als ik van die oude jazz had willen horen, had ik beter een oude LP op kunnen zetten of zo. Maar dat is natuurlijk de eeuwige discussie rondom soundtracks en scores.
Wat mij betreft doen die songs echt afbreuk aan het album en ik ga dan ook op zoek naar het promo-album van de score, waar alleen maar muziek van Zigman op staat. Want sinds The Notebook hoort Aaron Zigman thuis bij de top van de filmscore componisten.

Qua waardering is het wat dubbel, want de oude jazztracks liggen mij niet, terwijl de scoretracks juist prachtig zijn. De mix brengt mij daardoor op een gemiddelde van 73/100.