Genius

Dit is de 16e recensie uit de Lorne Balfe serie.

Vorige: 6 Underground
Volgende: Genius

De Amerikaanse tv-serie Genius beslaat meerdere seizoenen en in elk seizoen staat een andere bekende persoon centraal. In het eerste seizoen is dat wetenschapper Albert Einstein. De serie volgt hem vanaf zijn jeugd tot aan zijn ouderdom en ontwikkeling van de relativiteitstheorie. De tiendelige serie van het eerste jaar is door verschillende regisseurs geregisseerd, al werd voor de pilot een beroep gedaan op Ron Howard, die ook een van de uitvoerend producenten was. De serie is ontwikkeld voor het tv-kanaal National Geographic en is door de critici goed ontvangen.
Het verhaal draait in dit eerste seizoen om Albert Einstein en werkt voor een groot deel als een flashback. De serie begint in de dertiger jaren van de vorige eeuw, als de ruim vijftigjarige Joodse Einstein (Geoffrey Rush) vanwege het steeds sterker wordend antisemitisme in zijn Duitsland overweegt om naar de V.S. te emigreren. Dan denkt hij terug aan zijn studentenleven op de Technische Universiteit van Zürich en aan de ontmoetingen met Mileva (Nikki Hahn), die zijn vrouw zou worden. Omdat hij geen werk kan vinden neemt hij een baan aan op een patentenbureau, waar zijn ster snel rijst. Maar na hun verhuizing naar Berlijn volgt de scheiding met Mileva en hun kinderen. Hij trouwt opnieuw, maar dan beginnen de contouren van de Nazi-staat langzaam zichtbaar te worden, tot hij als Joodse wetenschapper de jaloezie en haat niet meer accepteren kan...

De muziek bij deze tv-serie is van Lorne Balfe, die samen met Hans Zimmer het hoofdthema componeerde. Het album opent met dat vlotte en behoorlijk groots gecomponeerde thema, in een combinatie van orkestrale en elektronische klanken, waarbij de solo viool opvalt die over de bijna bombastisch klinkende muziek heen speelt. Eigenlijk is deze track van nog geen minuut veel te kort. Vanaf de tweede track volgt de muziek van Balfe, die qua klankkleur op dezelfde voet verder gaat. De muziek klinkt dan eigenlijk vooral orkestraal, met fraaie strijkerklanken die de ondergrond verzorgen, waar Balfe dan opnieuw solo instrumentaties overheen zet. Maar ook elektronische klanken blijven een flinke rol spelen en sommige tracks bestaan bijna geheel uit die elektronische muziek. Qua melodieën pakken de tracks wat minder goed uit. Dat gebeurt overigens wel vaker bij een score van Balfe, en ook voor deze tv-serie ontbreken de plezierige melodieën een beetje.

De muziek is vaak aangenaam vol van klank, maar ook weet Balfe het een aantal keren redelijk ingetogen te houden. De track 'Nobel Prize' heeft een beperkte instrumentatie van vooral strijkers, die een snelle, wat grimmige melodie spelen. Hetzelfde geldt een beetje voor 'Natural Order', maar hierin speelt een solo viool een bijzonder fraaie melodie, echter op een wat minder aansprekende ondergrond van strijkers en harp. Ook 'Experiment' is wat aan de minimalistische kant, met een melodie op een gedempte xylofoon, waarbij andere percussie voor de begeleiding zorgt.
'The Talk of the Town' is een orkestrale track, met een snelle, wat dreigende melodie. Die dreigende kleuring maakt de muziek wat minder toegankelijk, ondanks de fraaie klank van de muziek.
De laatste track van Balfe's score is 'Time and Space', waarin strijkers opnieuw de hoofdrol spelen, nu met een cello als solo instrument, maar opnieuw spreekt de melodie niet zo aan.

De laatste drie tracks op dit album zijn korte gedeelten uit klassieke werken, die allemaal solo op viool gespeeld worden door Oli Langford. De muziek is zonder verdere begeleiding.
De eerste is een deel uit het stuk 'Violin Partitia No.1' van Johann Sebastian Bach, de tweede is het 'Adagio in E' van Mozart, die hij niet als solostuk geschreven heeft. De laatste track is een solo viooluitvoering van het bekende Wiegenlied van Mozart.

Kortom, dit nogal korte album beslaat slecht een klein deel van de score van het eerste sezoen van de tv-serie Genius, over Albert Einstein. Die score is van Lorne Balfe, maar omvat nog geen dertien minuten. Het album is aangevuld met een drietal korte klassieke werken van Bach en Mozart, solo op viool gespeeld, waardoor die stukken nauwelijks aanspreken. De muziek van Balfe klinkt zeker veel aantrekkelijker, waarbij hij zijn muziek best wel redelijk melodieus gecomponeerd heeft. Het hoofdthema is samen met Hans Zimmer ontwikkeld en klinkt vol en fraai, maar ook andere tracks van Balfe zijn soms de moeite waard. De melodieën vallen nogal eens wat tegen of de muziek is juist wat dreigend, waardoor er op dit album slechts een beperkt aantal minuten aan echt fraaie muziek is te beluisteren. De waardering voor dit erg korte album komt dan ook niet hoger dan 62 uit 100 punten. Gelukkig is er ook een uitgebreider album uitgebracht, met de subtitel 'Vol.2'.