Scarface

De Amerikaanse film Scarface is wereldberoemd geworden als een van de beste gangsterfilm die er gemaakt zijn. De film is geregisseerd door Brian de Palma, met een scenario van Oliver Stone, gebaseerd op een gelijknamige, door de beroemde Howard Hawks geregisseerde film uit 1932. Hoofrolspeler Al Pacino nam het initiatief tot het maken van een remake van die oude film en wist een productiemaatschappij hiervoor te interesseren. De film werd in de pers aanvankelijk nogal gemengd ontvangen, met zowel heel negatieve, vanwege het vele geweld en gevloek, als heel positieve recensies en is uitgegroeid tot een cultklassieker.
Het verhaal draait om Toni Montana (Pacino), die als vluchteling vanuit Fidel Castro's Cuba naar de V.S. mocht komen. Hij komt in een vluchtelingenkamp terecht, waaruit hij weg kan als hij daarvoor een hoge Cubaan ombrengt voor drugsbaron Frank Lopez (Robert Loggia). Niet veel later worden Toni en z'n vrienden door Lopez ingezet om drugs op te halen, maar al de eerste keer gaat dit gruwelijk mis en vallen vele doden. Toni overleeft en gaat opnieuw op drugmissies, waarbij hij zelf een deal uitonderhandelt, zeer tegen de zin van Lopez, waardoor hij z'n eigen handeltje begint op te zetten en steeds meer invloed op de drugswereld krijgt, vaak ten koste van de mensen die hij liefheeft...

De film bevat naast de score een aantal songs, waarvan de meeste op dit soundtrackalbum terecht zijn gekomen.
De score bij deze harde film is van de discokoning van de tachtiger jaren, Giorgio Moroder, die zijn muziek geheel elektronisch componeerde, wat ook zijn handelsmerk is. Op het album staan twee instrumentale tracks van de score van Moroder. Beide tracks zijn rustige en ingetogen, bijna romantisch getinte tracks, wat je niet zou verwachten bij zo'n gewelddadige film. Overigens is de hele score, waarvan op het internet diverse bootlegs zijn te vinden, tamelijk ingetogen en vaak zelfs nogal minimalistisch.

De eerste scoretrack op dit soundtrackalbum is 'Tony's Theme', met een fraaie en rustige melodie in een prettig stevig staccato-arrangement. De elektronische sound is typisch jaren tachtig en doet sterk denken aan Moroder's muziek voor The Neverending Story. De harmonieën in Moroder's muziek voor deze film hebben een bijna lyrische kleuring en klinken erg mooi, zelfs wanneer die muziek in de film bij geweldadige scenes te horen is.
De afsluitende track van het album is 'Gina and Elvira's Theme', die een mooie heldere keyboardkleuring heeft op een rustig glijdende elektronische underscore. De melodie is erg fraai, vooral ook de intermezzo's met de elektrische gitaar doen het erg goed in het geheel. De muziek heeft bijna een romantische tint en ligt vooral vanwege de prachtige harmonieën erg prettig in het gehoor. Deze langste track van het album is dan ook de fraaiste. Maar 'Tony's Theme' hoort zeker ook bij de fraaiere tracks van het album.

De songs zijn wat wisselend en hebben, net als de muziek van Moroder, een beetje een tachtiger jaren stijl. De filmmaker heeft er duidelijk niet voor gekozen om de songs en de muziek bij het tijdsbeeld van de film aan te passen, maar om die 'modern' te houden. De muziek van alle songs is gecomponeerd door Moroder, waarbij de ene keer z'n vaste tekstschrijver Pete Bellotte meewerkte, een andere keer schreef de zanger of zangeres zelf de tekst, maar steeds op de muziek van Moroder.

Het album opent met de typische tachtiger jaren vlotte popdiscosong 'Push it to the Limit', gezongen door Paul Engemann, wat eigenlijk de titelsong is, maar die niet tijdens de aftiteling voor of na de film, maar ergens halverwege te horen is.
De voormalige leadzangeres van de band Blondie, Debbie Harry, had met 'Rush Rush' haar eerste solohit te pakken. Deze song, speciaal voor de film geschreven met een tekst van Harry op muziek van Moroder, haakt in op het woord 'Yeyo', dat je regelmatig in de tekst voorbij hoort komen. In de film is yeyo straattaal voor cocaïne en de song lijkt een beetje opschepperig over dat foute goedje, maar het past daardoor natuurlijk wel perfect in de film. Debbie Harry zingt de tekst een beetje lijzig, waardoor het niet echt aanspreekt.
De song 'Turn Out the Night' is een elektropopsong met een new-wave-jasje, die gezongen wordt door de Amerikaanse Amy Holland, die ook daadwerkelijk van Nederlandse afkomst is en eigenlijk Amy Boersma heet. De song staat op de hoes vermeld als 'Turn Out the Light', maar dat klopt niet, hoewel die fout in herprints niet gecorrigeerd is.
Met 'Vamos a Bailar', ofwel 'Let's Dance' heeft Moroder Maria Conchita Alonso gevraagd om een Spaanstalige tekst voor de song te schrijven en deze ook voor de soundtrack van de film te zingen. Het was de doorbraak voor haar Spaanstalige zangcarrière in Amerika. Het is dan ook een song met een hoog Latin-gehalte en dat wordt in bij Spaanstaligen toch wel extra gewaardeerd. Mij spreekt deze song echter niet aan.

De tweede song van 'onze' Amy Holland is 'She's on Fire', die ook twee keer voorkomt in de film. De song heeft een behoorlijk elektro-dance-karakter en is een stevige up-tempo popsong, die ook in de video game Grand Theft Auto III gebruikt is.
'Shake It Up' is meer een rocksong, die gezongen wordt door Elizabeth Daily. De muziek heeft een nogal up-tempo rocky stijl, maar de tekst wordt wat poppy gezongen en werkt daardoor een beetje tegendraads. Toch wel een aardige song.
Beth Andersen zingt de song 'Dance Dance Dance', met wel erg weinig en vaak herhaalde tekst, wat, mede door de voortdurende beat, een beetje op de zenuwen gaat werken. De discosong is redelijk up-tempo en speelt zich in de film af in een dansclub. Het is een wat mindere song.
De song met de dubbelzinnige titel 'I’m Hot Tonight' wordt net als het eerdere 'Shake It Up' gezongen door Elizabeth Daily en is evenals de vorige song een typische tachtiger jaren discosong, waar je een beetje van moet houden. Ook deze song is hergebruikt in de Grand Theft Auto game.

Kortom, met de soundtrack voor de film Scarface krijg je een album een achttal songs in de elektropop en discosfeer, waarvan de muziek door Giorgio Moroder is gecomponeerd. Sommige songs zijn best aardig, maar een aantal zijn duidelijk minder aantrekkelijk. Het album bevat twee tracks van de score van Giorgio Moroder en dat zijn zonder meer de fraaiste tracks van het album. De muziek van Moroder's score is ingetogen en harmonieus en beide thema's hebben mooie melodieën. De scoretracks krijgen een waardering van 78 uit 100 punten, maar de songs blijven wat achter met 66 punten. Het geheel van dit soundtrackalbum komt zo op 69 uit 100 punten.