Mars Attacks!


Atlantic US (0075678299223)
Movie | Released: 1996 | Format: CD
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track Artist/Composer Duration
1.Introduction1:41
2.Main Titles2:22
3.First Sighting1:27
4.The Landing6:01
5.Ungodly Experiments0:53
6.State Adress3:05
7.Martian Madame3:02
8.Martian Lounge2:54
9.Return Message2:17
10.Destructo X1:17
11.Loving Heads1:20
12.Pursuit2:55
13.War Room1:31
14.Airfield Dilemma2:05
15.New World1:44
16.Ritchie's Speech3:09
17.End Credits4:00
18.Indian LoveSlim Whitman3:08
19.It's Not UnusualTom Jones1:59
 46:49
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Mars Attacks! - 05/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
De Amerikaanse film Mars Attacks! is een komische science fiction film die geregisseerd is door Tim Burton. De film is gebaseerd op een populaire verzamelkaartenserie uit tachtiger jaren. Scenarist Jonathan Gems had de basis voor een scenario opgezet en is hiermee naar Burton gegaan, waarop de Warner studio de productie op zich nam. De film kent een grote sterrencast, terwijl er ook veel computeranimatie nodig was voor de marsbewoners. De film is door de critici nogal mager ontvangen en was ook in de bioscopen niet het verwachte succes.
Het verhaal begint met een ruimteschip dat naar Mars gaat om daar medebewoners op te halen en met een aantal ruimteschepen terug naar de Aarde te gaan. Die gebeurtenis wordt door president Dale (Jack Nicholson) van de V.S. als 'historisch' beschouwt en hij geeft z'n mensen opdracht om een welkomstcommittee op te richten en de marsbewoners netjes te ontvangen. Communicatie verloopt via een vertaalmachine en de marsbewoners zeggen dat ze 'in vrede komen'. Maar als iemand een vredesduif loslaat wordt die door de leider van de marsbewoners neergeschoten, waarop de marsbewoners ook maar gelijk iedereen neermaaien die bij het 'welkom' aanwezig is...

Als Tim Burton de regisseur is, dan is Danny Elfman de componist. Hun samenwerking is een van de langstlopende in de filmwereld. En ook voor deze pseudo SF-komedie mocht Elfman weer aan de slag, waarbij hij en Burton nauw samenwerkten.

Een overheersend element in zijn score is het gebruik van een theremin. Dat is een elektrische geluidsgenerator, waarbij toonhoogte en sterkte door handbeweging te variëren is. De nogal nadrukkelijke aanwezigheid van dat theremin-geluid werkt op een gegeven moment wel wat op de zenuwen, omdat het muzikaal geen prettig effect is. In sommige tracks laat Elfman die theremin netjes in de pas van de melodie meelopen en dan werkt dat prettig, maar wanneer de theremin gewoon z'n eigen gang gaat, zoals de marsmannetjes in de film dat ook doen - dus het is op die manier wel een logische toepassing - dan is dat duidelijk minder aangenaam en vaak zelfs nogal irritant.

Het actiegehalte van de muziek ligt vrij hoog. Die actiemuziek heeft Elfman meestal niet voorzien van fraaie melodieën, maar die muziek is nogal eens wat grillig en licht chaotisch gecomponeerd. Dat leidt dan vaak tot drukke percussie en veel schelle klanken van koperblazers in een hoog tempo, die soms ook nog niet erg harmonieus door elkaar heen spelen. De beluisterbaarheid van die actiemuziek is dan ook meestal flink aan de magere kant.
Natuurlijk ontbreekt de meer ingetogen kant van het muzikale spectrum niet, al is het aandeel daarvan in deze score tamelijk beperkt. Maar ook hier blijven de melodieën duidelijk ondergeschikt aan de effecten die de muziek teweeg moet brengen in de film. Tegelijk speelt de theremin daarbij vaak z'n overheersende rol, wat het er allemaal niet beter op maakt.
Een uitzondering is de ingetogen track 'Ritchie's Speech', waarin een harmonisch gespeelde en aangename melodie in een fraai orkestraal arrangement wordt gebracht. De theremin is dan gelukkig afwezig. Naar het eind van de track loopt de muziek naar een fraai vol orkestrale climax à la Independence Day.

De eigenlijke score sluit af met de 'End Credits' en hier komen toch de klanken van de theremin weer terug, al is dat niet zo overheersend als in veel andere tracks, terwijl de theremin ook nog redelijk netjes binnen de lijntjes van de melodie kleurt. Maar de melodie blijft toch een beetje dat marsmannetjes-achtige houden en ligt niet zo aangenaam in het gehoor.
Het album sluit af met twee songs. De eerste is 'Indian Love Call', een nogal gedateerde, maar wel aardige song die gezongen wordt door Slim Whitman. Het is een soort oude love ballad. De tweede is veel bekender en heeft ook in onze landen in de hitparades gestaan. Tom Jones had immers veel succes met zijn hitsong 'It's not Unusual'.

Kortom, met zijn muziek voor de SF-comedy Mars Attacks! heeft Danny Elfman een nogal aparte score gecomponeerd. Dat aparte komt vooral omdat de muzikale effecten van een theremin nogal overheersen. Daarnaast bevat de score vrij veel actiemuziek, die vaak nogal grillig gecomponeerd is en waarbij de muziek regelmatig tegen het chaotische aan hangt, met veel schelle en door elkaar heen blazende koperklanken. Meer ingetogen en melodieuze muziek is maar beperkt aanwezig en dat doet de algehele beluisterbaarheid geen goed. Het album sluit af met twee songs die nauwelijks iets toevoegen. De waardering voor deze score komt daarmee op een magere 52 uit 100 punten.


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More