White Oleander


Colosseum (4005939641726)
Varèse Sarabande (0030206641721)
Movie | Release date: 10/29/2002 | Film release: 2002 | Format: CD, Download
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.Oleander Time4:21
2.Not My Type2:29
3.Starr1:04
4.Dürer Rabbit1:24
5.Meteor Shower1:38
6.Plain Denim Dress2:25
7.Broken People1:53
8.Fire Season1:25
9.Claire1:15
10.RollerCoaster2:17
11.Rena1:02
12.Milk Flowers1:23
13.La Puta Del Diablo1:26
14.Bullet0:49
15.DMSO2:20
16.Uncle Ray0:50
17.Every Insult1:11
18.Shadow Puppet1:59
19.White Oleander3:19
 34:30
Submit your review Hide reviews in other languages

 

White Oleander - 04/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
De Amerikaanse boekverfilming White Oleander is geregisseerd door Peter Kosminsky, die hoofdzakelijk films voor TV maakt. Dit is een van zijn weinige uitstapjes naar het witte doek. De film is goed ontvangen, maar toch geen groot succes geworden.
Het verhaal wordt verteld door Astrid (Alison Lohman). Zij is de dochter van Ingrid (Michelle Pfeiffer) en is zonder vader opgegroeid. Maar haar moeder is nogal egocentrisch en dat heeft Astrid's jeugd nogal beïnvloed. Ingrid woont samen met Barry, een groffe en seksistische man, die haar bedriegt met andere vrouwen. Als Ingrid daar achter komt gebruikt ze witte oleander, een erg giftige plant, om hem om het leven te brengen. Maar ze wordt gearresteerd en verdwijnt achter de tralies. Astrid wordt ondergebracht bij een pleegouder, maar dat loopt nogal dramatisch af en ze komt in een tehuis terecht, waarna ze weer naar een andere pleegouder gaat. Samen met deze Claire gaat Astrid op bezoek bij haar moeder in de gevangenis. Daar heeft Ingrid een grote invloed op de wat naïve Claire, met grote gevolgen, ook voor Astrid...

De score is van Thomas Newman en je had bij zo'n karakterfilm toch mogen verwachten dat de score daarop zou aansluiten met de muzikale versterking van de emoties van de personages. Maar niets is minder waar. De regisseur zal allicht z'n wensen kenbaar hebben gemaakt aan Newman. Vervolgens heeft hij weer een van zijn expirimentele soundscape-achtige scores gecomponeerd, met hoofdzakelijk percussiegedreven muziek en een nogal minimalistische kleuring. De score is daarom goed vergelijkbaar met die van Pay It Forward of The Salton Sea en eigenlijk nauwelijks met meer orkestrale en melodieuze Newmanscores als Little Women of Meet Joe Black. Een andere vooral percussiegedreven score uit hetzelfde jaar 2002 is Road to Perdition, maar zelfs die score is veel opwindender en daardoor aansprekender dan deze voor White Oleander.

Het soundscapegehalte van de score is weer erg hoog en veel lichte percussiegedreven tracks zijn voorzien van een elektronische laag, waardoor een sfeer ontstaat die soms kil en koud is, maar even zo vaak slaapverwekkend saai is. Melodie is meestal ver te zoeken en komt slechts sporadisch voor in een fraaiere uitvoering. Vaak zijn er wel verschillende typische Newman-motieven aanwezig, die vooral op piano worden gespeeld, maar dat zijn dan korte stukjes die ook nog regelmatig herhaald worden, tot soms op het irritante af. Maar meestal kabbelt de muziek nietszeggend voort.

Qua instrumentatie is het palet best breed, van diverse orkestrale instrumenten als strijkers en houtblazers tot allerhande vreemdsoortige percussie-instrumenten en andere dingen die geluid maken. En daar tussenin zitten dan onder andere allerhande soorten gitaren en de bij Newman bijna altijd aanwezige piano. Maar al die instrumenten zorgen niet voor een score die ook maar enigszins aantrekkelijk is. Newman is vooral bezig geweest om sfeer neer te zetten in een zo minimalistisch mogelijke setting. Maar dat maakt de muziek in feite dodelijk saai om naar te luisteren, met name als gevolg van de elektronische behandelingen die hij nog eens over de muziek heen gezet heeft, en het gebrek aan melodie. Vaak zijn zelfs de eerder genoemde motieven nauwelijks aanwezig in de tracks, om al helemaal niet meer te spreken van een centraal thema of subthema's, die compleet afwezig zijn. Daardoor is er ook weinig samenhang in de muziek van de score en drijft alles op een laag van nietszeggende percussie en monotone elektronisch gesamplede klanken. Hooguit geven de korte Newman-motieven nog een gevoel van samenhang.

Kortom, met White Oleander heeft Thomas Newman zich weer vooral van z'n minimalistische kant laten zien. Met geluiden en percussiegedreven muziek in een soundscape-achtige stijl gaat de muziek gebukt onder een enorme saaiheid en ik begrijp werkelijk niet waarom een regisseur van een film die juist op de karakters van de personages drijft, dit als score zou wensen. Voor de liefhebbers van filmmuziek is dit geen score die ook maar enigszins aantrekkelijk is. Als muzikaal behang voldoet het overigens wel, want deze soundscape-muziek is op zich wel beluisterbaar, op een paar irritante passages na, maar niet om actief te beluisteren. De waardering is dan ook niet meer dan 42 uit 100 punten.
White Oleander - 05/10 - Review of Tom Daish, submitted at (English)
In my review of The Emperor's Club, I chastised James Newton Howard for aping Thomas Newman's style too closely, but it did at least have the benefit of successful melody and a sense of movement and purpose. Road to Perdition aside, Thomas Newman's output of late has been disappointing simply because he seems happier with sound design than composing. He is a dramatically astute and inventive composer, but that doesn't always make the result interesting on disc. While White Oleander isn't exactly a return to form, it is considerably more accessible than many of his recent efforts.

Newman scores invariably start well and White Oleander is no exception; Oleander Time is a prototypical piano theme on a wash of synths that recalls the sublime titular track from American Beauty. However, as is so often the case, Newman doesn't really build on the opening gambit and the music sinks into a kind of musical trance that is admittedly quite fetching, but would be difficult to class as good music. If you wanted something to plug into while in an isolation tank, this would be a top choice. The opening theme recurs on a couple of occasions, notably during La Puta Del Diablo, but Newman scores aren't really theme led in the traditional sense and this is no exception. Each track seems to pass by almost like every other, with a couple of side steps for light synthetic percussion backing for Not My Type, Claire and Uncle Ray. They do seem to be strategically placed to break up the otherwise soporific mood.

As suggested above, Thomas Newman style scores are all the rage and no quasi serious drama seems to be complete without one. It's a pleasing change from third generation Elmer Bernstein knock offs - nobody does it better than Bernstein and those who do, invariably do it badly. A Newman musical landscape is invariably quite pleasing and a few composers have been quite successful, Ed Shearmur's K-Pax a notable example of mixing Newman's style with a modern dance/trance feel. White Oleander is by no means a total failure and it's sublime mood setter; music has often tried to convey colour (perhaps a slightly fruitless and existential exercise, although Michael Torke has made a very successful career out of it), but if Thomas Newman wanted to convey white in music in terms of its calm purity, then White Oleander is a success.
White Oleander - 08/10 - Review of Arvid Fossen, submitted at (Dutch)
White Oleander vertelt het verhaal van een 12-jarig meisje (Alison Lohman) uit Californië, dat nadat haar moeder (Michelle Pfeiffer) levenslang krijgt na de moord op haar vriend, een tocht begint langs pleeggezinnen in Los Angeles, elk met hun eigen wetten, gevaren en lessen. Het wordt voor haar, plots alleen op de wereld, een odyssee van zelfontdekking.
De score bij dit drama is van Thomas Newman, die zijn handelsmerk, de Newmanesque piano in een volledig nieuwe en inspirerende score aanwendt. Een groot ensemble van strijkers, en een serie aan solisten op allerhande elektrische gitaren, fluit, clarinet, synthesizer en Thomas Newman zelf aan de piano zorgen voor een intieme en dromerige score met heel wat atmosferische effecten. De stijl sluit het meest aan bij scores als The Horse Whisperer en Meet Joe Black, maar is weer helemaal anders door die net andere orkestratie. Het is Thomas Newman op zijn meest intieme werkwijze, meer nog dan American Beauty waar een constante satirische ondergrond te horen was. Deze score ontbreekt in actie, maar overheerst in muzikale poëzie. Thomas Newman muziek is equivalent geworden voor pakkende, diepgaande films, en vult na American Beauty, Erin Brockovich en Road to Perdition zijn oeuvre aan met opnieuw een verrassend mooie score.
This soundtrack trailer contains music of:

Safe and Sound, Sheryl Crow (song(s))
The Shawshank Redemption (1994), Thomas Newman (Movie)


Other releases of White Oleander (2002):

White Oleander (2003)


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More