Voor velen is Danny Elfman toch wel een grote naam, ook voor mij betekent de naam Danny Elfman meer dan alleen ‘een componist’. Hoewel de componist nog nooit een Oscar heeft gewonnen is hij voor mij toch echt een topper en is hij toch wel een actieve componist. Na zijn Wonderland periode schreef hij niet echt muziek waar ik van weg was. Ook heeft hij echt een paar missers gehad die ik voor geen goud tot mijn collectie wil toevoegen, maar deze score is tenminste weer eens wat nieuws. The Next Three Days is een score die niet zo goed oogt, misschien ook door de voorkant die erg bleekjes is en nietszeggend. Maar de score door Elfman is alles behalve nietszeggend, de score vertelt ons een verhaal, een verhaal met actie en emoties en die laat Elfman ons horen met zijn composities.
Om elk nummer apart te bespreken lijkt me vrij onnodig, toch wil ik even 2 van mijn favoriete tracks benoemen omdat ik ze gewoon heerlijk vind!
16. Breakout
Deze score begint met wat strijkers en ze spelen eigenlijk een beetje het hoofdthema van de film. Het is jammer dat Elfman niet echt een hoofdthema in deze film heeft gebracht maar dit thema horen we iets meer dan in 1 track dus ik beschouw het als het hoofdthema. De track begint niet echt snel maar juist opbouwend, rond 1:23 minuten wordt de toon iets anders. Er komen iets meer strijkers erbij. Vanaf 1:47 begint de track echt pas en de strijkers hebben echt de overhand in dit nummer. De elektronische geluiden, waar ik me ontzettend vaak aan kan storen, paste hier erg goed bij. Er zijn heel strijkers en motiefjes die de track erg aantrekkelijk maken. Ik hou altijd wel van actietracks, Elfman brengt zijn stijl er weer bij door snelle strijkers de overhand te laten nemen. Vanaf 3:15 gaat alles mee doen en horen we een lekker melodietje, ook de piano komt even om een hoekje kijken (leuk gedaan). In de film is dit een heel belangrijk moment, naar mijn mening is dit op de score ook een belangrijk moment want dit is echt een lekker actietrack. Gewoon 8 minuten genieten dus!
22. The Truth
Track 16 en 21 zijn gewoon lekker om naar te luisteren, ik zet ze dan ook het meeste op.
Het zijn 2 totaal verschillende tracks omdat 16 een actietrack is met 8 minuten non stop actie en 22 is 1 en al rust!
Het begint met een piano en later komen de strijkers erbij, ze spelen een mooi thema. De piano blijft echter wel op de voorgrond met een paar simpele noten. Zoals Hans Zimmer het deed met Inception (Time) doet Danny Elfman het op zijn manier in The Next Three Days. Echter brengt Elfman ook nog rond de 1:30 een vrouwelijke stem erbij. Deze vrouw heeft een mooie stem die ze mooi vermengt met het orkest. En zo vormt het samen een mooi geheel en dus een aangename track om naar te luisteren. De track begint dus erg goed en lijkt af te sterven, gelukkig gaat Elfman goed verder en sluit hij deze track keurig af.
Hij sluit het af met strijkers en met de vrouwelijke stem, en zo zet Elfman zijn stempel op deze track omdat ik toch een beetje kan horen dat hij erachter zit.
De score heeft ook wel wat minpuntjes, zo zit er bijvoorbeeld geen hoofdthema in. Als er iets is wat ik heerlijk vind is het een hoofdthema die steeds terug keert. Het houdt je fris als luisteraar en het is altijd leuk om het thema te horen in verschillende toonladders. Maar eigenlijk stoorde het me niet zo heel erg op deze score, de score zit namelijk erg goed in elkaar. Goede orkestraties en gewoon eigenlijk niet veel aanmerkingen hierover. Dat de piano soms even om een hoekje komt kijken en soms zelfs de overhand neemt vind ik weer apart (apart in een goede zin). In de film viel het me ook wel op, toch is het vooral het strijkergedeelte van het orkest wat steeds weer de hoofdrol neemt. Dee elektrische klanken klinken ook lekker erbij en maken deze score wel echt 2010. Toch wel jammer dat sommige componisten zich zo laten mee vloeien met de elektronische vlaag. Zimmer, Badelt en zelfs Powell…maar bij Elfman klinkt het erg goed.
De score geef ik een 8, en dat is niet verkeerd voor een score zonder hoofdthema en eigenlijk een score die veel actiemuziek heeft. Elfman kan dus eigenlijk meer dan ik had gedacht. Een score vol fantasie is hem op het lijf geschreven, zijn samenwerking met Tim Burton is super en zeker voor herhaling vatbaar (maar dat weten ze maar al te goed). Deze nieuwe film van Tony Scott is ook voor een herhaling vatbaar, de score luistert makkelijk weg.
In de toekomst hoop ik op meer van dit soort muziek van Elfman’s hand, zonder al te veel verwachtingen stapte ik deze score in en ik kwam er met een brede lach uit.