Misery


Bay City Records (0094659301120)
Bay City Records (0794659301129)
Movie | Released: 1990 | Film release: 1990 | Format: CD
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.Number One Fan6:40
2.She Can't be Dead6:16
3.Open House4:17
4.Go To Your Room2:28
5.Buster's Last Stand4:14
6.Misery's Return6:04
 29:58
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Misery - 05/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
Dit is de vijfde recensie uit de Marc Shaiman serie.

Vorige: Patch Adams
Volgende: Ghosts of Mississippi

De Amerikaanse thriller Misery is geregisseerd door Rob Reiner (When Harry met Sally..., A few Good Men, Alex & Emma), die als acteur z'n carrière begon en bekend werd als 'Meathead' in de tv-comedy-serie All in the Family. De film is gebaseerd op het gelijknamige verhaal van Stephen King. Voor actrice Kathy Bates was het haar doorbraak en ze won een Oscar voor haar rol in de film, die door de critici erg goed is ontvangen en ook in de bioscopen erg succesvol was, ondanks dat de hele film door maar twee personages gedragen wordt.
Het verhaal draait om de succesvolle auteur Paul Sheldon (James Caan), die een historische verhalenreeks heeft geschreven waarin het personage Misery Chastain de hoofdrol heeft. Eigenlijk wil hij met die reeks stoppen, om naar meer serieuze romans over te stappen en heeft al een manuscript geschreven. Op een dag raakt hij echter in een sneeuwstorm op een afgelegen plek met zijn auto van de weg, waar hij door Annie Wilkes (Bates) gevonden wordt. Zij blijkt verpleegster te zijn en brengt hem naar haar huis. Paul blijkt van alles gebroken te hebben en aan bed gekluisterd te zijn. Ondertussen laat Annie weten zijn grootste fan te zijn en al zijn boeken te hebben. Omdat Annie hem verzorgt laat Paul haar zijn nieuwe manuscript lezen. Maar Annie wordt furieus als ze merkt dat dit niet over haar favoriete personage gaat en ze sluit hem op in z'n kamer en dwingt hem om een vervolg te schrijven. En haar dwang gaat ver...

De muziek bij deze drama-thriller is van Marc Shaiman. Want als Rob Reiner de regisseur is, dan is Shaiman vrijwel altijd de componist. Voor deze spannende en sterke film componeerde Shaiman een stevige en toepasselijke thrillerscore. De orkestrale klanken nemen daarvoor soms zelfs horrorachtige proporties aan.
Van deze score is dit album uitgebracht, met daarop slechts zes tracks, waarvan drie meer dan zes minuten duren. De totale speelduur bedraagt echter slechts krap een half uur.

Het album begint echter rustig en ingetogen, met een wat neutrale melodie en pas na vier minuten wordt het even spannend, waarna de muziek weer rustig voortkabbelt in een licht dreigend arrangement, die echter meer naar het einde van de track steeds wat spannende impulsen meekrijgt.
De tweede track laat al veel meer het creepy karakter van de muziek en daarmee van de film horen. Met lage strijkers, waar Shaiman hoge strijkers overheen gezet heeft weet hij de spanning op te voeren. Soms zorgen wat extra dissonante trekjes voor korte spanningsverhogingen, om daarna weer in rustige en wat dreigende underscore te verwateren.
In 'Open House' neemt die spanning opnieuw een beetje toe en we horen wat meer dissonante muziek, ijle strijkers op lage grommende klanken van basstrijkers of tuba's. In de volgende en kortste track 'Go to Your Room' wordt de spanning verder opgevoerd, met snelle strijkers, waar allerlei klanken en geluiden doorheen gemengd zijn, zoals plotse trompetstoten, plotse percussie of tromslagen of andere instrumentale oprispingen.

In 'Buster's Last Stand' keert de rust een beetje terug en gaat de muziek weer meer over in voortkabbelende underscore. Pas na zo'n drie minuten begint de spanning op te lopen, met wat snellere strijkerklanken waar allerlei andere muziekjes doorheen klinken, in een soms atonale kleuring.
De afsluitende track is de meest creepy van alle, al begint deze track best prettig, met vrij ingetogen motieven. Halverwege de track begint de spanning toe te nemen en worden we plotseling overvallen door sterk dissonante en chaotische klanken met een behoorlijke creepy kleuring. Met een door elkaar heen spelen van strijkers, koperblazers, houtblazers en percussie in een schijnbaar ongeordend samenspel weet Shaiman naar een spannende climax toe te werken. Het is geen fraaie muziek, maar waar de film z'n spannende climax heeft, daar heeft de muziek dat ook.

Kortom, met zijn muziek voor de thriller Misery heeft Marc Shaiman een spannende score gecomponeerd. Verwacht geen meeslepende melodieën of zelfs maar fraaie motieven, want die ontbreken op dit korte score-album. Een deel van de muziek is weliswaar ingetogen en wordt rustig, bijna kabbelend gebracht, maar de muziek is dan nogal aan de saaie kant, waar al een lichte dreiging doorheen kleurt. Dat de film een thriller is, dat laat Shaiman goed horen, want een flink deel van de muziek is typische thrillermuziek, waarbij Shaiman soms flink in de dissonante gebieden zit te poken. Vooral het laatste deel van de afsluitende track is voluit chaotisch gecomponeerd. Daarmee is de muziek van deze score niet iets om erg vaak naar terug te grijpen, integendeel. De rustiger delen zijn wat saai en de meer spannende muziek ligt niet erg prettig in het gehoor. Voor de film allemaal prima, maar als luisterscore komt de waardering niet hoger dan 52 uit 100 punten.
Misery - 08/10 - Review of Tom Daish, submitted at (English)
I mean no insult when I say that with a Marc Shaiman score, you're pretty sure you know what you'll get. Probably some combination of highly attractive, usually lush melodic material, a sprinkling of more comedic interludes and a finale cue likely to set even those with a granite heart into a sobbing mess. Obviously, a career dominated toward sentiment and comedy must have been started with a terrifying psychological thriller about a writer and his obsessed number one fan. It's funny how things turn out. Had Misery been made in the 1960's it seems likely that it would have been directed by Alfred Hitchcock and scored by Bernard Herrmann, it just seems ideally suited to both director and composer, but if it was made today with a restrospective look at Shaiman's other scores, do you think anyone would have asked him? I doubt it - Howard Shore perhaps - and that would indeed have been a great shame since it's a hugely impressive debut.

The opening cue does start off as something of a red herring with a lyrical theme for piano and strings; not the instantly identifiable typical Shaiman style perhaps, but a more subdued effort and certainly one that has a much more sour edge than most things he's written subsequently. The tranquillity soon desolves away into greater tension which stays with the score throughout. Shaiman uses long harmonic lines against the occasional outburst to keep piling on tension and drawing out the agony; as should be the case given the subject matter of the film. A little dose of Stravinsky style chopping strings make their way into Open House which makes the danger seem more immediate. This idea is carried further in Go To Your Room which features some racing string figures and off kilter piano and woodwind counterpoint together with occasional percussion and brass hits.

As a debut score it's about as impressive as they come (perhaps only Doyle's magnificent Henry V could top it in relatives terms), but as a Shaiman score it shows a generally untapped side to his composing talent. Quite how he could have become type cast in almost completely the opposite type of film is something of a mystery, but it does make one hope that perhaps directors and producers could see a little further than the last score written by a composer. Of course Shaiman has scored several other dramas (most notably Ghosts of Mississippi), but that is the exception rather than the rule, a shame really.


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More