Beetlejuice


Geffen Records CD (0008811928421)
Geffen Records CD (0075992420211)
Geffen Records CD (0720642420225)
Movie | Film release: 1988
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track Artist/Composer Duration
1.Main Titles2:27
2.Travel Music1:07
3.The Book - Obituaries1:30
4.Enter "the Family" - Sand Worm Planet2:50
5.The Fly2:50
6.Lydia Discovers2:59
7.In the Model1:35
8.Juno's Theme2:48
9.Beetlesnake2:08
10."Sold"2:38
11.The Flier - Lydia's Pep Talk1:25
12.Day-OHarry Belafonte3:05
13.The Incantation3:11
14.Lydia strikes a bargain....2:52
15.Showtime!1:05
16."Laughs"2:33
17.The Wedding2:02
18.The Aftermath1:21
19.End Credits2:47
20.Jump in Line (Shake, Shake Señora)Harry Belafonte3:08
 46:21
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Beetlejuice - 09/10 - Review of Sander Neyt, submitted at (Dutch)
Adam: What are your qualifications?
Beetlejuice: Ah. Well... I attended Juilliard... I'm a graduate of the Harvard business school. I travel quite extensively. I lived through the Black Plague and had a pretty good time during that. I've seen the EXORCIST ABOUT A HUNDRED AND SIXTY-SEVEN TIMES, AND IT KEEPS GETTING FUNNIER EVERY SINGLE TIME I SEE IT... NOT TO MENTION THE FACT THAT YOU'RE TALKING TO A DEAD GUY... NOW WHAT DO YOU THINK? You think I'm qualified?

Als je aan deze recensent vraagt, wat de vreemdste film is dat hij in zijn leven ooit heeft gezien, dan is het antwoord stellig Beetlejuice. Indien u moet vragen, welke film mij steeds opnieuw doet schateren van het lachen, dan is het antwoord alweer Beetlejuice. En als u dan moet zeggen welke film, er steevast in mijn top drie der favorieten staan, dan moet ik u voor de derde keer Beetlejuice zeggen. Ik moet opletten of het personage staat in mijn woonkamer.
Beetlejuice verteld het verhaal van een jong koppel dat alles hebben dat ze willen. Ze leven in een prachtige woning in een pittoresk dorpje. Ze zijn gelukkig getrouwd, maar dan komen ze door een klein ongelukje om het leven. Terwijl zij gewend worden aan het leven na de dood moeten ze ook rekening houden met een koppel dat hun huis heeft gekocht. Het koppel, gespeeld door Catherine O'Hara & Jeffry Jones, maken van het huis een waar misbaksel en dat zint de Maitlands voor geen cent. In de hoop dat het nieuwe koppel uit het huis te krijgen valt, doen de Maitlands een beroep op Beetlegeuse, een bio-exorcist met alle gevolgen van dien.
Eerst en vooral moet gezegd worden dat de humor van de film al begint in de titel. Het is volgens mij de enige film waar de titel expres verkeerd gespeld is. Het personage heet Betelgeuse, maar Beetle Juice is een leuke woordspeling die je enkel en alleen maar gaat snappen als je de film gezien hebt. Burton is en blijft de meester in de combinatie van horror en komedie en dat bewijst deze Beetlejuice alweer. Er zitten heel veel lugubere momenten in de film, bijvoorbeeld het hiernamaals die Burton gestabiliseerd heeft in deze film. Een gekke wereld van bureaucratie die geweldig in beeld wordt gebracht. Alle mensen die er zitten, zien eruit zoals op het moment van hun overlijden. Dus weest paraat tot het zien van een platgereden man die zich verplaats op een rails, of een vrouw die de rook uitblaast door het gat in haar keel. Alleen Burton kan er mee weg. Maar uiteraard is dit een komedie en veel van de lachmomenten zijn te danken aan de geweldige Michael Keaton. Zijn personage steelt de film en na al die jaren, en na een herziening of 57 laat hij mij nog steeds op de grond vallen van het lachen. Straf dus! Ook de sets, de sfeer en de look van de film zijn vintage Burton. Het is de enige regisseur die zo zijn visuele flair op het scherm kan toveren. Vanaf het eerste shot weet je: Jep we kijken naar een Burton film.
Een film dat eigenlijk diende als een overgangsperiode voor twee mannen. Ten eerste voor Burton zelf wiens eerste film Pee Wee's Big Adventure een vreemde eend in de bijt is. Ja, er zitten een paar beelden in waarvan je weet dat het Burton is, maar grotendeels werd hij nog te veel gecontroleerd door de grote studio's. In Beetlejuice kon Burton zich volledig laten gaan met zijn lugubere humor en zijn liefde voor het lugubere. Ten tweede was Beetlejuice een transformatie voor Danny Elfman. Zijn score voor Pee Wee en deze film is de typische hoempa stijl waar zijn groep Oingo Boingo sterk in was. In Beetlejuice gebruikt hij deze stijl ook nog, maar er zitten ook elementen in waar hij later zo bekend mee zou worden. In Batman, zijn volgende score schreef Elfman zijn eerste volledige klassieke robuuste score. Ook hier komen er veel elementen naar boven die Elfman in de toekomst zo zou kenmerken. Maar alles begon met zijn Beetlejuice. Een score die we eens van naderbij gaan bekijken.

Indien u deze score nog nooit zou hebben gehoord, en je luistert hem nu, dan zal je eerste gedachte zijn: vreemd. Dit was een vreemde score. En niets is minder waar. Vreemd is dan nog een proper woord. Compleet geschift past veel beter. Het begint al in de Main Title, wat fungeert als het hoofdthema van deze weergaloze score. Dit thema is niets meer dan geniaal. De track begint met zeer vreemd klinkende synthesizers, waarna er een zin wordt gezongen van Day-O, hierover later meer. Hierna begint Elfman met een opbouw om U tegen te zeggen. Percussie zet in, waarna piano percussie gesteund door de blazers zich begint op te bouwen. Dat is de volledige eerste laag van het thema. Op die eerste basislaag, laat Elfman zich volledig gaan. Hij laat het effectieve thema spelen door de hoorns, en in tussentijd laat hij de heerlijk zwierende strijkers hun gang gaan. Naarmate het thema vordert, komen daar nog trompetten bij en doet Elfman iets heel fantastisch met de dromerige klarinetten. De combinatie van al dat goeds, levert een thema op, die je nooit meer zal vergeten. En toch zit de pracht van het thema hem in het staartje, net als je denkt dat je alles gehoord hebt, laat Elfman de boel helemaal ontploffen. Hij bouwt terug om daarna een apotheose te geven, die je niet vaak zal horen. Het thema van Beetlejuice is er één om nooit te vergeten. Het is komisch, heeft een zekere speelsheid in zich, al wordt het duistere aspect nooit achterwege gelaten. Wat ook moet gezegd worden, is dat het vintage Elfman is. Met andere woorden; je moet er van houden. Het is een voorbeeld van de bekende Hoempa stijl van Elfman en deze recensent adoreert deze stijl. Niet iedereen doet dat, dat bewijst een verhaal uit het productieproces van deze score. Initieel had Lionel Newman getekend om de score te dirigeren. Maar omdat hij geen weg wist met de stijl van Elfman werd hij ontslagen door het groentje. Enter William Ross, de nu gerespecteerde componist/dirigent, dirigeerde met deze Beetlejuice zijn eerste grote score.
Het hoofdthema krijgt zijn nodige reprises in de loop van de score. Voorname tracks als Beetle-Snake, Showtime & de End Credits steunen allen op dit thema. Vooral de variatie in Showtime is niet te missen. Hier ontbreekt de piano percussie, waardoor het geheel zich iets beter laat beluisteren. Ook is het licht geniaal dat de kermismuziek op de proppen komt op het einde van de track.
Van het hoofdthema bestaat er een mooie variatie die fungeert als het thema van BeetleGeuse als hij iets rustiger is. Voor het eerst te horen in The Book/Obituaries. Het is een soort tango en het is vooral de viool die er van tussen uitspringt. Je hoort wel degelijk connecties met het hoofdthema. Dat maakt het des te genialer. Ook in Lydia Strikes A Bargain & The Flier/ Lydia's Peptalk krijg je het mooi te horen. In The Book/Obituaries krijg je ook de introductie van het koor te horen. Het is algemeen geweten dat Elfman graag met zijn koor speelt en dat doet hij in Beetlejuice als geen ander.

Je gaat merken bij het beluisteren van deze score dat Elfman steunt op zijn pompeuze stijl die ook Pee Wee kenmerkte. Tracks zoals bijvoorbeeld The Model kon door geen andere componist geschreven worden. Maar zoals ook reeds geschreven, diende deze score als een overgangsscore voor onzer aller favoriete rosse componist. We hebben bijvoorbeeld ook heel rustige muziek. Tracks zoals Travel Music is een track die je niet uit je hoofd krijgt. Je krijgt een mooi samenspel te horen van de strijkers op een bedje van piano geaccompagneerd door de harp op de achtergrond. Het stelt perfect het idyllische stadje voor waar onze hoofdpersonages wonen. Klasse van onze Danny.
Ook Sold is een vrij intrieste track. Intriest met een zeer lugubere noot op de achtergrond. Het pianospel klikt gewoonweg eng als je het beluisterd. Al duurt de pret maar een halve minuut.
Naast de pompeuze stijl, maakt Elfman ook licht de overgang naar echte traditionele filmmuziek, en dat hoor je in twee tracks. De eerste is The Incantation. Al zou je het na het begin niet zeggen. Deze track is een mooi samenspel tussen piano, klarinet en de harp. Die drie instrumenten gaan zich beginnen opbouwen en komt tot een apotheose alvorens het orgel het geheel mooi overneemt. Het is een mooie track, zeker als je het goed zal beluisteren en je gaat merken dat het hoofdthema nooit ver weg is.
Het is niet zo mooi als The Wedding. Hier liet Elfman pas echt zien wat hij kan! Het begint met een nog grotere tangoversie van het variatiethema, waarna de piano en de zeer eng klinkende strijkers het orkest vervoegen. Het tempo stijgt, en dan krijg je een volledige ontploffing te horen van het hoofdthema terwijl op de achtergrond de klokken luiden. De combinatie van de chaotische muziek en dan die rustig klinkende klokken op de achtergrond is niet meer dan briljant. Zeker een hoogtepunt van de score!
Een laatste aspect zijn de twee nummers van Harry Belafonte. Day-O steunt de meest hilarische scene van de gehele film! Ik zeg niet wat er gebeurd, maar wedden dat je op de grond ligt van het lachen. Op schijf is het wel een leuk nummer om eens te beluisteren. Het brengt je meteen naar de tijdsgeest waar de film zich in afspeelt. Ook Jump In Line is een leuk nummer om eens te beluisteren, het is een mooie afwisseling tussen de muziek van Elfman.

Conclusie
Dat deze een score is voor de liefhebbers, dat hoor je al vanaf de eerste seconde van Main Titles. Toen Elfman deze score schreef, werd hij officieel het buitenbeentje in de wereld van de filmmuziek. Een buitenbeentje die wel naam heeft gemaakt gedurende de jaren. Toen hij destijds gek werd verklaard, zijn we vandaag de dag een beetje nostalgisch voor de magie die Elfman toen in zijn scores legde. Magie waar er vandaag de dag een groot stuk vanaf is. Elfman is moeten zwichten voor de grote meute en daardoor is deze stijl van de man een beetje in de vergetelheid geraakt. Enkel als hij met Burton mag samenwerken, mag hij doen wat hij wilt. Waardoor die scores zonder twijfel de beste van zijn oeuvre is. Beetlejuice is zeker niet voor ieders oor weggelegd en ook Recensent De Witt was niet overtuigd van deze score. Deze recensent alleszins wel. Een mooi 9.

Beetlejuice - 06/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
Het morbide en komische fantasy sprookje Beetle Juice is een film geregisseerd door Tim Burton, die een voorliefde heeft voor zwaar overtrokken voorstellingen. Die 'over the top' films van Burton hebben niet altijd succes, maar Beetle Juice had dat wel.
De familie Maitland bewoont een mooi huis in een mooie omgeving. Ze krijgen echter een zwaar auto-ongeluk en komen te overlijden, al hebben ze dat eerst niet in de gaten. Als geesten komen ze terug in hun huis en blijven ze daar wonen. Als anderen, stadsbewoners uit New York, echter hun huis kopen zijn deze nieuwe bewoners natuurlijk helemaal niet welkom, vooral niet als ze hun huis ook nog proberen om te toveren in een soort modern kunstwerk. De Maitlands proberen dan ook als geesten om hen angst aan te jagen en zo hun huis uit te krijgen, maar dat lukt niet zo goed. Daar zijn ze veel te aardig voor en ze sluiten zelfs vriendschap met de dochter, in haar gothic-uitdossing. Dan besluiten ze om de 'bio-uitdrijver' Betelgeuze, ofwel Beetle Juice in te schakelen en dan is het hek van de dam...

Als Tim Burton de regisseur is, dan is Danny Elfman de componist van de muziek. Zo ook voor Beetle Juice.
Nu is Beetle Juice een sprookje en zo is ook de muziek. Dat wil zeggen dat de muziek speels is en een grote variatie vertoont, van grootse dramatische cues met vol orkest tot kermismuziek, compleet met hoempa-deunen. Dat de muziek voor een comedy is geschreven is ook goed te horen. Het mickey-mousing effect valt mee, maar is tussen de regels door weldegelijk aanwezig.
De score is niet erg consistent en kent uitbarstingen van muzikaal geweld, maar ook intieme stukjes met slechts enkele instrumenten. En ook in de tracks hoor je de ene keer volop comedy, bijna slap-stick soms, en de andere keer geladen thrillerachtige muziek met schelle blazers en snelle violen. Dan weer is de muziek bijna romantisch, met harpmuziek en lichte strijkers, dan weer creepy met snelle of donkere klanken. En die afwisseling vindt met grote regelmaat plaats, waardoor de score nogal grillig overkomt. Zelfs calypso-invloeden ontbreken niet. Het lijkt wel of Elfman voor deze score zo ongeveer alle genres uitgeprobeerd heeft.
Nu past de score natuurlijk prima bij de film, die al even grillig is en waarbij de personages al net zo kermisachtig en creepy zijn. Toch maakt dat de beluisterbaarheid niet echt groter. Integendeel. De combi's van schelle en snelle blazers met donkere en doffe tuba-klanken zal vast niet iedereen bekoren.

De muziek schijnt gespeeld te zijn door een vrij klein orkest, maar dat is vrijwel niet te horen, want de regelmatige uitbarstingen van grootse klanken doen een flink orkest vermoeden. Maar William Ross heeft als orkestleider Elfman's muziek zo naar het orkest vertaald dat Elfman's bedoeling met de muziek goed tot uitdrukking kwam en dat de spelers het maximale effect in de muziek konden brengen. En dat effect had vooral tot resultaat dat velen het maar een vreemde score vonden. En dat is het ook wel een beetje (veel). Maar enerzijds werkt de muziek aanstekelijk, en toch valt anderzijds de beluisterbaarheid niet echt mee, wat vooral door de grilligheid van de muziek komt. Daarbij past Elfman dan ook nog muzikale effecten toe, die doen denken aan spoken of insecten en dergelijke.

In de score zijn ook nog twee songs meegenomen van Harry Belafonte: het bekende Day O, ofwel de bananaboatsong en de wat onbekenderde Shake Shake Señora. Beide zijn wel aardig, al passen ze niet zo tussen de muziek van Elfman. Overigens komen er in de film nog twee songs van Belafonte voor, die niet op deze score staan.

Kortom, met Beetle Juice heeft Danny Elfman zich op de kaart gezet als een componist die effectieve scores kan componeren. En de geschiedenis heeft bewezen dat Elfman daar erg goed in is. Hij behoort immers al jaren tot het rijtje met topcomponisten voor de grotere films.
Qua beluisterbaarheid laat Beetle Juice echter flink te wensen over. De muziek is vaak nogal wild en even vaak nogal kermisachtig en veel tracks vallen daarom niet zo in de smaak. De waardering voor de prettig beluisterbaarheid blijft dan ook steken op 62 uit 100.
Beetlejuice - 04/10 - Review of Tom Daish, submitted at (English)
What should be the archetypal wacky Elfman score, isn't silly enough really. There are times when scores should be sensible, but there are times when you just have to have fun. The main Beetlejuice theme is wonderfully funky and it starts very promisingly indeed. From there, it rather spirals in enjoyment. The second track is fun, but rather short. Many of the others are just a little dull really and there is nothing much more to drag it back to being more exciting, apart from the occasional reprisal of the main theme. The two songs are good fun though, but not by Danny Elfman. For a great wacky Elfman score, I suggest Mars Attacks instead.
The music of this soundtrack was used in:

Scary Movie (Trailer)



Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More