The Luzhin Defence
Subscribe now!
Stay better informed and get access to collectors info!
Stay better informed and get access to collectors info!
| # | Track | Artist/Composer | Duration |
|---|---|---|---|
| 1. | The Luzhin Defence | 3:07 | |
| 2. | Love Theme from The Luzhin Defence | 2:18 | |
| 3. | The Arrival | 1:26 | |
| 4. | Memories of Russia | 5:23 | |
| 5. | Dancing on the Lake | 2:25 | |
| 6. | Alexander and Natalia | 2:29 | |
| 7. | The Dark Side of Chess | 3:44 | |
| 8. | The Red Dress | 2:52 | |
| 9. | Waltz No.2 from Jazz Suite No.2 | Dmitri Shostakovich | 3:52 |
| 10. | Leaving Childhood | 4:44 | |
| 11. | Luzhin Dreams | 3:48 | |
| 12. | I Need A Defence | 3:13 | |
| 13. | Natalia's Eyes | 3:23 | |
| 14. | Valentinov | 1:46 | |
| 15. | The Glass King | 4:18 | |
| 16. | Checkmate | 4:18 | |
| 17. | Waltz No.2 from Jazz Suite No.2 | Dmitri Shostakovich | 3:52 |
| 56:58 |
Submit your review
Hide reviews in other languages
Alexandre Desplats muziek ligt bij vrijwel iedere liefhebber van filmmuziek goed in de oren. Dat is ook niet gek: de instrumentaties zijn vaak verassend (tijdens Harry Potter een ontstemde viool zware drama ten gehore laten brengen), dan weer uitermate klassiek getint (Caino de Deauville uit Coco Chanel), en de manier waarop hij zijn thema's schrijft en inzet is meesterlijk. Dit maakt hem op dit moment zelfs meer gevraagd dan componisten als Hans Zimmer of James Horner. Onglangs kreeg ik een wat oudere score van Desplat binnen: The Luhzin Defense.
The Luzhin Defence opent sterk met het hoofdthema. Zoals we inmiddels van Desplat gewend zijn is het thema simplistisch maar logisch van opbouw. Gespeeld door xylofoon en piano zwiert Desplat omhoog en omlaag zoals hij dat onlangs nog deed bij het hoofdthema van The Kings Speech. Meteen is te horen dat dat de Desplat flirt met het ouvre van Vivaldi en Beethoven: we horen aanlopen tot waltzen, en de samenstelling van de strijkers is gedurende de score vaak te vergelijken met die van Vivaldi. Een belangerijk en nog mooier thema horen we in de tweede track: het liefdesthema. Hoewel het niet zo 'catchy' is als het hoofdthema horen we wel degelijk verdomd mooie muziek. De cello's klinken meeslepend en de instrumentatie is over het algemeen verassend groots opgezet.
Gezegd moet worden dat The Kings Speech en The Luzhin Defence ook een negatief punt delen: tussen de hoogtepunten in valt niet zo gek veel te beleven. We horen weliswaar variatie in zowel instrumentatie als sferen, toch zijn de tussenstations wat saai en duren deze stukken dan net wat te lang. Tracks zoals het innemende Leaving Childhood en het emotionele Checkmate zijn dan uiteindelijk toch die meesterlijk geschreven stukken die je toch eventjes tussendoor hoort.
Een andere werkwijze die Desplat laat horen is hem ook niet onbekend. Chaotisch doch gecontroleerd strijkwerk dat in een heerlijk ritme van hoog naar laag gaat, van hard naar zacht. Dit maakt The Luzhin Defence interessanter dan deze al was. We horen de methodes en werkwijzes die Desplat gebruikte toen hij nog niet met de superproducties bezig was (wat alsnog resulteerde in pareltjes als Nid de Guepes en Un Hero Tres Discret), en we horen eveneens invloeden die we later zouden horen in dus The King's Speech en Bemnjamin Button, maar ook horen we bij vlagen aanknopingspunten met scores zoals Coco Chanel en Cheri.
Desplat, momenteel misschien wel de beste filmcomponist in de business laat met The Luhzin Defence ons weliswaar niet ademloos achter, wel intrigeert hij ons ermee. Want deze score is er een met twee prachtige thema's, en enkele tracks die behoren tot de beste in Desplat's almaar groeiende CV. Ook is het een overgangsscore die zowel zijn oude als nieuwe stijl laten horen. En juist omdat deze nou zo nauw verwant zijn is het ondanks de vele ietwat saaie stukken een behoorlijk indrukwekkende score.
The Luzhin Defence opent sterk met het hoofdthema. Zoals we inmiddels van Desplat gewend zijn is het thema simplistisch maar logisch van opbouw. Gespeeld door xylofoon en piano zwiert Desplat omhoog en omlaag zoals hij dat onlangs nog deed bij het hoofdthema van The Kings Speech. Meteen is te horen dat dat de Desplat flirt met het ouvre van Vivaldi en Beethoven: we horen aanlopen tot waltzen, en de samenstelling van de strijkers is gedurende de score vaak te vergelijken met die van Vivaldi. Een belangerijk en nog mooier thema horen we in de tweede track: het liefdesthema. Hoewel het niet zo 'catchy' is als het hoofdthema horen we wel degelijk verdomd mooie muziek. De cello's klinken meeslepend en de instrumentatie is over het algemeen verassend groots opgezet.
Gezegd moet worden dat The Kings Speech en The Luzhin Defence ook een negatief punt delen: tussen de hoogtepunten in valt niet zo gek veel te beleven. We horen weliswaar variatie in zowel instrumentatie als sferen, toch zijn de tussenstations wat saai en duren deze stukken dan net wat te lang. Tracks zoals het innemende Leaving Childhood en het emotionele Checkmate zijn dan uiteindelijk toch die meesterlijk geschreven stukken die je toch eventjes tussendoor hoort.
Een andere werkwijze die Desplat laat horen is hem ook niet onbekend. Chaotisch doch gecontroleerd strijkwerk dat in een heerlijk ritme van hoog naar laag gaat, van hard naar zacht. Dit maakt The Luzhin Defence interessanter dan deze al was. We horen de methodes en werkwijzes die Desplat gebruikte toen hij nog niet met de superproducties bezig was (wat alsnog resulteerde in pareltjes als Nid de Guepes en Un Hero Tres Discret), en we horen eveneens invloeden die we later zouden horen in dus The King's Speech en Bemnjamin Button, maar ook horen we bij vlagen aanknopingspunten met scores zoals Coco Chanel en Cheri.
Desplat, momenteel misschien wel de beste filmcomponist in de business laat met The Luhzin Defence ons weliswaar niet ademloos achter, wel intrigeert hij ons ermee. Want deze score is er een met twee prachtige thema's, en enkele tracks die behoren tot de beste in Desplat's almaar groeiende CV. Ook is het een overgangsscore die zowel zijn oude als nieuwe stijl laten horen. En juist omdat deze nou zo nauw verwant zijn is het ondanks de vele ietwat saaie stukken een behoorlijk indrukwekkende score.
Without wishing to cast aspersions, it doesn't seem much of a surprise that chess grand masters are a little socially inept given the type of mind the game requires. So it was in the case with of Alexander Luzhin. Marleen Gorris' film follows Luzhin, in flashback tracing his childhood, and through the 'present,' as he competes in tournaments and attempts to overcome his awkwardness to woo the lovely Natalia. Chess is almost a macguffin to the human drama and so the film almost boils down to an offbeat romance. Desplat's score divides roughly into two styles. The first is exemplified in the lithe opening cues, a stylish concert arrangement of his perky, but melancholy theme which focuses on strings and piano. The Love Theme is more gentle and introverted, but transcends its status as simply a theme of love by awkward, but effective shifts in melody and harmony. However, even if it's not quite as memorable as the main theme, it's tentative optimism and delicacy is quite enchanting.
When the film shifts to flashbacks of Luzhin's early life the material takes a darker turn and cues such as Memories of Russia and Leaving Childhood have a stark turbulence that strongly contrasts with the more pleasing material. These passages do spill to the main story, notably The Dark Side of Chess and Valentinov, but Desplat shows admirable restraint and never lets the orchestration get out of hand. Even in the darkest passages, the sound is kept clean and concise, never resorting to unnecessary bluster. Desplat uses certain instrumental effects to get the results required such as asking strings to produce a scratchy sound that is a slightly unpleasant, but makes for an effective musical portrayal of the characters' emotional conflict. In any case, the more tuneful material is on hand and so after an intense, skittish track such as I Need a Defence, we are treated to one of the most positive and radiant appearances of the love theme in Natalia's Eyes.
Other touches such as the whimsical waltz of Dancing on the Lake all add to a score based on deceptively simple musical material, but one that never becomes repetitive or boring. The charm of the two main themes and variations thereon keep the ball rolling, all complimented by Desplat's lightness of touch. The disc also contains Waltz No 2 from Shostakovich's Jazz Suite No 2, given a fine performance by the City of Prague Philharmonic under Paul Bateman. It makes a nice compliment to Dancing on the Lake and although somewhat more robust than the original score, due to the richer orchestration, this is to no detriment. That it is included on the album twice does seem a touch pointless, a single inclusion at the end would have sufficed. A minor quibble, the score is delightful enough to be self recommending. Desplat seems a natural heir to Georges Delerue writing fine, tuneful and luminous scores.
When the film shifts to flashbacks of Luzhin's early life the material takes a darker turn and cues such as Memories of Russia and Leaving Childhood have a stark turbulence that strongly contrasts with the more pleasing material. These passages do spill to the main story, notably The Dark Side of Chess and Valentinov, but Desplat shows admirable restraint and never lets the orchestration get out of hand. Even in the darkest passages, the sound is kept clean and concise, never resorting to unnecessary bluster. Desplat uses certain instrumental effects to get the results required such as asking strings to produce a scratchy sound that is a slightly unpleasant, but makes for an effective musical portrayal of the characters' emotional conflict. In any case, the more tuneful material is on hand and so after an intense, skittish track such as I Need a Defence, we are treated to one of the most positive and radiant appearances of the love theme in Natalia's Eyes.
Other touches such as the whimsical waltz of Dancing on the Lake all add to a score based on deceptively simple musical material, but one that never becomes repetitive or boring. The charm of the two main themes and variations thereon keep the ball rolling, all complimented by Desplat's lightness of touch. The disc also contains Waltz No 2 from Shostakovich's Jazz Suite No 2, given a fine performance by the City of Prague Philharmonic under Paul Bateman. It makes a nice compliment to Dancing on the Lake and although somewhat more robust than the original score, due to the richer orchestration, this is to no detriment. That it is included on the album twice does seem a touch pointless, a single inclusion at the end would have sufficed. A minor quibble, the score is delightful enough to be self recommending. Desplat seems a natural heir to Georges Delerue writing fine, tuneful and luminous scores.
Other releases of The Luzhin Defence (2000):
