Definitely, Maybe


Lakeshore Records (780163398526)
Movie | Released: 2008 | Format: Download, CD
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.Will Hayes For President!2:56
2.Here Comes Summer2:26
3.For Emily [Whoever She May Be...]3:40
4.April [Come She Will]2:41
5.Jane Eyre2:50
6.Panic Stations...0:40
7.An Evening At The Odeon2:04
8.Sunday, Sunday...0:38
9.Cometh The Hour, Cometh The Man...1:27
10.It’s April0:48
11.Summer’s Over1:20
12.The Candidate4:08
13.Second Thoughts1:07
14.Maya Knows...0:53
15.The Happy Ending Is You2:41
16.Brooklyn Bridge0:56
17.Countdown1:09
18.April's Story1:23
 33:46
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Definitely, Maybe - 09/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
De romcom Definitely, Maybe is geregisseerd door de Canadees Adam Brooks, die vooral bekend is als scenarioschrijver voor films als French Kiss of Practical Magic en ook het scenario voor dit komisch drama geschreven heeft. De film is redelijk goed ontvangen door de critici en was ook behoorlijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal is eigenlijk een soort lange flashback, die begint in het heden met Will Hayes (Ryan Reynolds) en zijn dochter Maya (Abigail Breslin). Hij ligt in scheiding met z'n vrouw. Dan vraagt z'n dochter hem naar zijn vroegere liefdesleven, maar Will vertelt dat liever niet helemaal en gebruik daarom een paar andere namen, zoals hem dat het beste uitkomt. Via de flashbacks krijgt de kijker dan Will's leven in een notendop te zien, vanaf toen hij 22 jaar oud was en via allerlei relaties er samen met Maya achter komt wie werkelijk Will's geliefde is...

De muziek bij deze prettige film is van Clint Mansell. Voor zijn score heeft hij voornamelijk geput uit de popmuziek, waar immers ook zijn roots liggen. De muziek is een aangename melange van gitaar- en pianogedreven composities, die overwegend aangenaam in het gehoor liggen. Veel track zouden met een gezongen tekst zo door kunnen gaan voor popsongs. Maar toch zijn de meeste tracks niet helemaal instrumentale versies van popsongs, daar is de muziek zelf eigenlijk net even te sprekend voor. Maar er zijn ook zonder meer een aantal tracks waarbij dit wel het geval is, en ook die tracks spreken erg aan, zoals verreweg de meeste tracks op dit album.

Met instrumentaties van voornamelijk gitaar, zowel akoestische als elektrische, soms geraspt, soms getokkeld, soms als stevige riffs, weet Mansell een bijzonder aangename muzikale kleuring neer te zetten. Daar worden dan vaak pianoklanken of soms ook strijkers en andere getokkelde instrumenten tegenaan gezet. Maar ook hebben de meeste tracks een prettige percussie als welkome aanvulling. Je zou kunnen zeggen dat de muziek een soort van lichte rockballad-achtige kleuring heeft.
De muziek op dit album is overwegend vrij rustig, soms zelfs behoorlijk ingetogen, zoals in 'Jane Eyre', waarin de piano heel rustig speelt op een minimale underscore van strijkers.

Mansell heeft een erg aangename themamelodie gecomponeerd en ook de overige, vaak daarvan afgeleide melodieën liggen erg aangenaam in het gehoor en zijn mooi harmonisch getoonset. De themamelodie komt al in de openingstrack voor het voetlicht en komt in een flink aantal tracks terug. Meestal worden de melodieën op gitaren of op de piano gespeeld, met de andere instrumenten in de underscore. Die sterke gitaarinslag zorgt dan ook voor de wat poppy klankkleur, waarbij ook de drumpercussie behoorlijk meehelpt.

Een duidelijk afwijkende track is 'Panic Stations...', die een nogal funky kleuring heeft en snelle ritmes, met name in de percussie. Gelukkig is het een korte track. Maar ook 'An Evening at the Odeon' heeft een wat funky-bluesy kleuring over zich, al ligt het tempo dan een stuk lager. Hetzelfde geldt ook voor 'Cometh the Hour, Cometh the Man...', al bestaat deze track afwisselend uit bluesy en niet-bluesy muziek.
In enkele tracks verwerkt Mansell zelfs nog weer de nodige elektronische effecten, die de muziek niet altijd aangenamer maken, omdat ze wat vervreemdend klinken, zoals we gewend zijn van andere scores van Mansell. Maar het komt zo beperkt voor dat het bij het beluisteren van het album nauwelijks storend is.

Kortom, met zijn muziek voor Definitely, Maybe heeft Clint Mansell een fraaie score gecomponeerd. Deze score is niet te vergelijken met de vaak nogal heftige, wat rauwe muziek of zelfs expirimentele muziek van een aantal van zijn andere bekende scores. Hier hoor je een erg fraaie en ingetogen kant van Mansell, muziek met een prettige poppy kleuring van gitaren en piano op een veelal lichte orkestrale underscore. Deze lichte rockballad-achtige kleuring zorgt er voor dat de muziek bijzonder aangenaam in het gehoor ligt en ook de melodieën zijn erg fraai. Een paar wat funky of bluesy tracks en enkele elektronische effecten kunnen de genietbaarheid van dit album nauwelijks verstoren. De waardering komt op een mooie 88 uit 100 punten.


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More