Dragonfly

“Dragonfly” was de zoveelste M. Night Shyamalan-kloon in het post-Sixth-Sense-tijdperk. Ditmaal was het niet Bruce Willis die de hoofdrol voor zijn rekening zou nemen maar Kevin Costner, die na een aantal succesvolle films als “Dances with Wolves” en “Water World” niet echt meer aan de bak wist te komen. Het verhaal van “Dragonfly” is eenvoudig samen te vatten. Een man, Joe genaamd, verliest zijn vrouw Emily, maar al vlug blijkt dat deze nog niet tot het dodenrijk is toegetreden omdat ze haar trouwe echtgenoot nog iets moet opbiechten. Vertwijfeld gaat de man opzoek naar de sleutel van het mysterie en belandt uiteindelijk in Zuid-Amerika waar de nogal kleffe waarheid ontsluierd wordt. De film van regisseur Tom Shadyac werd niet echt op heel wat trompetgeschal onthaald en het is dan ook een prent geworden die niet al teveel records liet sneuvelen aan de bioscoopkassa. Voor de muziek werd gekozen voor John Debney. De componist maakte voordien al naam door zich te vervoegen bij het groepje populaire Disney-componisten waaronder Jerry Goldsmith, James Newton Howard en Hans Zimmer voor zijn medewerking aan het komische “The Emperor’s New Groove”. Daarnaast gooide Debney hoge ogen met zijn composities voor “Bruce All Mighty” en zou een jaar later worden genomineerd voor een Academy Award voor beste score als bekroning voor zijn fenomenale muziek voor “The Passion of the Christ”. Voor een niet echt bijzondere film, leverde Debney wel een redelijk degelijk score af.

In de ‘Main Titles’ wordt het hoofdthema van “Dragonfly” aangereikt. En wat voor één. Debney weet koor en orkest in interactie te laten treden met een vlotte percussie en een erg melodieuze melodie die wordt gedragen door strijkers en enkele boeiende passages voor koper. De muziek ligt lekker in het oor en beweegt met vlotte tred doorheen de 4 minuten durende cue. De piano, lichte vrouwenstemmen en een eenzame cello sluiten het muziekstuk in alle tederheid af. Het thema op zich is niet bijster origineel en lijkt verdacht veel op Debney’s eerder werk. Dit betekent echter niet dat de muziek niet minder gemakkelijk kan worden geapprecieerd. Ik vergelijk het graag met het betere werk van Hans Zimmer en Media Ventures, hoewel het een zekere masculiniteit mist die prominent aanwezig is in Zimmers composities en arrangementen. ‘Joe and Emily Flashback’ doet dan weer denken aan het romantische werk van Michael Kamen. De melodie is zeemzoeterig en wordt gespeeld door piano en zachte strijkers. De inbreng van het thema weet te beklijven door de weemoedige cello’s die prominent in de haast nostalgische cues aanwezig zijn. Het nummer eindigt echter in dreigende, aanzwellende synthesizereffecten die niet mis zouden staan in menig John Ottman-productie voor één of andere horrorscore, want hoewel “Dragonfly” zich vooral focust op de pijn en het verdriet van Joe, komen er menig spannende en griezelige scènes in de film voor. Debney volgt trouw James Newton Howard in zijn aanpak van deze suspensemomenten. ‘Donor Body Awakens’ kan zo uit “The Sixth Sense” of Howards latere werk voor “Dreamcatcher” zijn geplukt. Debney houdt het wel symfonisch wat een pluim op de hoed verdient. Verwacht dus zware, orkestrale uithalen van het orkest en dreigende, soms staccatospelende strijkers. Gelukkig beperkt de pure horrortrack zich enkel tot deze ene track, wat de vloeiendheid van het album wat in het gedrang brengt. ‘Meeting Sister Magdaline’ opent met een melodieuze statement van het thema. De muziek dreigt dan eventjes weg te zinken in het rustige tempo van goede underscore. De piano en de strijkers hebben steeds de bovenhand en lichte chorale toetsen zijn om de haverklap te herkennen en weten zeker te charmeren. Het enige wat in het nadeel speelt van Debney is de thematische uitwerking van de score, want hoewel zijn melodieën erg luisterbaar en aangenaam zijn, zijn ze niet al te variërend wat al vlug leidt tot verveling. Verder is er een ongelofelijk déjà-vu moment op 3’40. Debney kopieert letterlijk het strijkthema uit “The Sixth Sense” voor enkele minuten. Een dikke foei natuurlijk!

Gelukkig compenseren de laatste drie tracks voor de middelmatigheid van de 3 voorgaande tracks. ‘The Plane Ride’ is heerlijk tragisch en laat Debney horen in al zijn energie en genialiteit. De zachte piano doet opnieuw denken aan James Newton Howard, maar de mooie strijkers en de knappe opbouw van deze track maken heel wat goed. Ook de lagere regionen van het orkest worden gebruikt wat tot een zekere interne spanning leidt. ‘Emily’s Grave’ is al even triest en ingetogen en incorporeert een heerlijk dramacomponent. Het koor wordt geleidelijk aan weer geïntegreerd en doet de muziek alle eer aan. Het hoofdthema wordt weer rijkelijk gebruikt en een schitterende cellosolo is een erg aangename aanvulling. De apotheose van de cd en van de film zit vervat in ‘Emily’s Message Revealed’, een zeven minuten durende cue die op een erg spannende en horrorachtige manier start maar dan uiteindelijk de dreiging weet af te werpen en weet open te bloeien tot een erg knappe, melodische explosie voor koor en orkest. Misschien is het niet erg origineel te noemen, maar boeien doet het zeker. Zo wordt dit korte, maar interessante album met de juiste noot afgesloten.

‘Dragonfly’ is misschien niet de meest originele compositie te noemen en staat wat in de schaduw van Debney’s magistrale “The Passion of the Christ”. Dit betekent niet dat deze soundtrack daarom minder genietbaar is. Debney weet horror perfect te combineren met dramatische en tragische elementen. Met het hoofdthema die Debney reeds vroeg introduceert, heeft hij zeker de hoofdvogel afgeschoten. De melodieën zijn bovendien knap georkestreerd en bevatten genoeg solo instrumenten om te boeien. De eenvoudige maar herkenbare thematiek zal je zeker af en toe laten teruggrijpen naar deze soundtrack, als is het maar om de chorale kracht en pracht van de laatste cue of de heerlijke drumloops in de eerste track te herbeluisteren. “Dragonfly” is een erg bevredigende luisterervaring en zal vooral beginnende filmmuziekfans kunnen bekoren. Voor de iets doorwinterde luisteraar is het een guilty pleasure. Niet te veel nadenken en genieten van het rijke instrumentale palet is de boodschap. Zeker niet Debney’s meest verfijnde scores, maar zeker een aanrader.