American Gigolo

De Amerikaanse misdaad-dramafilm American Gigolo is geregisseerd door Paul Schrader (Cat People, The Comfort of Strangers, Touch, Adam Resurrected), die ook het scenario schreef, zoals hij voor veel van zijn films gedaan heeft, evenals voor films van anderen. Voor de hoofdrol zou aanvankelijk John Travolta meewerken, maar hij moest afhaken, waarna diverse andere acteurs in beeld waren, voordat Richard Gere toehapte, slechts twee weken voor de start van de opnamen. De film is door de critici erg wisselend ontvangen, maar gemiddeld toch positief. In de bioscopen was de film een behoorlijk succes en voor Gere was het de doorbraak in zijn carrière.
Het verhaal draait om Julian Kay (Gere), die werkt als exclusieve mannelijke escort voor vrouwen uit de betere kringen. Vanwege zijn werk vindt hij een luxueuze levensstijl op z'n plaats, waar hij meer van geniet dan van de vrouwen die hij pleziert. Dan ontmoet hij Michelle (Lauren Hutton), de vrouw van een senator, die helemaal idolaat van hem wordt. Dan hoort hij dat een vrouw waaraan hij eerder een bezoek bracht, is vermoord, en hij wordt daarvan verdacht, waarop hij op onderzoek uitgaat. Zo komt hij erachter dat iemand probeert om hem erin te luizen...

De muziek is van de in de tachtiger jaren van de vorige eeuw populaire componist Giogio Moroder, die zowel in de disco-popmuziek z'n sporen verdiend heeft, als in de filmmuziek, waar hij doorbrak met z'n score voor Midnight Express. Twee jaar later kwam de film Gigolo op z'n pad, wat hem niet alleen een grote pophit opleverde, maar eveneens een verdere boost aan z'n filmmuziekcarrière gaf.

Een kenmerk van de film is de song 'Call Me', waarmee de band Blondie een grote hit had in 1980. De muziek van deze song is geschreven door Moroder, terwijl de blonde zangeres van de band, Deborah Harry de tekst schreef. De song is een soort disco-poprock-song, met een hoog elektronisch gehalte, zoals gold voor veel songs in de tijd dat de elektro-pop begon aan te slaan. De song doet het vandaag de dag eigenlijk nog steeds best goed, en is een van de meest aansprekende tracks van dit album.
Het album bevat nog een tweede song, 'Love and Passion', die gezongen wordt door Cheryl Barnes, die vooral bekend was uit diverse (film)musicals. De muziek is opnieuw van Moroder, terwijl regisseur Schrader de tekst geschreven heeft.

De melodie van de track 'Call Me' is eigenlijk het hoofdthema van de score van Moroder. In diverse tracks komt deze melodie terug. De eerste is in 'Night Drive', waarin de melodie een geheel elektronische uitvoering heeft gekregen, maar toch het disco-kleurtje heeft behouden. De melodie wordt door een keyboard gespeeld, waarbij de klank erg gedateerd overkomt. In de tachtiger jaren allicht populair, tegenwoordig niet meer.
In de reprise van deze track, als zevende op het album, is het disco-sfeertje verdwenen en ook het tempo is veel lager, zelfs erg laag geworden. Ook de keyboard die de melodie speelt ontbreekt nu. De melodie komt hier uit het arrangement, in combinatie met een soort chime-achtige klanken. Daarmee is dit eigenlijk best een heel prettig klinkende track.
De themamelodie van 'Call Me' komt eveneens terug in de track 'Palm Springs Drive'. Dit is eigenlijk meer een soort instrumentale versie van de song, compleet met stevige gitaarklanken en disco-percussie. De gitaar riffs brengen daarbij ook de melodie, waardoor deze track duidelijk fraaier is dan de song van Blondie.

Een ander thema is te horen in de track 'The Seduction (Love Theme)'. Je zou hierbij de nodige zwoele klanken verwachten, maar die ontbreken eigenlijk. Het is een aardige melodie, die als een popballad klinkt. Maar erg verleidelijk wordt het allemaal niet. De elektronische kleuring is daarbij overigens wel prominent aanwezig.
De track 'The Apartment' is nauwelijks melodieus en bestaat vooral uit de nodige elektronische soundscape, met een wat dreigende toonsetting. Niet erg fraai.

Een aparte track is 'Hello Mr. W.A.M. (Finale)', waarbij de letters W.A.M. staan voor Wolfgang Amadeus Mozart. De melodie is heel bekend, want dit is het adagio uit het Klarinet Concert in A-majeur, die ook in andere films wel is gebruikt, zoals in Out of Africa, of als bijzonder mooie popballad is uitgevoerd, zoals Stay with Me 'till the Morning van Vicky Brown.
Waar de klassieke uitvoering van Mozart in adagio, dus vrij rustig is uitgevoerd, heeft Moroder het tempo flink opgeschroefd, en eigenlijk alleen de melodielijn gebruikt. Zijn vol elektronische uitvoering laat niet veel overeind van het werk van Mozart, behalve de melodie, die nog duidelijk herkenbaar is. Die melodie maakt het nog een heel aardige track, maar dan vooral dankzij Mozart.

Kortom, met zijn muziek voor de dramafilm American Gigolo heeft Giorgio Moroder een score gecomponeerd die in die tachtiger jaren behoorlijk populair was. Dat kwam mede door de hitsong die Moroder voor Blondie schreef. De melodie van deze song is het hoofdthema van de score, die naast de song in verschillende instrumentale uitvoeringen te horen is. Een ander thema is het liefdesthema, maar daarin ontbreekt het aan emotie. Verder is er nog een soundscapetrack aanwezig en een track met een melodie van Mozart, door Moroder aangepast aan de elektronische tijd van toen. Het geheel krijgt veertig jaar later nog een waardering voor beluisterbaarheid van 66 uit 100 punten.