Angel Heart

Dit is de vierde recensie in de Trevor Jones serie.

Vorige: Runaway Train
Volgende: Thirteen Days

De Amerikaanse thriller Angel Heart is geregisseerd door Alan Parker (Midnight Express, Mississippi Burning), die zich baseerde op het boek Falling Angel van William Hjortsberg. De horrorachtige film is mager ontvangen door recensenten van diverse media en was ook in de bioscoop geen groot succes. Toch heeft de film in de loop van de jaren een trouwe schare fans gekregen.
Het verhaal draait om detective Harry Angel (Mickey Rourke), die door een zekere Louis Cyphre (Robert De Niro) wordt ingehuurd. Hij moet iemand opsporen met de bijnaam 'Favorite', omdat die zijn overeenkomst met Cyphre niet is nagekomen. Maar Favorite heeft in de oorlog een trauma opgelopen, waarvoor hij bij een psycholoog liep. Angel breekt bij die psycholoog in, omdat hij zijn rapport over de man zou hebben vervalst. De volgende dag is de psycholoog vermoord en Angel komt terecht in een duistere wereld van moord, sex, voodoo en offers...

De muziek bij deze thriller is van de Zuid-Afrikaanse Trevor Jones, die inmiddels was doorgebroken als componist van filmmuziek, met titels als The Dark Crystal, Excalibur en Runaway Train op z'n naam. Regisseur Parker wilde bij deze nieuwe film iets vergelijkbaars als Runaway Train, met z'n nogal elektronische gekleurde score en daar heeft Jones keurig aan voldaan. De synthesizer speelt de hoofdrol in de scoretracks, waaraan ook de saxofonist Courtney Pine meewerkte, in de jazz-wereld een bekende naam.

Laten we beginnen met het grootste probleem van het album. Veel tracks en ook songs zijn overvloedig voorzien van dialoog en geluiden uit de film, alsof de tracks 1 op 1 van de geluidsband van de film geplukt zijn. Regelmatig sneeuwt de muziek onder door deze overdaad aan filmgeluiden en gesprekken tussen de hoofdpersonages. De muziek van Jones komt daardoor slecht uit de verf en al die geluiden, van rinkelende telefoons, blaffende honden, slaande deuren, vallende regen, enzovoorts, werken erg storend en drukken de muziek vaak ver naar de achtergrond. Maar vooral de dialoog uit de film overheerst het hele album en maakt dit tot een onaangename luisterervaring.

Op zichzelf is de muziek best aangenaam en de fraaie saxofoonklanken van Pine zijn een welkome aanvulling op de underscore-achtige muziek van Jones.
Voor het hoofdthema van de score heeft Jones gebruik gemaakt van een oude song met de titel 'Girl Of My Dreams' van componist Sunny Clapp uit de dertiger jaren van vorige eeuw. Dit thema staat op het album als vierde track in een vrij korte uitvoering op solo saxofoon en zonder zang.
Naast het regelmatige terugkerend thema in menige track, zorgt ook de film-noir stijl van de muziek voor een bepaalde mate van eenheid in de score. Toch kan die muziek in steeds dezelfde, wat zwaarmoedige en donkere stijl al snel wat saai overkomen. Vooral ook omdat de synthesizermuziek weliswaar redelijk harmonieus is, maar toch meestal wat gelijkmatig voortkabbelt. Daarbij speelt de saxofoon hier steeds overheen in een wat zwoele en vaak wat weeïge, jazzy stijl. De sfeer die daardoor uit de muziek naar voren komt bevat duidelijk de nodige dreiging en spanning, maar klinkt tegelijkertijd toch ook wel zwoel en sexy. Daarnaast komen nog fraaie koorklanken en percussie de gelederen in positieve zin versterken.

Het album opent met een soort suite van bijna acht minuten. In deze suite komt het hoofdthema op de saxofoon voorbij, begeleid door lichte underscore en stemklanken. Maar ook meer donker gekleurde muziek komt in deze suite voorbij, zowel in een dreigende als in een meer chaotische actie setting aan het eind van de track. Deze openingssuite geeft daarmee al een goed beeld van de muziek van de score.
Een tweede suite volgt verder op het album, als achtste track, met opnieuw een behoorlijke variatie aan stijlen, die al in eerdere tracks te horen waren, zoals de stevige muziek bij de achtervolgingsscene in de film, of het lange middendeel waarin het samenspel tussen piano en saxofoon zorgt voor een zwoele en soms heftige kleuring. Maar ook een meer dramatisch deel volgt in deze suite en sluit die af als een soort elegie.

De songs op het album hebben allemaal een soort jazz/blues-karakter. 'Honeyman Blues' is een dertiger jaren song, die gezongen wordt door de in 1937 overleden Bessie Smith. 'Girl of my Dreams' wordt niet gezongen, maar op de saxofoon gespeeld door Glen Gray. Een kort stukje van de gezongen song is als dialoog te horen in de voorlaatste track 'Bloodmare'.
Zangeres Lillian Boutte zingt de Keyhole-song op een enerverende manier, terwijl Brownie McGhee de song 'Rainy, Rainy Day' heeft geschreven en hij zingt de song in de film en ook op dit album. Van de songs is dit de fraaiste, een beetje in de stijl van Leonard Cohen, alleen dan zonder de rokerige, donkere stem.

Het album sluit af met de track 'Johnny Favourite', die weer begint met een filmfragment, om daarna over te gaan op wat donkere elektronische underscore, waar een achtergrondritme voor een zekere dreiging zorgt. Dat ritme blijkt later hartkloppen te zijn. De saxofoons en stemmige elektronische klanken zorgen daarnaast voor een soort tragiek in de muziek, die op zich wel prettig overkomt.

Kortom, met Angel Heart heeft Trevor Jones een stemmige score gecomponeerd, waar saxofonist Courtney Pine een aangename zwoele sfeer aan weet te geven, die voortdurend over de underscore van Jones heen hangt. De muziek heeft een jazzy kleuring, wat vooral door de arrangementen komt, maar ook de sax van Pine draagt hieraan bij. Toch is er binnen die specifieke stijl nog wel de nodige variatie, waarbij vooral stem- en koorklanken er positief uitspringen. Van de songs moet je wel houden, niet helemaal mijn ding. Maar een flink negatief effect hebben vooral de vele dialogen en geluiden die door de meeste tracks zijn gemixt. Als je de film gezien hebt is dit wellicht wel aardig, anders valt dat toch tegen. De waardering van de scoremuziek komt op 70 uit 100 punten, maar de songs en dialogen brengen het album terug naar 58 punten.