Orphan

Orphan is een mildere versie van het recente Drag me to Hell. Het is subtiel, ijzersterk en een genot om naar te luisteren. Al vanaf de tweede track, Orphan ben je verkocht. Onder een zweem van opzwepende synthesizers en geluidseffecten zit een sterk orkest verborgen dat als eerst wordt vertegenwoordigt door de strijkers en de piano. Een geweldig hoofdthema komt, met hulp van een Arabische vocaliste, sterk tevoorschijn. Suite for Jessica and Max is dan weer heel anders. Ottman laat zijn orkest vredelievend het thema voor de (on)gelukkige ouders van het weesmeisje spelen. Het is klassiek, en doet op sommige momenten aan Alan Silvestri's Forrest Gump denken. Prachtige muziek, die je niet snel verwacht van Ottman. In Opening-Labor of Love horen we dan weer de Ottman tv-kant. Deze componist is tijdenlang componist geweest, en zijn underscore is niet zo interessant aangezien het snel routine werk is. Dit schemert door in de filmscore. Het is een probleem dat Nicholas Hooper, componist van de laatste twee Harry Potter films ook parten speelt. Het is geen slechte muziek, maar gewoon wat saai en het voegt niets toe aan het geheel.

Not Your Average 9-Year-Old is dan weer een verbetering, dankzij de akelig effectieve sfeer die Ottman hier creëert. De strijkers komen later invallen, om het geheel nog dreigender te maken. Silent Story/Max's theme is weer een parel. De haast atonale schoonheid is misschien wat moeilijk om naar te luisteren, maar als snel laat Ottman de piano opdraven, en de gitaar. Een redelijk vredig, maar juist om die reden spannende track. een track die totaal niet Ottman aandoet, maar eerder doet denken aan Thomas Newman. Saint Marianas zet deze sfeermuziek door, maar voegt wat meer mysterie toe aan het geheel. De piano klink wat sneller en daarom is er wat meer dynamiek in deze track. Destroying the Evidence is dan weer een atonale schoonheid, met weinig actie, maar het dient goed als underscore in een horrorfilm. Later neemt de spanning to en laten de blazers zich gaan, en ook de zenuwslopende percussie doet zijn werk goed.

Painting a Story/Esther comes home is een bizarre combinatie. De zachtere, speelse kant van Ottman komt naar boven, maar ook de laag atonale underscore blijft aanwezig, waardoor deze track een bitterzoet accent krijgt. Het is bij vlagen vredig en mooi, soms doodeng. Something Nice zet deze trend door, maar in Wet the Bed/Blacklight zien we de duisternis aankomen. Het begint nog rustig met eigenlijk niet heel erg interessante muziek, maar al snel komt er een verscholen koor tevoorschijn, een net zo beklemmende vocaliste, en Ottman haalt naast de geluidseffecten soms ook de harp en de strijkers erbij. De rest van de score-tracks zijn eigenlijk allemaal hetzelfde, underscore zorgt voor spanning, maar soms haalt Ottman magnifiek uit. Hierdoor ontstaat een gevoel van ongemakkelijkheid, en net als je dreigt af te dwalen van de muziek wordt je weer er naartoe gehaald. Orphan's revenge is dan weer trendy: Ottman voegt een beat aan het hoofdthema toe, en vooral de piano die erdoorheen jengelt is erg genietbaar.

Waar Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer en X2 eigenlijk alleen maar uitblonken in hun sterke thematiek, en Valkyrie en Superman Returns het alleen van hun prachtige opwellingen moesten hebben, is Orphan tot nu toe verreweg de meest gebalanceerde, en eigenlijk ook de beste score van John Ottman geworden. Het is een onderhoudende score die naadloos bij de beelden aansluit en ondanks enkele momenten van underscore toch slaagt in het overtreffen van de verwachtingen. Het is soms emotioneel, soms doodeng, maar het grijpt een geïnteresseerde luisteraar zeker weten aan. Bravo Maestro.