Na Batman (1989) en Batman Returns (1992) was het uit met de grimmige sfeer op het witte doek voor Batman. Regisseur Joel Schumacher maakte van Batman Forever een "campy" sterrenspektakel, een viering van het stripboekachtige, een losgeslagen circusact. Velen waren niet blij, anderen weer wel. Welbeschouwd kunnen we nu zeggen dat de film vermaakt, maar helaas de dramatiek mist die Tim Burton perfect verweefde met de waanzinnige figuren die ronddolen in Gotham City. Eigenlijk is Val Kilmer maar een weinig intrigerende Bruce Wayne/ Batman en Tommy Lee Jones en Jim Carrey maken van hun Two-Face en Riddler niets anders dan kakelende Joker-derivaten. Om nog maar te zwijgen van de insluiting van Robin the Boy Wonder...
Enfin, het spektakel rondom Batman Forever werd destijds gesterkt door talloze documentaires op TV en een cool nummer van U2: "Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me." Daarnaast werd de instrumentale soundtrack genomineerd voor een Grammy...
Componist Elliot Goldenthal (Alien 3, Interview with the Vampire) moest afwijken van Elfman's stijl en Batman-thema, zo luidde een verordening van Schumacher. Weg dus met alle melancholie en omhoog met het volume...
Batman Forever is een spierballen-soundtrack geworden met een hoog gehalte aan luid koper. De score bruist eenvoudigweg van de energie en brengt een aantal stevige thema's en submelodieën naar voren. Allereerst is er een nieuw Batman Theme, en wel in marsvorm, het puurst te horen in "Fledermausmarschmusik." Op de tweede plaats een wervelend en campy "Perpetuum Mobile," dat terug komt in "Gotham City Boogie" en duidelijk teruggrijpt op Neil Hefti's originele en meer zorgeloze Batman-muziek. Verder horen we een heerlijk vervaarlijk en onberekenbaar thema voor Two-Face in de eerste helft van "Victory," en wat later smakelijk gepresenteerd in "Two-Face Three Step." Ook de Riddler ontving een eigen muzikale bewerking: vier descenderende en mysterieuze noten, voor het eerst op CD gepresenteerd in "Nygma Variations." Het is in de soundtrack de muziek voor de Riddler die voor de meest zenuwslopende, elektronische en hectische passages zorgt... Overigens is de briljante finale van "Nygma Variations" de muziek die we horen wanneer de Riddler wordt verslagen. Dan is er nog een enigszins ondiep Love Theme, gepresenteerd in "Chase Noir," "Mouth to Mouth Nocturne" en als tango in "Mr. E's Dance Card."
Goldenthal's actiemuziek is bombastisch en venijnig. De composities bestaan uit onder andere de thema's voor Two-Face, de Riddler, Batman en passages uit "Nygma Variations." Ze onderschrijven de meer agressieve momenten van misdaad die op de CD te horen zijn in "Victory," "Under the Top" en "Spank Me! Overture."
In "Holy Rusted Metal," de muziek voor Nygma Island en de dood van Two-Face, en "Batterdammerung" trekt Goldenthal nog tweemaal de registers helemaal open, zodat de CD grandioso eindigt.
De muziek is dus heel anders dan de duistere en veel emotionelere werken van Danny Elfman, maar werkt toch verbazingwekkend goed. Een score voor de liefhebber van heroïsch koper, en meedogenloos slagwerk.
Eindnoot: Zeer jammer is dat de sublieme score edit "Themes from Batman Forever," te horen op de U2 single van "Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me," niet op de score CD is meegenomen! In feite is dit een niet te versmaden en uniek voorproefje van de Batman Forever soundtrack...