Rurouni Kenshin: Meiji Kenkaku Romantan: Tsuioku Hen
(Samurai X: Trust and Betrayal)
Samurai X: Trust and Betrayal


SM Records (4713235220414)
Movie | Released: 2001 | Film release: 1999 | Format: CD
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.In Memories - A Boy Meets The Man -6:17
2.One of These Nights 2:15
3.Alone Again 3:13
4.Blood 1:17
5.Day After Day1:17
6.In The Rain 2:31
7.The Quiet Life -pf solo version-2:46
8.The Will -pf solo version-2:12
9.Wars of The Last Wolves 6:08
10.The Will 2:11
11.Testament1:18
12.Talk to The Moon 2:46
13.Sound of Snow Falling 5:08
14.Shades of Revolution 7:03
15.In Memories KO-TO-WA-RI5:55
16.The Quiet Life2:49
 55:06
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Rurouni Kenshin: Meiji Kenkaku Romantan: Tsuioku Hen - 10/10 - Review of Tom H., submitted at (Dutch)
Anime is dezer dagen enorm populair. Series als “Pokémon”, “Dragon Ball Zero” en “Digimon” zijn reeds algemeen goed geworden op de lokale kinderzenders en effenden het pad voor de iets meer volwassen manga’s die met mondjesmaat en nog veelal geamerikaniseerd en gedubd in het Engels hun weg vinden naar de Belgische en Nederlandse huiskamers. Japan exporteert al geruime tijd haar populaire stripcultuur over de grenzen heen. Mangastripverhalen zijn er een onderdeel geworden van het dagelijkse leven en de populairdere reeksen vinden er gemakkelijk hun weg naar het televisiescherm. Zo ook “Rurouni Kenshin”, één van de geesteskinderen van Nobuhiro Watsuki. De roodharige Himura Kenshin aka Hittokiri Battousai figureerde in 28 stripvolumes als het hoofdpersonage en verscheen voor het eerst in Shueisha’s Weekly Shonen Jump in 1994. Het succes was enorm en de manga’s rondden in 2002 de kaap van 47 miljoen verkochte exemplaren in Japan. Een aantal studio’s plaatsten hun schouders onder een prestigieus project om de avonturen van Kenshin te verfilmen. Regisseur Kazuhiro Furuhashi ontwikkelde 95 episodes, een langspeelfilm “Kenshin: Ishin Shishi he no Requiem” (―維新志士への鎮魂歌) en twee OVA’s (Original Video Animation – speciale releases voor DVD of video die niet op een televisiezender worden uitgezonden en fungeren als proloog en epiloog voor de serie). Waar Furuhashi koos voor componist Noriyuki Asakura om de tv-series van muziek te voorzien en Taro Iwashiro om de filmscore te verzorgen, plaatste de regisseur zijn vertrouwen in Taku Iwasaki om de OVA’s van muziek te voorzien.

De uit Tokyo afkomstige componist Taku Iwasaki studeerde aan de universiteit van zijn thuisstad en schrijft als sinds 1996 muziek voor animatieseries. Opvallend voor zijn composities zijn de jazz invloeden die vaak de bovenhand halen. Voor Kenshin Tsuioku Hen (追憶編), vrij vertaald als “Oproepen van herinneringen” houdt de componist zich aan een strikt klassiek gecomponeerde score waar orkest en synthesizer hand in hand gaan. In de OVA wordt uit de doeken gedaan hoe Kenshin Hitokiri Battōusai werd en hoe hij in hemelsnaam aan het kruisvormige litteken op zijn wang komt. (nvdr: In de US wordt met “Samurai X” verwezen naar Rurouni Kenshin, gezien het litteken in de vorm van een “X”.) De 4-delige pilootafleveringen werd in 2003 door Furuhashi heruitgebracht als een director’s cut met nieuwe animaties en aangepaste muziek. Al vlug kwamen de eerste reacties van de critici. Ze hekelden de vele gewelddadige passages en de liters bloed, maar konden niet anders dan lovend zijn voor de hoge kwaliteit van de animatie en -wat onverwacht kwam- voor de schitterende muzikale score van Iwasaki die perfect de subtiele emoties en tragedie kon verwoorden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de score in de Japanse platenzaken en de Amerikaanse importwinkels als zoete broodjes over de toonbank ging. Helaas volgde Europa maar met mondjesmaat en kreeg de score van Iwasaki nooit de eer en lofprijzing die ze verdiende. Want het moet gezegd, de muziek voor deze serie mag gerust ijveren met de grote Hollywood scores van de afgelopen decennia.

Het budget waarmee Iwasaki zijn muziek moest zien te componeren en uit te voeren was niet enorm en een groot orkest kon er dan ook niet worden ingehuurd. Daarentegen kon de componist zich wel een ensemble veroorloven die de minimumbezetting van een orkest bezielt; een handjevol strijkers, een fluit, een hobo, een trompet, een trombone, een hoorn en een percussieset geven de broodnodige diepgang aan de muziek, die verder enkel wordt aangevuld met enkele opvallende maar vooral intelligente synthesizerklanken. Tenslotte speelt Iwasaki ook zelf de piano, die jammer genoeg geen vleugel is maar een kille keyboard. En dat is dan ook het enige minpunt van de hele soundtrack! Reden genoeg dus om de muziek eens van dichtbij te gaan bekijken. De thematiek van “Tsuioku Hen” vertakt in vijf afzonderlijke melodieën die heel herkenbaar zijn en de score als een consistent geheel laten aanvoelen. De eerste twee thema’s worden doorheen de serie maar enkele keren opgedist en verschijnen op de soundtrack in twee versies, met name de pianosolo en de strijkersversie. “The Will” is een ingetogen requiem met een zware, druilerige ondertoon die wankelt op de grens van het ronduit depressieve. Haar lamentachtige karakter heeft de compositie te danken aan een begrafenisscène waarin ze wordt benut. Gelukkig is de vioolversie iets meer verteerbaar maar de track baadt toch nog steeds in een tragische sfeer. Na zulke dodenmars is “The Quiet Life” al heel wat luchtiger. De track bezit een pastoraal karakter en straalt een ongeziene rust uit. De melodie is levendig en enorm catchy. Ook de vioolversie klinkt heel vermakelijk en zal vooral de liefhebbers van lichte klassiek en kamermuziek kunnen bekoren.

Een derde thema is het gevechtsthema. In “Tsuioku Hen” zijn er heel wat grafisch expliciete beelden. Donkerrood bloed en doormidden gekliefde lichamen vormen geen taboe. Iwasaki voorziet al dit geweld met een langzaam aanzwellend thema die het moet hebben van vreemde synthesizerklanken waarvan Elliot Goldenthal niet van zou opkijken en een ritmisch brommen van koper, schichtige strijkers en een flitsende percussielijn. Het thema komt voor het eerst tot uiting in “One of these Nights”, een heel knappe en opbouwende track die kantelt van rustige sfeermuziek naar vlammende actie om daarna in een mooi crescendo tragisch af te sluiten met een solo voor de etnische fluit! Heel knap! Reprises zijn terug te vinden in “Day after Day” en “In The Rain”. Het vierde thema is het etherische “Sound of Snow Falling” wat de personificatie van Tomoe, Kenshins grote liefde, omvat. De mooie strijkers die meerstemmig spelen zijn gewoon virtuoos. Pizzicato spelende alten, zachte celli en rustige eerste violen, bijgestaan door de hobo en de fluit, vormen uiteindelijk een vijf minuten durende ode aan de eerste liefde. De titel is erg toepasselijk; je kunt echt het zachte vallen van de sneeuw voor je geestesoog halen. Het thema zit meermaals gebald tussen vlagen krachtige actiemuziek of schemert af en toe eens aan de oppervlakte, maar zal nooit zo volmaakt en volledig klinken als in voornoemde track. Qua symboliek kan dit tellen, zeker als je vertrouwd bent met de verhaallijn. Ten slotte is er het laatste grote thema: “In Memories”. Tweemaal komt de melodie uitgesproken terug, maar ook in “Alone Again” komen flarden terug. De trompet speelt een erg knappe en sentimentele solo, bijgestaan door zachte natuurklanken en percussie. Heel langzaam, met het op de voorgrond treden van de percussie, zwellen ook de strijkers aan tot een prachtige en innemende track, vol hoop en zachte weemoed. Dat de film opent en eindigt met deze thematiek is zeker niet te verwonderen. Iwasaki weet te bekoren en verwonderen!

Naast deze opvallende thema’s componeerde Iwasaki ook een aantal minder terugkomende en meer situatiegebonden melodieën. “Blood” en “Testament” zijn bevreemdende tracks, volledig elektronisch opgebouwd en ronduit dreigend! Niet echt de meest aangename luistermomenten, toegegeven, maar erg toepasselijk bij de donkere passages uit de serie. De MediaVenture-stijl die Iwasaki af en toe weet op te roepen, komt ook in deze soundtrack naar boven. “The Wars of the Last Wolves” laat vooral denken aan de soundtrack voor “The Rock” of “The Peacemaker” en doet erg Zimmeresk aan, hoewel het de übermannelijke testosteronbom vermijdt! Op die momenten laat de soundtrack je voelen dat je nog steeds te maken hebt met de vaak verfijnde en ingetogen Japanse cultuur en muziek! Iwasaki weet er genoeg muzikale eigenheid in te leggen zodat het nummer een ideale mix vormt tussen Westerse en Oosterse muziek. Wie van moderne actiemuziek houdt, zal hier zeker van smullen. Heel wat origineler is de actiemuziek in “Shades of Revolution” met briesend koper en opzwepende strijkers in de onvolprezen avonturenstijl van scores als “The Mummy” of “Van Helsing”. Tenslotte is er het ijzige “Talk to the Moon”. Er is iets dreigends aan deze track, maar ik kan nog steeds niet precies duiden waarom. Het is misschien de mysterieuze melodie, of de klagende vioolsolo die in cadans treedt met de hobo? Misschien is het wel de ijzige ostinato voor de harp? Wie zal het zeggen. Het is alleszins een nummer waar je werkelijk kippenvel van krijgt. Het illustreert nog maar eens de grote klasse van de componist!

“Rurôuni Kenshin: Meiji kenkaku Romantan: Tsuioku hen” is één van de meest beklijvende meesterwerkjes uit de Japanse animatiewereld. Taku Iwasaki schittert in een gevarieerde en intelligente compositie waar orkest en synthesizer op een slimme en uitmuntende manier samengaan in prachtige melodieën. Voor wie de serie ooit zag, kan enkel maar beamen dat de muziek perfect past bij de beelden. Ik ben bevooroordeeld omdat ik de film heb gezien en de emoties en de subtiele verhaallijn kan volgen. De muziek versterkt enkel de emoties. Maar ook zonder de beelden blijft de muziek overeind. Iwasaki componeerde een uitgebalanceerde en uitgekiende score die sinds jaren me al kan bekoren. Mochten de superlatieven het nog niet hebben duidelijk gemaakt, deze muziek heeft een speciaal plaatsje veroverd in mijn collectie. Groots of episch, tragisch of romantisch, alles zit verweven in deze knappe score, een onvolprezen pareltje die te lang al ongemerkt is gebleven! Voor iedereen die van muziek houdt is deze soundtrack meer dan het beluisteren waard! Een echte aanrader!

Soundtracks from the collection: Anime

Ghibli My Sweet (2008)
Princess Mononoke / Spirited Away (2004)
Neon Genesis Evangelion Vol. 2 (1997)
紅の豚 (2004)
ジブリ・ミュージック〜宮崎映画の中でピアノ (2004)
Super Hero Chronicle - Super Robot Shudaika Sonyuka Daizenshu 1 (2004)
Atlas Ufo Robot (2005)
Super Souris (2012)
風の谷のナウシカ (1984)
Time Bokan Collection (1991)


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More