Het was niet meer dan logisch dat Transformers, alweer uit 2007, een vervolg kreeg. Mannen met jeugdsentiment, vrijgevochten vrouwen met legerbroeken en jongeren trokken zich niets aan van de matige recensies, en gingen massaal naar de bioscoop. Bier (of cola), nacho’s en popcorn, alle voedingsmiddelen die er te halen zijn in de bioscopen werden in grote getalen genuttigd bij deze film. En zo hoort het bij films als Transformers. Gewoon zitten, kijken hoe lopende auto’s, tanks, helikopters en zelfs radio’s elkaar en half Amerika zonder genade met de grond gelijk maken. Maar wat Transformers voor mij, buiten het bovengenoemde, interessant maakte was de muziek. Steve Jablonsky imiteerde weliswaar hier en daar wat collega’s, maar muziek schrijven kan de man zeker.
Ook op deze score is dat wederom te horen. Ook hier zult u enkele stukken horen die verdacht veel lijken op bijvoorbeeld het recente Angels and Demons (Einstein’s Wrong lijkt zelfs een verbeterde versie van Zimmer’s muziek van het vervolg van The DaVinci Code), maar echt storen doet het niet. Want voor de rest is het smullen met deze score, waarin Jablonsky alle remmen los gooit, en er ook nog een sterk staaltje muziek mee maakt, dat spannend is, onstuimig, ruig maar soms ook emotioneel. The Shard, de vierde track op het veel te korte album, is een voorbeeld van onvervalste herrie. Keihard slagspel, elektrische gitaren, synthesizers, en heel af en toe een beknelde strijkers, de fans zullen ervan houden.
Maar naast deze elementen, die iedereen verwacht, verrast Jablonsky ook, door een vocaliste te laten horen die niet onderdoet voor Lisa Gerrard in Gladiator. Haar klagelijke stem gaat op de meest positieve zin door merg en been. Ze is nog een paar keer te horen op de uitgave, maar nooit zo effectief als in Infinite White. Voor de liefhebbers van het imposant verzonnen hoofdthema valt er iets minder te beleven, Jablonsky strooide er in de wilde weg mee in de eerste film, maar hier is het een stuk minder te horen. Wel is er een geweldig vlotte versie van te horen in I Claim Your Sun en wordt het prachtig uitgevoerd in I Rise You Fall.
De score van Transformers: Revenge of the Fallen is absoluut niet de beste score in dit jaar, zal geen prijzen winnen nog bij iedere zelfrespecterende liefhebber van filmmuziek in de smaak vallen. Toch zullen velen ook moeten erkennen dat het een enorme vooruitgang is op het vorige deel, en er enkele zeer geslaagde stukken in zitten, die het de moeite en het geld meer dan waard zijn deze score te kopen. Vooral voor fans is deze soundtrack een genot voor het oor, en voor de ietwat kritischere liefhebbers een bewijs dat Jablonsky wel degelijk een prima score kan afleveren.