Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots

Dankzij de nieuwe spelconsole Playstation 3 van Sony werden de mogelijkheden praktisch eindeloos. Door meer capiciteit van de zogeheten Blue Ray Disc ontstond een nieuwe manier van games produceren. Geen gebrek aan ruimte meer, geen limiet van het aantal gigabytes van een game. Gelukkig maken vele gamestudio's hier dankbaar gebruik van. Zo ook Konami, een dochterbedrijf van Sony. Al vele jaren lang produceerden zij de zeer populaire games van de Metal Gear Solid reeks, wat ooit begon als een 2D spelletje op handheld spelcomputertjes. Inmiddels is het uitgegroeid tot een ware hype en zijn de schijfjes tijdens de release binnen mum van tijd uitverkocht.
Dankzij ongekend grote budgetten voor de games trekt Konami al enkele jaren ook zeer bekende componisten aan om de muziek te verzorgen. Met Lair werd John Debney recentelijk aan dat lijstje toegevoegd en volgens Sony staat er meer moois in de steigers. Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots is een van de laatste soundtrack-releases van Sony en is totaal niet te vergelijken met werk van Debney. Harry Gregson-Williams lijkt inmiddels een oude vertrouwde te zijn geworden.

Gedurende 47 tracks en 140 minuten lang krijgen we alle muziek voorgeschotelt die in het spel te horen is....en dat is niet niks. Harry Gregson-Williams produceerde vrijwel alle muziek van het spel samen met enkele Japanse muzikale programmeurs en componisten. De naam Nobuka Toda is een bekendere naam in deze scene en hij werkte dan ook weer mee aan deze soundtrack. 80% van de muziek op het schrijfje is elektronisch en met synthesizers en computers in elkaar gezet. Hier en daar horen we een real-live koor terug en wat echt strijkwerk. Vanwege het budget zal het onmogelijk zijn geweest om het volledige spel te voorzien van real-live ingespeelde muziek. Het moet gezegd worden: hier moet je als luisteraar van enkel de soundtrack flink aan wennen. De soms plotsklapse wendingen van de muziek zijn natuurlijk erg beeld gerelateerd en hebben soms veel geduld nodig. Tussen de tracks door zal je de schoonheid ontdekken die weldegelijk aanwezig is. Om snel kennis te maken met de mooiere stukken van de soundtrack is het raadzaam de tweede track aan te zetten. Een nummer met veel inheemse instrumenten, mooie ECHTE strijkers en klaagzang van zangeres Jacki Presti. Erg mooi en geeft veel kippenvel. Na te zijn verwend met deze track op naar het echte werk van meastro Gregson-Williams. Fans van zijn werk uit Déjà Vu komen aan hun trekken vanaf -pak 'm beet- de negende track 'Breakthrough'. Na een rustig intro wat onrustige elektronische strijkers, een elektronisch koor en een dikke beat. Als zijnde gamemuziek best wel bijzonder in elkaar gezet. De elfde track 'White Blood' brengt gelukkig rust in de tent en lijkt verdraaid veel op een stukje muziek uit The X-Files. Snelle onrustige geluidseffecten nemen dan de overhand en de controle is verdwenen. In de negentiende track 'Mobs Alive' horen we eindelijk wat 'echte' muziek in de vorm van samples van strijkers en het koor. Dit is toch wel een van de beste tracks van Harry Gregson-Williams op dit album. Langzaam werkt het nummer naar een elektronisch hoogtepunt, komt het koor tot een climax en horen we een duister thema. Harry Gregson-Williams heeft zich qua thematiek laten inspireren door niemand minder dan Ennio Morricone. Echt veel horen we dat niet terug, behalve in de zevendertigste track 'Here To You', ingezongen door Liesbeth Scott. Een prachtig liedjes, wat de gemoederen weer eventjes tot rust brengt.
Als bonus treffen we ook de muziek aan die tijdens bepaalde handelingen in het spel te horen is. Tijdens het wegvluchten, tijdens verstoppen voor manschappen, tijdens spionage en bijvoorbeeld tijdens een gevecht zijn verschillende muziekstijlen geproduceerd. 'War Zone' is een onrustig en druk nummer met samples van het koor, terwijl 'Cold Memories' de muziek tijdens het doodgaan van het personage voorstelt. Grappig bedacht!

Metal Gear Solid is een waar begrip in de game-scene, maar nog niet in de muziekscene. En dat is soms best wel jammer, omdat de soundtracks stuk voor stuk bijzondere passages bevatten. Met o.a. super componist Harry Gregson-Williams aan het roer krijgen we veel elektronische beats naar het hoofd geslingert en hebben we te maken met het verlengde van Déjà Vu, qua muziekstijl. Je moet er van houden, een soundtrack die grotendeels is opgetrokken uit puur elektronische muziek....maar ook een emotioneel hart bevat, (de tracks 'Everyting Begins' en 'Father & Son') waarin voor de afwisseling samples inzitten van echte strijkarrangementen en koorpassages. Fans van de mannen van Media Ventures en hun elektronica zitten op de juiste plek met dit schijfje. Mensen die meer van natuurlijke film- en gamemuziek houden kunnen bijvoorbeeld beter naar Lair van John Debney grijpen. Desalniettemin bevat MGS4, zoals het spel onder gamers wordt genoemd, een bijzondere thematiek, goede beats en een tweetal aanstekelijke popsongs. Gamemuziek wordt steeds beter...en met deze jongen zijn we weer een grote stap voorwaarts!