Christmas in Paris

Het winteroffensief in de bioscopen is door de grote filmbonzen ingezet. Tussen het blockbuster-geweld van “Madagascar 2” en “Twilight” en het ontembare succes van “Loft” schittert er nog een andere Vlaamse productie. Trams en bussen in de grote Belgische steden dragen dezer dagen steevast het opschrift “De laatste film van een levende legende” mee doorheen de felverlichte en opgesmukte winkelstraten. Eén van de grootste Belgische acteurs en komiek Gaston Berghmans neemt afscheid van het witte doek in deze intieme en hartverwarmende productie. En als dat nog niet genoeg is schittert ook nog eens de grande dame van de Belgische cinema Chris Lomme aan zijn zijde; kortom, genoeg voer om menig Vlaamse filmfan te laten smullen van een onvergetelijk kerstverhaal (met naar mijn mening als enige smet het irriterende en ‘In your face’ Antwerpse accent van Mattias Van De Vijver.) Voor de muziek werd gekozen voor de Belgische componist Steve Willaert die na het volkse “Katarakt” koos voor een score met internationale allure. Of de cd als zoete broodjes over de toonbank zal gaan is nog maar zeer de vraag. Ondanks het obligatoire ‘inclusief prachtige kerstklassiekers’ op de verpakking als doorzichtige marketingstunt, moet de soundtrack opboksen tegen enkele sterke score-releases die de platenzaken onveilig maken; James Newton Howard brengt immers met “Defiance” één van zijn meest memorabele cd’s uit na “Snow Falling on Cedars” en ook het erg knap gecomponeerde en virtuoze “Brideshead Revisited” van Andrian Johnston behoord tot de beste releases van 2008. Maar gelukkig heeft “Christmas in Paris” genoeg in petto om niet onopgemerkt voorbij te gaan.

Willaert kiest voor een orkestrale score met een opmerkelijk thema dat erg Hollywoodiaans aandoet. Het orkest speelt een hoofdrol en wordt op aangename wijze aangevuld met tal van solisten. Hoewel de titel en het verhaal steevast het kerstgevoel aanboren, is daar in de composities niet veel van te merken. En gelukkig maar ook. Een tweede “Home Alone” of “Polar Express” zou wat te veel van het goede zijn. Willaert introduceert zijn thema in de eerste track van het album. Het is een bitterzoet thema geflankeerd door zachte blazers, harp en een mooie piano die wordt aangevuld met zwierige strijkers. Het doet me vaag denken aan de melodieuze composities van Philippe Rombi. Het hoofdthema bezit een innerlijke rust en een ingetogen melancholie. Hoewel aangenaam om naar te luisteren, blijft het echter niet kleven en dat onderscheidt de score van de grote Hollywood componisten zoals Debney, Yared of Portman die muziek schreven voor romantische komedies. Daarentegen biedt Willaert heel wat meer variatie dan voorgenoemde componisten aan. Vaak zoekt de componist een fragiel evenwicht tussen romantiek, tragedie en spanning wat leidt tot erg knappe vondsten. Een absolute aanrader is bijvoorbeeld “Runaway” waar de componist schippert tussen een rustige underscore en een hevig barok thema voor strijkers en koper. Het klinkt wonderbaarlijk goed, groots en imposant en toch weet de oplettende luisteraar de subtiele klanken van een gitaar te onderscheiden. Erg knap! Maar ook in haar meest ingetogen momenten laat de muziek geen steken vallen. Tracks als “Opposites Attract” of “Destiny” klinken heel weemoedig met hun stereotiepe arrangementen voor een soloviool en een piano. Liefhebbers van de fluit zullen hun hart dan weer kunnen ophalen bij de knappe solomomenten die doorheen de score verweven zitten.

Maar ook voor de iets minder amusante of romantische momenten laat Willaert zien waartoe hij in staat is. Dezelfde “Destiny”-cue bevat een sobere maar ijzingwekkende bridge voor de synthesizer die een koude en kille sensatie teweeg brengt. “Road to Paris” en “Paper Planes” zijn dan weer goedgeluimde en typisch Vlaamse muziekstukken zoals we die kennen uit Willaerts vroegere werk. Olijke pianoakkoorden en een rustige gitaar leiden naar Parijs alwaar de hoorn de luisteraar opwacht voor een mooie solo. De rest van de score bevat heel mooie, trieste en romantische cues die stuk voor stuk erg knap zijn georkestreerd en profiteren van het slimme een herkenbare thema die Willaert schreef. Helaas dreigt de cd in het middengedeelte wat van haar kracht te verliezen. Hoe lieflijk de thema’s ook zijn en hoe intelligent de solisten ook zijn geïntegreerd, het blijft allemaal een beetje teveel van hetzelfde. Gelukkig zijn er de vele songs die tussen blokken score zijn geperst. Louis Armstrong, Billie Holiday en Nat King Cole zijn maar enkele van de grote namen die terug te vinden zijn op het album; de nummers staan stuk voor stuk garant voor heerlijke liedjes die je zeker kent van kerstdag wanneer de radiodeejay zich verdiept in de kerstklassiekers bij uitstek die menig dinertje opfleuren en grootouders laten shaken op lang vervlogen herinneringen wanneer sneeuw nog lusteloos uit de hemel viel.

Hoewel het orkest grote delen van de muziek voor zijn rekening neemt, zijn er toch nog de synthesizers die naar mijn mening wat te prominent aanwezig zijn in de mix. Tracks zoals “La Seine”, “A Promise” en “Christmas in Paris” verliezen toch wat van het sfeer door de zeurderige Electronics. Gelukkig bevatten de meeste tracks orkestrale muziek en blijft Willaert trouw aan zijn orkestraties. Vooral opmerkelijk zijn de knappe vioolsolo’s van Mark Steylaerts en de virtuoze inbreng van fluitist Dirk de Caluwe. Met “Farewell Alice” en “Guardian Angel” sluit de soundtrack af op een intrieste manier, inclusief een kippenvel solomoment voor de cello; die jammer genoeg wat plots wordt afgebroken. Een opmerkelijke toevoeging is Nick’s Thema waar een mondharmonica de show steelt. Alsof dat nog niet genoeg is, mag ook Jazz-legende Toots Thielemans zijn steentje bijdragen aan de soundtrack. Samen met N8N brengen ze de titelsong van de film en eindigen zo met een rustige ballade deze soundtrack.

“Christmas in Paris” is een typische romantische komedie geworden met een even stereotiepe score. Als je geniet van heerlijk melancholische muziek waar de strijkers en zachte blazers de hoofdrol spelen zal je zeker en vast smelten voor de score. In de zestig minuten muziek mocht misschien wel wat worden geknipt, om het tempo van de score niet naar beneden te trekken. Steve Willaert verdient echter een pluim op zijn hoed. De score ligt niet enkel goed in het oor, het straalt ook een internationale kwaliteit uit, die voor Belgische filmcomponisten vaak zelden wordt bereikt. Met “Christmas in Paris” bewijst de componist wat hij in huis heeft. Deze soundtrack behoort zeker tot de betere soundtracks van 2008 en zodoende prijs ik de cd dan ook met veel genoegen aan. Op een aantal kleine bemerkingen blijft “Christmas in Paris” heerlijk genieten. Conclusie blijft dat de aanschaf van deze disc meer dan waard is! Nog nooit was Belgische filmmuziek zo mooi…