Pineapple Express


Lakeshore Records (4046661136128)
Movie | Released: 2008 | Format: CD, Download
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track Artist/Composer Duration
1.Pineapple ExpressHuey Lewis & The News4:29
2.Electric AvenueEddy Grant3:51
3.Dr. GreenthumbCypress Hill3:11
4.Lost at BirthPublic Enemy3:36
5.PoisonBel Biv Devoe4:23
6.Wanted Dread and AlivePeter Tosh4:24
7.Don't Look AroundMountain3:46
8.Pineapple Chase (a.k.a. The Reprise of the Phoenix)Graeme Revell3:06
9.Bird's LamentMoondog & The London Saxophonic2:04
10.Coconut GirlBrother Nolan3:38
11.HiilaweArthur Lyman1:12
12.Tha CrossroadsBone Thugs-N-Harmony3:47
13.Pineapple Fight (a.k.a. The Nemesis Proclaimed)Graeme Revell3:11
14.I Didn't Mean To Hurt YouSpiritualized5:14
15.Woke Up LaughingRobert Palmer3:35
 53:27
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Pineapple Express - 05/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
De Amerikaanse film Pineapple Express is een misdaadkomedie, die geregisseerd is door David Gordon Green (Undertow, Your Highness). De titel slaat op een cannabissoort en het gebruik van drugs wordt in de film dan ook uitgebreid voor het voetlicht gebracht, met name marihuana. De film was desondanks behoorlijk succesvol.
Het verhaal draait om Dale Denton, een fervent marihuana roker. Hij zoekt z'n dealer op voor een nieuwe portie, die hem op een volgende klant attendeert. Dale gaat naar deze Ted toe, maar ziet hem samen met een politieagente iemand ombrengen. Dale maakt zich uit de voeten, maar verliest daarbij z'n joint. Ted weet echter het drugtype uit de joint te achterhalen. Dat blijkt 'Pineapple Express' te zijn, die door maar een enkele dealer wordt verhandeld. Intussen gaat Dale terug naar zijn dealer en samen slaan ze op de vlucht, omdat deze Ted berucht is in de drugswereld...

De score is van Graeme Revell, maar van de muziek is alleen een soundtrack uitgebracht, waarop vooral songs uit de film staan. Naast de songs staan er een paar instrumentale tracks op het album, waarvan er twee van Revell's score zijn.

Het album opent met de titelsong van de film. Dit is een poppy song met een bluesy inslag, gezongen door Huey Lewis & the News. Het is een ritmisch vlotte song met veel gitaarwerk en koperblazers.
Eddy Grant is een bekende naam, die met de song 'Electric Avenue' ook in Europa een beperkte hit had. De song heeft een soort calypso-reggae stijl met de nodige elektronische invloeden. Die calypso-reggae stijl hoor je ook terug in 'Coconut Girl', maar dan zonder elektrische toevoegingen.
Weer een heel andere song is 'Dr. Greenthumb'. Dit is een wat zeurende elektronische rapsong, met elektronisch vervormde stemmen. Ook de volgende song is een rapsong, gezongen door de ook bij ons bekende groep Public Enemy. Dit is meer een typische black rap, met een irritant jankend elektronisch vervormd neergaand geluid, die continu herhaald wordt.
Het album bevat nog een flink aantal rap, reggae en hiphop getinte songs. Het zuidelijk gehalte aan songs is dan ook redelijk groot, waarbij Eddy Grant, Peter Tosh en Bob Marley de bekendste namen zijn. Met name 'Wanted Dread and Alive' van Peter Tosh is een heel aardige song.
De band Mountain speelt een nogal stevige rocksong in de stijl van Credence Clearwater.
Een aparte song is 'I Didn't Mean to Hurt You'. De song heeft een symfonische en vrijwel volledig elektronische begeleiding, maar is nogal aan de trage kant, met een grote herhalende factor. De zanger zingt wat op een zeurende manier, alsof hij zwaar oververmoeid is. Het is de langste track van het album en die ruim vijf minuten is dan ook meer dan genoeg.
De laatste track op het album is van de meer bekende zanger Robert Palmer, die in west-Europa wel de nodige hits gehad heeft. Deze song past bij zijn white-reggae-achtige stijl en is behoorlijk melodieus, waardoor dit nog een heel aardige song is.

Naast de songs staan er vier instrumentale tracks op het album. De eerste niet-score track is 'Bird's Lament' van de muzikant Moondog, waarin de saxofoon een grote rol speelt. De muziek heeft een aangename underscore-achtige kleuring, waar twee saxofoons een leidende melodie aan toevoegen, op een licht jazzy manier, die toch erg aanspreekt, waardoor dit een fraaie track is.
De andere instrumentale niet-score track is Hiilawe van Arthur Lyman. Hierop tokkelt Lyman een heel aardige en vrolijke melodie op gitaar. De muziek heeft een lichte Caraïbisch kleuring, die het tot een zonnig muziekje maken. Een van de fraaiere tracks van het album.

Ook van de componist van de score staan er twee tracks op dit soundtrack album. De eerste is 'Pineapple Chase', die Revell als subtitel 'The Reprise of the Phoenix' meegegeven heeft. De muziek is stevig orkestraal, waarbij Revell flink uitpakt met ruige percussie en gitaarklanken. De muziek klinkt spannend, maar is niet erg aansprekend. Echte melodie is in de track niet aanwezig, vooral niet wanneer de percussie de boventoon voert.
De tweede track van Revell, 'Pineapple Fight', klinkt niet erg veel anders dan de vorige. Ook hier vooral een spannende sfeer, door een up-tempo ritme en heftig gitaarwerk. De stevige percussie voegt er soms wat bombasme aan toe. De melodieën spreken echter niet aan, wat vooral komt door de stijl, die spanning in de film moet verklanken en versterken.

Kortom, de score-tracks voor Pineapple Express van Graeme Revell passen nauwelijks bij de verzameling songs op het album. Die Revell-tracks zijn nog het minst melodieus van alle tracks en horen bij de minst aansprekende tracks. Beide andere instrumentale tracks zijn daarentegen juist wel heel aardig. De verzameling songs op dit album hebben vooral een rap-reggae-hiphop stijl, met een paar uitstapjes naar meer pop-rock gerelateerde stijlen. De waardering voor het geheel van dit album komt zo niet hoger dan 52 uit 100 punten, waarbij de beide scoretracks van Revell niet hoger komen dan 43 uit 100 punten, terwijl het als filmmuziekliefhebber nu juist daarom gaat.


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More