Journey to the Center of the Earth

"Reis naar het centrum der aarde" is misschien wel het minst bekende verhaal van Jules Verne, de 19de eeuwse successchrijver. Van zijn hand is ook het boek "20 000 Leagues under the Sea" waarin ook een prehistorische Kraken voorkomt, een monster dat in de Pirates trilogie terugkomt. Ook "Around The World in 80 days" is van zijn hand. Dat verhaal kreeg een geslaagde remake in 2004 - 2005 ergens. Nu, welke boeken kunnen meer stof leveren voor uitstekende science - fiction dan die van Jules Verne. Nu wordt Journey To The Center of The Earth gelanceerd op het grote publiek. Sommigen zullen het wel verwarren met 20 000 Leagues under The Sea, maar er is een groot verschil.
In Journey To The Center of The Earth leidt een gekke professor zijn neefje, via een vulkaan in Ijsland tot het centrum van de aarde. Niettemin kennen ze wel wat tegenslag, enzo van die dingen, dus het biedt stof voor een wervelende film. Hopelijk.
Brendan Fraser wordt nog eens van stal gehaald. Het wordt een drukke zomer, met de nieuwe "The Mummy" in het vooruitzicht.

Voor de muziek werd Andrew Lockington erbij gehaald, zoals eerder vermeld op de site, zijn eerste grote blockbuster. Wel, voor een eerste keer doet hij het niet slecht. Hij introduceert mooie thema's, luisterbaar, genietbaar. De muziek heeft zijn effect, zonder beelden en dat is altijd goed. De muziek is ook speels, en dat heeft hij overgenomen uit "Around The World in 80 Days". De toon van die film was luchtig, zoet, en ook speels. De beelden waren zo en zo was de muziek. Lockington steekt dat er ook in, maar kiest sneller voor muziek met meer inhoud, maw, op sommige momenten laat hij de luchtige, speelse, zoete toon weg om uit te pakken met een donkere sound. Rope Descent is zo'n voorbeeld. Tot dan toe hadden we alleen nog maar vrij goede muziek gehoord, die toch boven de soundtracks van de laatste tijd uitsteekt, en dan krijgen we een goede, spannende track.
Lockington slaagt er ook goed in om een muzikale eenheid te creeëren, met zijn thema's.

Op sommige momenten verlies je wel je aandacht, omdat Lockington vrij vaak in dezelfde sfeer blijft. Waarschijnlijk komt dat door de film, die de richting van de voorganger "Around ..." uitgaat. De componist moet noodgedwongen volgen. Niettemin, zijn spannende tracks zijn spannend, en track 13, The Center Of The Earth, is misschien wel het toppunt van deze score. Hij trekt hier de registers open, en slaagt erin om geen enkele keer te verzuipen in het heroïsme. Hij behoudt het overzicht, muzikaal is echt niets op aan te merken.

Nog een voorbeeld dat zijn spannende muziek spannend is: Storm. Hierin verwerkt hij wel enige heldhaftigheid, en het werkt. Dit is misschien het tweede toppunt van de score. Groots, het blijft in de sfeer van het hele album. Nergens breekt Lockington met hetgeen hij in de eerste track geschapen heeft: Ondanks het bombasme van deze track, géén sfeerbreker. En de daaropvolgende track begint dan weer lieflijk, avontuurlijk, maar er zit een dreigende ondertoon in. Leuk, leuk, ... Dit album begin ik toch echt wel te waarderen. Dinosaur gaat verder op de weg die Lockington zo in de helft ongeveer is ingeslagen. Donkerder, avontuurlijker.

The Return is dan weer zo'n typische track die bij zo'n film hoort. Het avontuur zit erop, terug die speelse, zoete stijl.

Als je de laatste Indiana Jones erbij neemt en deze, ben ik toch eerder geneigd deze te nemen. Deze muziek is wel kinderlijker, maar het beoogt meer het effect dat er van verwacht wordt: het is een avonturenscore, dus het klinkt ook avontuurlijk. Dat is wel het grootste verschil tussen een Indiana Jones en dit soort score: De muziek van Indy is volwassener, je moet "meer moeite doen" om te luisteren, bij deze score kun je je ogen toe doen en genieten.

Voor een eerste blockbuster brengt Lockington het er goed vanaf, en ik moet zeggen, dat deze score misschien wel één van de betere scores is dit jaar. Ogen toe en genieten. Lockinton bewijst ook dat hij heel veel in zijn mars heeft. Qua muzikaliteit is deze score een pak beter dan The Dark Knight, maar je kan ze eigenlijk niet vergelijken, dankzij het verschil in genre. Ik hoop nog meer te horen van Andrew Lockington, hij kan misschien wel de nieuwe Alexandre Desplat worden.