Point of No Return

De Amerikaanse film Point of No Return is geregisseerd door John Badham (Drop Zone, Nick of Time) en is in feite een remake van de Franse film Nikita van Luc Besson. De film is in de pers wat lauw ontvangen, mede omdat veel recensenten ook de Luc Besson film gezien hadden en daardoor konden vergelijken en die film meestal veel beter vonden. In de bioscopen was de film een matig succes.
Het verhaal draait om Maggie Hayward (Bridget Fonda), die als drugsverslaafde bij een overval een politieman heeft gedood en nu zelf voor moord tot de doodstraf is veroordeeld. Maar haar dood wordt in scene gezet, omdat een zekere Bob (Gabriel Byrne) die voor een geheime organisatie werkt, haar wil gaan gebruiken. Dan begint haar training om zelf een volwaardig en dodelijk wapen te worden...

Van de muziek van de film is een soundtrack album uitgekomen met de ene helft muziek van de score van Hans Zimmer en de andere helft muziek van Nina Simone.
Het album opent met vier tracks van Zimmer's score. Hij heeft voor de film een volledig elektronische score gecomponeerd, evenals Eric Serra dat voor Nikita had gedaan. Overigens heeft ook Nick Glennie-Smith met Zimmer meegewerkt aan de score. Toch is de muziek op dit album wel typerend voor Zimmer en nauwelijks voor Glennie-Smith, waardoor op z'n minst de indruk ontstaat dat de scoremuziek op dit album alleen van Zimmer is.
De stijl van de muziek is behoorlijk gevarieerd, maar het klinkt allemaal wel wat gedateerd, wat vooral komt door het typische gebruik van het keyboard. Eerder paste Zimmer deze klanken al toe in scores voor Green Card en Driving Miss Daisy. Hier werkt hij dat verder uit en in een aantal tracks juist op een heel andere manier. Toch hangt die elektronische kleuring, die sterk aan de tachtiger en negentiger jaren van de vorige eeuw doet denken, over vrijwel alle vier tracks op dit album.
Waar Serra's score voor Nikita een nogal expirimenteel en soundscape-achtig karakter had, is de score van Zimmer vele malen melodieuzer en daarmee veel aangenamer.

Het album opent met de track 'Hate', die ruig begint, met elektrische gitaren, heftige percussie en pianoklanken. Daarbij vult Zimmer dit aan met nogal schreeuwerige stemmen, vooral die van Sam Elliot. Halverwege valt de rust in en nemen keyboardklanken en synthesizers de muziek over, waarbij de stem van Elliot af en toe nog te horen is. De muziek klinkt dan erg ingetogen, zelfs bijna etherisch. Met name de laatste twee minuten van de track krijgt bijna een wat poppy stijl en heeft een mooie melodie en fraaie tegenmelodieën, zoals we die vaker bij Zimmer horen.
De track 'Happy Birthday, Maggie' gaat eigenlijk verder waar de vorige track ophoudt. Ook dezelfde fraaie melodie komt weer terug. Toch blijft het allemaal wat gedateerd klinken.
In 'Wedding Bells' zou je meer romantische klanken verwachten, maar dat valt flink tegen. De muziek is spannend neergezet, met veel thrillerachtige effecten. Toch hoor je tussen die dreiging ook aangename intermezzo's, hoewel die regelmatig door dreigende klanken verstoord worden. Daarmee komt de titel van de track nogal ironisch over en wellicht is het ook de bedoeling om je op het verkeerde been te zetten. Toch zijn de laatste paar minuten van de track nog weer heel aardig, in de trant van de voorgaande tracks.
Zimmer besluit zijn deel op het album met 'Hell's Kitchen', wat ook een nogal ruige track is, met veel elektrische gitaren, stevige percussie en schreeuwerige stemmen. De muziek is daarbij vergelijkbaar met de eerste track. De stem van Sam Elliot speelt een belangrijke rol in deze track, die net zo ruig eindigt als deze begonnen is. Daarmee is dit niet echt een fraaie track.

Na deze vier tracks van Hans Zimmer vervolgt het album met vijf songs die door Nina Simone gezongen worden.
De eerste van die songs is de bekende 'Here comes the Sun', die geschreven is door George Harrison, maar die door Simone in een nogal jazzy jasje gestoken is. De melodie blijft heel aardig, maar je moet echt van die jazzy kleuring houden om hiervan te kunnen genieten. Mij lukt dat niet zo goed.
De volgende song is geschreven door Nina Simone zelf, die ook de uitvoering voor haar rekening neemt. Ook dit is weer een song met een stevige jazzy kleur. De song 'Feeling Good' is van Bricussen en Newly en wordt hier in een big-band-achtige sfeer gebracht, met vooral lage koperblazers, voorzichtige strijkers en beperkt wat pianoklanken.
'Wild is the Wind' is eigenlijk de titelsong uit de gelijknamige film en is geschreven door filmmuziekcomponist Dimitri Tiomkin, samen met Ned Washington. De uitvoering van Nina Simone is een nogal laid back jazz versie van deze op zich heel aardige song, die daardoor wat traag voortkabbelt. De vrij lage stem van Simone is erg herkenbaar, maar haar vibrato kan daarbij wel wat irriteren. De pianoklanken maken overigens veel goed.
Het album sluit af met de traditional 'Black is the Color of my True Love's Hair'. Simone wordt hierin alleen begeleid door een piano, waardoor de song wat kaal overkomt, ondanks de donkere stem van de zangeres.

Kortom, met Point of No Return haal je een soundtrack in huis met twee duidelijk verschillende helften. De ruim 26 minuten van de score van Hans Zimmer bestaan zelf eigenlijk al uit twee stijlen. De ene stijl is nogal ruig en rocky, compleet met schreeuwerige stemmen, de andere stijl is meer ingetogen en met mooie melodieën, maar de elektronische klanken komen dan weer behoorlijk gedateerd over. De krap 20 minuten met songs van Nina Simone zijn overwegend rustig, maar hebben vooral een jazzy of soms big-band kleuring, die je wat moet liggen. De waardering voor de scoretracks van Zimmer houd ik op 67 uit 100 punten, die voor de songs van Simone op 61 punten. Voor het hele album kom ik zo op 64 uit 100 punten.