37°2 Le Matin

37º2 Le Matin is de originele titel waaronder de film in Frankrijk heeft gedraaid. Buiten Frankrijk is de film beter bekend als Betty Blue. Deze film van Jean-Jacques Beineix won diverse prijzen.
Het verhaal draait om Betty (Béatrice Dalle), die een onstuimige relatie heeft met Zorg (Jean-Hugues Anglade). Ze wonen in een strandhuisje aan de Cote d'Azur, waar Betty een manuscript vindt die Zorg heeft geschreven. Na de nodige ruzies verhuizen ze naar Parijs, waar Betty werk vindt in een pizzeria. Maar ook dat gaat niet goed en Betty begint Zorg's manuscript uit te werken en naar uitgevers te sturen. Maar Betty accepteert niet zomaar dat uitgevers Zorg's boek weigeren...
Betty is in feite een vrouw die moeilijk kan omgaan met tegenslagen en die de problemen daardoor vooral over zichzelf afroept.

De muziek is van Gabriel Yared en hij heeft er een score voor gecomponeerd met een nogal jazzy randje.
De score opent met een soort liefdestrack als thema voor de film, waarbij de saxofoon en mondharmonica de hoofdrolen spelen. De muziek is nogal melancholiek getint, wat het samen met het jazzy karakter bijna tot een wat dramatische track maakt. De melodie van het thema en de klankkleur komen terug bij de track 'Zorg et Betty' en ook in de voorlaatste titeltrack.

Ook heeft Yared flink gebruik gemaakt van elektronische klanken. De synthesizer wordt in veel tracks toegepast. De elektronische klanken zorgen maar af en toe voor een fraai geluid. Regelmatig heeft die elektronische muziek de smaak van plastic, met name wanneer het keyboard de muziek verzorgt.

In de track 'Cargo Voyage' horen we het tweede thema, waarin weer de mondharmonica het leidende instrument is. Harp en gitaar tokkelen rustig mee op de wat saaie melodie.
Wat volgt is een kermisdeuntje in 'La Poubelle Cuisine', waarin een accordeon en een mandoline de belangrijkste rollen spelen. Ook de volgende track is zo'n deuntje, maar nu gespeeld op een keyboard met een hoog plastic gehalte. De klank is typerend voor de tachtiger jaren, waarin de elektronische klanken nog volop in ontwikkeling waren. De percussie in deze track helpt ook niet mee om de muziek te waarderen.
Dan is 'Le Petit Nicolas' een fraaiere track. Hier wordt de piano solo bespeeld op de themamelodie. De muziek en de speelstijl heeft een nogal sombere kleuring, alsof het leven een groot drama is.
De verreweg minst aansprekende track is 'Gyneco Zebre'. Dit heeft een soort tropische funkstijl, met alleen Afrikaanse percussie als instrumenten. Verder wordt er als het ware 'gerapt' door mannen en vrouwen in een ethnische taal, alsof het een inheemse Afrikaanse dans betreft.
In 'Chili Con Carne' komt het tweede thema weer terug, maar de staccato-achtige stijl met z'n typerende percussie spreekt niet aan en heeft ook weer die Afrikaanse kleuring.
In 'C'est le Vent. Betty' horen we weer een heel ander geluid. Nu is er een voortdurende basisdeun, waarop een elektrische gitaar z'n riffs laat horen. Die gitaarklanken zijn aardig, maar de underscore begint snel te irriteren door de constante herhaling van het motief.
Dan is er de track 'Lisa Rock', wat een typische vijftiger jaren rockstijl heeft, compleet met saxofoon om er een jazzy tint aan te geven.
Vervolgens horen we een aantal tracks waarvan we de stijl al eerder gehoord hebben en de score sluit af met het elektronische kermisdeuntje 'Maudits Maneges'.

Kortom, met Betty Blue heeft Gabriel Yared niet een aansprekende score gecomponeerd. De samenhang tussen de tracks is vaak ver te zoeken. Het is meer een allegaartje van allerlei stijlen, waarbij het 'deuntjesgehalte' aan de hoge kant is, evenals het gehalte aan plastic klanken. De score heeft overwegend een jazzy karakter en eigenlijk zijn alleen de tracks waarin Yared het thema brengt enigszins aangenaam beluisterbaar. De waardering is dan ook niet erg hoog, want met 52 uit 100 punten houdt het wel op.