Girl Rising

Dit is de tiende recensie uit de Lorne Balfe serie.

Vorige: Pacific Rim Uprising
Volgende: Dough

De documentaire Girl Rising is in 2013 opgezet door een aantal non-profit organisaties en geproduceerd door The Documentary Group en Vulcan Productions, die strijden voor sociale gerechtigheid. De film is geregisseerd door Richard Robbins, die al vele documentaires produceerde en regisseerde. Deze film werd de aanzet voor een nieuwe organisatie, die ook Girl Rising is gaan heten en als doelstelling heeft om het leven van meisjes in diverse landen te verbeteren door verhalen te vertellen over meisjes die zich proberen los te worstelen van hun ondergeschikte positie. De verhalen worden ondersteund door voice-overs van bekende acteurs als Anne Hathaway, Meryl Streep, Cate Blanchett en Liam Neeson. Regisseur Robbins maakte in 2019 nog de korte film Brave Girl Rising in opdracht van deze Non Profit origanisatie.
De documentaire vertelt de verhalen van negen meisjes in negen verschillende landen: Sierra Leone, Haïti, Ethiopië, Afghanistan, Peru, Egypte, Nepal, India en Cambodja, over hun strijd om te mogen leren, onderwijs te krijgen, om zo de spiraal van armoede, uithuwelijking, slavernij en geweld te kunnen ontvluchten. De film moet meisjes en jonge vrouwen stimuleren om ook die weg van onderwijs te willen volgen voor een betere toekomst...

De muziek bij deze documentaire is van Lorne Balfe, die er een score voor componeerde in een mengeling van akoestische en elektronische klanken. Ook Rachel Portman werkte mee aan de score en componeerde de muziek bij twee gedeelten van de film. Ze componeerde de terugkerende muziek voor de overgangen tussen de verschillende verhalen en de muziek voor het verhaal van Azmera uit Ethiopië.
Het album opent met de titeltrack, waarin een vrouwenstem woordloos zingt op een prettig rustige harmonische begeleiding van strijkers en houtblazers, waarbij een altviool af en toe voor een tegenstem zorgt. Daarmee is dit zonder meer een van de fraaiere tracks van het album.
Vervolgens zorgt Balfe voor muziek die zich aansluit bij de landen waar het verhaal verteld wordt. In Cambodja zet Balfe daar opnieuw een vrouwenstem voor in, die een wat oosterse bijklank heeft en onverstaanbare, allicht Cambodjaanse woorden zingt. Toch heeft de muziek de sfeer van de openingstrack en is even fraai.
Voor Haïti heeft Balfe vooral gitaargedreven muziek gecomponeerd, die op zich overigens best fraai melodieus is. Daarnaast wordt op een prettige manier de piano ingezet.
De piano speelt een hoofdrol in de muziek voor Nepal, die in de eerste vrijwel solo wordt gebracht, terwijl in de tweede een getokkelde harp het vervolgens even solo overneemt. De tweede helft van die track laat de zang van een etnisch meisjeskoortje horen.
De muziek voor Egypte heeft een duidelijk Arabische kleuring. Dat begint al gelijk met de holle gitaarklanken, terwijl Balfe de nodige effecten in de muziek verwerkt heeft. Ook etnische percussie ontbreekt niet.
Ook in de Indiasche tracks ontbreken de etnische klanken niet, maar ze zijn wel duidelijk ondergeschikt. Daarbij begint de track 'Ruksana' met een fraaie melodie en arrangement met vooral getokkelde instrumenten. Dat geldt echter zeker niet voor de track als geheel. Elektronische klanken spelen hier een behoorlijk grote rol, net als in de tweede India-track. Maar de tweede helft van 'Flying High' is dan weer erg fraai, met prachtige strijkerarrangementen.
Beide Peru-tracks hebben een nogal hoog soundscape-gehalte. Balfe past hier veel geluiden en elektronische klanken toe, die niet altijd zo in de smaak vallen.
De muziek voor het eerste deel van Sierra Leone geeft een wat onbestemd gevoel. In dat deel wordt op de begeleiding getokkeld, maar de melodie laat het daar wat afweten. Het tweede deel is dan weer erg fraai, juist omdat de muziek veel melodieuzer is.
Bij Afghanistan zou je wat meer etnische klanken verwachten, maar dat is hier helemaal niet het geval. De muziek heeft hoofdzakelijk een nogal elektronische structuur, overigens zonder dat de melodieën erg aanspreken. Alleen op het eind van de track kun je nog iets van een sitar onderscheiden.
De voorlaatste track is een combi van piano, getokkelde klanken en prachtige strijkermuziek. Eigenlijk met iets meer dan een minuut een veel te korte track.
Het album sluit af met 'An Inexhaustible Voice', waarin de muziek rustig naar een prachtige climax toe loopt, waarbij de vrouwenstem, samen met de instrumentatie voor een prachtige afsluiting zorgt.

De muziek van Rachel Portman is geheel akoestisch, zoals bij haar gewoon is. De veruit langste track van het album 'Ethiopia: Azmera' laat rustige muziek horen van piano, strijkers en houtblazers, waarbij een Ney, een Arabische soort wat hese blokfluit, een belangrijke rol speelt. De melodie heeft echter steeds iets van een lichte spanning over zich, waardoor het als luistermuziek net niet helemaal aanspreekt. Pas het laatste deel van de track ligt duidelijk prettiger in het gehoor.
Portman heeft ook het 'Interlinking Theme' gecomponeerd en dat is zonder meer een fraai thema. Portman speelt het weliswaar vrijwel geheel solo op piano, met slechts beperkt begeleiding van andere instrumenten, toch klinkt het warm en prettig, vooral ook door de harmonische arpeggio's waarmee ze haar akkoorden laat horen.
Het album bevat ook een track van gitarist Will Greig met de titel 'Leopard's Booty', die een wat Caraïbische sfeer heeft en de nodige zomerse vrolijkheid laat horen.

Kortom met zijn muziek voor de documentaire Girl Rising heeft Lorne Balfe een overwegend erg fraaie score afgeleverd. Het is vooral rustige muziek van veelal piano, getokkelde gitaar of andere instrumenten, strijkers en elektronische klanken. In een paar tracks komt op een fraaie manier een vrouwenstem voor het voetlicht. De muziek illustreert verhalen die zich in diverse verre landen afspelen, maar is slechts beperkt voorzien van etnische klanken. Dat houdt de muziek overigens wel beter toegankelijk voor westerse luisteraars. Het is niet alleen Balfe die voor de muziek gezorgd heeft, maar ook Rachel Portman heeft hieraan meegewerkt en een erg fraaie pianotrack afgeleverd. Haar lange Ethiopië-track valt dan weer niet helemaal mee. Toch is het Balfe die voor verreweg de meeste muziek heeft gezorgd. De waardering voor dit album komt daarmee op een mooie 82 uit 100 punten.