Sleuth


Colosseum (4005939685423)
Varèse Sarabande (0030206685428)
Movie | Release date: 10/09/2007 | Film release: 2007 | Format: CD, Download
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.The Visitor2:06
2.The Ladder2:49
3.Youre Now You1:26
4.Im Not a Hairdresser (Includes dialogue by Michael Caine and Jude Law)3:28
5.Black Arrival2:22
6.Milo Tindle2:17
7.I Was Lying2:30
8.Itch Twitch2:23
9.Rat in a Trap2:26
10.One Set All2:24
11.Cobblers1:39
12.Sleuth6:05
13.Too Much Sleuth3:51
 35:46
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Sleuth - 08/10 - Review of Tom H., submitted at (Dutch)
Michael Caine en Jude Law in een film van Kenneth Branagh, kom dat zien, kom dat zien! “Sleuth” is een heerlijke, donkere thriller geworden met schitterende montages en schitterend in beeld gebrachte scènes. Het donkere kleurenpalet die regisseur Branagh in zijn film introduceert, wordt op een treffende manier door componist Patrick Doyle in de muziek vertaald. Het gaat Doyle dit jaar voor de wind. Niet alleen schreef hij de avontuurlijke, bombastische muziek voor “Eragon” en “The Last Legion”, fans van de componist konden ook hun vingers aflikken bij het sterke “Pars Vite et Reviens Tard”. De muziek voor “Sleuth” neigt meer naar de laatstgenoemde en is geschoeid op het principe “less is more” of zoals de componist het zelf verwoord in de liner notes van de soundtrack: “the minimalistic score is an echo of the minimalistic set.” Ook al gebruikt Doyle het London Symphonic Orchestra, ligt de nadruk op de strijkers die een prominente plaats innemen in de arrangementen van James Shearman. De piano is een andere bekende tegenspeler die de componist doorheen een heel resem van scores uit de afgelopen jaren recupereert. Fans van ingetogen maar uiterst sobere arrangementen mogen in de handen wrijven.

De muziek zelf is een hybride geworden tussen de muziek van “The Fountain” en de introversie van Zbigniew Preisner. Doyle componeerde een beperkt aantal thema’s die doorheen de score zitten verweven. De melodieën zijn uiterst sober en fragiel en bestaan meestal uit niet meer dan een cluster noten die steeds maar weer worden herhaald met stilistische variaties voor de cello of een viool. De cd opent met een introductie op de gebruikte thema’s en zet meteen de teneur van de muziek in. Een solo piano start twijfelend in “The Visitor” en wordt dan bijgestaan door een warme cello. Een tweede thematiek die dicht aansluit bij het eerste, wordt aangevat in “The Ladder” waar het nu de strijkers zijn die de piano bijstaan. Een vergelijking met de soms erg minimalistische muziek van Philip Glass komt soms bij me op. Op de achtergrond mixt Doyle rustige percussie die voortrolt uit de synthesizer. Een opmerkelijke track is “I’m Not A Hairdresser” en “Too Much Sleuth”, waar zoonlief een moderne beat onder de klassieke arrangementen plaatst. Het brengt een moderne touch aan en een verademing bij de soms erg claustrofobisch gebruik van instrumentatie. Een wat rare zet is het mixen van een dialoog tussen Caine en Law wat niet echt bijdraagt tot de luisterervaring en dat ik persoonlijk wat storend vind, hoewel ik het hese stemgeluid van Law wel kan appreciëren als hij uitslaat “Is this a game?”.

Eén van mijn favoriete tracks blijft toch “Milo Tindle” waar Doyle start met een erg sobere, maar erg innemende pianosolo. De stiltes en de trage tempi zijn onversmadelijk en dragen bij tot een oprechte trieste sfeer. Wanneer de violen de muziek eindelijk op gang trekken is het met een leuke aarzeling. Erg aangenaam. Vanaf dan lijkt de soundtrack in trance te gaan. De thema’s blijven behouden en voelen soms als een sleur aan en dat is jammer want Doyle weet te weinig variatie te brengen in zijn muziek. Het is inderdaad zoals Joris vermeldt dat de muziek perfect past bij de film, maar op album wat van zijn pluimen verliest. Gelukkig maakt Doyle veel goed naar het einde van de soundtrack. “Cobblers” is een echte verademing met zijn lage noten en het plukken aan de snaren van de violen en de finale met de track “Sleuth” is een volwaardige afsluiter van een donkere en dreigende reis.

Doyle componeerde met gevoel en de sfeer primeert hier. Ik luister graag naar “Sleuth” in een halfverduisterde kamer en de stereo op maximum. Pas dan komt de tristesse van het muziekstuk pas echt tot zijn recht. De minimale arrangementen zijn bloedmooi, maar wat meer variatie was zeker welkom geweest. Toch bevat deze soundtrack een aantal pareltjes van muziek. Zeker niet ieders “cup of tea” voor mij was het aan aangename en bevredigende ervaring. Het bewijst zeker en vast dat Doyle overweg kan met een groot aantal genres en dat zijn muziek origineel en gevat kan klinken. Toch zeker een 8+ waard!
Sleuth - 08/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
Een minimalistische score bij een minimalistische film. Pakt dat slecht uit? Helemaal niet! Zowel Brannagh als Doyle maken er een enerverende ervaring van.
Het verhaal van Sleuth (wat zoveel betekent als 'loerder', iemand die op pad is om z'n prooi te verslinden) speelt zich geheel af binnen de setting van het huis van Andrew Wyke (Michael Caine), een oudere schrijver die alleen woont in dat grote huis. We komen erachter dat z'n vrouw er vandoor is met de veel jongere acteur Milo Tindle (Jude Law). De schrijver nodigt de charmante acteur uit in z'n huis en Tindle verzoekt hem daar vriendelijk om de scheiding af te handelen, zodat hij met haar verder kan. Maar Wyke is dat helemaal niet van plan en heeft een heel schema uitgedacht, waarin hij de acteur meesleept en zo ver probeert te krijgen dat hij langs die weg wraak kan nemen op z'n vrouw...

Zoals het verhaal zich bijna geheel afspeelt binnen de beperkte setting van een huis, heeft Patrick Doyle dat 1 op 1 omgezet naar de muzikale setting. Het instrumentarium dat Doyle toepast voor deze score is eveneens zeer beperkt en niet veel meer dan een paar strijkers, wat percussie en een piano. Doyle gebruikt voor de score een paar zeer fraaie thema's en varieert daarop bijna uitsluitend door variatie in instrumenten, tempo's en stijl. Alle overige aspecten houdt Doyle vast gedurende de score. Dat maakt de score heel erg consistent en geeft er een wat aparte sfeer aan. De minimalistische uitwerking van de thema's stoort absoluut niet, wat vooral komt door de fraaie melodieën en harmonieën van de thema's, waarvan de klankkleur steeds iets vasthoudt van geheimzinnigheid en tragiek.

In de track 'I'm not a Hairdresser' komt gesproken tekst voor, direkt uit de film, wanneer Tindle bij Wyke in huis komt. Door de muziek krijgt die gesproken tekst een enorme lading, wat de muziek een grote extra impuls geeft en het juist zo aansprekend maakt. Als je de film hebt gezien spreekt dit natuurlijk extra aan, maar ook zonder de film gezien te hebben werkt het prima, vooral wanneer Wyke zegt dat 'the real game has just begun...'. Daarbij verstaat Doyle de kunst om met minimale middelen de prachtigste muziek te maken, simpelweg door het aanslaan van een paar pianotoetsen op een harmonische manier, passend bij het thema.
Dat steeds terugkerende hoofdthema is zo aansprekend door de spanning die Doyle erin legt, dat het blijft boeien, ook al komt het in elke track terug, met tussen de tracks slechts relatief kleine variaties. En het is erg knap als je een thema kunt componeren, die in de minimaalst mogelijke setting nog steeds boeit. Dat is wat Doyle hier presteert.

Er valt eigenlijk maar een track uit de toon en dat is de laatste afsluitende track. Daarin heeft zoonlief (die overigens ook Patrick heet) de kans gekregen om een elektronische percussie onder het thema te zetten en dit ook nog eens op een keyboard uit te voeren met een zwaar elektronische klank. De bedoeling was om een soort dance-mixtrack te creëren, maar dat is maar mager gelukt. Als losse track is de muziek zeker niet onaardig, wat vooral komt door het thema, maar bij de score valt de track aanzienlijk uit de toon vanwege de tegenstelling van de klassiek gekleurde score tegenover de elektronisch gekleurde laatste track.

Kortom, Voor Sleuth heeft Patrick Doyle een fraaie score neergezet in een extreem minimalistische setting, maar het pakt wonderlijk goed uit, vooral door het zeer fraaie thema en de motieven daaromheen, maar ook door de geheimzinnigheid die Doyle in de muziek heeft weten te leggen. Knap werk.
Sleuth - 06/10 - Review of Tom Daish, submitted at (English)
One aspect of Patrick Doyle's music that I've not really commented upon is his orchestration which, I must admit, doesn't always work for me, especially when he's writing big, dense orchestral blowouts. It can seem too thick in some sections of the orchestra, yet somehow too thin in others. It's perhaps most obvious when comparing his Harry Potter score compared to Williams' where all of Williams' writing is so clear and precise, even in the loud passages whereas Doyle's is rather clumsy in comparison on occasion. I only mention this as Sleuth is about as far from that as you can get and its clean, subtle orchestration seems so much more assured than when trying for spectacle his bigger works. Admittedly, when the proportions are more chamber - strings, occasional piano - and not a huge symphony orchestra, it's easier to get it right, but Sleuth is very carefully wrought, tuneful suspense music, with a hint of menace, even if it's not exactly the kind of eye watering suspense Morricone can pull out the hat every time.
At the risk of being lame, it's rather hard to say a great deal about Sleuth as it's very repetitive, the main theme anchoring every track and moving along at approximately the same pace. Echoing string figures (done live, not through any manipulation) the result a cross between Michael Nyman, Philip Glass and a hint of Beethoven. If not exactly unoriginal, it doesn't contain a great deal that is distinctly Doyle. That returns to the orchestration issue as many of his favoured trademarks, the high trumpets and arpeggios in particular, are entirely absent. Not necessarily a bad thing and a nice, modern, companion to Branagh's other recent work for which Doyle provided the score, As You Like It. The oddly titled I'm Not a Hairdresser (well, duh) and Too Much Sleuth feature the electronic backbeat of one Patrick Doyle Jnr who, by my reckoning, must only be about 12, but he does a pretty decent job giving his old dad's work a modern spin. Indeed, had it been used more frequently, but with subtlety of I'm Not a Hairdresser, there would be no complaint from me (Too Much Sleuth goes a bit far and honestly sounds rather cheesy). Not one of Doyle's most attention grabbing scores, but not without its moments, even if the entire album is more or less summed up by the titular penultimate track.
Sleuth - 06/10 - Review of Joris Hermy, submitted at (Dutch)
Als Patrick Doyle aan het werk gaat voor een nieuw project van zijn vaste collaborateur regisseur Kenneth Brannagh, dan kan men zich al aan iets verwachten. Deze keer echter gaat het niet om epische grandeur, maar wel om een psychologisch vernuftig drama met typerende Brannagh dialogen, maar muzikaal toch een andere Doyle.

De piano krijgt een prominente plaats in deze score, zoals wel vaker als Doyle schrijft voor drama, maar het is een strijkkwartet dat het hoofdthema in volheid verklankt. Het melodische materiaal circuleert rond enkele basisakkoorden die met sporadische variaties worden gerepresenteerd. Consistent maar té repetitief in het geheel. Ondanks de sfeervolle strijkers lijkt het een eindeloze herhaling van een weliswaar goed muzikaal idee.
‘I’m not a hairdresser’ gooit enkele dialogen mee in de mix. Niet onaardig en ritmisch komen de twee mooi samen, maar het breekt met de rest van de score. In ‘Too much Sleuth’ mag Patrick Doyle Jr. zijn versie vertolken van het thema. Leuk als afwisseling maar ook niet echt memorabel.

Waarom er voor deze score gekozen werd voor The London Symphony Orchestra mag een raadsel wezen. Enkel de strijkers worden benut en de bezetting heeft meer mee van een kamerorkest dan van een symfonisch orkest. Maar waarschijnlijk heeft Doyle gewoon een vaste associatie met dit orkest en werd daardoor terug beroep gedaan op hen. Men zal Doyle hierover niet horen klagen me dunkt.

Voor ‘Sleuth’ werd er overduidelijk gekozen voor sfeer vervat in één kerngedachte in plaats van een diversifiërende melodische vertelling. Er is wel degelijk een thema, maar deze keer is er jammer genoeg niets meer dan dat. Al zou dit thema zeker niet misstaan op een Doyle-verzamelaar. Zonder twijfel zal deze eendimensionale benadering de film injecteren met de juiste muzikale sfeer, maar op cd zegt het weinig.
Trailer:





Other releases of Sleuth (2007):

Sleuth (2008)


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More