The Brave One
Subscribe now!
Stay better informed and get access to collectors info!
Stay better informed and get access to collectors info!
| # | Track | Duration | |
|---|---|---|---|
| 1. | Erica | 2:29 | |
| 2. | The Tunnel | 3:53 | |
| 3. | Gun Shop | 2:51 | |
| 4. | Corner-Shop | 2:45 | |
| 5. | The Stranger Within | 2:28 | |
| 6. | Death In The Subway | 2:13 | |
| 7. | Back To The Crime Scene | 2:59 | |
| 8. | On The Prowl | 1:41 | |
| 9. | Alone | 1:49 | |
| 10. | Death In The Car Park | 2:58 | |
| 11. | No Going Back | 2:44 | |
| 12. | I Saw Nobody, Nobody Saw Me | 1:33 | |
| 13. | Wedding Cards | 2:38 | |
| 14. | Identity Parade | 2:05 | |
| 15. | Car Jam | 2:59 | |
| 16. | Phone Messages | 1:58 | |
| 17. | Retribution | 2:59 | |
| 18. | The Aftermath | 1:52 | |
| 44:54 |
Submit your review
Hide reviews in other languages
Na ‘Silence of the Lambs’ en ‘Panic Room’ mag Jodie Foster opnieuw schitteren in een thriller van formaat, deze keer van de hand van regisseur Neil Jordan. Wanneer Erica en haar man brutaal worden beroofd en aangerand, neemt Erica het recht in eigen handen en neemt wraak op haar overvallers. Gedreven door een gevoel van gerechtvaardigheid terroriseert ze de straten van New York en knalt iedere dief, pooier of afperser af die haar pad kruist. Een ijverige rechercheur wil de moorden onderzoeken en komt al vlug in het vaarwater van Erica. Een kat en muisspel wordt op sublieme manier in beeld gebracht door Jordan, die de beelden laat ondersteunen door muziek van de Britse componist Dario Marianelli, die ook de muziek verzorgde voor “Goodbye Bafana” en “The Brothers Grimm” en terecht een Oscarnominatie kreeg voor zijn klassieke muziek voor “Pride and Prejudice”. De score voor “The Brave One” past dan weer in het rijtje van de mysterieuze actiegerichte muziek zoals “V for Vendetta”, hoewel ze in wezen veel zachter en fragieler klinkt dan haar voorganger. Marianelli laat de piano in dialoog treden met de cello en construeert traag opbouwende crescendo’s en hypnotische ostinatos rondom sobere en onderdrukte melodieën voor de strijkers met hier en daar een weldoordachte vleug elektronisch geharrewar. De componist werkte opnieuw samen met zijn vaste arrangeur Benjamin Walfisch die ook het dirigeerstokje mocht hanteren.
De eerste track bevat het thema voor het hoofdpersonage. Een breekbare, erg zuinige melodie gebracht door de piano stelt ons Erica voor. De strijkers en een eenzame gitaar vullen de ietwat koude synthesizers aan en geven het muziekstuk een licht symfonisch elan. De muziek klinkt echter beheerst en koel en mist enige emotionele lading, een tendens die zich voortzet over het gehele album. De muziek en de orkestraties zijn koel en droog en zelfs de cello voegt weinig of geen warmte toe aan de compositie. “The Tunnel” is allicht een knap voorbeeld van de koele, dreigende sfeer die wordt gecreëerd. De muziek bouwt traag op en een eenzame cello meandert doorheen de voortstuwende strijkers. Opnieuw zijn de synthesizers prominent aanwezig en Marianelli laat het niet een hele resem thrillerachtige geluiden en percussie doorheen de passages van orkest te weven. Opvallend is wel dat deze elektronische beats and loops nooit echt de overhand nemen en vaak een figuratieve rol op zich nemen van een kloppend hart dat doodsangsten uitstaat of schichtige ademhaling van een opgejaagde prooi. Ook in “Gunshop” krijgt de cello een belangrijke plaats toegewezen. Het repetitieve ritme van de melodie wordt zo doorbroken door een heerlijke cellopartij, die sereen maar dreigend haar lage noten laat contrasteren met flarden viool.
Spanning is in de meeste tracks van Marianelli nooit ver weg. Opvallend is zijn methode om vaak agressiviteit tegenover verdriet en pijn te plaatsten. Een betere typering van het hoofdpersonage in de muziek is niet denkbaar. Nummers als “Corner Shop”, “On The Prowl” en “Car Jam” zijn maar enkele markante voorbeelden hiervan. Af en toe breekt een elektrische gitaar door een muur van strijkers en hier en daar hoor je een zelfde spanningsopbouw die niet vreemd is voor Zimmer’s “The DaVinci Code”. Naast deze actiegerichte muziek focust de soundtrack zich ook op de eerder gevoelige nummers, maar deze bleven eerder koud en afstandelijk. “The Stranger Within”, “No Going Back” en “Alone” zijn hiervoor erg typerend. De piano in combinatie met de strijkers brengen de rustige thematiek uit “Erica”, zonder ooit sentimenteel of stroperig te worden. Verbitterd is een woord dat me herhaaldelijke keren door mijn gedachten schiet. Een goede thriller heeft natuurlijk ook zijn geheimzinnige kant. Voor het eerst komen blazers iets meer op de voorgrond. In “Death in the Subway” en “Death in the Car Park” wordt het spanningsaspect van de film pas echt duidelijk. Verwacht geen snelle of opfokkende muziek, maar traag opbouwende muziek rondom lage noten voor cello en trillende, haast frivole bewegingen voor de houtblazers. De muziek is vergelijkbaar met de score voor politieseries als “Inspector Morse” of “Silent Witness”, waarbij thematiek vaak de bovenhand verliest en gevoelsmatige ritmes de sfeer bepalen. Geleidelijk aan schakelt de componist de dreiging in hogere versnelling. Hoe meer clues er worden gevonden die in de richting van de seriemoordenaar wijzen, hoe hoopvoller de muziek klinkt. Hier en door treed de piano hiermee op als een juxtapositie. De ijverige detective wordt op eenzelfde lijn geplaatst als de wraaknemende vrouw. Erg knap.
De muziek krijgt in “Phone Message” haar enige echt sentimentele uitwerking maar Marianelli maakt de compositie zo complex dat ze moeilijk te beluisteren valt. “Retribution” vormt de climax van de film en klinkt heerlijk opzwepend en chaotisch. Zware percussiedreunen en steeds weer veranderlijke ritmes die doen denken aan stukjes “Batman Begins” worden achter elkaar geplakt en vormen een onstabiele compositie die eerder veel geluid wil maken dan echt bekoren. De score wordt toepasselijk afgesloten met het thema voor Erica dat wordt gespeeld door piano. Het is een rustige maar dreigende track die niet echt een hoogtepunt kent en doet verlangen naar meer. En dat is precies het gevoel dat je bekruipt nadat deze soundtrack is gestopt. Je zit te wachten op iets spectaculairs en het komt niet en je blijft zitten op je honger.
“The Brave One” biedt vooral degelijke thrillermuziek aan, maar valt niet echt op door originaliteit, noch door thematiek. In vergelijking met de muziek van de broertjes Danna voor “Fracture” blijft Marianelli eerder braafjes en biedt weinig variatie aan. Dit betekent echter niet dat de muziek niet luisterbaar is. De cello is een prachtige toevoeging en het ijzige pianothema typeert het hoofdpersonage perfect. De melodie heeft potentie maar die wordt nooit uitgespeeld en dat is best jammer. Deze soundtrack is een mooie, maar nogal eentonige score die nooit echt boeit maar ook niet echt verveeld. Marianelli heeft al bewezen dat hij beter kan. Wie een tweede “V for Vendetta” verwacht komt bedrogen uit. “The Brave One” is eerder een score die grenst aan de mediocriteit van “Flight Plan” of “Zodiac”. Voor de liefhebbers van thrillerscores is er te weinig spanning, voor adapten van tragische soundtracks is de muziek te mat en afstandelijk, maar wie van een goede underscore houdt, komt met de aanschaf van deze soundtrack niet bedrogen uit. De muziek is ideaal om als achtergrondmuziekje een psychologische thriller te lezen en typeert op een rake manier muziek die voordat genre van film ook van toepassing is. Als conclusie kan ik enkel maar besluiten dat Marianelli een functionele score componeerde die iets minder is geschikt op album.
De eerste track bevat het thema voor het hoofdpersonage. Een breekbare, erg zuinige melodie gebracht door de piano stelt ons Erica voor. De strijkers en een eenzame gitaar vullen de ietwat koude synthesizers aan en geven het muziekstuk een licht symfonisch elan. De muziek klinkt echter beheerst en koel en mist enige emotionele lading, een tendens die zich voortzet over het gehele album. De muziek en de orkestraties zijn koel en droog en zelfs de cello voegt weinig of geen warmte toe aan de compositie. “The Tunnel” is allicht een knap voorbeeld van de koele, dreigende sfeer die wordt gecreëerd. De muziek bouwt traag op en een eenzame cello meandert doorheen de voortstuwende strijkers. Opnieuw zijn de synthesizers prominent aanwezig en Marianelli laat het niet een hele resem thrillerachtige geluiden en percussie doorheen de passages van orkest te weven. Opvallend is wel dat deze elektronische beats and loops nooit echt de overhand nemen en vaak een figuratieve rol op zich nemen van een kloppend hart dat doodsangsten uitstaat of schichtige ademhaling van een opgejaagde prooi. Ook in “Gunshop” krijgt de cello een belangrijke plaats toegewezen. Het repetitieve ritme van de melodie wordt zo doorbroken door een heerlijke cellopartij, die sereen maar dreigend haar lage noten laat contrasteren met flarden viool.
Spanning is in de meeste tracks van Marianelli nooit ver weg. Opvallend is zijn methode om vaak agressiviteit tegenover verdriet en pijn te plaatsten. Een betere typering van het hoofdpersonage in de muziek is niet denkbaar. Nummers als “Corner Shop”, “On The Prowl” en “Car Jam” zijn maar enkele markante voorbeelden hiervan. Af en toe breekt een elektrische gitaar door een muur van strijkers en hier en daar hoor je een zelfde spanningsopbouw die niet vreemd is voor Zimmer’s “The DaVinci Code”. Naast deze actiegerichte muziek focust de soundtrack zich ook op de eerder gevoelige nummers, maar deze bleven eerder koud en afstandelijk. “The Stranger Within”, “No Going Back” en “Alone” zijn hiervoor erg typerend. De piano in combinatie met de strijkers brengen de rustige thematiek uit “Erica”, zonder ooit sentimenteel of stroperig te worden. Verbitterd is een woord dat me herhaaldelijke keren door mijn gedachten schiet. Een goede thriller heeft natuurlijk ook zijn geheimzinnige kant. Voor het eerst komen blazers iets meer op de voorgrond. In “Death in the Subway” en “Death in the Car Park” wordt het spanningsaspect van de film pas echt duidelijk. Verwacht geen snelle of opfokkende muziek, maar traag opbouwende muziek rondom lage noten voor cello en trillende, haast frivole bewegingen voor de houtblazers. De muziek is vergelijkbaar met de score voor politieseries als “Inspector Morse” of “Silent Witness”, waarbij thematiek vaak de bovenhand verliest en gevoelsmatige ritmes de sfeer bepalen. Geleidelijk aan schakelt de componist de dreiging in hogere versnelling. Hoe meer clues er worden gevonden die in de richting van de seriemoordenaar wijzen, hoe hoopvoller de muziek klinkt. Hier en door treed de piano hiermee op als een juxtapositie. De ijverige detective wordt op eenzelfde lijn geplaatst als de wraaknemende vrouw. Erg knap.
De muziek krijgt in “Phone Message” haar enige echt sentimentele uitwerking maar Marianelli maakt de compositie zo complex dat ze moeilijk te beluisteren valt. “Retribution” vormt de climax van de film en klinkt heerlijk opzwepend en chaotisch. Zware percussiedreunen en steeds weer veranderlijke ritmes die doen denken aan stukjes “Batman Begins” worden achter elkaar geplakt en vormen een onstabiele compositie die eerder veel geluid wil maken dan echt bekoren. De score wordt toepasselijk afgesloten met het thema voor Erica dat wordt gespeeld door piano. Het is een rustige maar dreigende track die niet echt een hoogtepunt kent en doet verlangen naar meer. En dat is precies het gevoel dat je bekruipt nadat deze soundtrack is gestopt. Je zit te wachten op iets spectaculairs en het komt niet en je blijft zitten op je honger.
“The Brave One” biedt vooral degelijke thrillermuziek aan, maar valt niet echt op door originaliteit, noch door thematiek. In vergelijking met de muziek van de broertjes Danna voor “Fracture” blijft Marianelli eerder braafjes en biedt weinig variatie aan. Dit betekent echter niet dat de muziek niet luisterbaar is. De cello is een prachtige toevoeging en het ijzige pianothema typeert het hoofdpersonage perfect. De melodie heeft potentie maar die wordt nooit uitgespeeld en dat is best jammer. Deze soundtrack is een mooie, maar nogal eentonige score die nooit echt boeit maar ook niet echt verveeld. Marianelli heeft al bewezen dat hij beter kan. Wie een tweede “V for Vendetta” verwacht komt bedrogen uit. “The Brave One” is eerder een score die grenst aan de mediocriteit van “Flight Plan” of “Zodiac”. Voor de liefhebbers van thrillerscores is er te weinig spanning, voor adapten van tragische soundtracks is de muziek te mat en afstandelijk, maar wie van een goede underscore houdt, komt met de aanschaf van deze soundtrack niet bedrogen uit. De muziek is ideaal om als achtergrondmuziekje een psychologische thriller te lezen en typeert op een rake manier muziek die voordat genre van film ook van toepassing is. Als conclusie kan ik enkel maar besluiten dat Marianelli een functionele score componeerde die iets minder is geschikt op album.
The Brave One vertelt het mooi vormgegeven verhaal over een jong stel, dat op brute wijze wordt mishandelt. De man overlijd, maar de vrouw geneest fysiek volledig. Geestelijk niet. Ze draait langzaam door en er ontstaat een soort crimefighter in haar, zonder een Batman te worden. Ze neemt toevlucht tot gewelddadige acties, in feite verlangend naar wraak tegen diegene die haar afnamen wat haar het meest waard was. Hierbij wordt ze geholpen op diegenen die jacht op haar maken, de politie. Jodie Foster zet op een indrukwekkende manier deze performance neer, maar de film was niet geweest wat het was zonder de bijdrage van de steeds populairder wordende componist Dario Marianelli.
Erica begint legt de lat voor de rest van de score meteen zeer hoog. Een prachtig pianothema voor Erica, dat triest maar tegelijkertijd weemoedig klinkt, met een prachtige gitaarsolo erdoorheen maken dit tot een zeer goed begin. The Tunnel beschrijft muzikaal de drastische gebeurtenis die leid tot het plot van de film. Onrustige muziek, met hier en daar geluidseffecten, maar wat opvalt zijn de strijkers die wel heel veel weg hebben van Marianelli's latere Atonement. Het stort echter totaal niet, vooral wanneer het thema voor Erica op zachte maar toch enigszins straffe wijze wordt gespeeld. In Gun Shop hoor je Marianelli's grote kracht: gelaagdheid. Het is een zenuwslopende track. Het etnische gedrum, vermengt met heerlijke Cello's en later zelfs lage blazers zorgen voor een onaangenaam gevoel. Corner Shop maakt de sfeer er niet beter op. Geluidseffecten a la Batman Begins, en enkele synthesizers die zo uit V for Vendetta hadden kunnen stappen maken grimmige klanken. The Stranger Within focust meer op het conflict in Erica's personage. Strijkers en weer hier en daar een piano zorgen voor een dramatisch effect, maar de spanning is nooit ver weg. Die bereikt zijn hoogtepunt in Death in The Subway. De strijkers zorgen voor veel meer dan spanning, Marianelli zou eens een echte horrorfilm moeten componeren! Wat is dit duister, aards en vooral spannend. Dit zet (godzijdank)voort in Back to The Crime Scene, waarin wederom een belangrijke rol voor de cello's zijn weggelegd.
On the Prowl kent krachtig slagwerk, overheersende blazers en wederom strijkers, maar mist toch iets in vergelijking met de vorige twee tracks. Alone is ongetwijfeld de beste track op het album. Er is een variatie te horen op Erica's thema, en het algeheel is indrukwekkend dramatisch. Death in the Car Park en No Going Back zijn teveel van hetzelfde, Marianelli begint in herhaling te vallen, maar in I Saw Nobody, Nobody Saw Me en Wedding Cards horen we hem weer i de goede richting gaan, wederom te danken aan strijkers die spanning goed overbrengen. Identity Parade is dan weer wat saai, maar Car Jam is weer opzwepend, en toch ergens heel kalm en mild. Maar nergens is de score zo dramatisch als in Phone Messages, dit is een fantastische track die ik de fans van Atonement en Pride en Prejudice zeker kan aanraden. Intense triestheid vermeng met een vleugje melancholiek worden hierin tot een uiterste gebracht, met een prachtig resultaat. Retribution begint als een keiharde actietrack, overtreffende Marianelli's eigen V for Vendetta. Spanning, ergens in de verte blazers en vooral bliksemsnel slagwerk, en de altijd aanwezig zijnde cello's (dit is waarschijnlijk Marianelli's favoriete instrument, het keert in al zijn werken terug). De geluidseffecten keren weer terug, en al vlug neemt Marianelli zijn toevlucht tot de spanning zoals we die gedurende de hele score hoorden. The Aftermath opent, heel begrijpelijk, met Erica's Theme, maar het is hier allemaal wat langzamer, haast bedenkelijker gespeeld, en Marianelli sluit af met een kort stuk waarin we toch duidelijk weer die hint naar Atonement horen.
The Brave One is een compromis tussen twee stijlen die fans van Marianelli maar al te goed kennen: aan de ene kant is er de inventieve Italiaanse componist die zijn werken voorziet van prachtige thema's die je in je hart raken, vaak gebruik makend van de cello, aan de andere kant is er de man die V for Vendetta van zware, militaristische klanken voorzag en op geheel eigen manier spanning kan opwekken met muziek. Als je dit samenbrengt heb je een goede score, The Brave One. Heel af en toe vervalt Marianelli in de gebruikelijke manieren, maar nooit verliest The Brave One zijn originaliteit en ijzingwekkende spanning die het zo'n goede score maken.
Erica begint legt de lat voor de rest van de score meteen zeer hoog. Een prachtig pianothema voor Erica, dat triest maar tegelijkertijd weemoedig klinkt, met een prachtige gitaarsolo erdoorheen maken dit tot een zeer goed begin. The Tunnel beschrijft muzikaal de drastische gebeurtenis die leid tot het plot van de film. Onrustige muziek, met hier en daar geluidseffecten, maar wat opvalt zijn de strijkers die wel heel veel weg hebben van Marianelli's latere Atonement. Het stort echter totaal niet, vooral wanneer het thema voor Erica op zachte maar toch enigszins straffe wijze wordt gespeeld. In Gun Shop hoor je Marianelli's grote kracht: gelaagdheid. Het is een zenuwslopende track. Het etnische gedrum, vermengt met heerlijke Cello's en later zelfs lage blazers zorgen voor een onaangenaam gevoel. Corner Shop maakt de sfeer er niet beter op. Geluidseffecten a la Batman Begins, en enkele synthesizers die zo uit V for Vendetta hadden kunnen stappen maken grimmige klanken. The Stranger Within focust meer op het conflict in Erica's personage. Strijkers en weer hier en daar een piano zorgen voor een dramatisch effect, maar de spanning is nooit ver weg. Die bereikt zijn hoogtepunt in Death in The Subway. De strijkers zorgen voor veel meer dan spanning, Marianelli zou eens een echte horrorfilm moeten componeren! Wat is dit duister, aards en vooral spannend. Dit zet (godzijdank)voort in Back to The Crime Scene, waarin wederom een belangrijke rol voor de cello's zijn weggelegd.
On the Prowl kent krachtig slagwerk, overheersende blazers en wederom strijkers, maar mist toch iets in vergelijking met de vorige twee tracks. Alone is ongetwijfeld de beste track op het album. Er is een variatie te horen op Erica's thema, en het algeheel is indrukwekkend dramatisch. Death in the Car Park en No Going Back zijn teveel van hetzelfde, Marianelli begint in herhaling te vallen, maar in I Saw Nobody, Nobody Saw Me en Wedding Cards horen we hem weer i de goede richting gaan, wederom te danken aan strijkers die spanning goed overbrengen. Identity Parade is dan weer wat saai, maar Car Jam is weer opzwepend, en toch ergens heel kalm en mild. Maar nergens is de score zo dramatisch als in Phone Messages, dit is een fantastische track die ik de fans van Atonement en Pride en Prejudice zeker kan aanraden. Intense triestheid vermeng met een vleugje melancholiek worden hierin tot een uiterste gebracht, met een prachtig resultaat. Retribution begint als een keiharde actietrack, overtreffende Marianelli's eigen V for Vendetta. Spanning, ergens in de verte blazers en vooral bliksemsnel slagwerk, en de altijd aanwezig zijnde cello's (dit is waarschijnlijk Marianelli's favoriete instrument, het keert in al zijn werken terug). De geluidseffecten keren weer terug, en al vlug neemt Marianelli zijn toevlucht tot de spanning zoals we die gedurende de hele score hoorden. The Aftermath opent, heel begrijpelijk, met Erica's Theme, maar het is hier allemaal wat langzamer, haast bedenkelijker gespeeld, en Marianelli sluit af met een kort stuk waarin we toch duidelijk weer die hint naar Atonement horen.
The Brave One is een compromis tussen twee stijlen die fans van Marianelli maar al te goed kennen: aan de ene kant is er de inventieve Italiaanse componist die zijn werken voorziet van prachtige thema's die je in je hart raken, vaak gebruik makend van de cello, aan de andere kant is er de man die V for Vendetta van zware, militaristische klanken voorzag en op geheel eigen manier spanning kan opwekken met muziek. Als je dit samenbrengt heb je een goede score, The Brave One. Heel af en toe vervalt Marianelli in de gebruikelijke manieren, maar nooit verliest The Brave One zijn originaliteit en ijzingwekkende spanning die het zo'n goede score maken.
New York radio host Erica Bain (Jodie Foster) has a life that she loves and a fiancé she adores. All of it is taken from her when a brutal attack leaves Erica badly wounded and her fiancé dead. Unable to move past the tragedy, Erica begins prowling the city streets at night to track down the men she holds responsible. Her dark pursuit of justice catches the public’s attention, and the city is riveted by her anonymous exploits. But with the NYPD desperate to find the culprit and a dogged police detective (Terrence Howard) hot on her trail, she must decide whether her quest for revenge is truly the right path, or is she becoming the very thing she is trying to stop. - Directed by Neil Jordan
The riveting original score for The Brave One was composed by Academy Award nominee (Pride & Prejudice) Dario Marianelli.
Dario Marianelli is an Italian film composer born in Pisa, Italy. He has composed the soundtracks for The Brothers Grimm (2005) and Pride & Prejudice. He received an Oscar nomination for Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score for Pride & Prejudice.
The riveting original score for The Brave One was composed by Academy Award nominee (Pride & Prejudice) Dario Marianelli.
Dario Marianelli is an Italian film composer born in Pisa, Italy. He has composed the soundtracks for The Brothers Grimm (2005) and Pride & Prejudice. He received an Oscar nomination for Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score for Pride & Prejudice.
Trailer:
Trailer:
Trailer:
Trailer:
Trailer:
Other releases of The Brave One (2007):
