Anna and the King

Het theater en haar klassiekers; talloze stukken en musicals werden reeds getransponeerd naar het witte scherm, al dan niet met veel succes. Naast sfeervolle, haast magische theaterproza’s als “The Phantom of the Opera” en “My Fair Lady” werden recentelijk ook wat ingenieuzere stukken verfilmd. Zo werd “Chicago” een blockbuster van formaat met een erg innemende cast die bewees dat grote acteurs wel degelijk kunnen zingen. Naast het obligatoire zangnummertje, kunnen films echter meestal de sfeer die in een theater hangt moeilijk weergeven. Dat het verhaal van heel wat lyrische epossen flinterdun is, wordt zwaar benadrukt op het witte doek. “Anna and the King” is daar geen uitzondering op: een kindermeisje wordt aangenomen aan het hof van Siam (het huidige Thailand) en leert de kinderen van de radja met oerdegelijke, westerse waarden het leven appreciëren. Dat ze daarbij een relatie aangaat met papa is natuurlijk mooi meegenomen. Oorspronkelijk heette het stuk “The King and I”, dat op zijn beurt was gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Anna Leonowens die in haar dagboeken het leven aan het Thaise hof beschreef. De Engelse gouvernante en haar egodocument vormden voor nog meer verhalen een inspiratiebron. Zo bevat “The Sound of Music” en zelfs Disney klassieker “Mary Poppins” heel wat verwijzingen en gelijkenissen.

Het verhaal van “The King and I” werd pas echt bekend in de jaren ‘60 door de hitmusical van Richard Rodgers and Oscar Hammerstein II. Naast de vele muzikale versies van het verhaal kwam eind jaren ’90 een speelfilmversie gedistribueerd door de Amerikaanse filmgigant Fox. Pittig detail: De film werd meteen geband in Thailand. Regisseur Tennant kon voor zijn erg “Amerikaanse” versie rekenen op Hollywood-grootheid Jody Foster, bekend van haar rol Clarice uit “Silence of the Lambs” en Hong Kong superster Chow Yun-Fat. Daarnaast zien we ook de Chinese actrice Bai Ling in opnieuw een erg sterke rol. Voor de muziek werd geopteerd voor de Engelse componist George Fenton die na zijn zeemzoeterige “Ever After” en “You’ve Got Mail” opnieuw werd opgezadeld met een romantisch drama. De man weet wel van wanten maar blinkt in mijn persoonlijke mening vooral uit in het schrijven van muziek voor serieuzere films. Zo was zijn muziek voor de BBC-reeksen “The Blue Planet”, “Deep Blue” en zijn nieuw project “Planet Earth” één van de revelaties van het afgelopen decennium. Verder gooide Fenton hoge ogen met zijn minimalistische aanpak voor “The Wind That Shakes the Barley” en het sympathieke “Mrs. Henderson Presents”.

Voor “Anna and the King” kiest Fenton voor een erg lyrische en romantische stijl, overgoten met een Oosterse saus die echter het Westerse aspect nooit overheerst noch de muziek overheerst. Wat opvalt is dat de score erg braaf is. Fenton gebruikt wel Oosterse percussie, een erhu en een Oosterse viool maar laat toch zijn muziek dragen door een traditioneel orkest met een hoop strijkers, bijgestaan door rustige houtblazers en af en toe lichte toetsen koper. Ook de piano kruipt doorheen de melodie en brengt verrassende momenten in de boeiende orkestratie. Geoffry Alexander en Jeff Atmajian zijn arrangeurs van dienst en bewijzen weer eens hun hoge status als professionals. Fenton neemt trouwens regelmatig zelf het dirigeerstokje ter hand en voor deze score is dit niet anders. Verrassend genoeg start het album niet met de muziek van Fenton maar met een sterke, vocale versie van zijn hoofdthema gezongen door Joy Enriquez. Toegeven dat de vrouw een aardig timbre heeft dat mooi samengaat met de haast zeemzoete tekst van het nummer. De arrangementen voor strijkers ondersteund door piano en drumlijn zijn erg stereotiep maar toch weet het nummer de juiste snaar te raken en weet te overtuigen met de mooie bridge in het midden van het nummer met een innemende vioolsolo die samen met de piano opbouwen tot een emotionele uitbarsting van triestheid.

Fenton opent het album met zijn hoofdthema “Arrival at the Palace” die hij uitspint over de lange en rijke openingcue van maar liefst 6 minuten. Opvallend is de Chinese viool, de oosterse houtblazers en de percussie die worden bijgestaan door orkest. De toon is gezet en het herkenbare thema is memorabel en weet zeker te bekoren voor zowel de argeloze nieuweling als de doorwinterde scorebeluisteraar. De muziek bouwt voor een eerste maal op naar een climax om dan in een gezapig ritme verder te kabbelen met om iedere hoek een nieuwe verrassing en zodoende ook een wending in de muziek. De rustige, lyrische sfeer wordt doorgezet in de volgende handvol cues met rustige underscore. Opvallend is de gezapige percussie in “Meeting the Children” en het liefdesthema dat zijn opwachting maakt in “The House” en “Tuptim”, de ene keer erg traditioneel gespeeld voor piano en orkest, de andere keer eerder Oosters georiënteerd. “The Rice Festival” is dan weer heerlijk pompeus met zware slagen van de pauken en erg inspirerende solo’s voor ondermeer de viool en de klarinet en hobo. Westers en Oosters gaan hand in hand, verglijden in elkaar of staan in fel contrast. Fenton speelt als geen ander met de melodie en weet elke situatie naar zijn hand te zetten. De sfeer wordt echter overschaduwd door het dreigende thema uit “Rajah Attack” met spannende percussie en ijzige thrillerelementen. Het thema komt nogmaals terug later in het album waar het een betere en diepere uitwerking krijgt.

Het contrast met de klassieke polka’s en walsen kan niet groter zijn. In “Anniversary Polka” en “I Am The King, I Shall Lead” maakt Fenton gebruik van zijn klassieke opleiding en concipieert hij erg aangename en traditionele muziekstukken die de late 19de eeuwse Engelse sfeer perfect beschrijven op immense cocktailparty’s waarmee de adel zweepte. “Flowers on the Water” bundelt dan weer een reprise van het hoofdthema met het liefdesthema. De muziek is zeemzoet, rustig en werkt haast relaxerend. Nooit wordt het orkest luidruchtig, nooit wordt de vlotte sfeer doorbroken door een opflakkering van een solo instrument. Een moment om stil van te worden. Het liefdesthema wordt ook aangeboord in “Moonlit Beach” waar de tuba en later het hele orkest de muziek erg westers neerpoten met de piano als toonaangevend instrument. Traditioneel in opbouw en arrangement is deze track echter de prelude voor een geheel andere kant van deze cd. Romantiek maakt plaats voor spanning en suspens. “Betrayed” en “Chowfa’s Death” zijn donkere en agressieve tracks waar vooral de Oosterse instrumentatie goed tot zijn recht komt. De dramatische ontknoping wordt begeleid door passende muziek in “The Execution” dat begint met een frappant, inleidend akkoord, waarna de piano de melodie overneemt met in de verte de violen en donderende percussie. Erg aangenaam! “Anna Returns” is dan de apotheose van de score met grootse orkestraties die het drama dat zich voltrekt volledig tot zijn recht doet komen. Een laatste maal wordt de spanning opgenomen in het erg mooie “The Bridge” waar Fenton zijn capaciteit tot het schrijven van evocatieve muziek alle eer aan doet. De cd eindigt met het memorabele “I Have Danced with a King” met mooie invoeging van een muziekdoos – neen, we spreken hier niet over Zimmer’s mislukte poging uit “Pirates of the Carribean”, maar een professioneel en erg precieze invoeging – die alles in een aangenaam kader laat eindigen, inclusief reprise van de gebruikte thema’s en motiefjes, met een grote, rode strik om alles af te maken.

Hoe je het ook bekijkt, George Fenton schreef voor deze film een erg aangename en passende score met de juiste dosering romantiek, etniciteit en spanning. De score is echt af en uiterst precies in elkaar gepast en opgenomen. De score is zeker geen grootse, bombastische klassieker geworden, maar een bescheiden meesterwerk is het zeker. Hoe je ook tegen scores aankijkt, deze cd zal je zeker bekoren. Tenzij je natuurlijk enkel zweert bij Media Venture/Michael Bay scores; dan laat je dit pareltje maar beter op zij liggen. Voor de liefhebbers van eerlijke muziek echter, is deze Fenton zeker niet te versmaden! Thumbs up!

These days there are very few films that require grand, broad, epic scores and even fewer composers who can do them well; I would suggest that among the composers working today, John Williams' is perhaps the master, but to be fair, Star Wars could be considered epic, but in a different way to the broad historical epics of the years of Miklos Rozsa and Alfred Newman. However, the only (young) composer who seems to get regular assignments for old fashioned epics (most notably through his work with Richard Attenborough) is George Fenton and Anna and the King is another excellent notch in his rather impressive career.

Anna and the King is a song-free remake of the musical The King and I (which was also recently made into a hideous animated version). Obviously the lack of songs means it takes on a more serious tone and the score is not directed by the requirement to work in song themes. The album actually begins with a song, How Can I Not Love You - not the most wonderful title in the world, but a rather nice ballad that doesn't sound too out of place against the rest of the score, even if I'm not entirely sure that it was necessary. The score proper starts with the rather wonderful Arrival at the Palace which introduces the main theme, which is a fairly noble, but slightly downbeat love theme. It is given a grand statement here, but is much more subdued in most of the later cues.

The exotic locale for the film ensures the hint of ethnic colouring, which is subtle but extremely effective and brings back fond memories of the more subdued moments of Goldsmith's excellent Mulan. The score starts to pick up during the Rice Festival where the colourings are stronger and there is a little more movement in the music. Rajah Attack is a very brief, suspenseful and percussive cue that is immediately quashed by the wonderful Anniversary Polka and I am King, I Shall Lead, both of which are quite charming dances. Graceful and delightful, while still being more romantic than classical.

The latter parts of the score contain the more dramatic sections of the score such as the exciting Betrayed and mournful Chowfa's Death. These moemnts are followed by the highlight of the album, The Execution. Beginning with a lovely piano rendition of the love theme set to a heart breaking string counterpoint, it is completed with an oriental violin solo. A delicately wrought cue that belies the brutal title. The Bridge is a dark and dissonent action cue that features some of the most starkly dramatic music of the score. Of course the finale cue reprises the major themes and after a quiet start introduces the brass for a rousing conclusion.

On the whole an extremely good score, even if I couldn't help but feel that a little light pruning in the first half might have helped the album move along a little better. There was a tendancy toward being a fraction over subdued, especially compared to the dynamic and changing moods of the remaining music. In common with many epic films, the story is not really about the big picture, but about the two central characters and therefore this is much more of a talky film and talky films do not often a great soundtrack make. There is no denying the effectiveness of Fenton's music and one plus about the general level of restraint is that it ensures the bolder musical statements are even more dramatic and effective.

Een zeer aangename score om naar te luisteren. Hoewel veel oosterse klanken door de gehele score zijn verweven, vind ik de score over het algemeen erg westers klinken. Dit komt waarschijnlijk doordat George Fenton gebruik maakt van continue aanwezige grote partijen violen, zo niet op de voorgrond dan wel op de achtergrond. Ik bemerk wel dat de muziek mijn aandacht minder goed weet vast te houden, toch kan ik het geheel erg waarderen.

De score begint met de song van Joy Enriquez. Hoewel ik vaak de neiging heb om dit soort nummers te skippen, neem ik dit aardig klinkende nummer wel mee bij het beluisteren van de score. Het eerste 6 minuten durende soundtrack nummer ‘arrival at the palace’ geeft goed weer wat je kunt verwachten in het vervolg van de soundtrack. De tracks die mij ook erg aanspreken zijn: ‘tuptim’ door de verlangende maar melodramatisch klinkende Aziatische viool; ‘the anniversary polka’ en ‘I am king, I shall lead’, heerlijke stukjes klassiek; ‘the execution’ een goede opening (gejat trouwens van Kitaro's prachtige Heaven And Earth) en een prachtige combinatie van westerse en oosterse klanken. De enkele actie/suspensetracks die in de score voorkomt doen mij weinig. Verder nog mijn complimenten voor George Fenton voor het creëren van een zeer goed aaneengesloten soundtrack.

Warm, warmer, George Fenton